ΔΆΦΝΗ 

"ΣΥΖΉΤΗΣΗ"

Μπαίνει μέσα και στέκεται ακριβώς απέναντι μου.Η Λίζα τον αγκαλιάζει στοργικά,κάτι της λέει αλλά δεν ακούω.

Λίγα λεπτά αργότερα έρχεται ξανά κοντά μου και με ενημερώνει πως θα πάει στην καφετέρια.

Μένω μόνη μαζί του.

Ψυχραιμία Δάφνη!

"Πως αισθάνεσαι;" είναι η πρώτη ερώτηση

Νιώθω ότι θα λιποθυμήσω ξανά αυτή την στιγμή από την αγωνία και το άγχος που με έχει καταβάλει. Ένας κόμπος έχει εμφανιστεί κοντά στο στήθος μου και η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή καθώς τον βλέπω να πλησιάζει προς το μέρος μου και να κάθεται στην καρέκλα δίπλα μου "πως είσαι;" είναι η πρώτη ερώτηση του

"Καλά" απαντώ μονολεκτικά, προσπαθώντας να συγκρατηθώ. "η κόρη μου;" μόνο αυτό με νοιάζει τώρα

Εκείνος μου χαμογελάει "μην ανησυχείς όλα είναι υπό έλεγχο. Περιμένουμε να ξυπνήσει.Είναι δυνατή η κόρη σου.Ο άντρας σου πρέπει να είναι περήφανος για εκείνη" τι είπε μόλις τώρα;

"Εγώ..δεν..Εννοώ ότι..." χάνω τα λόγια μου

Δάφνη! Συγκεντρώσου!

Νομίζει πως είμαι παντρεμένη;

Και εγώ τι πρέπει να απαντήσω;
Δεν είμαι παντρεμένη,δεν έχω άντρα παρά μόνο μια υπεροχή κόρη και αυτή την στιγμή μιλάω με τον ίδιο της τον πατέρα;

Είναι κόρη σου Αλέξανδρε...

"Δάφνη πρέπει να σου ζητήσω συγγνώμη..."συγγνώμη; γιατί;

Εκείνος έσωσε την κόρη μου. Γιατί ζητάει συγγνώμη;

"Ήρθα και εγώ" ακούγεται η Λίζα σπάζοντας την σιωπή που επικρατούσε αυτά τα λιγα λεπτά Κλείνει την πόρτα και έρχεται προς το κρεβάτι καθώς αφήνει μια μεγάλη τσάντα με τρόφιμα

Για μένα είναι όλα αυτά;

"Αχ ρε Λίζα πάντα στις πιο ακατάλληλες στιγμές εμφανίζεσαι" ο Αλέξανδρος λέει χαμηλόφωνα μα μπορώ να τον ακούσω

"Δάφνη μου ο γιατρός από εδώ μου έδωσε αυστηρή εντολή να φας.Είσαι πολύ αδύναμη καρδιά μου" λέει καθώς βγάζει τα εφόδια και τα τοποθετεί στο τραπεζάκι που υπάρχει στο δωμάτιο

"Εγώ να φεύγω.Σου εύχομαι περαστικά.Θα κάνω τα πάντα για την κόρη σου" και την δική σου..

Θεέ μου..

"Λίζα πρέπει να σου μιλήσω"
πρέπει να μάθει πως ο αδελφός της είναι ο πατέρας της μικρής "πρέπει να με ακούσεις" παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινώ να της εξηγώ πως έχουν τα πράγματα

Με κοιτάζει σαστισμένη όταν ακούσει πως ο Αλέξανδρος είναι εκείνος ο άντρας που μαζί του γνώρισα τον έρωτα. Ο πατέρας της Μαρίας μου

"Δεν ήξερα Λίζα..Εγώ έφυγα.. φοβήθηκα..."τα δάκρυα μου είχαν γίνει περισσότερα,με δυσκολία μπορούσα να αναπνεύσω. Ένιωθα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει

''ηρέμησε καρδιά μου..ηρέμησε'' τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω μου σε μια ζέστη και φιλόξενη αγκαλιά

''αλήθεια δεν το ήξερα.Σήμερα τον είδα ξανά μετά από εκείνη την νύχτα.Δεν ήξερα ότι είναι αδερφός σου'' ντρέπομαι τόσο πολύ,

''Δάφνη μου είναι όλα εντάξει καρδιά μου.Μαζί θα το περάσουμε και αυτό.Μην κλαις μόνο σε παρακαλώ.Ο Αλέξανδρος το ξέρει;'' κουνάω αρνητικά το κεφάλι μου,δεν ξέρει και για αρχή δεν πρέπει να μάθει

Δεν ξέρω πως θα αντιδράσει.

''Αν θυμώσει και θελήσει να μου πάρει την μικρή;'' ούτε θέλω να το σκέφτομαι

''καρδιά μου μην τα σκέφτεσαι αυτά.Ο Αλέξανδρος είμαι σίγουρη πως θα χαρεί πολύ αν μάθει πως έχει μια κόρη.Ένα υπέροχο πλάσμα σαν την Μαρία μας.Δεν είναι κακός μωρό μου..δεν είναι.''

Μετά την πολύωρη συζήτηση μας η Λίζα αποκοιμήθηκε δίπλα μου. Εγώ δεν μπορούσα να κλείσω μάτι.

Ήταν μεσάνυχτα ακόμα και εγώ ακόμα να κοιμηθώ. Σηκώθηκα με προσοχή για να μην την ξυπνήσω και φόρεσα το μπουφάν μου. Δεν με ένοιαζε που ήμουν με τις πιτζάμες ήθελα λίγο καθαρό αέρα.

Ένιωθα πως ασφυκτιώ μέσα στο δωμάτιο.Βγήκα έξω, κανείς δεν ήταν στο διάδρομο,όλοι πιθανόν να κοιμούνται.Κατευθύνθηκα προς τις μεγάλες σκάλες που οδηγούν στην ταράτσα.

Όταν έφτασα το κρύο ήταν αρκετά τσουχτερό. Έκλεισα καλύτερα το μπουφάν και πλησίασα τα κάγκελα. Όλη η Αθήνα φαινόταν από εδώ πάνω. Ποτέ δεν περίμενα να έρθω σε νοσοκομείο για να δω από ψηλά την Αθήνα.

Το βλέμμα μου υψώθηκε ψηλά στον ουρανό, στα αστέρια

''το κοριτσάκι μου να γίνει καλά..το κοριτσάκι μου'' ευχήθηκα σε ένα αστέρι,ίσα που το πρόλαβα καθώς έπεφτε

Τι θα κάνω τώρα; Πρέπει να του μιλήσω.Έχει το δικαίωμα να ξέρει πως η κόρη μου είναι το δικό του παιδί.

Δεν ξέρω πόση ώρα είχα αφεθεί στις σκέψεις που βασάνιζαν. Η ώρα είχε περάσει, ένιωσα κάποιον να στέκεται δίπλα μου. Ο καπνός από το τσιγάρο του απλώθηκε στην ατμόσφαιρα ''τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ;Μόνη σου;''η βαριά του φωνή ακούστηκε,ήταν ο Αλέξανδρος

''δεν είχα ύπνο'' ήταν το μόνο που είπα δίχως να γυρίσω να τον κοιτάξω.Αν το έκανα σίγουρα θα λύγιζα

Ο Αλέξανδρος για εμένα δεν ήταν απλά ένα βράδυ.Μου έδειξε την αληθινή πλευρά του έρωτα. Ήταν ο μοναδικός άντρας για εμένα...εκείνος που με έκανε να νιώσω ξεχωριστή έστω και ένα βράδυ... όχι σαν τον Χριστόφορο

''Δάφνη..'' με το χέρι του με ανάγκασε να γυρίσω προς εκείνον ''εγώ..'' ξεκίνησε να λέει όταν το τηλέφωνο του άρχισε να χτυπά σαν τρελό. Απομακρύνθηκε ξεφυσώντας για να απαντήσει.Άρχισε να μιλά έντονα.....

''πάμε γρήγορα κάτω.Η μικρή'' είπε μόνο

Το παιδί μου..Χωρίς δεύτερη σκέψη άρχισα να τρέχω μαζί του. Φτάσαμε έξω από την πόρτα της εντατικής

''μείνε εδώ'' είπε και εξαφανίστηκε μέσα

''Μαρία'' ψέλλισα και τα γόνατα μου για ακόμα μια φορά λύγισαν. Η Λίζα βγήκε από το δωμάτιο τρομαγμένη και ήρθε αμέσως δίπλα μου

''τι έγινε; Τι έπαθε η κόρη μου Λίζα;''

Μείνε δυνατή μικρή μου. Μην με αφήνεις.

Καιρό έχουμε να τα πούμε :)

Άπειρα φιλιά 💋