Αν κάποτε χαθώ σε μια παραίσθηση,
τοτε θα ειναι ο,τι πιο αληθινο εχω επιλέξει.
Καμια πλάνη δεν θα 'χει ρόλο πρώτο,
και το μονοπάτι
θα 'ναι για λιγο καθαρό.
Τι κι αν εχει σκοτάδι;
Μονο τοτε θα με προστατεύουν οι εφιάλτες,
αφου την μερα ήσυχα κοιμούνται.
Σαν διψασμένοι ναυαγοί
αναζητούν λίγες στιγμες μαυρίλας,
ισως ακομα λιγο πονο, κατι απτό, αληθινο.
Εύθραυστα βηματα θα σπάνε τον αιθέρα,
και σε καθε ανάσα μου, η φύση θα σαλευει.
Οσο πιο αδύναμα εγω, τοσο εντονότερα εκεινη,
προβάλλοντας το τελος κρυφά.
Κι οταν θα φύγω,
το τοπίο θα θυμιζει μάχη,
γιατι τα λουλούδια θα χουν μαραθεί πια,
ο ουρανός θα ναι μολυβενιος απο τις καταιγίδες,
και το μονοπάτι μου θα πάψει να υπάρχει.
Προσωρινή σιωπη θα καλύπτει τα παντα.
Λιγα δευτερόλεπτα, ολόκληρη αιωνιότητα.
Και μετα,
καθώς οφείλει ο κοσμος,
θα ριγήσει,
αφήνοντας χώρο για ακομα πολλα μονοπατια.