~Όποιος δεν μπορεί να καταλάβει τη σιωπή σου, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τα λόγια σου.~

•J.R.R. Tolkien, 1892-1973, Άγγλος συγγραφέας

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

Το φεγγάρι έχει ανέβει για ακόμα μια φορά στον έναστρο ουρανό του Λονδίνου, δίνοντας σήμα πως ακόμα μια μέρα φτάνει σιγά-σιγά στο τέλος της.

Στο διαμέρισμα του Alec, ο ίδιος και ο καλύτερος του φίλος συζητούν, ακούγοντας χαλαρή μουσική όσο πίνουν από ένα ποτήρι ουίσκι. Ο Alec νιώθει ήδη καλύτερα από τον ξαφνικό χωρισμό του από την αγαπημένη του Galena, που ούτε που έκανε έστω και μισή προσπάθεια να τα ξανά βρουν. Ούτε εκείνος έκανε όμως. Βαρέθηκε να την κυνηγάει. Πολύ. Ο Jason από την άλλη είναι μέσα στην τρελή χαρά! Δεν μπορεί, αλλά ούτε και θέλει να το κρύψει. Ο γοητευτικός κυνηγός ταλέντων, παρατηρεί την υπερβολικά -για τα δεδομένα- χαρούμενη έκφραση του κολλητού του με απορία.

'Τι στο καλό έχει πάθει;'

«Jason, όλα καλά;» ρωτάει όσο πιο διακριτικά μπορεί. Το χαμόγελο του άντρα απέναντι του, όσο περνά η ώρα μεγαλώνει τόσο, που σχεδόν νιώθει τα μάγουλα του να πονάνε. Μα δεν τον νοιάζει. Γιατί τη βρήκε. Επιτέλους τη βρήκε.

«Όλα τέλεια!» ο ενθουσιασμός στη φωνή του δένει τέλεια με τα χαρούμενα χαρακτηριστικά του. Μοιάζει σαν αυτούς που παίζουν στα διαφημιστικά.

«Εμ, Jason, αν άνοιξες το κάτω ντουλάπι στην κουζίνα και βρήκες κάτι πράσινο που έμοιαζε με ρίγανη μέσα σε ένα αλουμινόχαρτο, δεν ήταν ρίγανη!» η βαριά φωνή του βαίνει διστακτική, ωστόσο το δυνατό γέλιο που ακούγεται από το στόμα του κάνει τον Alec οριακά να τρομάξει.
«Ρε μαλάκα τι στο καλό σε έχει πιάσει επιτέλους;» ρωτάει εκνευρισμένος από την σιωπή του φίλου του. Η περιέργεια του έχει φτάσει στα ύψη!

«Την βρήκα!» απαντάει χαρωπά. Είναι μόνο δύο λέξεις, που όμως δεν εμπόδισαν τον Alec να καταλάβει σε ποια αναφέρεται. Τα γαλάζια μάτια του γουρλώνουν, ενώ μια σκέψη σκεπάζει το μυαλό του: τα κατάφερε, τελικά.

«Πώς;» ρωτάει αργά. Μοιάζει σαστισμένος. Είναι σαστισμένος!

«Στο νοσοκομείο, έπεσε πάνω μου με το καροτσάκι!» φαίνεται πως ούτε ο ίδιος το πιστεύει όλο αυτό. Νιώθει τυχερός!

«Και;»

«Στην αρχή δεν με αναγνώρισε, μόλις όμως άκουσε το όνομα μου τινάχτηκε σαν να συνειδητοποίησε κάτι. Πω, πω φίλε, τα μάτια της είναι ακόμα πιο όμορφα χωρίς αίμα να τρέχει γύρω τους!» ψελλίζει το τελευταίο πιο πολύ στον εαυτό του, κλείνοντας τα μάτια του κάτι που δεν περνάει απαρατήρητο από τον Alec.

«Κάτσε, είπες καροτσάκι;» μένει για λίγο σε αυτό. Το βλέμμα του Jason χάνει απότομα τη λάμψη του.

«Ναι, χτύπησε στη σπονδυλική της στήλη και είναι κρίμα, γιατί της είπαν ότι ίσως να μην ξανά χορέψει...» και τσαααακ. Ξαφνικά ο Jason έχει την αμέριστη προσοχή του κολλητού του για εκείνη την κοπέλα που του έχει πάρει το μυαλό όλες αυτές τις μέρες.

«Χορεύει;» ίσως είναι η πρώτη φορά μέσα σε αυτή την εβδομάδα, που ενδιαφέρεται πραγματικά να μάθει κάτι γι'αυτή την κοπέλα που ασταμάτητα ακούει μερικές εβδομάδες τώρα.

«Όχι απλά χορεύει, είναι γνωστή μπαλαρίνα! Σίγουρα θα την ξέρεις! Εμένα μου πήρε μερικά λεπτά μέχρι να το συνειδητοποιήσω.» του εξηγεί μιλώντας υπερβολικά γρήγορα. Τόσο γνωστή είναι. Αυτή είναι η πρώτη του σκέψη. Ειρωνική και εριστική εναντίον της. Δεν το ξέρει, μα προκαλεί τη μοίρα του με λύσσα αυτή τη στιγμή. Και μάλλον ο Jason κατάλαβε αυτή τη σκέψη, γιατί γέρνει την πλάτη του στον καναπέ και υψώνει το φρύδι.
«Σου λέει κάτι το Valery Fairy;» ρωτάει. Ένα ειρωνικό μειδίαμα έχει καρφωθεί και  στα δικά του χείλη.

«Όχι, σίγουρα όχι!» κουνάει το κεφάλι αδιάφορα, όμως στην πραγματικότητα μόνο αδιάφορος δεν είναι. Στην πραγματικότητα, την γνωρίζει και την αναγνωρίζει σαν χορεύτρια. Είχε τύχει, μάλιστα, να παρακολουθήσει ένα βίντεο στο ίντερνετ στο παρελθόν και τον είχε εντυπωσιάσει! Και σε παράσταση την έχει δει. Και πάλι μαγεύτηκε. Πράγμα σπάνιο γι'αυτόν τον δύσκολο κυνηγό ταλέντων που έχει τσακίσει πολλούς χορευτές με την κριτική του. Κάποιοι από αυτούς τα παράτησαν.

Πρέπει να το παραδεχτεί, αυτή η κοπέλα δίνει την ψυχή της στον χορό! Λες και όλα τα αρνητικά συναισθήματα φεύγουν από μέσα της με κάθε μικρή ή μεγάλη κίνηση του ομοιόμορφου σώματός της. Παρόλα αυτά, αν και θαυμάζει απεριόριστα τη δουλειά της, δεν έχει τύχει να δει ποτέ καθαρά το πρόσωπο της. Η ταλαντούχα μπαλαρίνα αποφεύγει συνεντεύξεις και φωτογραφίσεις. Οπότε και στον δρόμο να την πετύχει δεν θα την αναγνωρίσει. Ο Jason, γνέφει θετικά στην απάντηση του κολλητού του και η συζήτηση σταματάει εκεί.

Μια ώρα μακριά από το κομψό διαμέρισμα, στο τρομακτικά ήσυχο κτήριο του νοσοκομείου, η Valery σκέφτεται ακόμα τα λόγια του άγνωστου ευγενικού άνδρα που της έσωσε τη ζωή. Όσο κι αν προσπάθησε, δεν κατάφερε να απασχολήσει διαφορετικά το μυαλό της. Οι λέξεις του θα μείνουν για πάντα χαραγμένες μέσα της. Αυτό είναι και που, τελικά, θα την σώσει.

'Την Σταχτοπούτα την έριξαν μέσα στις στάχτες, Valery. Έκαναν της ζωή της σκόνη, όμως εκείνη κατάφερε και στάθηκε ξανά στα πόδια της, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Όπως εσύ!'

Πρέπει να ανασυγκροτηθεί! Δεν θα αφήσει ένα ατύχημα να αλλάξει όλη της τη ζωή. Θα προσπαθήσει σκληρά, όμως στο τέλος θα τα καταφέρει: Θα χορέψει ξανά. Δεν την νοιάζει η φήμη της, δεν την νοιάζει καν αν θα ξανά χορέψει μπροστά σε κόσμο! Δεν την απασχολεί ούτε στο ελάχιστο το χειροκρότημα που άλλοτε της έδινε δύναμη. Την νοιάζει μόνο να χορεύει. Μετά από τόσες μέρες, νιώθει και πάλι σίγουρη για τον εαυτό της.

Ή τουλάχιστον, όσο σίγουρη μπορεί να νιώσει μια κοπέλα σαν την Valery.

Αναστενάζει κουρασμένη. Θέλει να πάει επειγόντως στην τουαλέτα, όμως δυστυχώς η Stacy δεν μπορούσε να μείνει μαζί της και καμιά νοσοκόμα δεν έχει φανεί εδώ και ώρα. Πατάει το κουμπί και περιμένει μερικά λεπτά. Ούτε μια νοσοκόμα δεν πλησιάζει, έστω και κατά λάθος, το δωμάτιο της. Συνεχίζει να πατάει το κουμπί με επιμονή. ξανά και ξανά. Τίποτα, καμία απολύτως κίνηση. Ξεφυσώντας, τραβάει τα σεντόνια από πάνω της.

'Θα το κάνω μόνη μου!' σκέφτεται αποφασιστικά.

Σέρνει προσεκτικά τα πόδια της προς την άκρη του κρεβατιού, παίρνει μια βαθιά ανάσα και αμέσως μετά, οι πατούσες της αγγίζουν το κρύο έδαφος του δωματίου. Ένα ρίγος διαπέρασε το σώμα της στην αίσθηση. Στηρίζεται για λίγο στο κομοδίνο δίπλα της και ύστερα όλο το βάρος του κορμιού της πέφτει στα πόδια της. Νιώθει την περηφάνια να φουσκώνει στο στήθος της, τα μάτια της σχεδόν θολώνουν από χαρά και γι'αυτά τα δύο δευτερόλεπτα είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!

Και μετά, όλα χάλασαν.

Ένας οξύς πόνος διαπερνά τη σπονδυλική της στήλη. Νιώθει τα πόδια της να την προδίδουν λες και είναι από ζελέ και μέσα στο επόμενο δευτερόλεπτο, βρίσκεται ξαπλωμένη με την πλάτη στο πάτωμα. Μια κραυγή πόνου βγαίνει από τα ξηρά της χείλη. Τόσο το σώμα της, όσο και η ψυχή της υποφέρουν. Μα ποια νομίζει πως είναι επιτέλους! Είναι καταδικασμένη από εδώ και στο εξής να ζει έτσι! Τα πόδια της λες και την μισούν δεν έχουν σταματήσει να την απογοητεύουν.

Τα μάτια της τρέχουν σαν καταρράκτης. Μισεί τον εαυτό της, έτσι νιώθει. Είχε καιρό να νιώσει αυτό το τόσο απαίσιο συναίσθημα κι όμως έχει θρονιάσει πάλι μέσα της. Οι λυγμοί της ταράζουν την ησυχία του χώρου. Θυμάται, θυμάται γιατί μισούσε τη σιωπή...ήταν επειδή μετά ακολουθούσε αυτός ο θόρυβος: οι λυγμοί της. Και ύστερα, η βαριά ανατριχιαστική φωνή του.

'«Κάνε ησυχία επιτέλους! Θα μας ακούσει και θα σε διώξει, αυτό θες;»'

Το κλάμα της γίνεται δυνατότερο κάθε λεπτό που περνάει. Νιώθει πως η καρδιά της έχει σταματήσει να χτυπάει πια. Μια νοσοκόμα μπαίνει τρέχοντας στο δωμάτιο και την κοιτάει σοκαρισμένη. Προσπαθεί να τη βοηθήσει, όμως όσο την πλησιάζει η κοπέλα σχεδόν σπαράζει στο κλάμα. Δεν έχει ανάσα. Απελπίζεται. Δεν ξέρει τι να κάνει. Τρέχει να φωνάξει βοήθεια.

Ο Freddie Kouk έχει εφημερία αυτό το βράδυ. Κάθεται στο γραφείο του και κοιτάζει τον φάκελο της Valery με προσοχή ξανά και ξανά. Πρέπει πάση θυσία αυτή η κοπέλα να ξανά χορέψει. Κι είναι κάτι που το έχει πάρει πολύ προσωπικά. Η πόρτα ανοίγει απότομα και μια πανικόβλητη νοσοκόμα μπαίνει στο ιατρείο μιλώντας γρήγορα και ακατάπαυστα. Μόλις καταφέρει και του εξηγήσει τι συμβαίνει, νιώθει ένα σκοινί να τυλίγεται με δύναμη γύρω από την καρδιά του. Τρέχει στο δωμάτιο της κοπέλας χωρίς δεύτερη σκέψη, έτοιμος να επιτεθεί στη νοσοκόμα που κάθε άλλο παρά τη δουλειά της κάνει. Όταν την δει, πεσμένη στο πάτωμα κατακόκκινη να κλαίει, σχεδόν νιώθει την αναπνοή του να κόβεται. Την πλησιάζει αργά και ήρεμα, ενώ προσπαθεί να την ηρεμήσει με τα λόγια του.

«Όλα είναι εντάξει τώρα, Valery. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα! Είμαι εγώ εδώ.» για έναν περίεργο λόγο η κοπέλα χαλαρώνει στα λόγια του. Μόλις εκείνος την πλησιάσει, η μαυρομάλλα γαντζώνεται πάνω του σαν ένα μικρό, τρομαγμένο παιδί. Εκείνος, τη σηκώνει απαλά και την αφήνει ξανά στο κρεβάτι της.

Ζητάει από τη νοσοκόμα να φέρει μια ηρεμιστική ένεση, ενώ το βλέμμα του δεν ξεκολλάει ούτε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου από την μικρή μπαλαρίνα που με μια λεπτή βελόνα, έσπασε τη φούσκα της απάθειας του. Μέχρι η Valery να κλείσει ζαλισμένη τα μάτια της, μια σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό της χωρίς σταματημό. Ο γιατρός την κοιτάει ανήσυχος, ενώ χωρίς να μπορεί να ελέγξει το χέρι του, χαϊδεύει τα μαλλιά της τρυφερά. Στα μάτια του η Valery είναι ένα μικρό παιδί που χρειάζεται τη βοήθεια του. Και είναι πρόθυμος να της τη δώσει.

«Είμαι καταδικασμένη! Αυτός ο εφιάλτης δεν θα τελειώσει ποτέ!» μουρμουρίζει ασυναίσθητα, κουρασμένη και ιδωμένη. Τα μάτια της κλείνουν αργά και ο γιατρός εκπνέει μετά από πολλή ώρα ανακουφισμένος.

'Αυτό το κορίτσι έχει γεννηθεί τον χορό. Κάτι πρέπει να κάνω!' σκέφτεται.

Όμως αυτό που δεν ξέρει είναι ότι η κοπέλα μπροστά του, δεν κλαίει πλέον για τον χορό.

Γειά σας κοτοπουλάκια μου!🐥

Τι κάνετε; Πώς είστε;
Ελπίζω καλά!

Πείτε μου τα νέα σας! Εγώ σήμερα έχω ρεπό και θεέ, τι ωραίο που είναι το ρεπό.

Πάμε στο κεφάλαιο;

Το 6ο είναι από τα αγαπημένα μου κεφάλαια. Αλήθεια. Γενικά τη Valery στα πρώτα κεφάλαια την άρπαξα και την κοπανάω σαν το χταπόδι. Αλλά έχω υπάρξει και καλή μαζί της και πρέπει να μου το δώσετε.

Έπεσε, λοιπόν, το κορίτσι μας. Και ο γιατρός Kouk ήταν εκεί για να την σηκώσει. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Πόσο. Αγαπάω. Αυτόν. Τον. Άνδρα!!
Μέχρι και Στα όρια τον εμφάνισα!

Είμαστε πάρα πολύ κοντά στην συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών μας. Υπομονή.

Αααυταααα.

Αν σας άρεσε το κεφάλαιο ψηφίστε και σχολιάστε.

Αντιιιιοοοοςςςς🥰🍟.

-Δέσπ.