Jasmine’s POV

Η μέρα της δεξίωσης έχει φτάσει και ο χρόνος φαίνεται να περνά πιο γρήγορα από όσο περίμενα. Καθώς ετοιμάζομαι και κοθτάζω στον καθρέφτη το είδωλο μου, νιώθω μια αίσθηση ικανοποίησης να με κατακλύζει. Τον τελευταίο καιρό είχα καταφέρει να προσαρμοστώ στη δουλειά πολύ καλύτερα από ό,τι πίστευα. Το Velvet και ο κόσμος που δουλεύει εκεί με έχουν υποδεχτεί θερμά. Ο χώρος αυτός έχει αρχίσει να μου φαίνεται λιγότερο ξένος και περισσότερο οικείος. Έχω μάθει να κινούμαι με αυτοπεποίθηση, να αντιμετωπίζω με ευγένεια τις απαιτήσεις των πελατών και να κρατώ την ψυχραιμία μου ακόμα και στις πιο αγχωτικές στιγμές. Αυτή η νέα καθημερινότητα, μου δίνει ένα αίσθημα ενθουσιασμού που δεν είχα συνηθίσει πίσω στην Γερμανία. Παρά την πρόοδο μου στην δουλειά, όμως, υπήρχε κάτι ή καλύτερα, κάποιος, που με ανησυχεί, ο Juan. O τρόπος που με κοιτάζει, ο τρόπος που μου χαμογελάει ο τρόπος που μου μιλάει, ακόμα και ο αυστηρός του τόνος όταν είμαστε στο Club... Όλα αυτά έχουν αρχίσει να με επηρεάζουν με τρόπους που δεν μπορώ να ελέγξω. Δεν μπορώ όμως και να καταλάβω αν αυτό που νιώθω είναι απλώς ένας θαυμασμός ή κάτι πιο βαθύ. Όσο κι αν προσπαθώ να τον βγάλω από το μυαλό μου, ο Juan εμφανίζεται πάντα στις σκέψεις μου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

"Όχι τώρα Jasmine. "
Μουρμούρισα στον εαυτό μου, προσπαθώντας να απομακρύνω αυτές τις σκέψεις. Έχω έρθει εδώ για να ξεκινήσω μια νέα ζωή, όχι για να μπλέξω συναισθηματικά με έναν άντρα που είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που θεωρώ  ασφαλές. Έριξα μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη και έβαλα λίγο lip gloss για να ολοκληρώσω το απλό μου μακιγιάζ. Είχα φορέσει τα πρώτα ρούχα που βρήκα, αφού θα μου έδιναν τη στολή μου στο Velvet. Ακόμα και έτσι όμως φαίνεται ότι θέλω να δείχνω περιποιημένη. Καθώς έπιανα την τσάντα μου για να φύγω, το κινητό μου δονήθηκε. Το πήρα στο χέρι και είδα ότι ήταν ένα μήνυμα από τον Juan.

"Σε δέκα λεπτά να είσαι έξω από το σπίτι, θα πάμε μαζί."

Ο τρόπος του ήταν τόσο προστακτικός, σχεδόν αυταρχικός. Αν και με εκνεύρισε λίγο, αποφάσισα να μην φέρω αντιρρήσεις. Δεν ήταν καθόλου καλή στιγμή. Στην τελική, δεν είχα άλλη επιλογή από το να ακολουθήσω τις εντολές του. Αναστενάζοντας, βγήκα από το σπίτι και κοίταξα στον απέναντι δρόμο. Το αυτοκίνητό του ήταν παρκαρισμένο, όπως μου είχε πει. Σηκώνοντας το βλέμμα μου, τον είδα μέσα από το παράθυρο να με κοιτάζει. Χωρίς να πω λέξη, κατευθύνθηκα προς το αυτοκίνητό, μπήκα μέσα και κάθισα στην άνετη θέση του συνοδηγού. Ο Juan χαμογέλασε και αμέσως έβαλε μπροστά το αυτοκίνητο. Όση ώρα οδηγούσε, δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω ότι ήταν διαφορετικός σήμερα. Φορούσε ένα μαύρο πουκάμισο και καλό παντελόνι, κάτι που ήταν αρκετά πιο κομψό σε αντίθεση με τα συνηθισμένα του t-shirt και τζιν. Η κολονία του ήταν μεθυστική κι αυτό με έκανε να τον κοιτάξω λίγο περισσότερο, σαν να με μαγνητίζει.

"Βλέπεις κάτι που σου αρέσει;"
Με ρώτησε ξαφνικά και με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

"Όχι, απλά παρατήρησα ότι είσαι πιο καλά ντυμένος σήμερα."
Του απάντησα με ειλικρίνεια, χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα.

"Επειδή έχουμε δεξίωση. Αλλιώς δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το στιλ,"
Μου είπε και παραξενεύτηκα καθώς του πήγαινε απίστευτα αυτό το ντύσιμο.

"Η δεξίωση είναι τα γενέθλια μιας φίλης μου."
Πρόσθεσε και δεν ήξερα τι να απαντήσω σε αυτό, οπότε απλά κούνησα το κεφάλι μου αδιάφορα. Η υπόλοιπη διαδρομή πέρασε αθόρυβα, με τον ήχο του αυτοκινήτου να γεμίζει τη σιωπή. Εγώ είχα χαθεί στις σκέψεις μου, χωρίς να μπορώ να αποδεχτώ πλήρως ότι όλα αυτά γίνονταν και ότι η ζωή μου επιτέλους είχε φτάσει στο σημείο που την ήθελα.

[...]

Το αυτοκίνητο σταμάτησε και αφού ο Juan πάρκαρε μπήκαμε στο κτίριο. Η Clara με υποδέχτηκε στον χώρο του προσωπικού, κρατώντας στα χέρια της ένα μαύρο φόρεμα.

"Αυτή είναι η στολή σου. Βιάσου, η δεξίωση ξεκινά σύντομα,"
Μου είπε κοφτά. Εγώ πήρα το φόρεμα στα χέρια μου και κατευθύνθηκα στο αποδυτήρια. Ήταν απλό αλλά κομψό. Είχε μια χρυσή καρφίτσα με το γράμμα V ψηλά στην αριστερή πλευρά του στήθους και από κάτω γραμμένο το όνομα μου με εξίσου χρυσή κλωστή. Το φόρεσα και έπιασα τα μαλλιά μου σε μια ψηλή αυστηρή κοτσίδα όπως μου ζήτησε η Clara, ενώ διατήρησα το ελαφρύ μακιγιάζ που είχα ήδη. Λίγο αργότερα, βρέθηκα μαζί με τον Derek στον τρίτο όροφο, εκεί όπου θα γινόταν η δεξίωση. Ο χώρος ήταν εντυπωσιακός. Τα πάντα φώναζαν χλιδή. Ολόχρυσοι πολυέλαιοι κρέμονταν από την οροφή, διαχέοντας ένα θερμό φως στον χώρο, ενώ οι τοίχοι καλύπτονταν από μαύρες βελούδινες κουρτίνες. Τα τραπέζια ήταν στρωμένα με μαύρα υφάσματα και διακοσμημένα με λεπτές χρυσές λεπτομέρειες και κρυστάλλινα βάζα με λευκούς κρίνους. Βοήθησα το υπόλοιπο προσωπικό να τακτοποιήσει τα πάντα. Αν και προσπάθησα να είμαι συγκεντρωμένη στη δουλειά μου, δεν μπορούσα να μη παρατηρήσω ότι δεν γνώριζα κανέναν άλλον, εκτός από τον Derek και την Clara. Δεν έδωσα όμως σημασία, συνέχισα απλά τη δουλειά μου με επαγγελματισμό και φιλική διάθεση. Όταν όλα ήταν έτοιμα, οι καλεσμένοι άρχισαν να καταφθάνουν. Ήταν προφανές πως επρόκειτο για την αφρόκρεμα του L.A. Άνθρωποι καλοντυμένοι, με αυτοπεποίθησης και κύρος, γεμίααν τον χώρο. Ξεκίνησα να δουλεύω, προσφέροντας ποτά και απαντώντας με ευγένεια σε τυχόν ερωτήσεις τους. Ήξερα πώς να τους χειριστώ. Είχα μεγαλώσει κι εγώ μέσα στα πλούτη, κι αυτό με βοηθούσε να καταλαβαίνω αυτούς τους ανθρώπους καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Λίγη ώρα αργότερα, εμφανίστηκε η εορτάζουσα. Ήταν μια γυναίκα γύρω στα 30, ψηλή, πληθωρική, με κόκκινα μαλλιά που έπεφταν ανάλαφρα στους ώμους της και πράσινα μάτια που έμοιαζαν λες και θα σε υπνότιζαν αν τα κοιτούσες για πολύ ώρα.

Φορούσε ένα εκθαμβωτικό χρυσό φόρεμα και τραβούσε τα βλέμματα όλων. Κάποια στιγμή, ο Juan έκανε την είσοδό του στο χώρο τελευταίος. Όλοι γύρισαν να τον κοιτάξουν, και αυτός, με το συνηθισμένο του ανάλαφρο στυλ, χαιρέτησε τον περισσότερο κόσμο. Ύστερα κατευθύνθηκε προς την εορτάζουσα. Την χαιρέτησε θερμά και πέρασε τον περισσότερο χρόνο μαζί της, φλερτάροντάς την χωρίς να το κρύβει. Ένιωθα ένα τσίμπημα στο στήθος μου κάθε φορά που τον ακουμπούσε δήθεν τυχαία. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με ενοχλούσε τόσο πολύ αυτή η εικόνα. Ένιωθα έναν ανεξήγητο εκνευρισμό που δεν μπορούσα να αποδεχθώ μέσα μου. Κάποια στιγμή το κινητό μου δονήθηκε, τραβώντας με από τις σκέψεις μου. Το έβγαλα διακριτικά από την τσέπη της στολής και είδα ότι με καλούσε η μητέρα μου. Ήταν περασμένη ώρα και αυτό με ανησύχησε. Πλησίασα τον Derek και του ζήτησα να με καλύψει για λίγο. Εκείνος με κοίταξε με απορία αλλά συμφώνησε.

"Εντάξει, αλλά μην αργησέις. Ξέρεις τον Juan σε αυτά τα θέματα. "
Μου είπε και εγώ τον ευχαρίστησα. Πήγα βιαστηκά στην τουαλέτα και κάλεσα πίσω την μητέρα μου. Περίμενα λίγο μέχρι που τελικά το σήκωσε.

"Αγάπη μου; "
Άκουσα την φωνή της μητέρας μου μέσα από έναν λιγμο.

"Έλα μαμά, είσαι καλά;"
Την ρώτησα ανήσυχη.

"Συγγνώμη αγάπη μου, δεν ήθελα να σε αναστατώσω. Δεν είχα σε ποιον άλλο να μιλήσω όμως. "
Μου είπε και πλέον ήταν ξεκάθαρο ότι έκλαιγε.

"Μαμά πες μου τι συμβαίνει, με τρομάζεις. "
Της είπα πλέον καθόλου ψύχραιμη.

"Με έδιωξε ο πατέρας σου από το σπίτι. Μαλώσαμε άσχημα. Θεωρεί ότι εγώ φταίω που έφυγες και ότι εγώ σου φούσκωνα τα μυαλά. Μου είπε να μην πατήσω το πόδι μου στο σπίτι αν δεν επιστρέψεις. "
Μου εξήγησε τι είχε συμβεί και άρχισα να νιώθω το θυμό να βράζει μέσα μου.

"Μαμά, ηρέμησε. Θα του μιλήσω εγώ. "
Της είπα αλλά εκείνη με διέκοψε.

"Όχι Jasmine, δεν θέλω να γυρίσω. Δεν μπορώ, δεν τον αντέχω άλλο. Τώρα που μεγάλωσες δεν υπάρχει λόγος να είμαι μαζί του. "
Μου είπε και η ψυχή μου πόνεσε. Κατά βάθος ήξερα πως κάπως έτσι θα καταλήξουν οι γονείς μου κάποια στιγμή.

"Εντάξει, που βρίσκεσαι τώρα; "
Την ρώτησα για να δω πως θα διαχειριστώ την κατάσταση.

"Σε ένα μοτέλ. Δεν έχω λεφτά ομως. Μόνο κάτι οικονομίες. Δεν ξέρω τι να κάνω. "
Μου είπε και άρχισα να πανικοβάλλομαι. Προσπάθησα να μην της το δείξω όμως, γιατί θα την έκανα να νιώσει χειρότερα.

"Μαμά, ηρέμησε. Θα σου στείλω εγώ μερικά χρήματα. Έχω ξεκινήσει να δουλεύω. Θα φροντίσω σύντομα να σε φέρω κοντά μου. Όλα θα τα λύσουμε."
Προσπάθησα να την καθησυχάσω. Αλλά εγώ δεν είχα κανέναν να μου επιβεβαιώσει ότι όλα θα πάνε στο τέλος καλά.

"Πρεπει να κλείσω όμως τώρα. Είμαι στην δουλειά. Δεν θέλω να μου κάνουν παρατήρηση. "
Της εξήγησα και με τα χίλια ζόρια την χαιρέτησα και έκλεισα το τηλέφωνο. Το έβαλα στην τσέπη μου και ακούμπησα τα χέρια μου στον νιπτήρα μπροστά μου. Προσπάθησα με νύχια και με δόντια να μην κλάψω. Τα δάκρυα δεν με υπάκουσαν όμως. Άρχισαν να τρέχουν καυτά στο πρόσωπο μου. Εκεί που νόμιζα πως είχα κάνει μια αρχή, όλα καταστράφηκαν μέσα σε μερικά λεπτά. Δεν είχα λεφτά να την βοηθήσω. Της είπα ψέματα για να είναι ήρεμη. Δεν είχα πληρωθεί ούτε τον πρώτο μου μισθό ακόμα. Δεν είχα ιδέα τι θα έκανα για να την βοηθήσω. Ένιωθα ανήμπορη.

"Πες μου έναν λόγο που δεν είσαι στο πόστο σου."
Ακούστηκε η θυμωμένη φωνή του Juan πίσω μου. Σκούπισα βιαστικά τα μάτια μου και γύρισα να τον κοιτάξω.

"Κλαις;"
Με ρώτησε ξαφνιασμένος. Νομίζα ότι δεν θα κλάψω μπροστά του. Όμως χωρίς να το σκεφτώ τον πλησίασα και τον αγκάλιασα, αφήνοντας τον εαυτό μου ελεύθερο να ξεσπάσει. Δεν έχω ιδέα που βρήκα αυτό το θάρρος, όμως δεν με ενδιέφερε. Είχα ανάγκη μια αγκαλιά και αυτός μου την πρόσφερε χωρίς να πει λέξη. Έμεινα εκεί και ένιωσα μια οικειότητα που δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά. Δεν ήθελα αυτή η στιγμή να τελειώσει και αυτό με τρόμαζε πιο πολύ από οτιδήποτε.