Τα μάτια μου είναι καρφωμένα στα εντυπωσιακά λευκά φτερά που μοιάζουν να εκπέμπουν ένα δικό τους φως. Είναι πανέμορφα. Είναι τόσο όμορφα, που πονάει να τα βλέπεις σε ένα τόσο γκρίζο περιβάλλον όπως το δωμάτιό μου.

Η γυναίκα μπροστά μου μοιάζει διαχρονική. Δεν φαίνεται νέα. Μα ούτε γριά. Υπάρχει κάτι αρρενωπό στο πρόσωπό της, αλλά εξακολουθεί να είναι το πιο όμορφο πράγμα που έχω δει ποτέ.

«Δεν έχεις αλλάξει πολύ», λέει, με τη φωνή της ουδέτερη και χωρίς συναισθήματα, καθώς στρέφει το βλέμμα της προς το μέρος μου. Δεν μπαίνει καν στον κόπο να καλύψει τα νώτα της.

«Νιώθω ότι έχω αλλάξει πάρα πολύ», το χαμόγελο του Ντανιάλ διευρύνεται. Στη συνέχεια, προχωρά νωχελικά και αργά για να σταθεί ανάμεσα σε μένα και αυτήν. «Η δαιμονική δύναμη μου ταιριάζει».

Ένα φρύδι διαγράφει το πρόσωπό της και ξαφνικά δείχνει αλαζονική και ψυχρή.

«Συνέχισε να το λες αυτό στον εαυτό σου», λέει σαρκάζοντας. «Ξέρεις ότι δεν είσαι ούτε ο μισός άνθρωπος που ήσουν. Δεν καταλαβαίνω πώς στο διάολο προσπαθείς να αποδείξεις σε όλο το βασίλειο ότι δεν είναι έτσι».

«Δεν προσπαθώ να αποδείξω τίποτα σε κανέναν», λέει ο Ντανιάλ και δεν μου διαφεύγει ο σκληρός, τεταμένος τόνος που χρησιμοποιεί.

Ένα άχαρο γέλιο ξεφεύγει από τα χείλη της Γαβριήλ.

«Δεν έκανες τίποτα άλλο από το να αψηφάς τον Ουρανό. Έχεις αφιερώσει ψυχή και σώματι στο να ουρλιάζεις στον Δημιουργό ότι τώρα είσαι με τα αποβράσματα», ακούγεται μισοβαριεστημένη.

«Τον Δημιουργό δεν τον νοιάζει ούτε λίγο το τι κάνω εγώ» Η φωνή του Ντανιάλ γίνεται από χαλαρή σε ενοχλημένη μέσα σε μια στιγμή.

Το βλέμμα της Γαβριήλ αντανακλά κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω.

«Είναι πολύ απογοητευμένος από εσένα και τις πράξεις σου», λέει αυστηρά, αλλά υπάρχει μια δόση πληγής στον τόνο της. «Σε εμπιστευόταν. Σου ανέθεσε τον στρατό του και δες σε τί έχεις μετατραπεί...»

«Εκείνος με μετέτρεψε σε αυτό!» Ο Ντανιάλ εκρήγνεται. Η φωνή του βροντοφωνάζει και αντηχεί στο δωμάτιο και εγώ υποχωρώ φοβισμένη.

Η Γαβριήλ κουνάει το κεφάλι της καθώς τον κοιτάζει με ένα μείγμα οίκτου και απογοήτευσης.

«Δεν έχεις ιδέα πόσο λυπάμαι που βλέπω σε τι έχεις μετατραπεί».

«Δεν έχεις ιδέα πόσο λυπάμαι που είσαι ακόμα τόσο στενόμυαλη», ο δαίμονας μπροστά μου κλείνει τα δάχτυλά του σε γροθιές, και παρόλο που η πλάτη του είναι στραμμένη σε μένα, μπορώ να νιώσω τον θυμό που πηγάζει από το σώμα του. «Δεν ξέρω καν γιατί σπαταλάω το χρόνο μου να σου μιλάω».

Χαμογελάει ένα χαμόγελο φορτωμένο με.... θλίψη;

«Συνήθιζα να πιστεύω ότι ήσουν παράδειγμα για όλους μας, καταλαβαίνεις;» Αφήνει ένα μικρό, πληγωμένο γέλιο. «Νόμιζα ότι ήσουν ο πιο έντιμος άγγελος που υπήρχε. Ότι δεν θα μπορούσες ποτέ να κάνεις κάτι που θα ήταν αντίθετο με το δίδαγμα που διδαχθήκαμε. Σε θαύμαζα για μεγάλο χρονικό διάστημα επειδή ήσουν το έντιμο πλάσμα που ήσουν...» κουνάει το κεφάλι της. «Ο Ραφαήλ είχε δίκιο. Δεν ήσουν παρά ένας αλαζόνας ηλίθιος με εξουσία».

«Τον Ραφαέλ τον έχω γραμμένο», λέει ο Ντανιάλ και σχεδόν χαμογελάω γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα έκανε ένα τέτοιο σχόλιο σε μια τέτοια κατάσταση. «Όλοι εκεί πάνω μπορούν να έρθουν και να γλείψουν τα πόδια μου. Δεν δίνω δεκάρα για το τι σκέφτεστε εσείς ή οποιοσδήποτε άλλος για μένα. Δεν πρόδωσα κανέναν, και αν δεν μπορούν να το καταλάβουν, σημαίνει ότι δεν αξίζουν το μέρος που βρίσκονται».

«Ο Μιχαήλ, ο Αρχάγγελος της δικαιοσύνης μίλησε!» αναφωνεί ειρωνικά, «αυτός που κρίνει και διώχνει τους ακάθαρτους μακριά από τον Ουρανό!» Κουνάει το κεφάλι της. «Κάνε μας τη χάρη και σταμάτα να μπλέκεσαι σε θέματα που δεν σε αφορούν καν. Δώσε το κορίτσι σε μένα».

«Ω, φυσικά!» Ο Ντανιάλ ειρωνεύεται: «Να στην βάλω σε περιτύλιγμα;»

«Δεν αλλάζεις, έτσι δεν είναι;» Αφήνει έναν βαρύ αναστεναγμό. «Δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσεις να είσαι ο ηλίθιος που δεν μπορεί να πάρει τίποτα στα σοβαρά».

Μπορώ σχεδόν να δω το αλαζονικό χαμόγελο στο πρόσωπο του Ντανιάλ καθώς ανασηκώνει τους ώμους του.

«Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει, γλυκειά μου», λέει. «Το ξέρω γιατί ούτε εσύ έχεις σταματήσει να είσαι ένα γαμημένο άγαλμα».

«Αυτό υποτίθεται ότι είναι προσβολή;»

«Καθόλου, Γκέιμπ», η φωνή του Ντανιάλ ακούγεται επιτηδευμένη και διασκεδαστική. «Απλώς επισημαίνω ένα γεγονός».

«Παρέδωσε την σε μένα, Μιχαήλ».

«Μη με λες έτσι», πετάει, αλλά εκείνη δεν κουνιέται καν.

«Δεν θα το επαναλάβω άλλη φορά. Φύγε από μπροστά μου. Πρέπει να την πάρω από εδώ».

«Πώς να το θέσω αυτό, Γαβριήλ...;» Ο Ντανιάλ κάνει ένα βήμα μπροστά, καθώς τοποθετεί το δάχτυλο στο πηγούνι του, σαν να σκέφτεται κάτι. «Πώς να σου το εξηγήσω ώστε να το καταλάβεις...;» Γυρνάει αργά τον λαιμό του και χωρίζει τα πόδια του σε μια εκφοβιστική, εχθρική στάση. «Θα την πάρεις μόνο πάνω από το πτώμα μου».

Τα φρύδια της Γαβριήλ ανασηκώνονται, αλλά εξακολουθεί να δείχνει να βαριέται.

«Δεν έχω καμία πρόθεση να σε πολεμήσω».

«Γιατί, με φοβάσαι;»

Αναστενάζει εκνευρισμένα.

«Δεν σε φοβάμαι, Μιχαήλ. Απλά προσπαθώ να μας γλιτώσω από μια άσχημη στιγμή. Μπορείς να εξιλεωθείς λίγο αν μας την παραδώσεις».

«Και τι καλό θα μου κάνει να εξιλεωθώ μπροστά σε ένα μάτσο αλαζονικών εγωιστών, το κορίτσι μένει εκεί που είναι και αυτό είναι όλο».

«Μην με κάνεις να σε πληγώσω» προειδοποιεί, αλλά η τρομαγμένη λάμψη στα μάτια της με βγάζει από την ισορροπία.

Το φρύδι μου αυλακώνεται ελαφρώς από σύγχυση. Υποτίθεται ότι δεν πρέπει να δείχνω φοβισμένη. Όχι όταν πρόκειται για τον Αρχάγγελο Γαβριήλ.

«Θέλω να σε δω να προσπαθείς», ο τόνος του Ντανιάλ ακούγεται πρόσχαρος και ψυχρός ταυτόχρονα.

Εκείνη τη στιγμή, η κοπέλα παίρνει θέση μάχης, αλλά ξαφνικά κάτι κάνει κλικ μέσα στο μυαλό μου.

«Διάολε, όχι εδώ μέσα, η Ντόνα θα με σκοτώσει!»

Ο Ντανιάλ με κοιτάζει πάνω από τον ώμο του και η έκφρασή του σχεδόν με κάνει να γελάσω δυνατά.

«Πλάκα μου κάνεις;» Λέει, με ένα χαμόγελο εκνευρισμού ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, «Έχεις έναν δαίμονα της Πρώτης Ιεραρχίας και έναν Αρχάγγελο έτοιμους να παλέψουν μπροστά σου και το μόνο που σκέφτεσαι είναι να μην καταστρέψεις το διαμέρισμα της θείας σου;»

Κάνω μια γκριμάτσα.

«Αν κάνετε άνω-κάτω το διαμέρισμα, πώς θα της το εξηγήσω; Αρκετά προβλήματα έχω με το σπασμένο παράθυρο», λέω μισοτρομοκρατημένη.

Ένα σύντομο γέλιο βγαίνει από τα χείλη του Ντανιάλ και αρνητικά κουνάει το κεφάλι του.

«Δεν μπορώ να το πιστέψω», μουρμουρίζει και στρέφεται προς τη Γαβριήλ, η οποία εξακολουθεί να δείχνει αμυντική. «Φαίνεται ότι η όμορφη δεν θέλει να παλέψουμε εδώ, οπότε ή θα πάμε κάπου αλλού ή θα φύγεις εσύ και θα προσποιηθώ ότι δεν ήρθαμε αντιμέτωποι».

«Σου είπα ότι δεν θέλω να παλέψω μαζί σου», λέει κοιτάζοντάς με στα μάτια. «Δεν μπορεί να μείνει άλλο στη γη και το ξέρεις. Είναι ήδη πολύ δυνατή».

«Μη με παρεξηγήσεις, αλλά είμαι ακόμα τόσο εύθραυστη όσο κάθε άνθρωπος», μουρμουρίζω και για να καταλάβει τι εννοώ, κάνω μια χειρονομία προς την κατεύθυνση του γύψου που κρατάει τον τραυματισμένο μου ώμο.

Σφίγγει το σαγόνι της και στρέφει την προσοχή της στον Ντανιάλ.

«Ξέρεις ότι δεν μπορώ να σου κάνω κακό», λέει, και για πρώτη φορά παρατηρώ κάτι περισσότερο από ψυχρότητα στην έκφρασή της. Μοιάζει σχεδόν... ανήσυχη;. «Όχι αφού...» κουνάει το κεφάλι της. «Μιχαήλ, σε παρακαλώ μην το κάνεις αυτό. Την επόμενη φορά δεν θα έρθω εγώ. Θα είναι ο Ραφαέλ, με όλο τον Λεγεώνα. Σε παρακαλώ...»

Ο Ντανιάλ κουνάει το κεφάλι του.

«Εκείνος ξέρει ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Είναι ενάντια στη Συμφωνία».

«Κανείς δεν ενδιαφέρεται πια για την Συμφωνία, για όνομα του Θεού!» αναφωνεί και η αγωνία διαχέεται στον τόνο της. Για πρώτη φορά, μοιάζει περισσότερο με άνθρωπο και λιγότερο με άγαλμα: «Το Τέλος είναι εδώ, είναι στο κοντινό μέλλον, ποιος νοιάζεται αν η μάχη ξεκινήσει νωρίτερα, θα πολεμήσουμε ό,τι κι αν γίνει, Μιχαήλ, δεν καταλαβαίνεις, τελείωσε, πρέπει να παραδώσεις το κορίτσι και να ετοιμαστείς για μάχη!»

«Αν ο Ραφαήλ τολμήσει να έρθει να με προκαλέσει, ο Εωσφόρος δεν θα συγκρατήσει τα θηρία. Ξέρεις ότι η γη είναι ουσιαστικά δική του», λέει ο Ντανιάλ, σε ήρεμο τόνο. «Και, λυπάμαι που σου το λέω, Γαβριήλ, αλλά το πεδίο της μάχης είναι ακριβώς η γη. Αν αυτός ο ηλίθιος παραβιάσει τη Συμφωνία, ο Δημιουργός θα τους αφήσει στο έλεός τους. Έχουν πολλά να χάσουν μόνο και μόνο επειδή παραβίασαν μια γαμημένη συνθήκη ειρήνης».

«Ο Ραφαήλ πήρε τη θέση σου», σφυρίζει η Γαβριήλ και κάνει ένα βήμα πιο κοντά του, «δεν καταλαβαίνεις, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει γιατί πήρε τη θέση σου. Ο Δημιουργός δεν σε αμφισβήτησε ποτέ, ήσουν ελεύθερος να αποφασίσεις. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ο Ραφαήλ δεν έχει την ίδια ελευθερία; Τώρα είναι όπως ήσουν εσύ».

«Αυτό το κάθαρμα δεν είναι σαν εμένα!» Η φωνή του Ντανιάλ βροντοφωνάζει και εκείνη ανατριχιάζει από φόβο: «Αυτός ο μαλάκας δεν πρόκειται ποτέ να γίνει σαν εμένα, καταλαβαίνεις; Ποτέ!»

«Θα ξεκινήσεις πόλεμο πριν το κάνω εγώ, αν συνεχίσεις έτσι, Ντανιάλ» Η Γαβριήλ αγνοεί τη διαμαρτυρία του Ντανιάλ και με κοιτάζει πλάγια καθώς μιλάει. «Για όνομα του Θεού, άνθρωπος είναι!»

«Δεν δίνω δεκάρα αν είναι απλά άνθρωπος. Δεν πρόκειται να σου τη δώσω», ξεστομίζει. «Απλά φύγε από εδώ, Γαβριήλ, και μα την κόλαση, ελευθέρωσε το Ίνκουμπους από όπου και αν το έχεις βάλει».

«Δεν μπορώ να επιστρέψω με άδεια χέρια».

«Τότε πες ότι πολέμησες μαζί μου και ότι κάλεσα περισσότερους από τους ανθρώπους μου», ο Ντανιάλ κάνει μια ανυπόμονη χειρονομία. «Απλά ελευθέρωσέ τον και φύγε, Γκέιμπ. Ήρθε η ώρα να το κάνεις».

Το σαγόνι της κοπέλας σφίγγεται, αλλά γνέφει.

«Μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα, Μιχαήλ» λέει. «Πρόσεχε», γυρίζει στον άξονά της, αλλά σταματάει ακινητοποιημένη και με κοιτάζει πάνω από τον ώμο της, πριν προσθέσει: «Πρέπει να καταλάβεις, κορίτσι μου, ότι αυτό είναι πέρα από τη δύναμή σου να αποφασίσεις. Δεν μπορείς να επιλέξεις να μην πάρεις μέρος, γι' αυτό μην βολεύεσαι πολύ», κοιτάζει τον Ντανιάλ. «Να θυμάσαι ότι κι αυτός θέλει να σε σκοτώσει».

Στη συνέχεια στρέφει το βλέμμα της στο παράθυρο, σκαρφαλώνει στο περβάζι και απογειώνεται με ένα άγριο χτύπημα των φτερών της.

Η σιωπή γεμίζει το δωμάτιο καθώς μένουμε μόνοι μας. Ο Ντανιάλ δεν γυρίζει καν να με κοιτάξει. Απλώς στέκεται εκεί, κοιτάζοντας το σημείο όπου εξαφανίστηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ.

Η δυσφορία ακτινοβολεί από τους πόρους του δαίμονα μπροστά μου, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα για να χαλαρώσω την ένταση που έχει εγκατασταθεί ανάμεσά μας. Όχι όταν αισθάνομαι τόσο ζαλισμένη.

Το αγόρι με τα γκρίζα μάτια γυρίζει αργά μετά από λίγες στιγμές, και ξαφνικά ανακαλύπτω ότι κοιτάζω τα σκληρά χαρακτηριστικά του. Φαίνεται διαφορετικό από το συνηθισμένο αγόρι. Πιο κουρασμένος. Γέρικος. Πληγωμένος από τη σκιά των αναμνήσεων που έφερε πίσω η παρουσία της Γαβριήλ...

Το σαγόνι του είναι τόσο σφιγμένο. Τόσο πολύ, που φοβάμαι ότι μπορεί να την σπάσω στα δύο, και το βλέμμα του είναι μια ανεξέλεγκτη καταιγίδα ανάμεικτων συναισθημάτων. Το συγκλονισμένο βλέμμα στο πρόσωπό του με κάνει να αισθάνομαι παράξενα και ευάλωτα.

«Αυτή η σκύλα με άφησε να πέσω!» Η φωνή της Άαρον πλημμυρίζει ξαφνικά τα αυτιά μου και τα μάτια μου στρέφονται αμέσως προς το παράθυρο: «Το ήξερες ότι μπορεί να κρατάει δαίμονες μέσα σε αυτά τα ανατριχιαστικά πράγματα που ονομάζει φτερά;»

Η φιγούρα του ίνκπουμπους εμφανίζεται στο οπτικό μου πεδίο και δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω τα εντυπωσιακά φτερά νυχτερίδας στην πλάτη του. Το δέρμα του έχει γίνει γκριζωπό και ένα ζευγάρι κέρατα προεξέχουν από τα μαλλιά του. Δεν θα στοιχημάτιζα σε αυτό, αλλά φαίνεται λίγο κυρτωμένος προς τα εμπρός. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την κατάσταση δαίμονα ή αν είναι εξαιτίας της επίθεσης της Γαβριήλ.

Τη στιγμή που πατάει το πόδι του μέσα στο δωμάτιο, καταρρέει στο πάτωμα και σπεύδω να τον βοηθήσω. Ένα βογγητό πόνου ξεσπά από το λαιμό του δαίμονα και η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα εκείνη τη στιγμή. Μια αναλαμπή ανησυχίας κατακλύζει το σώμα μου, αλλά καταφέρνω να την κρατήσω μακριά, καθώς περνάω το υγιές χέρι μου στα πλευρά του, ψάχνοντας για τυχόν σοβαρά τραύματα.

«Πού πονάει;» ρωτάω. Η αγωνία διαχέεται στον τόνο της φωνής μου.

«Στη γαμημένη μου περηφάνια, Κλόι» λέει γρυλίζοντας, και ένα ανήσυχο γέλιο ξεσπά από τα χείλη μου. «Δεν μπόρεσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, είμαι ένα αίσχος!»

«Σε πλήγωσε;» Αγνοώ την έκρηξη απογοήτευσής του καθώς ψηλαφώ το κεφάλι του, ψάχνοντας για κάποιο είδος μελανιάς.

«Νομίζω ότι μου έσπασε κάτι», λέει και βγάζει ένα βογγητό καθώς προσπαθεί να κινηθεί.

Μια επιβλητική φιγούρα σκύβει δίπλα μου και ξέρω, χωρίς καν να κοιτάξω, ότι είναι ο Ντανιάλ.

«Ξέρεις ότι πρέπει να επιστρέψεις εκεί κάτω», λέει σιγανά και ανήσυχα. «Δεν πρόκειται να θεραπευτείς εδώ στη γη. Και παρεμπιπτόντως, τα φτερά των Αρχαγγέλων μπορούν να περιέχουν μικρότερους δαίμονες μέσα τους. Απλά για να το ξέρεις και να είσαι πιο προσεκτικός την επόμενη φορά».

«Και τώρα το λες αυτό;!» Ο Άαρον αναστενάζει και προσθέτει, με ένα επώδυνο βογγητό, «Γαμώτο, δεν θέλω να φύγω», αναστενάζει. «Δεν θέλω να σε αφήσω μόνο μαζί της».

Είναι η σειρά του Ντανιάλ να γελάσει. Δεν θέλω να χαμογελάσω, αλλά το κάνω ούτως ή άλλως. Το κάνω επειδή είναι ένας αναιδής ηλίθιος και επειδή δεν μπορεί να χάσει το χιούμορ του ακόμα και όταν είναι πληγωμένος.

«Αν δεν φύγεις μόνος σου, θα βάλω το ζευγάρι σου να έρθει να σε πάρει», λέει το γκριζομάτικο αγόρι, με ύφος που θέλει να είναι σκληρό.

«Το ζευγάρι του;»

«Μην τολμήσεις να καλέσει εκείνο το κάθαρμα, ξέρεις ότι τη μισώ!»

«Τα ίνκουμπους και τα σούκουμπους γεννιούνται σε ζευγάρια». Ο Ντανιάλ αγνοεί τα παράπονα του Άαρον καθώς εξηγεί: «Η αδελφή του και αυτός δεν τα πάνε καλά».

«Αυτό το ηλίθιο κορίτσι δεν είναι αδελφή μου!» ξεφυσάει ο Άαρον, με μια επώδυνη κραυγή. Το άγχος και η νευρικότητά μου αυξάνονται εκείνη τη στιγμή.

«Πόσο πονάει;» ρωτάω καθώς παρατηρώ πως τοποθετεί το χέρι του στα πλευρά της αριστερής του πλευράς.

«Χειρότερα από όταν έκανα σεξ για πρώτη φορά», βογκάει ο Άαρον αι ο Ντανιάλ χαμογελάει, παρά την τεταμένη, ανήσυχη γκριμάτσα στο πρόσωπό του. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο στην έκφρασή του. Κάτι που τον κάνει να φαίνεται διαφορετικός. Άγνωστος...

«Πρέπει να σε πάω εκεί κάτω», λέει, και τα λόγια του με βγάζουν από τις σκέψεις μου. Στη συνέχεια τοποθετεί το ελεύθερο χέρι του ίνκουμπους γύρω από το λαιμό του. «Χρειάζομαι λίγη βοήθεια εδώ, εντάξει;»

Ο Άαρον δεν προλαβαίνει καν να πει κάτι καθώς ο Ντανιάλ τον σηκώνει από το έδαφος. Προσπαθώ να σταθεροποιήσω το βάρος του τραυματισμένου δαίμονα, αλλά το γκριζομάτικο αγόρι φαίνεται να τα έχει όλα υπό έλεγχο.

Εκείνη τη στιγμή, το βλέμμα του συναντά το δικό μου και σφίγγει το κράτημά του πάνω στον Άαρον πριν πει: «Πρέπει να τον πάω σπίτι. Μόνο εκεί μπορεί να πάρει την πραγματική του μορφή και να θεραπευτεί σωστά».

«Θα ξαναγυρίσεις;» Η φωνή μου ακούγεται τρεμάμενη και αδύναμη. Δεν θέλω να νομίζει ότι είμαι εντελώς ηλίθια, αλλά πρέπει να ξέρω αν θα τον ξαναδώ ή αν θα εξαφανιστεί ξανά.

Ο Ντανιάλ χαράσσει ένα απαλό χαμόγελο στο πρόσωπό του.

«Θα είμαι εδώ όταν γυρίσεις από τη θεραπεία και, αυτό...;» κάνει μια χειρονομία προς το σπασμένο παράθυρο, «θα έχει φτιαχτεί μέχρι τότε. Αυτό είναι μια υπόσχεση».

~°~

Τη στιγμή που βγαίνω από το αυτοκίνητο, το βλέμμα μου στρέφεται προς τα πάνω, προς την κατεύθυνση του διαμερίσματος της θείας μου Ντόνα. Όταν έφτασε νωρίτερα, δεν της έδωσα καν την ευκαιρία να πλησιάσει πολύ κοντά στο κτίριο. Της είπα ότι θα την περίμενα κάτω γιατί θα αργούσαμε για τον ψυχολόγο. Μπορούσα μόνο να προσεύχομαι στον ουρανό να μην κοιτάξει προς το συγκρότημα κατοικιών, για να μην πέσει πάνω στο θέαμα του σπασμένου παραθύρου μου.

Γι' αυτό η ανακούφιση που νιώθω αυτή τη στιγμή που βλέπω το παράθυρο σε άριστη κατάσταση είναι σχεδόν εξίσου έντονη με τον ενθουσιασμό που νιώθω γνωρίζοντας ότι ο Ντανιάλ επέστρεψε. Ανυπομονώ να μπω μέσα και να τον φωνάξω. Ανυπομονώ να τον ξαναδώ...

Έχω πολλές αμφιβολίες για όλες τις πληροφορίες που αποκάλυψε η Γαβριήλ. Αυτό, σε συνδυασμό με τις λίγες πληροφορίες που έχω για τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, με κάνει να αισθάνομαι ανασφαλής και αβέβαιη γι' αυτόν.

Για να είμαι ειλικρινής, τη στιγμή που διάβασα για τη σημασία του Αρχαγγέλου στον Ουρανό, τον απέρριψα αμέσως. Αισθάνομαι εντελώς ηλίθια που δεν κατάφερα να συμπεράνω το προφανές.

Ήμουν τόσο συγκεντρωμένη στο να διαβάσω ανάμεσα στις γραμμές, που δεν σκέφτηκα καν την πιθανότητα ότι ο δαίμονας που με προστάτευε ήταν κάποιος τόσο σημαντικός.

Τώρα όμως όλα βγάζουν νόημα. Αν ήμουν ο ηγέτης των δαιμόνων, θα έστελνα τον ισχυρότερο πολεμιστή μου να φροντίσει για τα συμφέροντά μου, και ποιος θα ήταν καλύτερος για να το κάνει αυτό από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, ποιος είναι πιο ισχυρός από τον Αρχάγγελο της Δικαιοσύνης...;

Ανεβαίνω τις σκάλες με το ρυθμό της Ντόνα. Προσπαθώ να μην δείχνω τόσο ανήσυχη όσο αισθάνομαι, αλλά με δυσκολία συγκρατώ την επιθυμία να τρέξω στο διαμέρισμα όπου μένουμε.

Όταν φτάνω στο διαμέρισμα, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να πάω στο δωμάτιό μου. Η Ντόνα με κοιτάζει σαν να έχω τρελαθεί καθώς περπατάω γρήγορα προς το μικρό μου δωμάτιο.

Η απογοήτευση με κυριεύει όταν αντικρίζω το όραμα του δωματίου μου σε άριστη κατάσταση, αλλά χωρίς κανένα ίχνος του...

Προσπαθώ να διώξω το αίσθημα απογοήτευσης που με κυριεύει και παίρνω θέση στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο μου πριν ανοίξω το φορητό υπολογιστή μου.

Όσο καλύτερα μπορώ - και με το ένα χέρι - πληκτρολογώ "Αρχάγγελος Μιχαήλ", πριν αρχίσω να ψάχνω.

Η βικιπαίδια λέει ότι ο Μιχαήλ είναι ο αρχηγός των στρατευμάτων του Θεού, ο προστάτης της εκκλησίας και ο συνήγορος του εκλεκτού λαού. Λέει επίσης ότι είναι αυτός που θα σαλπίσει την πρώτη σάλπιγγα της Αποκάλυψης και ότι είναι, στην ουσία, ο κύριος εχθρός του Εωσφόρου.

Άλλες ιστοσελίδες τον περιγράφουν ως τον Αρχάγγελο που θα οδηγήσει το λαό του Θεού στη δόξα και που θα είναι επίσης αυτός που θα κρίνει τους ανθρώπους την τελευταία ώρα. Έχω επίσης διαβάσει ότι είναι αμερόληπτος και δίκαιος ανά πάσα στιγμή και ότι είναι ένας φοβερός πολεμιστής. Είναι ικανός να αντιμετωπίσει τον άγγελο που τόλμησε να αψηφήσει τον Θεό: τον Εωσφόρο.

Όταν τελειώνω την ανάγνωση, αισθάνομαι εξουθενωμένη. Ένα μείγμα θαυμασμού, γοητείας, τρόμου και σύγχυσης στροβιλίζεται στο στήθος μου και απειλεί να με πνίξει. Δεν μπορώ να φανταστώ τον Ντανιάλ ως άγγελο εκδικητή. Δεν μπορώ να τον φανταστώ να είναι όλο σοβαρότητα και ερμητικότητα, όπως περιγράφεται.

Ο Ντανιάλ δεν είναι σοβαρός, ή ήρεμος, ή ψύχραιμος. Είναι ένας αλαζόνας κόπανος με φρικτή, μαύρη αίσθηση του χιούμορ. Είναι το αντίθετο πρόσωπο από αυτό που απεικονίζεται εδώ και, παρόλο που ξέρω ότι μιλούν γι' αυτόν, δεν μπορώ να μην πιστέψω ότι κάνουν λάθος. Ο Ντανιάλ δεν είναι ισορροπημένος και ψύχραιμος. Είναι μια κινούμενη καταστροφή.

«Γιατί σου αρέσει να περιπλέκεις τη ζωή σου;»

Ένας ήχος που μοιάζει με αναπνοή βγαίνει από τα χείλη μου και στριφογυρίζω στην καρέκλα μου για να κοιτάξω το άτομο που μιλάει πίσω μου- ωστόσο, η κίνησή μου είναι τόσο βίαιη που πέφτω στο πάτωμα με τον πιο γελοίο τρόπο.

Ο πόνος εκρήγνυται στον ώμο μου και μου βγαίνει ένα πονεμένο λαχάνιασμα. Η αίσθηση του καψίματος είναι τόσο έντονη, που ένα σωρό μαύρες κουκκίδες καταλαμβάνουν την όρασή μου.

«Γαμώτο!» Ένα χέρι τυλίγεται γύρω από τη μέση μου εκείνη τη στιγμή και με τραβάει προς τα πάνω. Κατά τη διαδικασία, το υλικό της μπλούζας μου σηκώνεται. Τα δάχτυλα του Ντανιάλ αγγίζουν το ζεστό δέρμα που περιβάλλει τη μέση μου, και ολόκληρο το σώμα μου ανατριχιάζει από την επαφή.

Ξαφνικά, όλη η ατμόσφαιρα γίνεται πυκνή και παράξενη. Ο πόνος είναι απλώς μια παράξενη σκιά όταν ένας δαίμονας σαν κι αυτόν σε κρατάει έτσι.

Έχω πλήρη επίγνωση του πώς τα τραχιά δάχτυλά του τυλίγονται γύρω από το απαλό δέρμα μου και πώς η ανάσα του χτυπάει το μάγουλό μου. Τα ακατάστατα μαλλιά του αγγίζουν το μάγουλό μου και με γαργαλούν, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να κοιτάξω ψηλά για να συναντήσω τα μάτια του.

Η γκριζωπή απόχρωση φαίνεται λίγο πιο μπλε από ό,τι συνήθως, και το συνηθισμένο του κατσούφιασμα δεν υπάρχει. Η ζεστή του ανάσα με χτυπάει στα χείλη, και τότε είναι που παρατηρώ πόσο κοντά είμαστε ο ένας στον άλλο.

«Είσαι καλά;» Η φωνή του βγαίνει με έναν βραχνό ψίθυρο.

«Ναι», ψιθυρίζω, στον ίδιο τόνο με εκείνον. «Τίποτα δεν μου συνέβη».

Εκείνη τη στιγμή, το βλέμμα του πέφτει στα μισάνοικτα μου χείλη.

«Ορκίζομαι στην κόλαση ότι αυτό δεν έγινε επίτηδες», λέει, και ένα χαμόγελο τραβάει τις γωνίες των χειλιών του, και το στομάχι μου σφίγγεται.

«Τι πράγμα;» Η φωνή μου ακούγεται τραχιά, βραχνή και ασταθής.

«Αυτό...» Το χέρι του γλιστράει προς τα κάτω και εισέρχεται μέσα απ' την μπλούζα μου, έτσι ώστε ολόκληρη η παλάμη του να πιέζεται στο κάτω μέρος της πλάτης μου.

Καταπίνω δυνατά.

«Δεν υποτίθεται πως αυτό σε πλήγωνε;»

Ένα νωχελικό χαμόγελο σέρνεται στα χείλη του.

«Έχω αντίσταση στον πόνο, όμορφη», μου κλείνει το μάτι. «Μην ανησυχείς γι' αυτό».

Μια ανατριχίλα διατρέχει τη σπονδυλική μου στήλη και καταπίνω για άλλη μια φορά.

«Δεν μπορείς να με εγκαταλείπεις για σχεδόν δύο εβδομάδες και να προσποιείσαι ότι μπορείς να έρθεις και να το κάνεις αυτό», επιπλήττω, με τη σιγανή φωνή.

Μια λάμψη διασκέδασης και ενόχλησης πλημμυρίζει τα μάτια του.

«Κλόι, υποτίθεται πως δεν πρέπει να το κάνω αυτό» λέει, καθώς η παλάμη του με πιέζει στο σώμα του. Οι γοφοί μου και οι γοφοί του έχουν ενωθεί τώρα, και το μόνο πράγμα που εμποδίζει τα σώματά μας να ενωθούν πλήρως είναι το χέρι μου που έχει βολευτεί στον γύψο. «Είναι ενάντια στους κανόνες. Υποτίθεται ότι πρέπει να σε φροντίζω και τίποτα άλλο», λέει και δεν μπορώ παρά να νιώσω απογοήτευση. «Δεν θα έπρεπε να θέλω να φιλήσω τις όμορφες φακίδες στο δέρμα σου ή να τρέξω τα δάχτυλά μου πάνω-κάτω στην πλάτη σου...» σαν να θέλει να το αποδείξει, ο δείκτης του γλιστράει πάνω στη σπονδυλική μου στήλη. «Ούτε θα έπρεπε να θέλω να σε φιλήσω, και κοίτα με εδώ...» η φωνή του είναι ένα τραγούδι από μελωδικούς, γλυκούς τόνους, «προσπαθώντας να μη τα καταστρέψω όλα για μένα. Προσπαθώντας να αποφύγω να καταδικαστώ σε μια αιωνιότητα στα έγκατα της κόλασης επειδή σε φίλησα».

Η αναπνοή μου κόβεται στο λαιμό μου.

«Άφησέ με να φύγω, τότε...»

«Το πρόβλημα είναι, Κλόι, ότι δεν θέλω», ψιθυρίζει, «δεν θέλω να σε αφήσω να φύγεις. Δεν μπορώ».

Τα πόδια μου τρέμουν, η καρδιά μου χτυπάει στο στήθος μου και τα χέρια μου τρέμουν από την ένταση. Τα βλέφαρά μου κλείνουν εκείνη τη στιγμή και το μέτωπό μου ακουμπά στο μάγουλό του.

«Τι κάνεις, τι θέλεις από μένα;» λέω.

Δεν λέει τίποτα, απλώς σπρώχνει το πρόσωπό μου με τη μύτη του, ώστε τα χείλη του να ακουμπήσουν το καυτό δέρμα του ζυγωματικού μου. Ένα ρίγος διατρέχει το σώμα μου καθώς νιώθω τα δάχτυλά του να χαράζουν απαλά σχέδια στο δέρμα της πλάτης μου.

«Θέλω να σε φιλήσω...» γρυλίζει και νιώθω την κίνηση του στόματός του κοντά στο δικό μου.

Τα δάχτυλά μου κλείνουν γύρω από το υλικό του σακακιού που φοράει και γέρνω το πρόσωπό μου ελαφρώς προς την κατεύθυνσή του. Απομακρύνεται για ένα δευτερόλεπτο και διστάζει. Μπορώ να νιώσω την αβεβαιότητα που αναδύεται από τους πόρους του.

«Ντανιάλ...» Ψιθυρίζω, αλλά ακούγεται περισσότερο σαν έκκληση παρά σαν όνομα που λέγεται στον αέρα.

«Δεν μπορώ, Κλόι», ακούγεται βασανισμένος. «Δεν μπορώ να ρισκάρω τόσα πολλά, καταλαβαίνεις; Αυτό είναι...» κουνάει το κεφάλι του και προσπαθεί να απομακρυνθεί.

Τα δάχτυλά μου φτάνουν στο πίσω μέρος του λαιμού του και τον τραβούν προς το μέρος μου. Αντιστέκεται για ένα δευτερόλεπτο, αλλά καταλήγει με το μέτωπό του ενωμένο πάνω στο δικό μου.

«Ακόμη θα με σκοτώσεις;» Δεν ξέρω γιατί ρωτάω. Δεν ξέρω καν γιατί θέλω να μου το πει. Ίσως υπάρχει ένα κομμάτι μου που θέλει να μου το πει για να μπορέσω να απομακρυνθώ. Ίσως είμαι μία ηλίθια μαζοχίστρια που θέλει να τον ακούσει να το λέει άλλη μια φορά.

«Κλόι» η φωνή του αποπνέει προειδοποίηση. «Μην το κάνεις αυτό...»

«Μιχαήλ», δοκιμάζω το πραγματικό του όνομα στα χείλη μου, κι εκείνος βγάζει ένα γρύλισμα εκείνη τη στιγμή, «θα με σκοτώσεις;»

Στη συνέχεια, χωρίς ούτε μια λέξη, ενώνει το στόμα του με το δικό μου. Όλο μου το σώμα αναριγεί καθώς η γλώσσα του βυθίζεται μέσα μου και η γεύση μέντας του φιλιού του με χτυπάει ολοκληρωτικά.

Τα χείλη του κινούνται πάνω στα δικά μου με τέτοια ομρή, που μου κόβεται η ανάσα. Τα χέρια του τυλίγονται γύρω από τη μέση μου και με τραβάει πιο κοντά του, ενώ το κεφάλι μου γέρνει για να βαθύνει λίγο περισσότερο το φιλί.

Η επαφή είναι έντονη, απελπισμένη, επείγουσα... Και όλο μου το σώμα ουρλιάζει. Ουρλιάζει επειδή δεν μπορώ να τον έχω πιο κοντά- επειδή η πίεση των απαλών χειλιών του πάνω στα δικά μου είναι υπέροχη, και επειδή μια λακούβα έχει δημιουργηθεί στο στομάχι μου από τα συσσωρευμένα συναισθήματα.

Τα δάχτυλά μου μπερδεύονται στις σκούρες τούφες των μαλλιών του και ένας βαθύς, βραχνός ήχος βροντάει στο στήθος του για να αντηχήσει στο δικό μου καθώς τον τραβάω απαλά.

Τότε διακόπτει την επαφή. Ένας βασανισμένος, οδυνηρός ήχος βγαίνει από τα χείλη του και με αφήνει να απομακρυνθώ.

Εκείνη τη στιγμή, σπρώχνει τα μαλλιά του με τρεμάμενα χέρια. Μια βρισιά βγαίνει από το στόμα του, και όταν κατεβάζει ξανά τα χέρια του, όλη η ιλιγγιώδης αίσθηση χάνεται. Ο τρόμος κυριεύει το σώμα μου καθώς παρατηρώ την κατάσταση του δέρματος στις παλάμες του.

Φαίνεται ερεθισμένο, κόκκινο και πρησμένο και ξαφνικά αισθάνομαι άρρωστη. Εγώ του το έκανα αυτό. Τον πλήγωσα...

Το βλέμμα του πέφτει στα χέρια του και η κατανόηση καταλαμβάνει το σώμα του. Γρήγορα, το βλέμμα του ανεβαίνει και σφίγγει τις γροθιές του πριν πει: «Δεν πονάει».

Τα μάτια μου συναντούν τα δικά του και ξέρω ότι μπορεί να δει ότι δεν πίστεψα τίποτα.

«Κλόι...» Προσπαθεί να με πλησιάσει, αλλά απομακρύνομαι. Στη συνέχεια, προσπαθεί ξανά. «Κλόι, σε παρακαλώ».

«Όχι!» Απομακρύνομαι όταν προσπαθεί να με αγγίξει ξανά. «Μην με αγγίζεις».

«Κλόι, γαμώτο, πρέπει...»

«Μην με ξαναγγίξεις ποτέ», ικετεύω, παλεύοντας με τον κόμπο που έχει σχηματιστεί στο λαιμό μου, «θα σου κάνω κακό».

Το σαγόνι του Ντανιάλ σφίγγεται και ψάχνω το πρόσωπό του για οποιοδήποτε σημάδι τραυματισμού στο δέρμα του. Η στιγμιαία σύγχυση που αισθάνομαι που δεν βλέπω πληγές στο πρόσωπό του επισκιάζεται από το φρικτό αίσθημα ενοχής που εγκαθίσταται στα κόκκαλά μου.

«Κλόι, το δείπνο είναι έτοιμο!» Η φωνή της Ντόνα έρχεται σε μένα από το σαλόνι και κοιτάζω την πόρτα για κλάσματα του δευτερολέπτου πριν αναγκάσω τον εαυτό μου να βγει γρήγορα από το δωμάτιο.

Τα δάχτυλα του Ντανιάλ κλείνουν γύρω από το δέρμα του υγιούς μου χεριού και απομακρύνομαι βίαια και απότομα.

«Σου είπα όχι!» Η φωνή μου είναι μόλις και μετά βίας ένα σφύριγμα, αλλά εκείνος φαίνεται σαν να του έχω φωνάξει με όλη μου τη δύναμη. «Μην με ξαναγγίξεις ποτέ, Ντανιάλ».

Στη συνέχεια, χωρίς να του δώσω την ευκαιρία να απαντήσει, φεύγω από το δωμάτιο.