~Να θυμάσαι πως κάθε άνθρωπος που συναντάς κάτι φοβάται, κάτι αγαπά και κάτι έχει χάσει.~

•H. Jackson Brown, Jr., 1940-, Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας.

Valery.

«Μου λέτε ψέματα.» γρυλίζω σαν αγρίμι. Η φωνή μου βγαίνει σταθερή δίχως σπασίματα ή λυγμούς, κάνοντας έτσι τρομερή αντίθεση με τα δάκρυα που αναβλύζουν από τα μάτια μου σαν ποτάμια που δεν σταματούν. Κάθε δάκρυ, κάθε μικρός κρύσταλλος που πέφτει στα μάγουλα μου είναι ένα κομμάτι από την κομματιασμένη καρδιά μου. Η Stacy δεν με κοιτάει. Το λευκό τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι μου έχει μάλλον περισσότερο ενδιαφέρον αυτή τη στιγμή.

Όχι, όχι!
Όχι αυτό!

«Θα σε παρακαλούσα να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και να εκτιμήσεις το πόσο τυχερή είσαι!» η απάθεια στη φωνή του συγκρούεται με το κάγχασμα που αυθόρμητα πέφτει από τα χείλη μου. Δεν έχει κανένα δικαίωμα πιστεύει το οτιδήποτε για μένα, πόσο μάλλον ότι είμαι τυχερή όταν δεν είμαι.
«Μπορεί η σπονδυλική σου στήλη να τραυματίστηκε σοβαρά, όμως-» δεν μπορώ να τον ακούω άλλο. Ξεσπώ.

«ΑΥΤΌ ΕΣΥ ΤΟ ΛΕΣ ΤΎΧΗ;» ουρλιάζω εκτός εαυτού και σιχαίνομαι τον εαυτό μου που εκδηλώθηκα μπροστά τους. Το δωμάτιο μοιάζει ξαφνικά σκοτεινό· πολύ πιο σκοτεινό από πριν. Μερικοί από το επιτελείο του ψιθυρίζουν μεταξύ τους. Σφίγγει τη γραβάτα του.

«Valery.» ο σοβαρός, σχεδόν προειδοποιητικός τόνος της καλύτερης μου φίλης μου δεν με αγγίζει ούτε στο ελάχιστο. Αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω να κάνω είναι να τρέξω, να φύγω από δω μέσα.

Αλλά κρίμα!
Ξέχασα πως δεν μπορώ.

«Ναι το λέω τύχη! Με μερικές φυσικοθεραπείες θα μπορείς και πάλι να περπατάς!» απαντάει στην ερώτηση που προηγουμένως του έκανα, κοιτώντας με σοβαρός. Δαγκώνω με μανία τα χείλη μου, ανίκανη να του εκφράσω όσα αισθάνομαι. Απλά τον κοιτάω προσπαθώντας να καλμάρω τα νεύρα μου, με τα δάκρυα να τρέχουν ασταμάτητα. Ακόμα ούτε λυγμός δεν βγαίνει από τα χείλη μου.

«Δεν καταλαβαίνεις.» φτύνω τις λέξεις με υποτίμηση και ταυτόχρονα απόγνωση. Κανείς δεν καταλαβαίνει.

«Να καταλάβω τι;» προσπαθεί να μη δείξει ότι έχει μπερδευτεί. Οπότε, παίρνω μια βαθιά ανάσα μετρώντας μέχρι το δέκα από μέσα μου. Μου δίνει τον απαραίτητο χρόνο που χρειάζομαι τόσο εκείνος όσο και η Stacy που στηρίζει το χέρι της στον ώμο μου, θέλοντας να μου δώσει δύναμη. Και την αγαπάω γι'αυτό, ακόμα κι αν δεν μπορώ να της το δείξω αυτή τη στιγμή. Όταν ηρεμήσω ελάχιστα, περνάω τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά μου και καρφώνω τα μάτια μου στα δικά του.

«Δεν μου φτάνει απλά να περπατάω, θέλω να χορέψω ξανά.» ψελλίζω με το παράπονο να είναι εμφανές στη φωνή μου. Στο λευκό και γκρι δωμάτιο πέφτει σιγή. Με κοιτάει για λίγο σαστισμένος, όμως σύντομα επανέρχεται. Στρώνει με αμηχανία το μουστάκι του.

«Αφήστε μας λίγο μόνους.» η επιβλητική φωνή του ακούγεται και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η ομάδα του βγαίνει αθόρυβα έξω. Η Stacy με κοιτάζει με απορία, γνέφω και ακολουθεί τους υπόλοιπους. Μόλις η πόρτα κλείσει σιγανά, ο γιατρός κάθεται στο κάτω μέρος του κρεβατιού προσεκτικά. Μου χαμογελάει σκεπτικά.
«Η ζωή σου έδωσε μια ακόμα ευκαιρία να ζήσεις, να παλέψεις για τη ζωή σου! Και εντάξει, καταλαβαίνω· αλήθεια καταλαβαίνω ότι αυτό το ατύχημα σου πήρε κάτι που αγαπούσες πολύ, μα οι απώλειες είναι κομμάτι της ζωής. Γιατί δεν είσαι ευχαριστημένη με αυτά που έχεις;» η ειλικρινή του απορία μου προκαλεί ένα περίεργο συναίσθημα.

Άραγε, έχει αγαπήσει ποτέ κάτι στη ζωή του, όσο εγώ το χορό;

«Το γνωρίζω ότι είναι κομμάτι της ζωής, μα πρέπει να μάθετε, κύριε, ότι μια απώλεια, μικρή ή μεγάλη, είναι πάντα μια απώλεια για όποιον τη ζει και κανένας δεν μπορεί να του πει πώς θα τη βιώσει!» υψώνω το φρύδι τονίζοντας κάθε μου λέξη, χωρίς να ανεβάσω ούτε στο ελάχιστο τον τόνο μου. Ωστόσο, η απάντηση μου μοιάζει να τον φέρνει σε δύσκολη θέση και είναι κάτι που καταλαβαίνω από τον τρόπο που σφίγγει και ξε-σφίγγει τη γραβάτα του, οπότε παίρνω για χιλιοστή φορά σήμερα μια ανάσα.
«Μη με παρεξηγείτε, δεν είμαι καμία αχάριστη. Είμαι, στ' αλήθεια, ευγνώμων που ζω, όμως έχει χαθεί η ουσία. Αυτό που προσπαθώ να σας εξηγήσω είναι ότι δεν είμαι ζωντανή. Νιώθω κενή χωρίς τον χορό στη ζωή μου.» μουρμουρίζω, μπλέκοντας τα δάχτυλα μου μεταξύ τους. Αποφεύγω σαν τρελή να τον κοιτάξω. Στο βλέμμα του υπάρχει κάτι άβολα οικείο. Ίσως φταίει το χρώμα. Το σκέφτεται για λίγο.

«Πόσο χρονών είσαι, Valery;» αναρωτιέται, ξαφνιάζοντας με αρκετά κι αν κρίνω από το μικρό του γέλιο που αυτόματα φωτίζει το πρόσωπο του, η έκπληξη φάνηκε καθαρά στο δικό μου πρόσωπο.

«Είκοσι-τριών.»

«Και πόσα χρόνια χορεύεις;» εκτιμώ πολύ το ενδιαφέρον του, μα οι ερωτήσεις του μου προκαλούν πόνο. Ρίχνω το βλέμμα μου στο παράθυρο για ένα δευτερόλεπτο, προτού τρίψω τα βλέφαρά μου κουρασμένη.

«Δεκαεπτά.» χαμογελάω αδύναμα. Όλη μου τη ζωή.

«Άρα έχει γίνει καθημερινότητα σου.» συνειδητοποιεί εντελώς λάθος, κάτι που με κάνει να χάσω εντελώς την υπομονή μου. Ξεφυσάω, πειράζοντας και πάλι τα μαλλιά μου, δέκα φορές πιο νευρικά από πριν.

«Εξακολουθείς να μην καταλαβαίνεις!» κουνάω το κεφάλι απογοητευμένη και δεν θυμώνει όπως αρχικά νόμιζα ότι θα κάνει. Αντίθετα, μου δίνει κι άλλο χρόνο, περιμένοντας με υπομονή να βρω τις κατάλληλες λέξεις. Μα δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις.
«Ο χορός δεν είναι απλά τρόπος ζωής! Είναι...είναι φιλοσοφία! Είναι έκφραση! Δεν ζω για να χορεύω, χορεύω για να ζω!» οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα μου τόσο αβίαστα, καθώς σκουπίζω τα δάκρυα που τρέχουν αδιάκοπα στα κόκκινα μάγουλα μου, ρουφώντας τη μύτη μου.

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

Τα όμορφα κεχριμπαρένια μάτια της έχουν κοκκινίσει ελαφρά και την τσούζουν τραγικά πολύ. Του θυμίζουν ηλιοβασιλέματα που καθρεφτίζονται στο νερό. Ο γιατρός την κοιτάει σχεδόν τρυφερά· κάτι σε αυτήν την κοπέλα τον κάνει να θέλει να τη βοηθήσει κι άλλο, να τη δει να χορεύει ξανά!

Έχει κάτι απίστευτα οικείο πάνω της που τον τραβάει κοντά της μ' έναν περίεργο τρόπο. Κι έπειτα είναι κι αυτά τα -στο χρώμα της φωτιάς- μάτια της που τον κάνουν να νιώθει ευάλωτο, μικρό! Κι όμως, είναι σίγουρος από τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά του προσώπου της! Κάτι του θυμίζει.

Τα λόγια με τα οποία του μιλάει για τον χορό δεν παίρνουν απάντηση. Σφίγγει το χέρι της και λέγοντας τις γνωστές σε όλους τέσσερις λέξεις, φεύγει από το προσωρινά δωμάτιο της: «Όλα θα πάνε καλά».

Η Valery κοιτάει την κλειστή πλέον πόρτα με παράπονο.
'Τίποτα δεν θα πάει καλά.' συλλογίζεται και κλείνει τα μάτια της.

Και το σύμπαν γέλασε.

Την ίδια ακριβώς στιγμή, δύο ορόφους κάτω, ο Alec James στέκεται υπομονετικά έξω από την πόρτα του ορθοπεδικού, όσο η όμορφη αρραβωνιαστικιά του βγάζει, επιτέλους, την γάζα από το χέρι της. Το κινητό του χτυπάει κάνοντας τον ήχο κλήσης να ακουστεί στον τρίτο όροφο του νοσοκομείου. Το πιάνει βιαστικά. Το όνομα του καλύτερου του φίλου αναγράφεται στη φωτεινή οθόνη.

'Jason'

Λίγο πριν το σηκώσει, η εντυπωσιακή Galena βγαίνει από το ιατρείο στηριζόμενη στις πατερίτσες. Ο Alec πατάει το πλαϊνό κουμπί και η οθόνη σβήνει αυτόματα. Χαμογελάει πλατιά στην όψη της. Τη λατρεύει αυτή τη γυναίκα.

«Όλα εντάξει;» ρωτάει με ενδιαφέρον, καθώς πιάνει τις ακτινογραφίες που της έκαναν για να τη διευκολύνει. Η κοπέλα σχεδόν δυσανασχετεί, στριφογυρίζοντας τα πανέξυπνα μάτια της.

«Ναι μια χαρά, δεν βλέπεις;» ειρωνεύεται με τουπέ. Του χαλάει τη διάθεση όταν γίνεται έτσι, μα προσπαθεί να μην της δίνει σημασία. Την αγαπάει όπως και να 'χει.

Στριφογυρίζει κι αυτός τη ματιά του.
'Κλασσική Galena.' σκέφτηκε ξεφυσώντας.

Βάζει το κινητό στην τσέπη του αγνοώντας εντελώς την κλήση και αρχίζουν να περπατούν προς την έξοδο του νοσοκομείου. Σε όλη τη διαδρομή μέχρι το σπίτι οδηγεί προσεκτικά, ρίχνοντας κλέφτες ματιές στην γυναίκα δίπλα του απλώς για να βεβαιωθεί πως είναι καλά.

Είναι ψυχρή, αυτό το καταλαβαίνει πολύ εύκολα. Εκείνη δεν ξεκολλάει το βλέμμα της από την οθόνη του κινητού, που έχει γίνει προέκταση του χεριού της τους τελευταίους μήνες. Κάτι συμβαίνει. Το αυτοκίνητο σταματάει έξω από το σπίτι τους και με προσοχή τη βοηθάει να μπει μέσα.

«Θέλω να μιλήσουμε.» η φωνή της ακούγεται απόλυτα σοβαρή, κάνοντας το βήμα του να σταματήσει απότομα. Γυρίζει να την κοιτάξει. Το απαθέστατο μα συνάμα σκληρό βλέμμα της τον μπερδεύει και τον αγχώνει ταυτόχρονα. Η καρδιά του χτυπάει σαν τρελή. Πάντα τον αγχώνει αυτή η φράση.

«Σε ακούω.» η αγέρωχη φωνή του γεμίζει τον χώρο. Τόσο διαφορετική με αυτό που νιώθει, μα το κρύβει απίστευτα καλά.

Η Galena, με τις πατερίτσες ακόμα να τη στηρίζουν, κάνει μερικά βήματα προς το μέρος του, τον κοιτάει στα χαώδη μάτια του και, χωρίς κανένα συναίσθημα, βγάζει με αργές κινήσεις το δαχτυλίδι που πριν δυο χρόνια γεμάτος έρωτα της έδωσε, όταν της ζήτησε να τον παντρευτεί. Δεν χρειάζεται να πάρει ανάσα.

«Θέλω να χωρίσουμε.» η φωνή της βγαίνει ψυχρή, χωρίς συναίσθημα. Κενή. Τόσο κενή όσο και η καρδιά του Alec, που σιγά-σιγά χάνει όλη την ζωντάνια από μέσα του. Την κοιτάει φανερά έκπληκτος. Κάνει ένα βήμα πίσω. Κοιτάει γύρω του, με την ελπίδα ότι θα βρει κάτι που θα του δείξει ότι όλο αυτό είναι μια πολύ άσχημη φάρσα. Δεν βρίσκει ποτέ αυτό το κάτι. Οπότε, κάνει ακόμα ένα βήμα, μπροστά αυτή τη φορά. Μοιάζει χαμένος.

«Τι;» η φωνή του ίσα που ακούγεται τόσο στο σπίτι, όσο και στ' αυτιά του. Το μόνο που ακούει καθαρά είναι οι αυξανόμενοι χτύποι της καρδιάς του. Νιώθει να μουδιάζει.

«Λυπάμαι πραγματικά που το κάνω αυτό, μα δεν πάει άλλο. Κι εύχομαι μια μέρα να το δεις κι εσύ!» οι λέξεις που βγαίνουν από τα χείλη της δεν μοιάζουν να έχουν σχέση με τα πλέον ξένα, άδεια μάτια της που τόσες φορές έχει απορροφηθεί να τα κοιτάει.

Ο κόσμος του διαλύεται την ίδια στιγμή. Έξι χρόνια περνάνε μπροστά από τα μάτια του σαν ταινία, μα δε βρίσκει κάπου το λάθος του. Φταίει εκείνος; Δεν ξέρει. Την κοιτάει πληγωμένος, προδομένος, πελαγωμένος. Προσπαθεί να καταλάβει για ποιόν λόγο συμβαίνει αυτό· μα θα παντρεύονταν σε ένα χρόνο! Θα γίνονταν ένα!

Και τώρα;

Μονάχα μια σκέψη τριγυρίζει στο μπερδεμένο μυαλό του.
'Όλα χάθηκαν! Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν...'

Και το σύμπαν γέλασε.

Γειά σας κοτοπουλάκια μου!🐥

Τι κάνετε; Πώς είστε;
Ελπίζω καλά!

Πείτε μου τα νέα σας!

Ορίστε και το δεύτερο κεφάλαιο της Αυλαίας!

Η Βάλερι λοιπόν δεν μπορεί να χορέψει και είδαμε ότι δεεεν το πήρε πολύ καλά. Βέβαια ο γιατρός προσπάθησε να τη βοηθήσει, αλλά...

Τον Άλεκ τον χώρισε η μια και μοναδική Γκαλένα *δεν το πιστεύω ότι την πετάω ξανά στην εφαρμογή χωρίς φόβο για τη ζωή μου* και ούτε αυτός το πήρε πολύ καλά, γεγονός που μπορώ να το καταλάβω.

Αυτά για σήμερααα.

Αν σας άρεσε το κεφάλαιο ψηφίστε και σχολιάστε.

Αντιιιιοοοοοςςςςς🥰🍟.

-Δέσπ.