Και σου λενε, όσο κι αν γεμίσουν,
μην τ'αφησεις να φύγουν.
Θα κάψουν την σάρκα.
Όσο κι αν λάμπουν,
σαν πολύτιμα πετράδια,
τα ματια σου,
κρατά τα δάκρυα εκει·
Να κρυσταλλωθουν,
να μην ξεθωριάσει το χρωμα.

Εξάλλου οι αδύναμοι κλαίνε.

Κι εσυ, που εισαι δυνατή,
γίνε πέτρα, μην νιώθεις.
Οταν νιώθεις, χάνεις τον έλεγχο.

Ετσι ομως, κάποιος ειναι ελεύθερος....
Σωστά;

Οχι!

Πρεπει να εισαι σκληρή, απρόσιτη.
Μην επιτρέπεις στον εαυτο σου την έκφραση.
Το συναίσθημα δεν εχει χώρο εδω.
Οποιαδήποτε μορφή του σε διαλύει.

Να, ο έρωτας, σε πληγώνει και σε καταστρέφει.

Μα οι ανθρωποι δεν ειμαι υπεύθυνοι,
τοσο για τον έρωτα,
οσο και για τ'οτι πληγώνεσαι;

Οχι!

Κανεις που δεν ένιωσε, δεν πλήγωσε,
και κανεις που δεν αισθάνθηκε,
δεν πληγώθηκε!

Έλεγχος