Ζωντανεύω στην αίσθηση του ηλίου
ν'αγγιζει το δέρμα μου,
ομως ζω στο σκοτάδι.
Αγαπάω την μουσικη αλλα,
η μελωδία που με νανουρίζει είναι σιωπηλή.
Ονειρεύομαι, παρόλαυτα δεν ταξιδεύω.
Μοιάζω με ψυχρό και δυναμικό άτομο,
όμως μέσα μου ραγίζω, σπάω, πεθαίνω.
Ματωνω χωρίς σταματιμό, διαλυομαι
σε εκατομμύρια μικρά κομματάκια.
Κι ομως χαμογελάω.
Χαμογελάω, για να μη προσέχουν τα μάτια μου.
Εκει κρύβεται ο πόνος.
Κι η ψυχή χάνεται, φωνάζει.
Το ουρλιαχτό, παραμένει βουβο,
και καθώς χαμογελάω
τα δόντια μου το εμποδίζουν να δραπετεύσει,
προσφέροντας μου λύτρωση.
Δακρυα δεν τρέχουν πια,
ματώνουν τα μάτια.
Η ανάσα κόβεται από τα χτυπήματα.
Αντέχω.
Απλα υπάρχω πλέον.
Χαμογελάω.