Jasmine's POV

Ένιωθα την ατμόσφαιρα γύρω μου ηλεκτρισμένη. Καθόμουν ακομη ακίνητη και κοιτούσα την Demi και τον Juan να μιλούν για εμένα. Δεν μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από τον Juan, κάτι πάνω του με τραβούσε. 

"Φυσικά και μπορεί να δουλέψει εδώ η Jasmine. Αρκεί να αντέχει την νύχτα. "
Άκουσα τον Juan να λέει, χωρίς καν να με κοιτάξει. Είχε έναν ειρωνικό τόνο που μόνο εγώ όμως κατάφερα να διακρίνω. Αν είχα έστω και μια αμφιβολία, τώρα ήμουν σίγουρη πως ήξερε ποια ήμουν.

"Αυτό είναι για το μόνο που έχω αμφιβολίες. "
Είπε η Demi γυρνώντας το βλέμμα της σε εμένα, περιμένοντας κάποια αντίδραση μου.

"Τα πάντα αντέχω. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. "
Της είπα καθησυχάζοντας την. Δεν ήμουν και τόσο σίγουρη όμως πλέον για αυτή μου την δήλωση. Δεν είχα προετοιμαστεί γι' αυτό. Θα ορκιζομουν πως ο Juan φάνηκε να ξαφνιάζεται με την απάντηση μου. Η Demi, από την άλλη, έδειχνε να χαίρεται, έστω και αν το χαμόγελο που σχηματίστηκε στα χείλη της ήταν λίγο πιο ήπιο από ότι συνήθως. Ο Juan, χωρίς να κοιτάξει ξανά τη Demi, γύρισε αργά το βλέμμα του προς το μέρος μου. Ήταν σαν να με ζύγιζε, σαν να ήθελε να δει πώς αντιδρώ στα λόγια του. Η σιωπή που επικράτησε με έκανε να νιώθω ότι τα πάντα γύρω μου ακούγονταν πιο δυνατά, ακόμα και οι χτύποι της καρδιά μου.

"Ξεκινάς το βράδυ. "
Είπε με απόλυτη σιγουριά, σαν να μου έδινε κάποιου είδους πρόκληση. Κάτι στο ύφος του με έκανε να εξιτάρομαι. Αν ήθελε προκλήσεις θα τις είχε.

"Χαίρομαι. "
Του απάντησα με αυτοπεποίθηση και το βλέμμα του έλαμψε. Κατά βάθος δεν μπορούσα να το πιστέψω αλλά ήταν πραγματικότητα, ξεκινούσα να δουλεύω στο Velvet.

"Juan, ειλικρινα σε ευχαριστώ."
Του είπε η Demi ενώ σηκώθηκε από την καρέκλα της και του χαμογέλασε με ικανοποίηση.

"Για αυτό είναι η οικογένεια. "
Της είπε εξίσου χαρούμενος την στιγμή που πήρε το βλέμμα του από πάνω μου. Η Demi ξεκίνησε προς την έξοδο και την στιγμή που πήγα να την ακολουθήσω η φωνή του μας σταμάτησε.

"Θα την γυρίσω εγώ την Jasmine στο σπίτι. "
Είπε προς την Demi, και γυρίσαμε και οι δύο να τον κοιτάξουμε.

"Θέλω να της μιλήσω λίγο παραπάνω για τη δουλειά."
Εξήγησε και η Demi με κοίταξε περιμένοντας την έγκριση μου. Εγώ απλά ένευσα και εκείνη αφού με πήρε μια γρήγορη αγκαλιά έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Γύρισα προς τον Juan που ήδη με κοιτούσε.

"Έλα να καθήσεις. Δεν δαγκώνω ξέρεις. "
Μου είπε παιχνιδιάρικα. Εμένα όμως η στάση του καθόλου δεν μου άρεσε. Ήξερα καλά ότι όλα αυτά τα κάνει για να δει αν τον θυμάμαι. Θα έπαιζα το παιχνίδι για να δούμε ποιος είναι καλύτερος. Πλησίασα και κάθησα στην καρέκλα απέναντι του.

"Natürlich beißt du nicht.  Du bist kein Hund. "
Του είπα προκλητικά στα γερμανικά. Με κοίταξε έκπληκτος για μια στιγμή.

"Γερμανίδα είσαι; "
Με ρώτησε μπερδεμένος. Εκείνη την στιγμή ένιωσα ικανοποίηση μέσα μου, που μπόρεσα έστω και για μια στιγμή να πάρω αυτό το χαμόγελο από τα χείλη του.

"Μισή, από την πλευρά της μητέρας μου. Ο πατέρας μου είναι Αμερικανός. "
Του απάντησα αυτή την φορά πιο ήπια.

"Μάλιστα, μπορώ να έχω μια μετάφραση σε αυτό που είπες; "
Με ρώτησε και εγώ χαμογέλασα.

"Όχι, μερικά πράγματα καλό είναι να μην λέγονται. "
Του είπα στον ίδιο τόνο με τον δικό του. Ο Juan με κοίταξε έντονα. Μάλλον δεν περίμενε να απαντήσω έτσι. Είμαι αρκετά ντροπαλή και εσωστρεφής. Όταν όμως έχω κάποιοιν απέναντι μου που προσπαθεί να με προκαλέσει, είναι σαν να μεταμορφώνομαι σε άλλο άνθρωπο. Φυσικά για αυτό ευθύνεται ο πατέρας μου. Ένα από τα λίγα πράγματα που έμαθε ήταν πάντα να απαντάω σε μια πρόκληση και πότε να μην τα παρατάω.

"Έχεις κότσια, τελικά εσύ."
Είπε, με το βλέμμα του να παραμένει καθηλωμένο πάνω μου.

"Αυτό είναι καλό, η νύχτα δεν αφήνει περιθώρια για αδυναμία."
Η φράση του με χτύπησε σαν κύμα. Δεν ήξερα αν μιλούσε σοβαρά ή αν προσπαθούσε απλώς να με τεστάρει. Σταύρωσα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου και τον κοίταξα ευθεία στα μάτια.

"Δεν ξέρεις τίποτα για μένα, Juan. Ένα είναι σίγουρο όμως. Μόνο αδύναμη δεν είμαι."
Του απάντησα με αυτοπεποίθηση. Ένα ελαφρύ χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Ήταν σχεδόν ανεπαίσθητο.

"Αυτό θα το δούμε σύντομα. "
Είπε και ο τόνος του είχε κάτι το μυστηριώδες που με εκνεύριζε και με γοήτευε ταυτόχρονα. Η συζήτησή μας σταμάτησε για λίγο, καθώς και οι δύο μείναμε σιωπηλοί. Ο Juan χαλάρωσε λίγο στη θέση του, αλλά τα μάτια του συνέχισαν να με εξετάζουν.

"Θα σου δώσω μια συμβουλή." Ξεκίνησε μετά από λίγο, ενώ η φωνή του ήταν πιο ήρεμη.

"Το Velvet δεν είναι απλώς ένας χώρος δουλειάς. Είναι σαν οικογένεια. Αν μπεις εδώ, θα πρέπει να είσαι έτοιμη να ακολουθήσεις τους κανόνες του ρηγά και απαράβατα."
Μου εξήγησε. Ήθελε προφανώς να δει τα όρια μου. Όμως δεν ήξερε ποια είχε απέναντι του.

"Δεν κάνω τίποτα αν δεν είμαι έτοιμη."
Απάντησα απόλυτη, σηκώνοντας το πηγούνι μου ελαφρά. Ο Juan έγειρε λίγο προς τα εμπρός, σαν να τον διασκέδαζαν τα λόγια μου. Χώρις να το περιμένω σηκώθηκε από την θέση του και έκανε τον γύρω του γραφείου. Στάθηκε δίπλα μου.

"Καλύτερα να πηγαίνουμε, αν αργήσουμε η Demi μπορεί να ανησυχήσει. "
Μου είπε πιο ήπια και η συζήτηση τελείωσε εκεί. Σηκώθηκα και τον ακολούθησα ενώ κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο. Φτάνοντας στο κεντρικό χώρο του μαγαζιού, σταμάτησε και γύρισε να με κοιτάξει.

"Περίμενε εδώ μισό λεπτό. "
Μου είπε απλά και έφυγε από κοντά μου. Πλησίασε εκείνον τον άντρα, τον Derek που είδα όταν ήρθαμε. Του είπε κάτι και εκείνος μου έριξε μια φευγαλέα ματιά. Προφανώς τον ενημέρωσε ότι θα ξεκινήσω να δουλεύω εδώ. Ο Derek του έγνεψε και αφού χαιρετήθηκαν, ο Juan με πλησίασε και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Εγώ χωρίς να πω κάτι ξεκίνησα να περπατάω δίπλα του. Υπήρχε μια έντονη σιωπή μεταξύ μας. Ο Juan με οδήγησε στο αυτοκίνητό του, ένα μαύρο SUV που ταίριαζε τέλεια με την αύρα του. Μπήκαμε μέσα και ξεκίνησε για τον προορισμό μας. Στην διαδρομή ο Juan ήταν αυτός που έσπασε τη σιωπή ανάμεσα μας.

"Λοιπόν, Jasmine... Τι σε έφερε στο Los Angeles; "
Η ερώτηση ήταν αθώα, αλλά εγώ ένιωθα σαν να με ανακρίνει.

"Αναζητώ μια νέα αρχή."
Απάντησα λιτά, αποφεύγοντας να μπω σε λεπτομέρειες. Δεν τον ήξερα αρκετά για να του μιλήσω για την ζωή μου.

"Νέα αρχή, ε; Πρέπει να έχεις αφήσει κάτι μεγάλο πίσω σου. " Σχολίασε και η φωνή του είχε έναν τόνο περιέργειας.

"Ίσως."
Απάντησα αόριστα, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Φαινόταν ότι δεν θα τα παρατούσε εύκολα. Θα έπρεπε όμως να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου, για να του μιλήσω για την ζωή μου.

"Δεν μιλάς πολύ για τον εαυτό σου, έτσι δεν είναι; Αυτό βέβαια είναι καλό. Στη δουλειά μας, η σιωπή είναι χρυσός."
Το σχόλιό του είχε μια δόση χιούμορ, θέλοντας να σπάσει τον πάγο ανάμεσα μας, αλλά δεν ήμουν και τόσο σίγουρη αν ήταν όντως αστείο ή περισσότερα συμβουλή.

"Δεν συνηθίζω να μιλάω για μένα σε ανθρώπους που δεν ξέρω."
Απάντησα με ειλικρίνεια, γυρίζοντας να τον κοιτάξω. Το βλέμμα του παρέμεινε στο δρόμο, αλλά το χαμόγελό του πρόδιδε ότι η απάντησή μου τον ικανοποίησε.

"Δίκαιο."
Είπε τελικά και για την υπόλοιπη διαδρομή δεν μιλήσαμε περισσότερο. Όταν φτάσαμε στο σπίτι της Demi, εκείνη μας περίμενε καθησμένη στην βεράντα. Όταν αντιλήφθηκε ότι ήμασταν εκεί, σηκώθηκε και μας πλησίασε με ένα γλυκό χαμόγελο.

"Juan, θέλεις να μείνεις για βραδινό; Είναι ήδη αργά "
Τον ρώτησε με τη συνηθισμένη ζεστασιά της.

"Με μεγάλη μου χαρά."
Απάντησε εκείνος, κοιτάζοντάς με φευγαλέα πριν βγει από το αυτοκίνητο. Ήταν λες και ήθελε να ελέγξει την αντίδραση μου. Εγώ αν και δεν ήμουν σίγουρη αν τον ήθελα στο σπίτι μας, δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Παρέμεινα ανέκφραστη και βγήκα και εγώ από το αυτοκίνητο ακολουθώντας τους στο εσωτερικό του σπιτιού.

[...]

Στο τραπέζι, η ατμόσφαιρα ήταν ευχαρίστηση. Ο Logan και η Demi συζητούσαν χαμηλόφωνα για κάποιο πρόβλημα στη δουλεία τους. Οι εκφράσεις τους ήταν σοβαρές, αλλά τα βλέμματά τους γεμάτα κατανόηση. Αυτό το είδος δεν κατάφερα να το δω ποτέ στους γονείς μου, κάτι που η αλήθεια είναι πως με πονάει. Από την άλλη πλευρά, η Luna και η Kat γελούσαν δυνατά, διακόπτοντας τη σοβαρότητα με τις δικές τους συζητήσεις. Στο επίκεντρο αυτής της χαράς ήταν ο Juan, που φαινόταν να διασκεδάζει κάθε στιγμή, ενώ καθόταν απέναντι μου. Η στάση του ήταν χαλαρή, σαν να είχε βρει τη θέση του ανάμεσά τους. Η Kat, ειδικά, φαινόταν να τον λατρεύει. Του μιλούσε ζωηρά, κουνώντας τα χέρια της καθώς του περιέγραφε κάτι. Ο Juan την άκουγε με προσοχή, γνέφοντας ενθαρρυντικά, πριν απαντήσει με κάτι που την έκανε να ξεσπάσει σε γέλια. Τους παρατηρούσα από τη θέση μου, νιώθοντας παράξενα. Η οικειότητα που είχε με τα κορίτσια με ενοχλούσε, χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω. Δεν είχε κοιτάξει ούτε μία φορά προς το μέρος μου από τη στιγμή που καθίσαμε. Ήμουν σαν αόρατη για αυτόν και το χειρότερο, με πείραζε. Η Kat έγειρε προς το μέρος του, γελώντας με κάτι που της είπε και ο Juan έπιασε απαλά το χέρι της.

"Είσαι φοβερή. "
Της είπε παιχνιδιάρικα, κάνοντάς την να κοκκινίσει. Πηρα το βλέμμα μου από εκείνους και προσπάθησα να επικεντρωθώ στο πιάτο μου, κόβοντας το φαγητό σε μικρά κομμάτια, αλλά η ενόχληση μέσα μου μεγάλωνε. Τι με ένοιαζε εμένα αν ο Juan περνούσε καλά με τις άλλες κοπέλες; Δεν τον ήξερα καν. Δεν είχε σημασία. Και όμως, με κάποιον τρόπο, είχε. Η Luna γύρισε ξαφνικά προς το μέρος μου, τραβώντας με από τις σκέψεις μου.

"Jasmine, πως σου φαίνεται τελικά ο Juan; "
Με ρώτησε ανυπόμονη για την απάντηση μου. Πριν προλάβω να σκεφτώ μια απάντηση, ο ίδιος μίλησε, ρίχνοντας επιτέλους την προσοχή του πάνω μου.

"Η Jasmine είναι ακόμα επιφυλακτική μαζί μου."
Είπε, με το βλέμμα του να πέφτει πάνω μου για πρώτη φορά όλο το βράδυ. Η φωνή του είχε έναν τόνο πρόκλησης.

"Δεν την αδικώ όμως."
Τα μάτια του κλείδωσαν με τα δικά μου και για μια στιγμή ένιωσα σαν να μπορούσε να διαβάσει κάθε μου σκέψη. Η σιγουριά του, η άνεσή του, μου έδιναν την εντύπωση ότι ήταν κάποιος που δεν έχανε εύκολα τον έλεγχο. Και αυτό με εκνεύριζε αλλά με έναν περίεργα ωραίο τρόπο.

"Θα δούμε πώς θα τα πάει και στο Velvet."
Πρόσθεσε και έστρεψε το βλέμμα του στην Luna. Ένιωσα τα μάγουλά μου να καίνε και χαμογέλασα αχνά, προσπαθώντας να κρύψω τη αντίδραση μου. Δεν ήξερα αν ένιωθα θυμό ή αμηχανία. Ίσως όμως και τα δύο. Αυτός ο άνθρωπος μου προκαλούσε συναίσθημα τα οποία δεν είχα συνηθίσει. Μόνο ο χρόνος όμως θα έδειχνε αν αυτό ήταν για καλό.

[...]

Όταν το δείπνο τελείωσε, όλοι σηκώθηκαν από το τραπέζι. Ο Logan βοήθησε τη Demi με τα πιάτα, ενώ η Luna και η Kat εξαφανίστηκαν στο σαλόνι, συνεχίζοντας την συζήτηση τους. Ο Juan στάθηκε για λίγο μπροστά μου και η παρουσία του ήταν τόσο έντονη που ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά.

"Ανυπομονώ να δω πώς θα τα πας το βράδυ, μικρή,"
Είπε, με το χαμόγελό του γεμάτο αυτοπεποίθηση, αλλά και κάτι ακόμα, κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω. Σταύρωσα τα χέρια μου μπροστά στο στήθος, κρατώντας το βλέμμα μου, σταθερά στο δικό του.

"Μην ανησυχείς. Θα τα πάω μια χαρά,"
Του απάντησα με σιγουριά, ακόμα κι αν μέσα μου ένιωθα ένα μικρό τσίμπημα αμφιβολίας.

"Θα σε περιμένω στις έντεκα το βράδυ. Και φρόντισε να είσαι έτοιμη στην ώρα σου."
Πρόσθεσε, με τη φωνή του πιο σοβαρή τώρα. Η ένταση ανάμεσά μας ήταν σχεδόν απτή, σαν ένα αόρατο σχοινί που μας τραβούσε τον έναν προς τον άλλο. Τον παρακολούθησα να απομακρύνεται και ένα παράξενο συναίσθημα άρχισε να αναδεύεται μέσα μου. Ήξερα ότι αυτή η πρόκληση δεν θα ήταν απλή. Ο Juan δεν έμοιαζε με άντρα που δεχόταν εύκολα την ήττα, αλλά ούτε εγώ. Αυτό ήταν που έκανε και την κατάσταση ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.