Σκούπισα γρήγορα το δάκρυ μου και του χαμογέλασα.

"Δεν κλαίω, όλα καλά. "
Του είπα όσο πιο ψύχραιμη μπορούσα.

"Πρέπει να πάω να φωνάξω το γιατρό. "
Συνέχισα και έκανα κίνηση για να σηκωθώ. Εκείνος μου έσφιξε ελάχιστα το χέρι ώστε να μείνω στην θέση μου.

"Τι έγινε ; γιατί είμαι εδώ ;"
Ρώτησε λίγο πιο σοβαρός πλέον.

"Δεν θυμάσαι ;"
Τον ρώτησα ξαφνιασμένη. Μα πώς γίνεται να μην θυμάται;

"Όχι ... "
Είπε κάπως σκεπτικός.

"Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι... Είναι να σε αφήνω σπίτι σου."
Μου είπε και εγώ γούρλωαα τα μάτια μου. Αυτό είχε συμβεί δύο μήνες πριν το ατύχημα. Πώς γίνεται να έχει κενό μνήμης δύο μηνών ; Πήρα το χέρι μου απαλά από το δικό του και σηκώθηκα.

"Πρέπει να φωνάξω τον γιατρό. "
Επανέλαβα ανήσυχη και χωρίς να περιμένω απάντηση βγήκα από το δωμάτιο. Πήγα στο γραφείο του γιατρού που ήξερα ότι τον έχει αναλάβει και χτυπήσα την πόρτα.

"Περάστε. "
Άκουσα την βαρία του φωνή να λέει. Άνοιξα και κατευθύνθηκα προς αυτόν.

"Γεια, σας "
Είπα διστακτικά. Ήξερα ότι το γεγονός πως βρίσκομαι εδώ μπορεί να έχει επιπτώσεις.

"Γεια σου. "
Μου είπε ενώ σήκωσε το βλέμμα του από τα χαρτιά του και προσήλωσε την προσοχή του σε εμένα.

"Ξέρω ότι δεν πρέπει να βρίσκομαι εδώ αλλά ο Logan Smith που έχετε αναλάβει ξύπνησε. "
Είπα γρήγορα ενώ κρατούσα την ανάσα μου. Εκείνος σηκώθηκε από την καρέκλα του ξαφνιασμένος.

"Έπρεπε να έχεις ειδοποίηση και κάποια νοσοκόμα. "
Είπε αυστηρά ενώ βγήκε από το δωμάτιο χωρίς να περιμένει κάποια απάντηση μου. Όταν βγήκα και εγώ, ήδη είχε εξαφανιστεί από τον διάδρομο που βρισκόμουν. Κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο του Logan με αργά βήματα. Όταν έφτασα είδα από το τζάμι τον γιατρό να είναι μέσα μαζι με μια νοσοκόμα και να τον τσεκάρουν. Μετά από λίγα λεπτά η νοσοκόμα έφυγε και ο γιατρός του μίλησε για λίγο ακόμα. Έπειτα βγήκε και εκείνος και κατευθύνθηκε προς τα εμένα.

"Καλό θα ήταν να φύγεις. Θα ειδοποιήσουμε τον πατέρα του. Από ότι με έχει ενημερώσει δεν σε θέλει εδώ. Ξέρω ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να σε διώξω. Το πρόβλημα είναι ότι βλέπω ότι νοιάζεσαι για εκείνον. Έχει πρόβλημα με την μνήμη του μετά το ατύχημα. Δεν θυμάται τι έχει συμβεί. Για να μπορέσει να συνέλθει χρειάζεται ηρεμία. "
Μου εξήγησε και εγώ για μια ακόμα φορά ήθελα να βάλω τα κλάματα. Δάγκωσα το εσωτερικό τον χειλιών μου για να μπορέσω να συγκρατηθώ. Πρέπει να μείνω μακρυά του. Κάνουμε κακό ο ένας στο άλλον.

"Ναι, καταλαβαίνω. "
Ήταν το μόνο που απάντησα και πήγα να φύγω.

"Demi δεν σε λένε ;"
Με ρώτησε ο γιατρός και εγώ στάθηκα και γύρισα να τον κοιτάξω.

"Ναι. "
Του απάντησα με περιέργεια.

"Πρέπει να σε αγαπάει πολύ. "
Μου είπε και εγώ ένιωσα το αίμα στο σώμα μου να παγώνει.

"Όσο τον εξέταζα ρωτούσε συνέχεια που είσαι. "
Μου είπε αφού προφανώς κατάλαβε την αντίδραση μου. Χωρίς να του απαντήσω οτιδήποτε γύρισα και άρχισα να απομακρύνομαι.

σε αγαπάει

σε αγαπάει

σε αγαπάει

Η φράση έπαιζε συνέχεια στο μυαλό μου όσο οδηγούσα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Δεν με αγαπάει απλά ... Απλά ... Απλά ήμουν το πρώτο άτομο που είδε όταν ξύπνησε. Πώς είναι δυνατόν να με αγαπάει. Μου έχει φερθεί με τον πιο απαίσιο τρόπο. Όταν αγαπάμε θέλουμε να βλέπουμε τον άλλο χαρούμενο. Δεν του κάνουμε την ζωή του όσο πιο μίζερη γίνεται. Το έχω αποφασίσει ! Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να πάει στην Αγγλία. Όσο πιο μακρυά τόσο το καλύτερο.

Δύο εβδομάδες αργότερα.

Κάθομαι στην λέσχη μόνη μου και περιμένω να έρθει η Liz. Η Daniella έχει μάθημα οπότε θα την δω αργότερα. Δεν μου κράτησαν κακιά που είχα απομακρυνθεί. Είχαν πάρα πολύ κατανόηση απέναντι μου. Πλέον που είμαι καλά, με δέχτηκαν πίσω στην παρέα με μια μεγάλη αγκαλιά. Η πόρτα ανοίγει και εγώ γυρνάω να δω αν είναι η Liz. Όχι, είναι αυτός. Επέστρεψε από το νοσοκομείο ;Έχει επιστρέψει στο παλιό του εαυτό. Έχει ξυριστεί και έχει αυτό το βλέμμα λες και του ανοίκει ο κόσμος. Το σημάδι στο κεφάλι του είναι ακόμα αρκετά εμφανες, σε αντίθεση με το δικό μου που σχεδόν έχει εξαφανιστεί. Κοιτούσε γύρω του. Προφανώς θα έψαχνε τους φίλους του. Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν και τότε το χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του. Πήρα το βλέμμα μου και επέστρεψα την προσοχή μου στο κινητό μου. Δεν ήθελα να φανεί ότι ασχολούμαι μαζί του.

"Βλέπεις κάτι ενδιαφέρον ;"
Τον άκουσα να λέει μετά από λίγο πάνω από το κεφάλι μου. Σήκωσα το βλέμμα μου και τον είδα να στέκεται μπροστά μου. Χωρίς να με ρωτήσει έκατσε απέναντι μου.

"Όχι. "
Του απάντησα αδιάφορα.

"Γιατί έφυγες ;"
Με ρώτησε λίγο πιο σοβαρός πλέον. Εγώ τον κοίταξα περίεργη αλλά κατά βάθος ήξερα για ποιο πράγμα μιλάει.

"Για το νοσοκομείο λέω. Γιατί έφυγες εκείνο το βράδυ ;"
Με ρώτησε και εγώ ήρθα σε δύσκολη θέση. Δεν ήθελα να του πω πως μου είχε μιλήσει ο πατέρας του. Δεν ήθελα να κάνω την κατάσταση μεταξύ τους χειρότερη.

"Γιατί .. με έδιωξε ο γιατρός. "
Του είπα ψέματα. Φαινόταν. Ποτέ δεν ήμουν καλή στα ψέματα.

"Δεν σε πιστεύω αλλά αν δεν θες να μου πεις δεν θα σε πίεσω. "
Μου είπε ξεκάθαρα. Μα καλά τι μετάλλαξη είναι αυτή που έπαθε ;

"Τι έγινε το βράδυ που με χτύπησε το αυτοκίνητο ; Έχω ρωτήσει τους πάντες αλλά κανένας δεν ξέρει. Μου είπαν ότι μόνο εσύ ξέρεις. "
Μου είπε κάπως σκεπτικός. Πίεζε προφανώς τον εαυτό του να θυμηθεί. Ξεροκατάπια και προσπάθησα να βρω κάποια καλή δικαιολογία. Δεν ήθελα να μιλήσω για αυτό. Δεν ήμουν έτοιμη να μιλήσω για αυτό. Δεν ήθελα να του πω για το ποσό απαίσια μου φέρθηκε.

"Γεια σας. "
Άκουσα δίπλα μου και γύρισα να κοιτάξω. Ήταν ο Andrew που έκατσε δίπλα μου. Πέρασε το χέρι του στους ώμους μου και με φίλησε πεταχτά στα χείλη. Ναι, το έκανα τελικά. Είμαι σε σχέση μαζί του. Ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσω τον Logan. Δεν τα έχω καταφέρει ακόμα αλλά είμαι σίγουρη πως θα γίνει.

"Γεια. "
Του είπα με ένα αδύναμο χαμόγελο να στολίζει τα χείλη μου.

"Βλέπω είσαι καλά πλέον. "
Είπε ο Andrew χαρούμενα στον Logan. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ καλός. Πιο καλός από ότι θα έπρεπε. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι δεν του αξίζει όλο αυτό. Είμαι σίγουρη όμως πως με τον καιρό θα καταφέρω να τον αγαπήσω.

"Ναι. "
Είπε ξερά ο Logan και πλέον φαινόταν συννεφιασμένος. Τι περίμενε ; Εγω θα τον κοίταζα με την Ashley και δεν θα προχωρούσα με την ζωή μου.

"Χαίρομαι. Ξέρω ότι όλο αυτό που πέρασες ήταν πολύ δύσκολο αλλά αν δεν ήσουν εσύ, θα ήταν στην θέση σου η Demi. "
Του είπε με ευγνωμοσύνη και εγώ κόντεψα να πνιγώ στο ίδιο μου το σάλιο. Μα γιατί του το είπε τώρα αυτό. Δεν ήθελα να ξέρει ότι με έσωσε. Τι ήθελα και του το είπα ; Βέβαια δεν ήξερε λεπτομέρειες. Όπως ότι μαλώσαμε και ότι σηκώθηκα και έφυγα από το πάρτυ.

"Η Demi γιατί ; "
Τον ρώτησε αλλά κοιτούσε εμένα. Τα μάτια του είχαν καρφωθεί στα δικά μου.

"Δεν θυμάσαι ;"
Τον ρώτησε ο Andrew παραξενεμένος.

"Όχι, δεν θυμάμαι τίποτα. Δηλαδή δεν θυμάμαι πράγματα και πολύ πιο πριν από αυτό. "
Είπε κάπως απογοητευμένος με τον εαυτό του.

"Εσύ ... "
Πήγε να πει αλλά ευτυχώς χτύπησε το κινητό του.

"Έλα, ρε, ποτέ ; Εντάξει έρχομαι. "
Είπε και εγώ ένιωσα την ανακούφιση να καταβάλει όλο μου το σώμα. Έκλεισε το κινητό του και γύρισε προς τα εμένα.

"Μωρό μου πρέπει να φύγω. Έχω πρόβα. Θα τα πούμε αργότερα. "
Είπε, με φίλησε και έφυγε. Τότε γύρισα πάλι προς τον Logan, του οποίου η έκφραση δεν ήταν καθόλου ευχάριστη.

"Από πότε συμβαίνει αυτό ;"
Με ρώτησε λες και ήθελε εξηγήσεις. Φυσικά δεν είχε κανένα δικαίωμα, αλλά ξέρω ότι δεν θυμάται πως μου είχε φερθεί.

"Πριν μια εβδομάδα μου ζήτησε να είμαστε μαζί. "
Του απάντησα χωρίς να τον κοιτάω στα μάτια.

"Μάλιστα. "
Είπε κάπως σκεπτικός και σηκώθηκε από την θέση του.

"Πρέπει να φύγω αλλά αυτή η κουβέντα δεν τελείωσε. "
Μου είπε και έφυγε χωρίς να μου δώσει περιθώριο να του απαντήσω. Ξέρω πάρα πολύ καλά ότι δεν θα το αφήσει έτσι. Κάποια στιγμή θα πρέπει να του μιλήσω. Απλά δεν είμαι έτοιμη ακόμα.

Δύο μέρες μετά
8:30 Μ.μ.

Είναι απόγευμα και εγώ ασχολούμαι με την κιθάρα μου. Προσπαθώ να γράψω ένα τραγούδι. Δύο μέρες τώρα δεν τον έχω δει καθόλου. Δεν ξέρω αν με αποφεύγει ή απλά έτυχε. Είναι όμως περίεργο. Συνήθως όταν γίνεται αυτό κάτι ετοιμάζει. Ξαφνικά η πόρτα μου χτύπησε και εγώ βγήκα από τις σκέψεις μου.

"Ναι. "
Είπα ξερά και μέσα μπήκε ο αδερφός μου. Με πλησίασε και έκατσε δίπλα μου στο κρεβάτι.

"Χαίρομαι, που έχεις αρχίσει και πάλι να ασχολείται με την μουσική. Τόσο καιρό με είχες τρομάξει. Νόμιζα ότι θα ξανακυλίσεις. "
Μου είπε ανήσυχος.

"Max, δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Τώρα είναι όλα καλά. "
Του είπα καθησυχαστικά με ένα αδύναμο χαμόγελο. Ήταν ψέμα δεν ήταν τίποτα καλά. Όλα ήταν πολύ μακρυά από το καλά. Τον είδα για λίγο σκεπτικό.

"Το αγαπάς έτσι δεν είναι ;"
Με ρώτησε και εγώ πάγωσα. Να το πάλι, αυτή η λέξη, κάθε φορά που την ακούω με ξαφνιάζει τόσο πολύ.

"Τον Andrew ; Είμαστε μια εβδομάδα μαζί. Δεν μπορώ να νιώσω κάτι τόσο δυνατό ακόμα. "
Του είπα κάνοντας την ανήξερη. Ήξερα όμως για ποιον μιλάει. Δεν τον κοιτούσα, έπαιζα αμήχανη με τις χορδές της κιθάρας. Τον τελευταίο καιρό αναγκάζομαι να λέω συνέχεια ψέματα και καθόλου δεν μου αρέσει. Ένιωσα το χέρι του αδερφού να πιάνει το πίγουνι μου. Με γύρισε και τα μάτια μας συναντήθηκαν. Έχει τόσο όμορφα πράσινα μάτια. Και οι δύο γονείς μας είχαν αυτό το υπέροχο χρώμα. Εγώ δεν ξέρω γιατί δεν το πήρα.

"Μικρή, είμαι το τελευταίο άτομο που μπορείς να κοροϊδέψεις. Ξέρεις πάρα πολύ καλά για ποιον μιλάω. "
Μου είπε αυστηρά. Τα δάκρυα για μια ακόμα φορά έκαναν την εμφάνιση τους χωρίς να υπολογίζουν ότι εγώ δεν θέλω. Χωρίς να το σκεφτώ χώθηκα στην αγκαλιά του αδερφού μου. Εκείνος με έκλεισε και με άφησε να μείνω εκεί χωρίς να πει τίποτα. Αφού πέρασαν λίγα λεπτά από το ξέσπασμα μου βγήκα από την αγκαλιά του, σκούπισα τα μάτια μου και απλά του εγνεψα. Δεν το είχα παραδεχτεί ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Πώς γίνεται να το έχει καταλάβει ο Max.

"Λοιπόν εγώ το βράδυ θα βγω με την Daniella. Θα είσαι οκ αν δεν γυρίσω. "
Μου ρώτησε αλλάζοντας το θέμα προφανώς για να μην με φέρει σε δύσκολη θέση.

"Ναι. "
Του είπα με ένα ψεύτικο χαμόγελο. Δεν θα ήμουν οκ αλλά δεν ήθελα να του στερήσω την ζωή του για να μένει συνέχεια μαζί μου. Ήδη έκανε τεράστια αλλαγή με το να έρθει να μείνει με εμένα.

"Σίγουρα ; Μήπως θες να μείνω σήμερα ;"
Με ρώτησε καχύποπτος γιατί φυσικά για μια ακόμα φορά είχε καταλάβει ότι λέω ψέματα. Του εγνεψα και εκείνος σηκώθηκε από το κρεβάτι. Με φίλησε στοργικά στο κεφάλι και έφυγε.

1:25 π.μ.

Ένας ενοχλητικός ήχος με βγάζει από τον ύπνο μου. Ανοίγω τα μάτια μου και προσπαθώ να καταλάβω από που έρχεται ... Κάποιος χτυπάει το παράθυρο μου. Σηκώνομαι και ανοίγω διστακτικά την κουρτίνα. Τι σκατά ; Κοιτάω και βλέπω τον Logan να με κοιτάει με ένα χαζό χαμόγελο. Ανοίγω την συρτή πόρτα του παραθύρου μου και εκείνος μπαίνει παραπατώντας μέσα. Την κλείνω και πάλι και γυρνάω να τον κοιτάξω. Κάτι δεν πάει καλά πάνω του.

"Πάλι καλά, π.. που άνοιξες. Βαδ... Βαριόμουν μόνος μου... Εκ .. εκεί έξω. "
Είπε με μεγάλη δυσκολία και έπεσε άτσαλα στο κρεβάτι μου. Δεν το πιστεύω, έχει πιεί.

"Τι κάνεις εδώ ; "
Τον ρώτησα εκνευρισμένη ενώ είχα τοποθετήσει τα χέρια μου στην μέση μου.

"Απλά .. να μμ .. ηθελα να Ε μμμ.. να σε δω. "
Μου απάντησε ενώ προσπαθούσε να επεξεργαστεί την ερώτηση μου.

"Είσαι σοβαρός; Είσαι τυφλά. "
Του φώναξα και εκείνος έκλεισε στιγμιαία τα μάτια του σφιχτά.

"Μην φωνάζεις. Δεν είμαι ... Τυφλά. "
Είπε και πήγε να σηκωθεί από το κρεβάτι αλλά προφανώς δεν τα κατάφερε και έμεινε εκεί.

"Το βλέπω ! Πάω να σου φτιάξω ένα καφέ να συνέλθεις. Δεν θα μπορέσουμε να συνεννοηθούμε αλλιώς. "
Του είπα και πήγα να φύγω. Όταν πέρασα από δίπλα του όμως με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε στο κρεβάτι. Έπεσα και εκείνος έγυρε από πάνω μου. Για μια ακόμα φορά τα πρόσωπα μας ήταν σε απόσταση αναπνοής. Υπέροχα ! Και τώρα τι κάνουμε πάλι ;