Είναι η δεύτερη εβδομάδα που δεν έχω κανένα νέο από τον Logan. Όποιον και να ρωτήσω μου λέει ότι δεν έχει ιδέα που μπορεί να είναι. Αυτή την στιγμή βρίσκομαι στο σπίτι του James στην Νέα Υόρκη. Δεν είχα καθόλου όρεξη να έρθω. Τα κορίτσια όμως κυριολεκτικά με έσυραν μέχρι εδώ. Πιστεύουν ότι θα ξεχάστω και θα μου φτιάξει η διάθεση. Φυσικά αυτές μιλάνε εκ του ασφαλούς αφού έχουν στο πλάι τους αυτόν που θέλουν. Το καλό είναι πως οι γονείς του James έχουν φύγει για κάποιες μέρες σε ένα εξοχικό που έχουν σε κάποιο βουνό του Καναδά. Φαίνεται να είναι πολύ πλούσιοι οπότε θα ντρεπόμουν να είμαι εδώ αν ήταν και αυτοί. Δεν έχω καμία σχέση με όλο αυτό τον κόσμο. Ο James μπορεί να είναι ψώνιο με την εμφάνιση του αλλά δεν συμπεριφέρεται σαν κανένα ξιπασμένο πλουσιόπαιδο. Η αλήθεια είναι όμως ότι  όταν ήρθα εδώ εντυπωσιάστηκα. Δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ στην ζωή μου σε τόσο μεγάλο σπίτι.

Ειτε από έξω είτε από μέσα είναι εντυπωσιακό.

Εχει άπειρα δωμάτια. Ολοι όμως είναι στα δωμάτια τους με το ζευγάρι τους. Μόνο εγώ και εγώ ο Andrew έχουμε δικά μας δωμάτια. Δεν έχω παράπονο όμως. Το δωμάτιο μου είναι πραγματικά υπέροχο.

Δεν έχω ξαπλώσει ποτέ σε πιο άνετο στρώμα. Φυσικά μου έδωσαν πιο μικρό δωμάτιο σε σχέση με τον υπολοίπων γιατί είμαι μόνη μου, όπως και του Andrew. Όταν ήρθαμε το πρωί έκανα μια βόλτα σε όλα τα δωμάτια μαζί με τα κορίτσια και το ένα, είναι πιο ωραίο από το άλλο.
Του James και τις Liz

Του Kemdall και της Daniella

Του Carlos και της Aleza

Και του Andrew

Φυσικα τα δωμάτια έχουν το δικό τους μπάνιο. Το δικό μου είναι πανέμορφο.

Αλλα τον άλλο δεν μπόρεσα να το δω. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσες φορές είπα την λέξη πανέμορφο, υπερικό κ.λ.π. σημερα.  Ξαφνικά η πόρτα χτύπησε και με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Ναι."
Είπα και βολεύτικα καλύτερα στο κρεβάτι μου αφού δεν είχα καμία πρόθεση να σηκωθώ. Η πόρτα άνοιξε και μέσα μπήκε η Daniella. Μου χαμογέλασε άχνα και πλησίασε.

"Σε λίγο λέμε με τα παιδιά να πάμε για φαγητό. Θα έρθεις ;"
Με ρώτησε και έκατσε στο κρεβάτι δίπλα μου.

"Όχι, δεν έχω πολύ όρεξη για εξόδους. "
Της είπα αδιάφορα. Την είδα να τσιτώνεται.

"Demi, εγώ και ο Kendall φταίμε ;"
Με ρώτησε και τα μάτια της γύαλιζαν. Φαινόταν ότι ήταν έτοιμη να κλάψει.

"Όχι, αλήθεια, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για αυτό. Απλά έχουν γίνει πολλά τον τελευταίο καιρό και με έχουν επιρρεάσει. "
Της είπα για να την καθησυχάσω. Τελικά ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο της.

"Απλά, νιώθω ότι μετά από όλο αυτό που έγινε με τον Max έχουμε απομακρυνθεί. Θα έχεις κάθε δίκιο γιατί εξαιτίας μου ο αδερφός σου έφυγε από κοντά σου. Δεν το αντέχω όμως που είμαστε έτσι. Θέλω να γίνουμε όπως πριν. "
Μου είπε και φαινόταν οτι δυσκολευόταν να μιλήσει. Συγκρατούσε λυγμούς που ήταν έτοιμοι να κάνουν την εμφάνιση τους. Δεν ήθελα να την βλέπω έτσι. Ότι και να έχει γίνει είναι φίλη μου. Ανασηκώθηκα και την αγκάλιασα σφιχτά. Εκείνη αμέσως ανταπέδωσε την αγκαλιά. Μείναμε έτσι για λίγο και καμιά δεν μιλούσε. Όταν απομακρυνθήκαμε σκούπισε τα δάκρυα που τελικά της είχαν ξεφύγει.

"Αλήθεια σου λέω. Δεν θέλω να είμαι ούτε μαζί σου, ούτε με κανέναν ψυχρή. Ναι, στεναχωρήθηκα που έφυγε ο Max, ήταν όμως επιλογή του. Εσύ ότι και να έχει γίνει είσαι φίλη μου."
Όταν άκουσε την τελευταία μου πρόταση ένα χαμόγελο στόλισε το πρόσωπο της.

"Σίγουρα δεν θες να έρθει μαζί μας ;"
Με ρώτησε για να ελαφρύνει λιγο το κλίμα.

"Ναι, πες μου θα είστε όμως αν αλλάξω γνώμη να έρθω. "
Εκείνη μου είπε το μαγαζί και αφού με χαιρέτησε έφυγε από το δωμάτιο. Το ότι ξεκαθάρισα τα πράγματά της ήταν το πιο ευχάριστο πράγμα που έχει γίνει στην ζωή μου τον τελευταίο καιρό.

Τρείς ώρες μετά
1:05 π.μ.

Ο διαπεραστικός ήχος από το κουδούνι με βγάζει από τον ύπνο μου. Τι στο καλό ; ξέχασαν τα κλειδιά τους ; Έβγαλα από πάνω μου το πάπλωμα και σηκώθηκα. Βγήκα από το δωμάτιο και κατέβηκα στο ισόγειο. Πλησίασα διστακτικά την πόρτα γιατί ήταν πολύ αργά και φοβόμουν η αλήθεια είναι. Άνοιξα αργά την πόρτα αλλά αυτό που είδα με έκανε να κοκαλώσω στην θέση μου. Μπροστά μου στεκόταν ο Logan ... Μαζί με την Ashley ; Τι κάνουν αυτοί εδώ .... μαζί ;

"Θα στέκεσαι πολύ ακόμα έτσι ; Αν μας αφήσεις λίγο ακόμα εδώ θα πεθάνω από το κρύο. "
Είπε η Ashley με αυτή την σπαστική φωνή και με έσπρωξε για μπει βιαστικά στο σπίτι. Ένιωθα το σώμα μου να έχει μουδιάσει με αποτέλεσμα να μην μπορώ να κουνηθώ από την θέση μου. Ο Logan με κοίταξε απολογητικά και μπήκε μέσα χωρίς να πει κάτι. Τον ακολούθησα με το βλέμμα μου και έκλεισα την πόρτα μηχανικά. Περίμενα να πει κάτι, έστω μια λέξη αλλά δεν το έκανε.

"Που θα κοιμηθούμε εμείς ;"
Με ρώτησε η Ashley και με έβγαλε από τον λήθαργο μου. Ένιωσα ξαφνικά το αίμα στο σώμα μου να μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Μαζί θα κοιμηθούν;

"Και που θες να ξέρω εγώ ;"
Την ρώτησα απαξιωτικά και άρχισα να κινούμαι προς την σκάλα.

"Οι υπόλοιποι έχουν βγει. Δεν ξέρω τι ώρα θα γυρίσουν. Άμα δεν σας κάνει ο καναπές. Υπάρχουν και ωραιότατα ξενοδοχεία. "
Τους είπα και ανέβηκα την σκάλα χωρίς να περιμένω απάντηση. Πήγα στο δωμάτιο μου και έκλεισα με δύναμη την πόρτα.

"Πόσο ηλίθια είμαι γαμώτο !"
Φώναξα στον εαυτό μου και έπεσα με φορά στο κρεβάτι. Πώς γίνεται να είχα ελπίδες με αυτό τον άνθρωπο. Πώς γίνεται ακόμα και να τον εμπιστεύτηκα έστω και για μια στιγμή. Ήρθε εδώ με αυτή την κακή απομίμηση της Barbie. Γιατί; Για να μου αποδείξει ότι για μια ακόμα φορά με κοριδεψε. Ότι κατάφερε να με ξεγελάσει ; Δάκρυα δεν άργησαν να έρθουν στα μάτια μου. Τώρα εγώ ήμουν αυτή που έκλαιγε με λυγμούς. Σκεπάστηκα με το πάπλωμα και όταν στέρεψα από τα δάκρυα κατάφερε να με πάρει ο ύπνος.

Το επόμενο πρωί

Ετοιμάζω την βαλίτσα μου για να φύγω. Δεν το έχω πει σε κανέναν γιατί θα προσπαθήσουν να μου αλλάξουν γνώμη. Είναι πολύ νωρίς και υποθέτω ότι όλοι θα κοιμούνται. Είναι η μόνη ευκαιρία που έχω για να φύγω χωρίς να με καταλάβουν. Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω άλλη μια μέρα με αυτόν τον ήλιθιο και την Barbie του στο ίδιο σπίτι. Η πόρτα μου χτυπάει και εγώ με γρήγορες κινήσεις κλείνω την βαλίτσα μου και την βάζω κάτω από το κρεβάτι. Κάθομαι στο κρεβάτι και περνώ το κινητό μου στα χέρια.

"Ναι"
Λέω όσο πιο αδιάφορα μπορώ ενώ στην πραγματικότητα είμαι έτοιμη να βρίσω οποίον δω μπροστά μου. Η πόρτα ανοίγει και εγώ σηκώνω το κεφάλι μου για να δω ποιος είναι. Διστυχώς μέσα μπήκε αυτός σαν βρεγμένο γατί, οπότε δεν θα το γλυτώσω το βρίσιμο. Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι μου και τον κοιτάω οριακά σαν να θέλω να τον σκοτώσω.

"Φύγε όπως μπήκες. "
Του λέω μέσα από τα δόντια μου προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Εκείνος με αγνοεί, κλείνει την πόρτα πίσω του και αρχίζει να με πλησιάζει αργά.

"Σου είπα κάτι. "
Του είπα πιο έντονα αυτή την φορά. Εκείνος στάθηκε ακριβώς μπροστά μου και εγώ έκανα ένα βήμα πίσω. Εκείνος με κοίταξε περίεργα αλλά δεν κουνήθηκε από την θέση του.

"Δεν πρόκειται να φύγω από αυτό το δωμάτιο αν δεν σου εξηγήσω πρώτα. "
Είπε και εκείνος στον ίδιο τόνο.

"Αν δεν φύγεις τώρα ! θα βάλω τις φωνές και θα σηκώσω όλο το σπίτι στο πόδι. "
Του απάντησα πλέον έξαλλη. Έπαιζε με τα όρια μου και δεν θα του έβγαινε σε καλό.

"Δεν αξίζω ούτε μια ευκαιρία δηλαδή ;"
Με ρώτησε και καλά θιγμένος.

"Σου έχω δώσει πολλές ευκαιρίες. Όχι, όμως δεν άξιζες καμία. "
Του απάντησα απαξιωτικά.

"Γιατί το κάνεις αυτό γαμώτο πάντα. Άσε με να σου μιλήσω. "
Μου είπε και τα μάτια του με παρακαλούσαν.

"Έχεις δύο λεπτά ακριβώς. Μετά θα φύγω εγώ απο το δωμάτιο. "
Του απάντησα απόλυτα.

"Μετά το βράδυ που μου μίλησες για την μητέρα μου πήγα και την βρήκα και μιλήσαμε. Αποφάσισα να αποκοπώ από τους πάντες και τα πάντα. Χρειαζομουν χρόνο να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλα αυτά που είχαν αλλάξει από την μια μέρα στην άλλη. Αποφάσισα να πάω να μείνω μαζί της για να γνωριστούμε λίγο καλύτερα. "
Μου είπε και τα λόγια του μου ακούγονταν αληθινά.

"Ωραία, μπράβο, αλλά τώρα μπορείς να βγεις από το δωμάτιο μου. "
Του είπα αλλάζοντας θέμα.

"Τι ; Δεν άκουσες τι σου είπα ; Τα βρήκα μαζί της. Δεν χαίρεσαι καθόλου ;"
Με ρώτησε σαν να τον είχα προσβάλει.

"Αν χαίρομαι ; Σοβαρό το ρωτάς αυτό. Εγώ ήμουν αυτή που έτρεχε τόσες μέρες για να σε βοηθήσω. Εγώ ! Δεν χαίρομαι όμως. Ξέρεις γιατί ; Έκοψες από όλους επαφή και εγώ τρελάθηκα τόσες μέρες. Τελικά έρχεσαι εδώ με την γκόμενα σου και κάνεις σαν να μην έχει συμβεί τίποτα μεταξύ μας. Τι περίμενες να κάνω δηλαδή ; Πάρτυ που ήρθες εδώ μαζί της ;"
Του φώναζα χωρίς να ελέγχω τον εαυτό μου πλέον. Εκείνος όταν τελείωσα με αυτά που του έλεγα μου χαμογέλασε ανακουφισμένος με εκείνο το στραβό χαμόγελο που οπότε υπάρχει στο πρόσωπο του θέλω να τον χτυπήσω.

"Ζηλεύεις !"
Είπε πιο πολύ σαν δήλωση.

"Εγώ να ζηλεύω ; Ποιον ; Την απομίμηση της Barbie ; Φυσικά και όχι. Με έχει βγάλει εκτός ορίων το γεγονός ότι εξαφανίστηκες στα καλά καθούμενα και δεν έδωσες καμία εξήγηση. "
Του είπα και εκείνος δεν σταματούσε να χαμογελάει. Έκανε ένα μεγάλο βήμα προς το μέρος μου και βρεθήκαμε σε απόσταση αναπνοής.

"Ζηλεύεις. "
Μου ψυθίρισε αυτή την φορά με μπάσα φωνή και ένιωσα το σώμα μου να ανατριχίαζει. Τα χείλια μας οριακά ακούμπησαν και το γνώριμο συναίσθημα της λαχτάρας με κατέλαβε. Όχι ρε γαμώτο δεν γίνεται να με ρίξει πάλι !