Μα δες την.
Τα μάγουλα της, κόκκινα από τον πυρετό,
και το πρόσωπο της, πλαισιώνουν μικρές σκανδαλιάρικες τούφες.
Απο τα πρησμένα, επίσης κατακόκκινα, χείλη της,
ακούγονται οι ρυθμικές ανασες της.
Τοσο αργές, μυρίζουν θάνατο.
Οχι δεν κοιμάται.
Ειναι τόσο αδύναμη, που επαψε να προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια.

Σε περίμενε, ξέρεις.
Σε χρειαζόταν εκεί, μαζί της, όταν διαγνώστηκε.
Ακομα σε χρειάζεται, ξερεις.
Απλα έπαψε να πιστεύει οτι θα ησουν εκει.
Οτι πραγματικα θα νοιαζοσουν.
Γι'αυτο δεν στο ειπε.

Πόση απογοήτευση ειναι ικανή να υποτάξει την θέληση;

Για να χαθει η δικιά της, μαλλον πολυ.
Αλλα αυτο υποθέτω το ξερεις.
Τι ειρωνεία.
Τωρα την βλέπεις να πεθαίνει.

Κι αν οχι, απο εγωισμό και μονο, δεν θα την αφήσεις να σε δει.
Δεν θα μάθει οτι ησουν εδω, μια και κανένας δεν σε είδε.
Αφου εστειλες την σκέψη σου μονάχα,
ο φόβος σε κράτησε απο το να'ρθεις....να μιλήσεις.

Μα δες την.
Εκείνη μπορει και νιώθει την παρουσία σου.
Μεσα στη ζάλη της, μουρμουρίζει τ'ονομα σου.
Ακομα και τωρα, σε ζητάει.

Έρχεται σε λιγο.

Μα δες την.
Όμορφη δεν ειναι;

Το ειδα αυτο το χαμογελο που προσπάθησες να κρύψεις.
Εχει πολυ καιρό να χαμογελάσει, ξερεις.
Για το χαμογελο το αυθόρμητο και το αληθινό μιλάω.
Κανεις δεν το προσέχει, ετσι κι αλλιως ομως.

Γνωρίζεις γιατι ειναι εδω, σωστά;
Οχι;
Δεν έβλαψε τον εαυτο της.
Ούτε κάποιος αλλος το εκανε.
Ούτε καν εσυ, δεν εχεις ευθύνη.
Παντα ομως μισούσε το ειναι της.
Οχι δεν υπερβάλω, αγνό καθαρό μίσος.
Έμαθε να δέχεται τα χειρότερα, απλα γιατι πίστευε οτι τα άξιζε.
Αυτο και μονο, ούτε δράματα, ούτε τιποτα.
Καταφύγιο, η πλήρης απάθεια.

Κάποια μερα έσπασε.
Αναμενόμενο δεν ηταν;
Κανεις δεν την στήριξε, γιατι ποτε δεν μίλησε.
Ούτε καν εσένα δεν εμπιστεύτηκε.

Φοβόταν, ξερεις.

Και τωρα να· ειναι εδω,
περιτριγυρισμένη απο ανθρωπους που την νοιάζονται.
Ανήκεις κι εσυ σ'αυτους, υποθέτω.
Με τον δικό σου τροπο παντα.

Μα δες την, ανοίγει τα ματια.
Θα φύγεις;