ΔΑΦΝΗ

"ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ"

Μια εβδομάδα έχει περάσει απο την βάφτιση του μικρού μας.Ολα ευτυχώς πήγαν οπως τα σχεδιάζαμε,με τον Αλέξανδρο συμφωνήσαμε να φερθούμε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα ανάμεσα μας.Η στιγμή ανηκε στο παιδί μας.

Μια εβδομάδα λοιπόν όπου ο Αλέξανδρος μένει στο σπίτι της Λίζας.
Μια εβδομάδα που μου λείπει ολο και πιο πολυ.Συμφωνήσαμε να μείνουμε λιγες μέρες χωριστά.Πόνεσα με τα λόγια του εκείνη την νύχτα, πόνεσα ομως περισσότερο γιατί όντως ένιωσα υπεύθυνη...Εξαιτίας μου θα χανόταν μια ψυχή.

"μανούλα μου πάλι κλαίς;" το κοριτσάκι μου έχει μεγαλώσει πλέον και δύσκολα μπορώ να της κρυφτώ.
Τόσες ημέρες μένει μέσα μαζι μου κρατώντας μου συντροφιά "τελικά μαμά το πείσμα  το πηρα απο εσένα. Αφου δεν αντέχεις μακριά απο τον μπαμπά γιατί τον παιδεύεις;" σε αυτο έχει απόλυτο δίκιο,μπορεί να πονάω
που είμαστε χώρια αλλα ειναι μια καλη δοκιμασία για τον γάμο μας

"θέλεις να καλυτερέψεις ή να χειροτερέψεις τα πράγματα Μαρία;
δεν με βλέπεις που υποφέρω; " κανένα ελεος απο την κόρη μου πια

"εισαι θεότρελη μαμά, συγγνώμη που στο λέω αλλα είσαι. Εδιωξες τον μπαμπά επειδή οχι μόνο πληγώθηκες απο τα λόγια του αλλά και επειδή ένιωσες υπεύθυνη, ωραία το καταλαβαίνω ως εδώ αλλα γιατί το συνεχίζεις τοσο πολυ ενώ βλέπεις πως δεν αντέχεις μακριά του; " σοβαρή απάντησε έχοντας το ύφος μεγάλης γυναίκας.

"σταμάτα πια άκαρδη, με χτυπάς εκει που πονάω " τύλιξα καλύτερα την κουβέρτα πάνω μου, τρώγοντας μια μπουκιά απο το παγωτό μου.Παγωτό μεσα στον καταχείμωνο,κανένα πρόβλημα απολύτως! 

"Τελος εσύ δεν υπάρχεις, φεύγω αλλα να ξέρεις πως αν συνεχίσεις θα τον χάσεις. Ηδη... " κατι πήγε να πει αλλα αμέσως σταμάτησε κοιτώντας με έντρομη για το λαθος που πηγε να κάνει

"Τι ήθελες να πεις; συνέχισε.." πέταξα την κουβέρτα αφησα το παγωτό στο τραπεζάκι και έτρεξα προς το μέρος της "πες προδότρα, θα σε κρατήσω όμηρη μέχρι να μου πεις"

Για λίγο προσπάθησε να με πείσει οτι δεν ήθελε να πει τίποτα και ήταν απλα μια χαζομάρα της στιγμής μέχρι που και εγώ χρησιμοποίησα τα κατάλληλα μεσα για να μάθω. Αν ήθελε να ξανα δει το αγόρι της ας τολμούσε να μην μου πει.

Ετσι τώρα τρέχω με το αυτοκίνητο για το αεροδρόμιο, φεύγει! Φεύγει για την Θεσσαλονίκη. Γίνεται ενα συνέδριο για μια εβδομάδα και τον κάλεσαν να πάει μόνο που δεν τον κάλεσαν μόνο για αυτό. Θέλουν να του προσφέρουν θέση στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης,με ποιο δικαίωμα το αποφάσισαν αυτο;

Δεν ξερω και εγώ για ποτε ετοιμάστηκα, η Μαρία είχε ήδη φτιάξει την βαλίτσα πράγμα που σήμαινε ότι ηξερε οτι θα συμβεί αυτό. Μόλις γυρίσω θα την τακτοποιήσω και αυτή,δεν θα μου γλιτώσει.

Πριν φύγω κάλεσα την Λίζα ζητώντας την να κρατήσει τα παιδιά για οσο θα έλειπα, ήταν σχεδιασμένο το έγκλημα.
Το ήξεραν πως δεν θα τον άφηνα να φύγει και τα είχαν συνεννοηθεί ολα μεταξύ τους η καλή μου φίλη και η κόρη μου.

Εφτασα στο αεροδρόμιο με μια μικρή καθυστέρηση λόγω της κίνησης, μια καθυστέρηση που μου κόστισε
"η πτήση με προορισμό της Θεσσαλονίκη μόλις αναχώρησε,
λυπάμαι.Η επόμενη θα είναι σε μία ώρα,θέλετε να κλείσετε ενα εισητήριο;υπάρχουν ακομα κάποιες διαθέσιμες θέσεις"  τον έχασα, δεν τον πρόλαβα.

Εκλεισα το εισητήριο δίχως να σκεφτώ περαιτέρω.Θα περίμενα μία ώρα και μετά θα πήγαινα να τον βρω
Για τον Αλέξανδρο θα έκανα τα πάντα.
Εγω φταίω που καταλήξαμε έτσι... Εγω και μόνο εγω....

Αλέξανδρος

"εισαι σίγουρος Αλέξανδρε; θα δεχτείς την θέση ενω ξέρεις ποσο σε αγαπάει η Δάφνη;" άκουγα την αδερφή μου να λέει οσο ετοίμαζα τα πράγματα μου.
Μια εβδομάδα ουτε ενα τηλέφωνο δεν με πήρε,οταν πηγα σπίτι να δω τα παιδιά φρόντισε να μην είναι εκεί.

Για ποια αγάπη μου μιλάει;πηρε την απόφαση της, με καταδίκασε για ενα λάθος...

Την αγαπάω που πεθαίνω γαμώτο..
Την αγαπάω..

"δεν εχει επιστροφή Λίζα,δεν είμαι παιχνίδι.Πήρε τις αποφάσεις της τωρα ειναι η δική μου σειρά" δεν εννοούσα τίποτα απο αυτά, ήθελα μα δεν μπορούσα.

Εκλεισα την βαλίτσα και κατέβηκα κάτω να χαιρετήσω τους γονείς μου,
φαίνονταν στεναγχωρημενοι για την κατάσταση ανάμεσα σε εμένα και την γυναίκα μου.Η μητέρα μου ήθελε να παει να της μιλήσει μα δεν την άφησα.Δεν έχει νόημα όταν δεν άκουσε ούτε καν εμένα,τον ίδιο της τον άντρα...

"να προσέχεις αγόρι μου,πριν παρεις την τελική σου απόφαση σκέψου καλα.Αν όχι εσας, τα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα" ενα τελευταίο φιλί, μια αγκαλιά και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Οδήγησα μέχρι το αεροδρόμιο σκεπτόμενος όσα έχουμε περάσει ως τώρα.Αυτος ο τσακωμός μας είναι ο χειρότερος.Μια και καλη δεν λένε οι παλιοί; ισως τωρα να είναι η χαριστική βολή για το τέλος μας. Οταν επιτέλους έφτασα έκανα οτι απαραίτητο χρειαζόταν και κάθισα να περιμένω σε μια καφετέρια μέχρι να έρθει η ώρα να φύγω

Η πτήση μου θα έφευγε σε λιγότερο απο δεκα λεπτά.Η καρδιά μου ακομα χτυπούσε δυνατά, είχα μια ελπίδα πως θα ερχόταν. Ισως η Λίζα να της το ειχε πει και τώρα ερχόταν να με προλάβει.
Οπως στις ταινίες, θυμάμαι να την βλέπω να ξετρελαίνεται με τετοιες σκηνές.Ομως στην δική μας περίπτωση τίποτα δεν έγινε....

Εφυγα χαμένος, αφήνοντας πίσω την γυναίκα που αγάπησα και αγαπώ οσο καμία άλλη.

Δεν ήρθε..την έχασα...

Σχεδόν τρεις ωρες αφότου είχα φτάσει στο ξενοδοχείο άρχισα να ετοιμάζομαι για το συνέδριο.Δεν ειχα καμια όρεξη να πάω,οι περισσότεροι θα είχαν έρθει με τις γυναίκες τους ή απλά με τις συντρόφους τους και εγώ θα ήμουν μόνος.Σε καθε συνέδριο ερχόταν μαζί μου μα τώρα θα έλειπε.

Με βαριά καρδιά κατέβηκα στον όροφο που θα γινόταν το συνέδριο. Σχεδόν όλοι ήταν εκεί "Αλέξανδρε πόσο χαίρομαι που σε βλέπω" ο κύριος Ιακωβίδης χρόνια φιλος του πατέρα μου, σαν γιο του με έβλεπε, ήρθε προς το μερος μου χαμογελαστός

"Πέτρο,τι ευχάριστη έκπληξη!" ο πληθυντικός ειχε φύγει χρόνια, θύμωνε αν καποιος τον έλεγε κύριο. Ενιωθε σαν μικρό παιδί κάθε φορά που τον έβλεπα

"Μόνο σου φέτος; τι έγινε η κυρία σου που ειναι; δεν πιστεύω να μας ετοιμάζεις και άλλο διάδοχο μπαγάσα;" μάκαρι να ήταν αυτό, προσπάθησα να μην δείξω ταραγμένος.

"Δεν ένιωθε καλά τις τελευταίες μέρες λόγω μιας ίωσης και προτίμησε να μείνει με τα παιδιά" ποσο θα ήθελα να ήσουν εδώ αγάπη μου

"Γιατί λες ψέμματα σε εμένα βρε μπαγάσα;φοβάσαι μην σου κλέψω την τόσο όμορφη γυναίκα ; αν και δεν θα είχες άδικο.Η γυναίκα σου ειναι πανέμορφη,δεκα χρόνια νεώτερος να ήμουν..." χαμογελώντας είπε, αφήνοντας όμως εμένα σαστισμένο.Τι εννοούσε; "αντε πήγαινε τώρα στην γυναίκα σου που σε περιμένει και θα τα πούμε αργότερα. Μπαγάσα" χτυπώντας με φιλικά στον ώμο έφυγε

Τι ήταν αυτό;

"Θα με κάνεις να περιμένω πολυ; δεν άκουσες τι ειπε ο κύριος Πέτρος;"
ευτυχώς που δεν ειναι εδω να την ακούσει που τον λεει κύριο, θα γινόταν πανικός...Για μια στιγμή, δεν μπορεί....

"Δαφνη;" σαστισμένος προφέρα το όνομα της.Ηταν εδώ, μπροστά μου πιο όμορφη απο ποτε μεσα σε αυτό το φόρεμα. Αγάπη μου...!

"Συγγνώμη Αλέξανδρε, είμαι χίλιες φορές ανόητη, συγγνώμη. Σε αγαπάω με όλη την δύναμη της ψυχής μου. Συγχώρεσέ με...." μωρό μου, ζωη μου, φως μου...

"Λυπάμαι Δάφνη.. " το πρόσωπο της χλωμιασε ενω τα μάτια της άρχισαν να βουρκωνουν. Μην βιάζεσαι μονάκριβη μου "λυπάμαι για τα λόγια μου εκείνη την ημέρα, λυπάμαι που δεν μπορώ να σε αφήσω. Λυπάμαι που σε αγαπάω τόσο πολύ που πεθαίνω.."
με αγκάλιασε σφιχτά φιλωντας με απαλά, την είχα στην αγκαλιά μου ξανά και όλα έμοιαζαν ένα τίποτα

"Σε αγαπάω φως μου. Υπόσχομαι θα πληρώσω για αυτές τις μερες που μείναμε χωριστά" αποκρίθηκε με ενα πονηρό χαμόγελο.

"Είναι καλο κοριτσι το γυναικακι μου" την πίεσα περισσότερο κοντά μου φιλώντας την ζεστά,αψηφώντας τα αδιάκριτα βλέμματα των γύρω μας

Η γυναίκα μου... Το φως μου...

Σε όλη την διάρκεια του συνεδρίου δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Ηθελα να την φιλήσω, να της κλέψω το οξυγόνο και να την κάνω δική μου ξανα και ξανά.Φύγαμε άρον άρον για το δωμάτιο χωρις να μας νοιάζουν τα σχόλια.Ηταν έτοιμη να πληρώσει και εγώ έτοιμος να βρεθώ ξανα με την γυναίκα μου

Μόλις ανεβήκαμε πάνω και έκλεισε επιτέλους η πόρτα του δωματίου επιτέθηκα στα χείλη της σαν αγρίμι,με μια κίνηση της είχα ηδη βγάλει το φόρεμα αφήνοντας την εκτεθειμένη μπροστά μου μόνο με τα εσώρουχα.

Τύλιξε τα ποδια της γύρω απο την μέση μου και εγώ με προσοχή μα τεράστια προσμονή την οδήγησα στο κρεβάτι συνεχίζοντας να φιλάω κάθε εκατοστό του κορμιού της. Γρήγορα τα ρούχα μας εξαφανίστηκαν εντελώς. Ενιωσα τους μηρούς της να με πιέζουν ενώ γρήγορα ώθησα τον ευατό μου μέσα της.

Παράδεισος..

Μωρό μου... Φως μου... Αγάπη μου...

Δεν την άφησα να ηρεμήσει ουτε λεπτό,η τιμωρία της είχε μόλις ξεκινήσει, κατι που θέλαμε και απολαμβάναμε και οι δύο...

itsaleksandraδικο σου 💗

Καλα χριστούγεννα. Με υγεια αγάπη και ευτυχία, με το καλό το 2018.Φιλάκια πολλά!