Jasmine's POV

Η αγκαλιά του Juan ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν, αλλά μόλις απομακρύνθηκα, ένα βάρος με κατέκλυσε. Ποιον κορόιδευα; Κάθε στιγμή μαζί του με φέρνει πιο κοντά σε κάτι που δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ. Δεν ξέρω αν θέλω να συνεχιστεί ή αν πρέπει να το σταματήσω πριν να είναι αργά. Τα δάκρυα έτρεχαν ανεξέλεγκτα και δεν ήθελα να καταλάβει πόσο ευάλωτη ήμουν εκείνη τη στιγμή. Σκούπισα βιαστικά το πρόσωπό μου και βγήκα από τις τουαλέτες χωρίς να του πω λέξη. Περπάτησα γρήγορα, με το βλέμμα μου καρφωμένο στο πάτωμα, προσπαθώντας να ηρεμήσω. Δεν ήταν η ώρα να σκέφτομαι τίποτα από όσα όλα αυτά. Στάθηκα και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν επιστρέψω στον χώρο της δεξίωσης καθώς ήξερα πως το πρόσωπό μου ήταν κόκκινο και το μυαλό μου γεμάτο ενοχές. Έπρεπε να συνεχίσω τη δουλειά μου. Μόλις μπήκα στην αίθουσα, το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με αυτό του Derek και της Clara. Η ανησυχία στα μάτια τους ήταν εμφανής, αλλά προσποιήθηκα πως όλα ήταν καλά. Δεν έπρεπε να καταλάβουν τίποτα. Δεν ήθελα να ξέρει κανείς τι συμβαίνει αυτή την στιγμή μέσα στο κεφάλι μου. Ήμουν εκεί για να δουλέψω και τίποτα παραπάνω. Πήρα θέση σε μια γωνία και άρχισα να εξυπηρετώ τους καλεσμένους, προσπαθώντας να κρύψω την αναστάτωσή μου. Η καρδιά μου όμως δεν ησύχαζε όσο κι αν προσπαθούσα. Το μυαλό μου έπρεπε να είναι στη μητέρα μου, η οποία χρειαζόταν τη βοήθειά μου περισσότερο από ποτέ. Αντίθετα όμως επέστρεφε ξανά και ξανά στην αγκαλιά του Juan. Η παρουσία του ήταν παντού γύρω μου, σαν να με τραβούσε από κάθε πλευρά. Ένιωθα να με κυριεύει κάτι που δεν μπορούσα να ελέγξω. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου αλλά η ζεστασιά που εκπέπεμπε η αγκαλιά του εκείνη την στιγμή, είχε μεινει ανεξίτηλη στο κορμί μου.

Μετά από αρκετή ώρα η βραδιά έφτασε στο τέλος της και με ανακούφιση πήγα στο δωμάτιο του προσωπικού για να παραδώσω την στολή μου. Η Clara με κοίταξε με έναν παράξενο τρόπο, αλλά για καλή μου τύχη δεν είπε τίποτα. Βγήκα από το Velvet, αφήνοντας την πόρτα να κλείσει πίσω μου. Περπατώντας προς το δρόμο, ένιωθα πιο χαμένη από ποτέ. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις μου βρίσκονταν σε πλήρη αναρχία και η άπνοια που υπήρχε στην ατμόσφαιρα δεν βοηθούσε να ηρεμήσω καθόλου. Σήκωσα το χέρι μου και σταμάτησα το πρώτο ταξί που είδα. Μόλις μπήκα μέσα και έδωσα τη διεύθυνση του σπιτιού της Demi, ακούμπησα το κεφάλι μου στο παράθυρο, αφήνοντας τους ήχους της πόλης να γεμίσει τις σκέψεις μου.

[...]

Το απόγευμα της επόμενης μέρας με βρήκε να στέκεται έξω από το γραφείο του Logan, με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Είχα περάσει όλη τη μέρα σκεπτόμενη αν έπρεπε να το κάνω, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Χτύπησα την πόρτα διστακτικά και άκουσα τη βαθιά φωνή του να με προσκαλεί μέσα. Άνοιξα την πόρτα και μπήκα αργά, κλείνοντάς την πίσω μου. Ο Logan καθόταν στο γραφείο του, με την κλασική, επιβλητική του στάση.

"Jasmine, τι συμβαίνει; Έλα, κάθισε."
Είπε, δείχνοντάς μου την καρέκλα απέναντί του. Κάθισα και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα ξεκινήσα να του εξηγώ.

"Συγγνώμη για το θάρρος που παίρνω. Απλώς έχουν συμβεί κάποια πράγματα στην οικογένειά μου. "
Είπα, προσπαθώντας να κρατήσω τη φωνή μου σταθερή, ενώ μέσα μου πάλευα με τις ενοχές μου. Δεν ήθελα να φανεί πως εκμεταλλευόμουν τη βοήθειά του.

"Φυσικά, Jasmine, μην ανησυχείς. Μπορείς να μου πεις ό,τι θες. Απλώς μου κάνει εντύπωση που δεν πήγες πρώτα να μιλήσεις στην Demi."
Είπε ενθαρρυντικά και πράγματι η διαπίστωση του ήταν σωστή. Το τελευταίο όμως που ήθελα ήταν να την ανησυχήσω.

"Έχει να κάνει με τους γονείς μου. Ξέρω το πρόβλημα που έχει με τον πατέρα μου. Δεν θέλω να την μπλέξω σε όλα αυτά, όχι μετά από τόσα χρόνια."
Του είπα, νιώθοντας τις τύψεις να καθρεφτίζονται στο πρόσωπό μου.

"Jasmine, τώρα έχεις αρχίσει και με ανησυχείς. Πες μου τι συμβαίνει, σε παρακαλώ."
Είπε ψύχραιμα, γέρνοντας ελαφρά προς το μέρος μου. Η προσοχή του πλέον ήταν απόλυτα στραμμένη σε εμένα. Με δυσκολία, του εξήγησα τι είχε συμβεί ανάμεσα στους γονείς μου και πώς η μητέρα μου είχε μείνει μόνη της και αβοήθητη. Ο Logan με άκουγε σιωπηλός, χωρίς να με διακόψει ούτε μια φορά.

"Συγγνώμη που θα το πω, αλλά ειλικρινά δεν περίμενα κάτι καλύτερο από τον πατέρα σου. Πάντα ήταν σκληρός και ψυχρός άνθρωπος. Όπως και να έχει, φυσικά και θα σε βοηθήσω. Έχεις δίκιο, όμως. Καλύτερα να μην πούμε κάτι στην Demi, τουλάχιστον προς το παρόν. Είναι κάπως... παρορμητική και ίσως κάνει τα πράγματα χειρότερα."
Είπε και η ανακούφιση που ένιωσα δεν περιγραφόταν.

"Πες μου λοιπόν, τι μπορώ να κάνω για σένα;"
Ρώτησε με έναν τόνο που με έκανε να αισθανθώ πως μπορούσα να του εμπιστευτώ τα πάντα.

"Χρειάζομαι να της στείλω μερικά λεφτά. Δεν έχω πληρωθεί ακόμα και ντρέπομαι να μιλήσω για κάτι τέτοιο στον Juan. Εσείς τώρα είστε ό,τι πιο κοντά έχω σε οικογένεια. Αλλά αν δεν ήταν μεγάλη ανάγκη, δεν θα..."
Προσπάθησα να του πω, σχεδόν χωρίς ανάσα, ενώ ο Logan με διέκοψε απαλά.

"Ηρέμησε, δεν χρειάζεται να πεις κάτι άλλο. "
Είπε, βγάζοντας ένα μπλοκάκι από το γραφείο του. Έγραψε κάτι γρήγορα και μου το έδωσε. Κοίταξα το χαρτί και συνειδητοποίησα πως ήταν μια επιταγή.

"Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Ούτε σε ένα χρόνο δεν θα μπορούσα να σου επιστρέψω αυτό το ποσό."
Του είπα, προσπαθώντας να του το επιστρέψω, αλλά εκείνος έπιασε απαλά το χέρι μου και το έσπρωξε ξανά προς το μέρος μου.

"Άκου, Jasmine, δεν χρειάζεται να μου επιστρέψεις τίποτα. Ούτε από την καλή μου καρδιά το κάνω. Η Demi είναι τόσο χαρούμενη από τότε που ήρθες. Πάντα ανησυχούσε για σένα και τη μητέρα σου. Ήξερε τι άνθρωπος ήταν ο Jason και την βασάνιζε που δεν μπορούσε να σας βοηθήσει. Το ότι είσαι κοντά της τώρα, είναι το παν για μένα. Αυτά τα χρήματα θα είναι ένα καλό ξεκίνημα για τη μητέρα σου. Δεν μπορούμε να τη φέρουμε στο Los Angeles, γιατί θα είναι το πρώτο μέρος που θα ψάξει ο πατέρας σου. Έχω γνωστούς στη Νέα Υόρκη όμως και Θα της βρω δουλειά και ένα μικρό σπίτι να νοικιάσει εκεί. Όταν όλα πάνε καλά, θα το πούμε και στη Demi,"
Μου εξήγησε, με μια σιγουριά που με έκανε να αισθανθώ ασφάλεια.

"Σε ευχαριστώ τόσο πολύ."
Του είπα με δάκρυα στα μάτια, πριν σηκωθώ για να φύγω.

"Jasmine, είμαστε εδώ για σένα. Μην το ξεχνάς."
Μου είπε και αφού τον ευχαρίστησα για μια ακόμα φορά βγήκα από το γραφείο του. Ένα αίσθημα χαράς και ανακούφισης με είχε κατακλύζει τώρα. Ένιωθα και πάλι πως τα πράγματα έβρισκαν το δρόμο τους.

[...]

Κοίταξα αγχωμένη έξω από το παράθυρο του ταξί, παρακολουθώντας την πόλη να περνάει μπροστά μου με γρήγορους ρυθμούς. Είχα αργήσει για τη δουλειά, και αυτό με ενοχλούσε πολύ. Ωστόσο, η σκέψη μου είχε απορροφηθεί από τη διαδικασία που αφορούσε την εγκατάσταση της μητέρας μου κάπου ασφαλές. Ήθελα να οργανώσω τα πάντα πριν της πω οτιδήποτε και έπρεπε να περιμένω να είναι όλα έτοιμα πρώτα. Καθώς κατέβαινα από το ταξί, ένιωσα τον χρόνο να πιέζει περισσότερο από ποτέ. Παρά την ευχάριστη διάθεση για τις εξελίξεις, θυμήθηκα ξανά πως έπρεπε να επικεντρωθώ στη δουλειά, έστω και για λίγο.

Όταν έφτασα στην πίσω είσοδο του Velvet, περίμενα να δω τον Andrés, τον φύλακα που συνήθως στεκόταν εκεί, αλλά εκείνος έλειπε. Κοίταξα γύρω μου, μπερδεμένη, αλλά δεν τον είδα πουθενά. Λίγο πιο πέρα, άκουσα βήματα να πλησιάζουν από το σκοτάδι και, μόλις γύρισα το βλέμμα μου, παρατήρησα τον Andrés, που κρατούσε με δυσκολία τον Derek, ο οποίος φαινόταν να μην μπορεί να σταθεί όρθιος μόνος του. Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά. Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν ότι κάτι σοβαρό είχε συμβεί. Καθώς πλησίασαν, το βλέμμα μου καρφώθηκε στο πρόσωπο του Derek, το οποίο ήταν σοβαρά χτυπημένο. Υπήρχαν μώλωπες, αίμα, και το σώμα του φαινόταν καταβεβλημένο από τον πόνο. Η στάση του πρόδιδε ότι υπήρχαν κι άλλα χτυπήματα που δεν ήταν εμφανή. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω. Όλο το σώμα μου μουδιάσε από αυτή την εικόνα.

"Derek, τι συνέβη; Τι έπαθες;"
Τον ρώτησα φωνάζοντας λίγο πιο δυνατά από ό,τι ήθελα. Ο Derek σήκωσε το βλέμμα του με κόπο, σαν να μην είχε τη δύναμη να μιλήσει αμέσως. Η καρδιά μου σφίχτηκε. Δεν τον είχα δει ποτέ σε αυτή την κατάσταση.

"Δεν είναι τίποτα."
Ηταν το μόνο που είπε τελικά, με μια βραχνή φωνή. Προσπαθούσε να δώσει την εντύπωση ότι όλα ήταν εντάξει, αλλά το βλέμμα του δεν μπορούσε να με κοροϊδέψει. Ήταν καταρρακωμένος. Η αναπνοή του ήταν ακανόνιστη και το βλέμμα του θολό από τον πόνο. Ο Andrés, παρά την αυστηρή του φύση, φαινόταν να ανησυχεί επίσης. Μου έριξε μια ματιά που έδειχνε πως δεν ήξερε ακριβώς πώς να χειριστεί την κατάσταση. Το γεγονός ότι αρνιόταν να πει τι συνέβη, φαινόταν να δείχνει πως ήταν κάτι περισσότερο από έναν απλό καυγά. Οι πληγές του Derek έδειχναν σοβαρές, πολύ πιο σοβαρές από αυτό που θα μπορούσε να προκαλέσει μια τυχαία συμπλοκή.

"Derek, αυτό δεν είναι... τίποτα. Εσύ περπατάς με το ζόρι."
Είπα ξανά, αυτή τη φορά πιο ήρεμα, αλλά εξίσου ανήσυχη με πριν. Ο Derek γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε μακριά από εμένα, σαν να ήθελε να αποφύγει την αλήθεια. Έμοιαζε να προσπαθεί να βρει τα σωστά λόγια.

"Δεν είναι τίποτα, πραγματικά. Απλώς... απλώς πρέπει να συνεχίσω τη δουλειά μου."
Δεν πίστευα λέξη. Δεν ήθελα να τον πιέσω, αλλά έπρεπε να τον βοηθήσουμε κάπως.

"Πρέπει να σε πάμε στο νοσοκομείο, να ενημερώσουμε τον Juan."
Του είπα αποφασιστικά, δείχνοντας με το χέρι μου την κατάσταση του. Εκείνος με κοίταξε για μια στιγμή με τα μάτια του γεμάτα αμφιβολία. Σαν να ήξερε ότι αν τον βοηθούσα, θα άνοιγε έναν κόσμο που δεν ήθελε να αφήσει κανέναν να δει.

"Όχι,"
Απάντησε πεισματικά, τραβώντας το χέρι του Andrés μακριά του. Στάθηκε με δυσκολία μόνος του.

"Δεν χρειάζεται. Δεν θέλω να πάω σε κανένα νοσοκομείο και σίγουρα δεν θέλω να ανακατέψω τον Juan με όλα αυτά. Απλώς θα συνεχίσω την δουλειά μου. Πάμε τώρα γιατί έχεις αργήσει και εσύ."
Η φωνή του ήταν σπασμένη, και εγώ μπορούσα να καταλάβω ότι έλεγε ψέματα. Ήξερα πως κάτι σοβαρότερο είχε συμβεί, αλλά δεν ήθελα να τον πιέσω. Είχα την αίσθηση ότι αν το κάνω, θα κατάφερνα το εντελώς αντίθετο από το να τον βοηθήσω. Ο Derek, με δυσκολία, απομακρύνθηκε από εμένα και προχώρησε προς την πίσω είσοδο του Velvet. Ήταν σαν να προσπαθούσε να κρύψει την αδυναμία του, να σκεπάσει ό,τι συνέβη με έναν τοίχο σιωπής.

"Είναι δύσκολο για εκείνον να δεχτεί βοήθεια,"
Είπε ο Andrés με έναν τόνο απογοήτευσης.

"Δεν τον ξέρεις ακόμα καλά, Jasmine. Πάντα έτσι είναι, δεν μιλάει ποτέ για τα δικά του."
Η αναστάτωση που με κατέκλυσε ήταν σχεδόν ανυπόφορη. Ήθελα να του δείξω ότι μπορούσα να τον βοηθήσω, να του προσφέρω κάτι περισσότερο από τη σιωπή και την απόσταση που φαίνεται να επιλέγει κάθε φορά που αντιμετωπίζει κάτι σοβαρό. Ήθελα να του δείξω ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι για να τον στηρίξουν και να τους εμπιστευτεί.

"Εντάξει,"
Είπα τελικά, αλλά η φωνή μου είχε ένταση. Ο Andrés με κοίταξε και έτεινε το χέρι του προς το εσωτερικό του club, σιωπηλός.

"Καλύτερα να πηγαίνεις κι εσύ." Είπε και πήγε στο πόστο του μπροστά στην είσοδο. Χωρίς να πω κάτι παραπάνω, κατευθύνθηκα προς το εσωτερικό του Club, με χίλια ερωτήματα να κατακλύζουν το μυαλό μου εκείνη την στιγμή.