~Δεν θα σε φιλήσω. Μπορεί να μου γίνει συνήθεια και δεν μπορώ να απαλλαγώ από συνήθειες.~

•Francis Scott Fitzgerald, 1896-1940, Αμερικανός συγγραφέας.

Βάλερι.

Γεμίζω ένα ποτήρι με χυμό βύσσινο μέχρι πάνω, μουρμουρίζοντας με την φάλτσα φωνή μου ένα τραγούδι του Έντ Σίραν για ένα κορίτσι κι ένα αγόρι που χορεύουν ξυπόλητοι στ' αστέρια. Πιάνω από τον πάγκο το λευκό και πορτοκαλί κουτί με τις βιταμίνες που μου έδωσε o Στέφεν και πίνω μια βιαστικά, αδειάζοντας όλο το περιεχόμενο του ποτηριού με ευκολία. Ο έρωτας της ζωής μου στέκεται μπροστά μου περιμένοντας για μια λιχουδιά κι ένα χάδι. Με κοιτάει με λατρεία. Πιάνω το πράσινο κουτί με τα μπισκότα του και του δίνω ένα. Το αρπάζει σχεδόν αμέσως τρώγοντας το μπροστά μου. Τον κοιτάω.

«Λοιπόν Ταζ, όπως ξέρεις η μαμά είναι ο πιο άτυχος άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη.» αρχίζω, παίρνοντας κι ένα μπισκότο σοκολάτας από το πιάτο δίπλα στο χυμό.
«Οπότε για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα φρένα του αμαξιού της δεν έπιαναν και η μαμά έπεσε πάνω σε ένα φορτηγό.» το κρεμ γκόλντεν ριτρίβερ μπροστά μου με κοιτάζει έχοντας βγάλει έξω τη γλώσσα.
«Έτσι η μαμά βρέθηκε στο νοσοκομείο για δύο εβδομάδες και της είπαν ότι δεν μπορεί να ξανά χορέψει.» κάνω μια παύση. Τώρα κρύβει τη μουσούδα του στα πατουσάκια του σχεδόν με θλίψη.
«Και γενικά Ταζ, ανάσκελα να πέσω τη μύτη μου θα σπάσω!» σχολιάζω με αγανάκτηση, κοιτώντας τον να κάνει τις γλύκες του με κάνουν πάντα αλοιφή.

Το κουδούνι χτυπάει και το σκυλάκι μου τρέχει προς την πόρτα στην απόλυτη σιωπή. Ξεφυσάω και πιάνοντας το μπαστούνι μου, αρχίζω να περπατάω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Όσο πλησιάζω τα χτυπήματα γίνονται τόσο δυνατά που ο Ταζ αρχίζει να γαβγίζει πια αγριεμένος και παρόλο που φωνάζω για να σταματήσουν, αυτός που κρύβεται πίσω από την πόρτα συνεχίζει.

«Μιλάμε Στέισι θα σε χτυπήσω ηλίθ-» ανοίγω την πόρτα με φορά, όμως αυτό που βλέπω κάνει τη φράση μου να κοπεί απότομα στη μέση. Στο κατώφλι μου στέκεται ο μόνος άνθρωπος που ήθελα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να δω.
«Τι κάνεις εσύ εδώ;» είμαι μπερδεμένη μέχρι το κόκαλο, όμως δεν με βοηθάει. Αντίθετα, με σκανάρει σαστισμένος από πάνω μέχρι κάτω. Δεν καταλαβαίνω. Ασυναίσθητα κοιτάω τον εαυτό μου· γαμώ την τύχη μου! Τα μάγουλα μου κοκκινίζουν την ίδια στιγμή. Είχα ξεχάσει ότι φοράω μόνο μια μαύρη μακριά ανδρική μπλούζα. Μοιάζει επίσης τρελά μπερδεμένος. Σταυρώνω τα χέρια κάτω από το στήθος, υψώνοντας το φρύδι. Με εκνευρίζει και με κάνει να αισθάνομαι άβολα ταυτόχρονα.
«Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που με κοιτάς σαν βλάκας;» είμαι πολύ, πολύ εκνευρισμένη.

Στα λόγια μου ξυπνάει και, σαν θυμηθεί για ποιο λόγο ήρθε εξ αρχής, το όμορφο πρόσωπο του κοκκινίζει τόσο πολύ που οριακά πιστεύω ότι θα λιποθυμήσει εδώ, στην πόρτα μου. Αν γίνει όντως, εκεί θα τον αφήσω.

«Θα σε σκοτώσω!» γρυλίζει με κόφτη ανάσα, λίγο πριν με σπρώξει απαλά και μπει στο σπίτι μου. Πετάει το μαύρο του μπουφάν βιαστικά στον καναπέ.

Ναι, το έχω ξανά ακούσει αυτό.

«Εει!»κάνω ενοχλημένη, πιάνοντας τον από τον ώμο.
«Πού νομίζεις ότι πας;» τον γυρίζω θυμωμένη, μα τινάζεται γρήγορα από το κράτημα μου.

«Στο σπίτι της κοπέλας μου!» μου ανακοινώνει σχεδόν έξαλλος! Τα χέρια του έχουν γίνει μπουνιές και κρατάει κάτι που μοιάζει με περιοδικό. Μα δεν στέκομαι σε αυτό. Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα στο άκουσα αυτών των λέξεων που χρησιμοποιεί.

Τι λέει;
Πόσους μήνες κοιμόμουν;

«Άλεκ, η παράνοια σου οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ψυχιατρική πτέρυγα κάποιας κλινικής!» η ειρωνεία είναι ξεκάθαρη στη σταθερή φωνή μου. Άραγε, ποια κριτήρια πρέπει να πληροί κάποιος για μπει εκεί; Να θυμηθώ να ρωτήσω τον κύριο Κουκ.

Κάτι μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του, μάλλον βρισιές, και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο πετάει το περιοδικό που κρατάει τόση ώρα στο χαμηλό τραπεζάκι του σαλονιού μου. Τον κοιτάω για λίγο μπερδεμένη, μα πάλι δεν λέει κάτι. Τώρα σταυρώνει κι αυτός τα χέρια στο στέρνο του. Πλησιάζω το τραπέζι και πιάνω το περιοδικό στα χέρια μου.

Και θεέ μου!
Καλύτερα να μην το είχα κάνει ποτέ!

Τα μάτια μου σχεδόν βγαίνουν από τις κόγχες και πέφτουν στο πάτωμα, ενώ νιώθω πως το στόμα μου σχεδόν έχει αγγίξει το καθαρό πάτωμα του σαλονιού μου.

«ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌ;» φωνάζω με την υπομονή να με εγκαταλείπει κάθε δευτερόλεπτο που περνάει. Το βλέμμα μου δεν λέει να ξεκολλήσει από το χαζό εξώφυλλο. Τόσο η φωτογραφία όσο και ο τίτλος με κάνει να θέλω να βγάλω τα μάτια μου σαν τον Οιδίποδα!

«Ω, πες μας τώρα ότι δεν ξέρεις!» γελάει ειρωνικά, όσο περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαύρα πυκνά μαλλιά του. Και θα έμενα περισσότερο στο πόσο ωραία εικόνα είναι αυτή, μα τα λόγια του με ρίχνουν ακόμα περισσότερο.

«Προφανώς και δεν ξέρω, Άλεκ! Τι είναι αυτά που λες;» ο Ταζ είναι στα πόδια του μυρίζοντας τον χωρίς σταματημό. Άλλη μια κουβέντα εναντίον μου και θα τον διατάξω να τον φάει.

«Ναι, ναι, προφανώς!» με κοροϊδεύει, μοιάζοντας τρελός. Θα τον χτυπήσω, αλήθεια.
«ΠΟΙΌΝ ΝΟΜΊΖΕΙΣ ΌΤΙ ΚΟΡΟΪΔΕΎΕΙΣ, Ε; ΑΥΤΌ ΕΊΝΑΙ ΞΕΚΆΘΑΡΑ ΔΙΚΉ ΣΟΥ ΔΟΥΛΕΙΆ!» φωνάζει εκτός ελέγχου μέσα στο ίδιο μου το σπίτι, αγνοώντας ότι μπορώ ανά πάσα ώρα και στιγμή να σηκώσω το μπαστούνι μου και να τον κάνω μαύρο στο ξύλο! Στις φωνές του ο Ταζ γρυλίζει. Αναφωνώ προσβεβλημένη σε αυτά που ισχυρίζεται, κάνοντας ένα βήμα μπροστά εκνευρισμένη.

«Παρ' το πίσω.» οι λέξεις είναι σιγανές, όμως ο τόνος μου κοφτός. Δεν παίρνω το βλέμμα μου από το δικό του.

«ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΊΣ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΑΊΞΕΙΣ ΘΙΓΜΈΝΗ ΕΜΈΝΑ! ΜΠΟΡΕΊ ΤΟΝ ΤΖΈΙΣΟΝ ΝΑ ΤΟΝ ΞΕΓΈΛΑΣΕΣ ΌΜΩΣ ΕΜΈΝΑ ΌΧΙ!» τα μπλε του μάτια χωρίς καμία υπερβολή γυαλίζουν από την ένταση. Νιώθω τις λέξεις του να με χτυπούν, όμως συνεχίζω να τον κοιτάω αγριεμένη.

Πώς μπόρεσα να φοβηθώ ότι μπορεί να μου αρέσει αυτός ο...ο αγροίκος!

«ΕΊΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΆ ΣΟΥ ΑΓΌΡΙ ΜΟΥ;» ξεσπάω κι εγώ. Σιχαίνομαι να φωνάζω και το μισώ που υπέκυψα στην τρέλα του.
«Και άντε, πες ότι το έκανα εγώ» κατεβάζω τους τόνους, κάνοντας μια παύση. Στηρίζω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.
«είναι δυνατόν να έλεγα ότι τα είχα με εσένα;» γελάω απαξιωτικά, κοιτώντας τον εγώ αυτή τη φορά από κάτω προς τα πάνω. Του πάνε τα καθημερινά ρούχα. Το γκρι φούτερ τον κάνει να δείχνει αξιολάτρευτο. Τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα, το πρόσωπο του κοκκινίζει κι άλλο δίνοντας την εντύπωση ότι από λεπτό σε λεπτό θα πάθει στην καλύτερη έμφραγμα.

Και κάπως έτσι, έκανα τον εγωισμό του κομματάκια. Μπράβο σου, κορίτσι μου!

«ΓΙΑΤΊ ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΊΠΕΙ;» το βλέμμα του με καίει, όμως είμαι πολύ απασχολημένη με το να δείχνω θυμωμένη οπότε σχεδόν το αγνοώ.

«Παιδεία!» δεν φωνάζω, αλλά φωνάζω.
«Είσαι ένα ανάγωγο, εγωκεντρικό, κακότροπο ΓΟΥΡΟΎΝΙ!» τσιρίζω την τελευταία λέξη. Ολόκληρο το σώμα μου τρέμει από την ένταση. Με έναν πολύ περίεργο τρόπο, αυτός ο άνθρωπος με εξωθεί στα άκρα!

«ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΊΣΑΙ ΜΙΑ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΈΝΗ ΠΟΥ ΝΟΜΊΖΕΙ ΠΩΣ ΌΛΑ ΓΥΡΊΖΟΥΝ ΓΎΡΩ ΤΗΣ!» και...το ποτήρι ξεχείλισε.

«Δεν ήρθα εγώ στο σπίτι σου μετά από ένα μήνα εξαφάνισης, λέγοντας σου ότι έβαλες να μας βγάλουν φωτογραφία και να μας πουν ζευγάρι!» υπενθυμίζω τις κινήσεις του και πιέζει τα χείλη του επίμονα, κοιτώντας για λίγο παντού εκτός από μένα.
«Και στην τελική να σου πω κάτι;» κάνω ακόμα μια παύση.
«Χάρη θα σου έκανα! Και πολλή σου πέφτω!» μιλάω ακατάπαυστα και πολύ γρήγορα σαν υστερική, νιώθω τον λαιμό μου να πονάει χωρίς καν να έχω φωνάξει όσο εκείνος και το πρόσωπο μου να έχει κοκκινίσει.

Η καρδιά μου χτυπάει απίστευτα πολύ γρήγορα, τα χέρια μου τρέμουν και κρατιέμαι απίστευτα πολύ για να μην χαστουκίσω με δύναμη το όμορφο προσωπάκι του. Τα χέρια του αρπάζουν τα μπράτσα μου κοιτώντας με έντονα, σχεδόν με κολλάει πάνω του. Τα μάτια του καρφώνονται στα δικά μου· φωτιά και νερό. Λάβα και πάγος. Τρομάζω όταν νιώσω πως μπορεί να διαβάσει τη σκέψη μου.

«Για ξανά πες το αυτό.» η φωνή του βγαίνει πολύ ήσυχη, κάνοντας φοβερή αντίθεση με τον εκκωφαντικό θόρυβο που προκαλεί τόση ώρα.

«Είπα ότι σου πέφτω πολλή και-» δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω, γιατί τα ροδαλά του χείλη αγκαλιάζουν τα ξηρά δικά μου δυνατά.

Το σώμα μου παγώνει και λιώνει ταυτόχρονα κάτω από το κράτημα του, όμως με έναν πολύ περίεργα όμορφο τρόπο, τα χείλη μου έχουν υποταχθεί σε αυτό το φιλί. Στο δικό του φιλί. Νιώθω το σώμα μου να τρέμει στην μικρή μας επαφή, τα δάχτυλα μου που έχουν γραπώσει τα μπράτσα του πάνω από το γκρι φούτερ του σχεδόν έχουν μουδιάσει, η καρδιά μου βαράει σαν ταμπούρλο χωρίς σταματημό κάτω από το δέρμα μου!

Ασυναίσθητα ανοίγω το στόμα μου ελαφρά από το σοκ και εκείνος το βρίσκει ως ευκαιρία για να εμβαθύνει το φιλί μας. Η ζεστή του γλώσσα εισβάλλει στο στόμα μου ψάχνοντας την δική μου και δεν παίζω κρυφτώ. Παραδίνομαι. Γαμώτο, αυτός ο αγροίκος...μ' αρέσει. Όταν επιτέλους τη βρίσκει παλεύουν σαν τρελές, προσπαθώντας μια να νικήσει σε αυτό το τόσο γαμημένα όμορφο παιχνίδι. Μοιάζουν να χορεύουν.

Δαγκώνει το κάτω χείλος μου, νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται σε ένα απίστευτα πολύ αλλόκοτο συναίσθημα που δεν έχω νιώσει ξανά. Το ένα του χέρι τυλίγεται γύρω από τη μέση μου τρυφερά και με προσοχή, κολλώντας το σώμα μου στο κολασμένα τέλειο δικό του. Τα δικά μου τυλίγονται το ένα γύρω από τον αυχένα του και το άλλο μπερδεύεται στα μαλακά μαλλιά του τραβώντας τα. Βογγάει σιγανά πάνω στα χείλη μου, όμως στην ησυχία του σπιτιού ακούγεται τέλεια.

Απομακρύνεται πρώτος ξέπνοος και μόνο τότε καταλαβαίνω πως ούτε εγώ έχω ανάσα. Τα μάτια μου είναι κλειστά και αρνούμαι να τα ανοίξω. Αν το κάνω θα επιστρέψω στην πραγματικότητα και γι' αυτά τα δευτερόλεπτα οτιδήποτε μη πραγματικό, μοιάζει ιδανικό.

Αφήνει ένα απαλό φιλάκι στα πρησμένα χείλη μου, μαζί και μια ανάσα. Ανοίγω τα μάτια μου αργά. Σηκώνω το βλέμμα μου δειλά, μόνο για να ανακαλύψω ότι με κοιτάει ήδη. Τον κοιτάζω πίσω χαμένη, το ίδιο χαμένος μοιάζει και εκείνος. Παρόλα αυτά, είμαστε ακόμα ο ένας μέσα στην αγκαλιά του άλλου. Κανένας δεν κάνει κίνηση να απομακρυνθεί.

Το σώμα μου είναι ακόμα μουδιασμένο, με το μυαλό μου να έχει κολλήσει στον τόσο, μα τόσο όμορφο συνδυασμό των χειλιών μας.

Η αναπνοή μου έχει κοπεί, ενώ ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει πως...με φίλησε.

Γειά σας κοτοπουλάκια μου!🐥

Τι κάνετε; Πώς είστε;
Ελπίζω καλά!

Πείτε μου τα νέα σας!
Εγώ από Δευτέρα ξεκινάω πρακτική κι έχω τρελαθεί από τη χαρά μου!

Πάμε στο κεφάλαιο;

ΤΗ ΦΊΛΗΣΕ!!
Επιτέλους δηλαδή, τα νεύρα μας είχε σπάσει.

Πόσο μου αρέσει αυτό το ζευγάρι, αχ δεν μπορώ να σας το εξηγήσω!

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει στο επόμενο;

Ααυταααα.

Αν σας άρεσε το κεφάλαιο ψηφίστε και σχολιάστε.

Αντιιοοοοςςςς🥰🍟.

-Δέσπ.