«Σώπα, σώπα, ηρέμησε παιδί μου» η Μοράνα πλησίασε διστακτικά την πληγωμένη νεράιδα και την κράτησε προσεκτικά στην αγκαλιά της αποφεύγοντας να αγγίξει την πληγή.

Δύο μεγάλες σχισμές εκτείνονταν στην πλάτη της λαμπρής νεράιδας με χρυσό αίμα να συνεχίζει να κυλά και τη Μελάνθα να θρηνεί βουβά.

«Δεν θα γινόταν έτσι! Δεν θα εξαπολυόταν η οργή του! Δεν έπρεπε να γίνει έτσι!» φώναξε και έσπρωξε τη θεία της μακριά. Βρισκόταν εδώ και αρκετές ώρες να θρηνεί τα χαμένα φτερά της και μαζί με αυτά τη μαγεία της. Σηκώθηκε όρθια και κοίταξε έξω τον ουρανό. Πλέον τα αστέρια φαίνονταν καθαρά και το μαύρο σκοτάδι που είχε απλωθεί λίγες ώρες πριν είχε χαθεί.

Προχώρησε στην πόρτα του δωματίου της και όρμησε με οργή στον διάδρομο. Η θεία της έτρεξε στο πλευρό της.

«Μελάνθα, τι πας να κάνεις;» ψιθύρισε ανήσυχη για να μην προκαλέσει τα βλέμματα, μα η νεράιδα γύρισε να την κοιτάξει με συνοφρυωμένα φρύδια.

«Αυτό που έπρεπε να έχω κάνει εδώ και καιρό!»

▫️

Ο Πάεον στάθηκε σκεπτικός στο κέντρο της αίθουσας. Όλοι οι Σοφοί είχαν επιλέξει τη σιωπή ανάμεσά τους, αφού επανέφεραν το φως στον κόσμο τους.

«Η προφητεία βγαίνει αληθινή» ψιθύρισε και άγγιξε τη γενειάδα του, σπάζοντας έτσι την ησυχία.

«Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τώρα.» είπε η Ζάρια «Πήραμε μια απόφαση. Είχαμε πει πως θα γίνουν τα πράγματα, δεν γίνεται να κάνουμε πίσω τώρα επειδή απλώθηκε για μια στιγμή το σκοτάδι»

Ο Κλέον γέλασε από την άλλη άκρη του δωματίου και σηκώθηκε όρθιος «Ζάρια θεωρείς πως αυτό είναι κάτι απλό; Είμασταν τυχεροί που καταφέραμε να διώξουμε το σκοτάδι. Αυτό είναι μόνο η αρχή από την οργή του. Γνωρίζεις πολύ καλά πως ο Φόλκινγκ και η Αλέβα έχουν αρχίσει να ξυπνούν. Όλα οδηγούν στην εκπλήρωση της προφητείας »

Η νεράιδα τον κοίταξε υπεροπτικά «Είπαμε πως θα κάνουμε το τελετουργικό όπως πάντοτε. Τότε θα δοθεί λύση σε όλα και θα ηρεμήσει.» τον πλησίασε υψώνοντας το βλέμμα της.

«Δεν θα ηρεμήσει, αγαπητή μου, το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να τον εξοργίσουμε περισσότερο. Εάν γίνει αυτό τότε το τέλος θα έρθει πιο σύντομα από όσο πιστεύουμε.» ανταπέδωσε με το ίδιο ύφος και στάθηκε ψηλός και αγέρωχος απέναντί της.

«Δεν έχει νόημα να τσακωνόμαστε. Πρέπει να βρούμε μια λύση και μάλιστα σύντομα. Το ξόρκι μπορεί να μην κρατήσει για πολύ.» ο Κάλεν πήρε θέση και οι δύο οργισμένοι Σοφοί γύρισαν να τον κοιτάξουν «Τι κι αν, προσπαθούσαμε να ακολουθήσουμε την προφητεία;»

«Μα θα είσαι τρελός!» η Ζάρια αναφώνησε.

«Δεν υπάρχει περίπτωση να συνεργαστούν!» ο Κλέον συνέχισε.

«Το ξέρω. Το ξέρω πως έχουν περάσει αιώνες από τότε, αλλά μπορεί και να βοηθήσουν. Αν τους εξηγήσουμε; Αν τους περιγράψουμε αυτό που θα ακολουθήσει;» ο Κάλεν άρχισε να περπατά καταμήκος της αίθουσας προσπαθώντας να τους πείσει και να σκεφτεί μια λογική λύση.

«Θα αστειεύεσαι, αυτοί στάθηκαν εναντίον μας. Έβγαλαν τα σπαθιά για να σφάξουν ο ένας τον άλλον. Επικαλέστηκαν θανάσιμες κατάρες. Δεν υπάρχει περίπτωση να συνεργαστούν και να θελήσουν να βοηθήσουν.» ο Κλέον συνέχισε να είναι αρνητικός και κάθετος. Θυμόταν πολύ καλά την ιστορία του κόσμου τους, καλύτερα από τον καθένα.

«Μα....»

«Η αλήθεια είναι πως ο Κλέον έχει δίκιο. Καλύτερα να μην το διακινδυνεύσουμε. Με συγχωρείς, Κάλεν, αλλά θα συμφωνήσω με τους υπόλοιπους.» ο Πάεον αναφώνησε. Δεν πρόλαβαν, όμως, να διαμαρτυρηθούν και να συνεχίσουν τη διαμάχη τους. Οι πόρτες άνοιξαν με δύναμη και μέσα μπήκαν οι δύο νεράιδες, ενώ τα ξωτικά που φυλούσαν την είσοδο έτρεχαν από πίσω τους.

«Σταματήστε τα παιχνίδια και πείτε μου τι συμβαίνει!» η Μελάνθα φώναξε και έτρεξε στο κέντρο της αίθουσας, φανερά εκνευρισμένη.

«Προσπάθησα να τη σταματήσω, αλλά δεν με άκουγε.» η Μοράνα αναφώνησε λαχανιασμένη και τα ξωτικά έκλεισαν ξανά την πόρτα μετά από νεύμα του Πάεον.

«Μελάνθα, τι συνέβη;» ο Πάεον την πλησίασε και η νεράιδα τον κοίταξε εξοργισμένη.

«Τολμάς να με ρωτάς τι συνέβη; Γνωρίζεις πολύ καλά πως πιστεύω στη δύναμη της Γιέβα και στις προφητείες. Δεν αμφισβήτησα ποτέ τα λόγια σας, παρόλα αυτά σήμερα δεν έπρεπε να συμβεί αυτό. Δεν έπρεπε να εξαπολυθεί η οργή του!» φώναξε και η θεία της προσπάθησε να την αγγίξει για να την ηρεμήσει μάταια όμως.

«Μελάνθα, σε παρακαλώ, ηρέμησε. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βρούμε μια άκρη. Αυτό που έγινε σήμερα ήταν απλώς ένα ατυχές συμβάν. Η ιεροτελεστία θα συνεχίσει ως έχει και όλα θα είναι καλά.» ο Πάεον έδωσε την απάντηση και οι υπόλοιποι Σοφοί απέφυγαν το βλέμμα της νεράιδας για να μην φανεί η ανησυχία τους.

«Με κοροϊδεύεις; Σε ποιον νομίζεις πως απευθύνεσαι, στο νεαρό ξωτικό που εμφανίστηκε από το πουθενά και ωθείται μάταια προς το θάνατο; Όλοι σας γνωρίζετε πως είμαι η πιο ισχυρή νεράιδα σε ολόκληρο το Ίβανλι. Εάν είχα ακόμη τα φτερά μου θα σας είχα κάψει ζωντανούς για να μου πείτε την αλήθεια και το γνωρίζετε πολύ καλά αυτό» έπιασε τον Πάεον από την γενειάδα και τον τράβηξε κοντά της. «Μπορώ να το κάνω αυτή τη στιγμή μάλιστα. Γνωρίζω τι χρειάζεται να θυσιάσω για να επαναφέρω τα φτερά μου και τη δύναμή μου και θα το κάνω εάν ανακαλύψω πως κάτι μου κρύβετε.»

Ο Κάλεν προχώρησε μπροστά «Μελάνθα, ο Πάεον σου λέει την αλήθεια. Δεν υπάρχει άλλωστε λόγος να σου πούμε ψέματα, αφού η ζωή σου βρίσκεται στη μέση.»

Η Μελάνθα ελευθέρωσε από τα χέρια της τον Πάεον και γύρισε να κοιτάξει το λαμπρό ξωτικό των ευχών «Εάν καταλάβω πως με οδηγείτε στο θάνατο, ενώ η προφητεία βγαίνει αληθινή δεν θα προλάβει ο Άζριελ να καταστρέψει αυτό τον κόσμο.»

.

Ο Λουσιάν άνοιξε τα μάτια του και μια έντονη επιθυμία τον κυρίευσε. Σηκώθηκε ήρεμα με σκοπό να μην τον καταλάβει κανείς. Θυμόταν πολύ καλά που βρισκόταν. Το είχε ανακαλύψει πριν λίγες μέρες όταν είχε βρει και την νεράιδα να τραγουδά στην λίμνη όπου βρισκόταν τώρα. Τότε τον είχε συμβουλεύσει να φύγει να χαθεί, αλλά δεν την είχε ακούσει. Όχι τότε τουλάχιστον.

Περπάτησε αθόρυβα, όπως μόνο ένα ξωτικό θα μπορούσε και έφτασε έως το μικρό πέρασμα. Κοίταξε πίσω του μια τελευταία φορά, παρατηρώντας το μεγαλείο του Ίβανλι. Τη συσσωρευμένη μαγεία που πολύ πιθανό να έβλεπε για τελευταία φορά και προσπάθησε να τα αποτυπώσει στη μνήμη του. Πέρασε την μικρή χαραμάδα του τείχους, που είχαν χτίσει ικανά χέρια Γιγάντων και εξαφανίστηκε κάτω από το σκοτεινό πέπλο της νύχτας. Χωρίς εφόδια, χωρίς όπλα για να επιβιώσει, μόνο με τα μεταξωτά ρούχα των ξωτικών και την πηγαία ανάγκη να ξεφύγει.

Χαίρεται χαίρεται. Είναι η πρώτη φορά που γράφω τόσο μικρό κεφάλαιο αλλά ένοιωθα πως έπρεπε να κοπεί σε αυτό το σημείο.
Καλή ανάγνωση!
Ελπίζω η ιστορία να σας αρέσει μέχρι στιγμής!