~Οι σκέψεις είναι οι σκιές των συναισθημάτων μας  —πάντοτε σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες.~

•Φρίντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος.

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

Η ώρα είναι μόλις οκτώ το πρωί. Η Βάλερι κάθεται στο κρεβάτι της κοιτώντας ανυπόμονα την πόρτα μπροστά της. Το προηγούμενο βράδυ είναι ίσως το πιο αλλόκοτο απ' όσα έχει ζήσει τα τελευταία πέντε χρόνια, μα μ' έναν πολύ ευχάριστο τρόπο. Οι μαύροι κύκλοι είναι ευδιάκριτοι κάτω από τα μάτια της, μαρτυρώντας το πόσο λίγο έχει κοιμηθεί. Ωστόσο, δεν δείχνει να την ενοχλεί ιδιαίτερα.

Η πόρτα ανοίγει και ο Άλεκ μπαίνει στο μεγάλο δωμάτιο. Στα χέρια του κρατάει μια διπλή χάρτινη βάση με δύο ποτήρια και στο χέρι μια σακούλα. Η μυρωδιά που βγαίνει από μέσα την παραπέμπει σε κρουασάν. Αφού χαμογελάσει συγκρατημένα στην κοπέλα, αφήνει τη βάση και τη σακούλα στο κομοδίνο και της δίνει το ένα ποτήρι.

«Η σοκολάτα σου.» ψελλίζει. Εκείνη τον ευχαριστεί μ' ένα μικρό χαμόγελο. Παίρνει το ρόφημα στα χέρια της και πίνει μια γενναιόδωρη γουλιά. Ο Άλεκ δεν προλαβαίνει να την προειδοποιήσει, η κοπέλα ανοίγει διάπλατα τα μάτια της και αφού παίρνει μερικές βαθιές ανάσες, μιλάει.

«Καίει καλέ!» δηλώνει κάνοντας αέρα με τα χέρια της στο στόμα της, σε μια προσπάθεια να μειώσει το κάψιμο που την τσουρούφλησε. Ο γοητευτικός άνδρας γελάει απαλά στην παιδικότητα της, πίνοντας κι αυτός μια γουλιά από τον ζεστό μαύρο καφέ του.

Ένα δευτερόλεπτο μετά, αφήνει τον καφέ του στο κομοδίνο σιωπηλά, παίρνει τη σοκολάτα από τα χέρια της και, κοιτώντας την βαθιά στα μάτια, φυσάει απαλά το περιεχόμενο του ποτηριού. Η Βάλερι τον κοιτάει με το στόμα ελαφρώς ανοιχτό και κάθε σημείο πάνω στο κορμί της να έχει ανατριχιάσει. Αναρωτιέται, πώς γίνεται μια κίνηση σαν αυτή να μοιάζει γλυκιά και σέξυ ταυτόχρονα; Της δίνει το ρόφημα και της κάνει νόημα να πιει. Σαν υπνωτισμένη φέρνει το ποτήρι κοντά στα χείλη της και υπακούει.

«Καλύτερα;» ρωτάει μ' ένα μικρό χαμόγελο.

Η Βάλερι κουνάει το κεφάλι θετικά, ενώ τον κοιτάει άβολα. Δεν ξέρει πώς να νιώσει γι' αυτόν τον άνθρωπο. Πριν είκοσι ώρες ήταν το πιο εγωκεντρικό γουρούνι που έχει συναντήσει στη μέχρι τώρα ζωή της και τώρα, είκοσι ώρες μετά, της φυσάει τη σοκολάτα για να μην καεί. Της προκαλεί περίεργα συναισθήματα. Την μπερδεύει.

Από την άβολη θέση την βγάζει η πόρτα που χτυπάει απαλά. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ο γιατρός Κουκ μπαίνει στο ήσυχο δωμάτιο, το βλέμμα του καρφώνεται αμέσως στον ψηλό άγνωστο άνδρα μπροστά του, που φαίνεται να κάνει παρέα στη όμορφη μπαλαρίνα. Σμίγει τα φρύδια μπερδεμένος.

«Καλημέρα σας!» εύχεται, προσπαθώντας να κρύψει το μπερδεμένο βλέμμα του.

«Καλημέρα.» απαντούν ταυτόχρονα. Ο γιατρός στερεώνει καλύτερα τα γυαλιά στο κόκαλο της μύτης του.

«Πώς είστε, δεσποινίς Βάλερι;» ρωτάει με ενδιαφέρον, πλησιάζοντας το κρεβάτι όπου και κάθεται στο κάτω μέρος του. Η κοπέλα μπροστά του χαμογελάει γλυκά στο γνήσιο ενδιαφέρον του.

«Μία χαρά! Εσείς;» μοιάζει όντως καλά. Δεν του λέει ψέματα και είναι κάτι που ο Φρέντι μπορεί εύκολα να το καταλάβει από τη λάμψη στα μάτια της. Είναι το πρώτο πρωινό μετά από πολλά που νιώθει, φαίνεται και είναι ανάλαφρη! Ο γιατρός την κοιτάει ευχαριστημένος· όποιος κι αν είναι αυτός ο νεαρός που κάθεται δίπλα της, της έχει κάνει καλό τελικά.

«Φέρνω καλά νέα!» της ανακοινώνει όλο χαρά, μ' ένα πλατύ χαμόγελο. Τα μάτια της λάμπουν απότομα στο άκουσμα αυτών των λέξεων. Τον κοιτάει ανυπόμονη.
«Σήμερα παίρνεις εξιτήριο!» τρίβει το χέρι της τρυφερά, περιμένοντας σαν μικρό παιδί να δει την αντίδραση της λίγο πριν σηκωθεί από το κρεβάτι για να πλησιάσει το χαρτί με τα στοιχεία της και κάποιες βασικές πληροφορίες για την υγεία της.

Το χαμόγελο της φωτίζει με μιας ολόκληρο το δωμάτιο, ακολουθώντας τη μορφή του με το βλέμμα της. Σηκώνει, λοιπόν, την πλάτη της από το κρεβάτι καθώς τον κοιτάει κάτι παραπάνω από ενθουσιασμένη. Οριακά δεν μπορεί να το πιστέψει. Με το ζόρι μπορεί να αναπνεύσει από το άγχος που νιώθει αυτή τη στιγμή.

«Θα πάω σπίτι μου;» τα όμορφα κεχριμπαρένια ματάκια της γυάλιζουν σαν αστέρια στον καθαρό μπλε ουρανό. Τα χέρια της είναι μπροστά από το στόμα της προσπαθώντας να κρύψει το μεγάλο χαμόγελο της που σχεδόν φτάνει μέχρι τ' αυτιά.

Ο Άλεκ παρακολουθεί τη σκηνή μπροστά του αμέτοχος. Τα μάτια του για ακόμα μια φορά δεν λένε να ξεκολλήσουν από την όμορφη κοπέλα που τώρα μοιάζει να ακτινοβολεί. Ξαφνικά νιώθει κι αυτός πιο χαλαρός, λες και οι λέξεις του γιατρού τον έκαναν να νιώσει καλύτερα παρόλο που το θέμα δεν τον αφορά.

O Φρέντι Κουκ κοιτάει την μαυρομάλλα συγκινημένος και πολύ, πολύ περήφανος· αυτή η κοπέλα έχει καταφέρει να χτίσει τα θεμέλια της ζωής της από την αρχή, να σταθεί στα πόδια της παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε και αυτός ήταν εκεί σε κάθε της στιγμή για να τη βοηθήσει. Και θα είναι εκεί για όσο χρειαστεί, μέχρι να είναι σίγουρος πως θα χορεύει ξανά! Ίσως και λίγο περισσότερο από αυτό.

«Θα πας σπίτι σου.» επιβεβαιώνει. Η κοπέλα τραβάει την κουβέρτα από πάνω της με ψυχραιμία, σηκώνεται και με προσοχή στέκεται για λίγο στα πόδια της. Ο Άλεκ αυτόματα σηκώνεται και αυτός από την καρέκλα, έχει ανοίξει τα χέρια του και περιμένει προετοιμασμένος σε περίπτωση που η κοπέλα χάσει την ισορροπία της και πέσει.

Η Βάλερι το καταλαβαίνει την ίδια στιγμή που κάνει το λάθος να σηκωθεί από την καρέκλα του, όμως δεν του δίνει καμία σημασία. Πιάνει το μπαστούνι που στέκεται δίπλα στο κομοδίνο και με σταθερά βήματα πλησιάζει προς τον γιατρό. Στέκεται, λοιπόν, μπροστά του και τον κοιτάει βαθιά στα μάτια του που καθρεφτίζουν τα δικά της.

«Σας ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ! Σας χρωστάω τόσα πολλά!» ψελλίζει και με αυτό χώνεται σαν παιδί στην ζεστή αγκαλιά του.

Γιατί αυτή είναι η Βάλερι. Όσο δύσκολα και αν έχει περάσει κι ό,τι κι αν της φέρει τελικά η ζωή, πάντα στο τέλος στέκεται στα πόδια της. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Την τρυφερή αυτή στιγμή, διακόπτει μια φουριόζα Στέισι που μπαίνει στο δωμάτιο σαν τρελή.

«ΛΟΙΠΌΝ ΜΙΚΡΉ ΜΟΥΣΊΤΣΑ ΘΑ ΜΟΥ ΤΑ ΠΕΙΣ ΌΛΑ ΜΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡ-» η φράση της κόβεται απότομα στη μέση, κοιτάζοντας τη Βάλερι στην αγκαλιά του γιατρού. Την κοιτάει για λίγο με απορία, όμως σύντομα τα ραντάρ της εντοπίζουν τον έναν και μοναδικό Άλεκ Τζέιμς. Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα. Το πρόσωπο της κοκκινίζει απότομα, εύχεται να μπορούσε να ανοίξει η γη να την καταπιεί.
«Ουπς!» μονολογεί, δαγκώνοντας το κάτω χείλος της.

Η καλύτερη της φίλη την αγριοκοιτάζει, ευχόμενη και η ίδια να την καταπιεί η γη. Η Στέισι το ξέρει πολύ καλά αυτό βλέμμα, αυτή η σπιρτάδα και το έντονο κοκκίνισμα στα μάγουλα της...έχει κάνει βλακεία και ωω ναι! Την έχει πάρα πολύ άσχημα.

«Ο μόνος τρόπος για να μη σε ξεμαλλιάσω...» ψελλίζει η Βάλερι και η Στέισι την κοιτάει με προσοχή, κάνοντας της τα γλυκά μάτια.
«είναι να πας να καθαρίσεις λίγο το σπίτι μου, έτσι ώστε σε λίγες ώρες που θα βγει το εξιτήριο και θα φύγω από εδώ, να το βρω έτοιμο.» συνεχίζει, προσπαθώντας να κρύψει το παιχνιδιάρικο χαμόγελο που παλεύει σκληρά να σκαρφαλώσει στα χείλη της. Η κολλητή της μένει να την κοιτάζει σαστισμένη. Κοιτάει τον γιατρό και ύστερα πάλι την κολλητή της. Και μετά ξανά τον γιατρό και ξανά την κολλητή της.

Μια τσιρίδα απροσδόκητα βγαίνει από τα χείλη της, καθώς χωρίς προειδοποίηση πέφτει στην αγκαλιά της φίλης της λέγοντας της ασταμάτητα πόσο την αγαπάει και πόσο περήφανη είναι για εκείνη που τα καταφέρνει πάντα στη ζωή της. Η Βάλερι χαμογελάει στον μικρό της παραλληλισμό και την σφίγγει πάνω της σφιχτά.

«Πες μου αναλυτικά τι θες να κάνω! Ό,τι θες! Ακόμα και ανακαίνιση κάνω αυτή τη στιγμή!» ψιθυρίζει χαρούμενη στ' αυτί της, μη αφήνοντας την στιγμή από την αγκαλιά της.

«Το λες χαμηλόφωνα για να με βγάλεις τρελή μετά;» ψιθυρίζει κι εκείνη και η Στέισι γελάει. Γελάει για να μην αρχίσει να κλαίει από ανακούφιση. Απομακρύνονται περίπου μισό λεπτό αργότερα.

«Όπως καταλαβαίνεις από αύριο θα πηγαίνεις στο ιατρείο του Στέφεν για τις φυσικοθεραπείες. Ωστόσο, μην νομίζεις ότι ξεμπέρδεψες από εμάς νεαρή μου! Κάθε Πέμπτη θα έρχεσαι εδώ να σε εξετάζω και να παρακολουθώ την εξέλιξη σου. Αν γίνει κάτι, το οτιδήποτε, θα έρθεις απευθείας εδώ. Έγινα σαφής;» ο γιατρός κοιτάει αυστηρά και τις δύο. Οι κοπέλες γνέφουν θετικά ταυτόχρονα. Αφού τους καλημερίσει ξανά, φεύγει από το δωμάτιο.

Οι τρεις τους κοιτάζονται αμήχανα για λίγο. Η Στέισι προσπαθεί να καταλάβει σιωπηλά για ποιο λόγο ο Άλεκ Τζέιμς βρίσκεται ακόμα στο δωμάτιο της καλύτερης της φίλης. Είναι ένα βήμα πριν ρωτήσει ευθέως, μα κάτι τέτοιο θα ήταν καταδίκη μιας που η Βάλερι θα την πετούσε από το παράθυρο.

«Εσύ πρέπει να είσαι η περιβόητη Στέισι!» αρχίζει τη συζήτηση ο Άλεκ και η κοπέλα χαμογελάει με ενθουσιασμό. Τον κοιτάει προσεκτικά μεν, διακριτικά δε. Η δημοσιογράφος φίλη της είχε δίκιο. Γυρίζει να κοιτάξει την κολλητή της μ' ένα βλέμμα όλο νόημα, λίγο προτού ψελλίσει άηχα ένα ξετρελαμένο «ξέρει το όνομα μου!»

«Ωχ! Σου μίλησε για μένα; Ήταν όλα ψέματα!» ψελλίζει και καλά αγχωμένη, προκαλώντας το γέλιο τόσο της Βάλερι, όσο και του Άλεκ. Η Στέισι παρατηρεί για λίγο την ένταση που υπάρχει ανάμεσα τους, μα δεν μιλάει. Μόνο χαμογελάει αχνά.

«Χαίρομαι που σε γνωρίζω!» μουρμουρίζει μέσα από το ελαφρύ του γέλιο, απλώνοντας το χέρι του για την τυπική χειραψία. Τώρα μπορεί με ευκολία να καταλάβει γιατί αυτές οι δύο είναι αυτοκόλλητες.

«Και εγώ το ίδιο!»

'Θα δείξει.'

Και σαν να μην είναι ήδη κάπως άβολο το κλίμα, η πόρτα ανοίγει ξανά και...το καρέ συμπληρώνεται.

Ο Τζέισον μ' ένα λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι, μπαίνει στο δωμάτιο όλο χαρά που θα την δει! Όμως αυτό που αντικρίζει τον αφήνει άφωνο και κάπως του κόβει τη χαρά.

'Τι στο καλό κάνει εδώ;' αναρωτιέται σιωπηλά, κοιτώντας τον καλύτερο του φίλο απορημένος. Το εύθυμο συναίσθημα του έχει γίνει πια πέτρα που πλακώνει το στήθος του.

«Τζέισον!» η χαρούμενη φωνή της Βάλερι γεμίζει το χώρο για ακόμα μια φορά, λίγο πριν χωθεί στην αγκαλιά του. Εκείνος ανταποδίδει τυλίγοντας τα χέρια του γύρω της, όμως το βλέμμα του παραμένει καρφωμένο στον Άλεκ. Στον καλύτερο του φίλο που μέχρι πρότινος τον κορόιδευε που έψαχνε μανιωδώς αυτή την κοπέλα.

«Καλημέρα.» λέει αργά και κάπως μουδιασμένα. Όταν γυρίσει να την κοιτάξει, το βλέμμα του μαλακώνει και πάλι.
«Αυτό είναι για σένα!» συνεχίζει δίνοντας της το όμορφο τριαντάφυλλο. Εκείνη το πιάνει στα μικρά της χέρια και αφού το μυρίζει κοιτάζει τον άνδρα μπροστά της.

«Σε ευχαριστώ πολύ!» του χαμογελάει γλυκά. Τον συμπαθεί πολύ τον Τζέισον. Θα μπορούσαν να γίνουν καλοί φίλοι.

«Άλεκ, τι κάνεις εδώ;» ρίχνει την ερώτηση του που με δυσκολία κρατάει ώρα τώρα. Εξάλλου και οι δύο άνδρες ξέρουν ότι αυτή ακριβώς είναι η σκέψη του από τη στιγμή που μπήκε στο δωμάτιο μέχρι και τώρα. Η Στέισι τους κοιτάει με απορία, στηρίζοντας το σώμα της στον τοίχο πίσω της.

'Γνωρίζονται; Πώς;'

«Μεγάλη ιστορία!» η Βάλερι, κοιτώντας ακόμα το λουλούδι σαν να ήταν το πιο ακριβό πράγμα που είχε πιάσει ποτέ στα χέρια της, λέει στον Τζέισον καθώς πλησιάζει το κρεβάτι της με τη βοήθεια του μπαστουνιού. Η Στέισι από την άλλη, κοιτάει τα αρσενικά της παρέας με απορία. Κάτι δεν ξέρει, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

«Έχω χρόνο.» η απάντηση του Τζέισον είναι κάτι παραπάνω από προβλέψιμη για τον κυνηγό ταλέντων. Βλέπει ότι ο φίλος του καίγεται να μάθει πώς στο καλό βρέθηκε στο δωμάτιο της μπαλαρίνας! Της ίδιας μπαλαρίνας που μέχρι προχθές την σχολίαζε αρνητικά για το ατύχημα που προκάλεσε.

«Ναι.» αφήνει μια ανάσα, ξεροβήχοντας.
«Εε...εχθές που έφερα την Γκαλένα να βγάλει τον γύψο από το πόδι...» ξεκινάει να αφηγείται τη γνωριμία τους, όμως η Βάλερι σταματάει να ακούει το οτιδήποτε στην αναφορά του γυναικείου ονόματος που βγήκε από τα χείλη του. Σηκώνει το βλέμμα της από το τριαντάφυλλο και κοιτάει σκεπτικά τον Άλεκ.

'Γκάλενα.'  σκέφτεται.

Κοιτάει τους τρεις ανθρώπους που είναι στο δωμάτιο της αυτή τη στιγμή. Τα κοκκινισμένα μάγουλα της Στέισι, το μπερδεμένο βλέμμα του Τζέισον και την αγέρωχη έκφραση του Άλεκ. Η συνάντηση αυτή είναι η αρχή για τη δημιουργία μιας περίεργης αλλά όμορφης παρέας, παρόλο που ούτε το ξέρουν, ούτε το φαντάζονται. Και αυτή η παρέα είναι και που θα βοηθήσει τη Βάλερι να αντιμετωπίσει όλα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν από τη σημερινή αλλά και κάθε μέρα ύστερα από αυτή για τους επόμενους εννέα μήνες και κάτι.

Προσπαθεί να συγκεντρωθεί στη συζήτηση, όμως δεν μπορεί. Βολεύεται καλύτερα στο κρεβάτι ενώ ένα όνομα παίζει ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι της.

Γκαλένα.

Γειά σας κοτοπουλάκια μου!🐥

Τι κάνετε; Πώς είστε;
Ελπίζω καλά!

Πείτε μου τα νέα σας!

Ορίστε! Νέο κεφάλαιο!! Πρώτη εμφάνιση των τεσσάρων, πιο αμήχανη από ποτέ.

Ο Τζέισον εν τω μεταξύ είναι ένα βήμα πριν ορμήσει στον Άλεκ σε αυτό το κεφάλαιο. Γενικά ήταν μια ωραία ατμόσφαιρα.

Ααυτααα.

Αν σας άρεσε το κεφάλαιο ψηφίστε και σχολιάστε.

Αντιιιοοοοςςςςςς🥰🍟.

-Δέσπ.