ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

"ΚΑΤΙ ΕΓΙΝΕ"

Μόλις είδα την Δάφνη μετάνιωσα την ιδια στιγμή για την κίνηση μου να καλέσω την Χριστίνα μαζι μας. Το βλέμμα της φανέρωνε την θλίψη της. Δεν πρόλαβα να της εξηγήσω,
ξεκίνησε να τρέχει χωρις να με ακούει

"Θα κρατήσω εγω την μικρή.Πήγαινε βρες την Αλέξανδρε. Πήγαινε.Μην χάνεις χρόνο" δεν ξέρω τι θα μπορεί να σκέφτεται τωρα, φοβάμαι για την αντίδραση της

"Σε ευχαριστώ Χριστίνα.Πήγαινε την στην μητέρα μου.Θα στο χρωστάω" την αγκάλιασα θέλοντας να την ευχαριστήσω και χωρις να χανω άλλο χρόνο πήγα προς το αυτοκίνητο.

Μας ειδε γαμώτο.Πως στο καλο βρέθηκε εδω;Μπορεί να ειμαι θυμωμένος μαζί της αλλα σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να γίνει κάτι τέτοιο.Η ολη κατάσταση με την Χριστίνα ξερω πως δεν της είναι εύκολη. Πρέπει να της εξηγήσω προτού σκεφτεί πως κάτι τρέχει μαζί της

Εφτασα έξω απο το σπίτι μας λιγα λεπτά αργότερα.Βγήκα απο το αυτοκίνητο τρέχοντας προς το σπίτι. Μπήκα μέσα φωνάζοντας την χωρις καμια απάντηση "γαμωτο" κλώτσησα την πόρτα με δύναμη βρίζοντας.

Που μπορεί να ειναι τωρα;

Δεν ξερω και εγώ πόση ωρα την περίμενα.Αποφάσισα να φύγω,ισως έχει παει στην αδερφή μου.Πρέπει να την βρώ και να της εξηγήσω,μιας και στο τηλέφωνο δεν απαντάει θα παω στην Λίζα.Μονο εκει μπορεί να έχει πάει

Καθως έβγαινα απο το σπίτι ειδα ενα αμάξι να σταματάει λίγο πιο κάτω και τοτε την είδα ή μάλλον τους είδα.Η δική μου κοπέλα μαζί με εναν άγνωστο άντρα.Αγκαλιά!Και εγω ο ανόητος ήθελα να της εξηγήσω.Που να ήξερα οτι τόσες ώρες που εγω την περίμενα ήταν μαζι με άλλον..Εφυγα πριν με δουν.Τελείωσε! Θα το κάνω να τελειώσει.Προφανώς δεν ήταν αυτό που φανταζόμουν.Δεν ήταν γραφτό να μείνουμε μαζί...

"Αλέξανδρε;"άκουσα την αγουροξυπνημενη φωνή της Χριστίνας,θα ήταν ήδη ξημερώματα όταν βγήκα από το μπάρ.Πρέπει να είχα πιεί τοσο πολυ που ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ,έτοιμο να σπάσει απο τον πονοκέφαλο. Δεν μπορούσα να οδηγήσω σε αυτή την κατάσταση. Θα έπαιρνα την αδερφή μου να έρθει αλλα είμαι σίγουρος πως θα άρχιζε το κυρηγμα. Η μόνη λύση ήταν η Χριστίνα!

"Ειμαι στο μπαρ...Στο μπαρ που ερχόμασταν... Σε παρακαλώ ελα να με παρεις" μου ειπε να περιμένω και δεν θα αργούσε να έρθει. Πραγματι δεν άργησε.Με βοήθησε να μπω στο αυτοκίνητο μου.Παρόλη την ζάλη μου προσπάθησα να της εξηγήσω πως θα παει στο ξενοδοχείο. Φυσικά παρα τις αντιρρήσεις μου με πηγε στο δικό της σπίτι...

"Μην τολμήσεις να ξανα πιεις τοσο. Τα εχεις κανει χαλια ρε Αλέξανδρε!" ηταν το μόνο που άκουσα πριν με πάρει ο ύπνος.Οντως τα ειχα κάνει χάλια.Ειχα χάσει την Δάφνη. Την δική μου Δάφνη..

Το επόμενο πρωί ο πονοκέφαλος ήταν ακόμα πιο έντονος.Ξύπνησα κατά το μεσημεράκι αλλα η Χριστίνα έλειπε.
Εφτιαξα ενα καφέ καθως κάθισα να παρατηρώ απο το παράθυρο τον κόσμο.Οι σκέψεις μου άρχισαν να με συντροφεύουν,η δική της μορφή με κυρίευσε, την στιγμη που την είδα να αγκαλιάζει εκείνον τον άντρα  θύμωσα.Ακομα νιώθω θυμό αλλα γαμώτο την αγαπαω. Πρέπει να μιλήσουμε,να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα και να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε την σχέση μας.

Δεν ξερω τι αλλο τρόπο να χρησιμοποιήσω για να την αναγκάσω να μου μιλήσει.Μόνο αν εκμεταλλευτώ την κατάσταση της Μαρίας,αν της πω ψέμματα πως θα πάρω την επιμέλεια

"Αυτό ούτε να το σκεφτείς. Μην τολμήσεις και κανεις κανένα τέτοιο αστείο θα την σκοτώσεις. Το παιδί ειναι η ζωή της!" γύρισα να την κοιτάξω έκπληκτος "μιλούσες δυνατά το έχεις συνήθειο μερικές φορες" αποκρίθηκε τελειώνοντας την πρόταση της.Αφησε το μπουφάν και την τσάντα της στον καναπέ πλησιάζοντας με

"Μπορεί να τσακωθήκαμε.Μπορεί να σε μίσησα για τον τρόπο που μου φέρθηκες,να την μίσησα που πίστεψα πως σε 'έκλεψε' από μένα, μα συγχώρεσέ με γιατί όταν βλέπω την αγάπη σας δεν μπορώ να την αφήσω να χαθεί με την πρώτη δυσκολία

Δεν σου κρύβω πως στην αρχή ζήλευα,ειχα φτάσει σε σημείο να σκέφτομαι τρόπους να σας χωρίσω,ειχα γινει σαν εκείνες τις ψυχοπαθείς πρώην αλλά ευτυχώς έβαλα μυαλό και σε αυτό βοήθησε η Δάφνη... "με το τελευταίο σαστισα. Τι εννούσε με το την βοήθησε η Δάφνη;

"Ηρθε και με βρήκε Αλέξανδρε.Μου μίλησε.Με κοίταξε στα μάτια λέγοντας μου ποσο πολυ σε αγαπάει και το εννοούσε με όλο της το είναι. Επομένως δεν γίνεται απο την μια στιγμή στην άλλη να χάθηκε αυτη η αγαπη.Κατι αλλο συμβαίνει και εσύ πρέπει να το μάθεις" έπιασε το χέρι μου ενθαρρύνοντας με "δεν περίμενα να φτάσω σε αυτο το σημείο αλλά Αλέξανδρε η Δάφνη σε αγαπάει, το βλέπεις μέχρι και στα μάτια της.Κάνε κατι εσυ.Μην περιμένεις άλλο!"

Είχε δίκιο.Δεν έπρεπε απλα να μάθω. Χρειαζόταν.Θα την άφηνα σήμερα να ηρεμήσει.Αύριο πρωί πρωί θα πήγαινα απο το σπίτι να μιλήσουμε και να λύσουμε καθετί πρόβλημα που σκιαζε την σχέση μας. Ακόμα και για εκείνον τον άντρα.Δεν πρέπει να βγάλω κανένα συμπέρασμα πριν μου μιλήσει η ίδια!

Δάφνη μου... Μωρό μου!

Την υπόλοιπη μέρα την περάσαμε με την Χριστίνα στο σπίτι.Δεν είχα όρεξη για τίποτα.Η διάθεση μου σαφώς ειχε πέσει λογω των τελευταίων γεγονότων,αισθανόμουν περίεργα Μίλησα και με την Μαρία.Αυτο που με παραξένεψε ειναι που μου ειπε πως η Δάφνη δεν είχε επικοινωνήσει μαζί της αρκετές ώρες τώρα και παρόλο που την έπαιρνε τηλέφωνο δεν απαντούσε. Εβαλε τα κλάμματα λέγοντας πως η μητέρα της δεν την αγαπά πια,την μάλωσα βέβαια γιατί κατι τέτοιο δεν ίσχυε. Της ζήτησα να κανει υπομονή και εγω ο ίδιος θα έπαιρνα την Δάφνη.Ηρέμησε αλλά είμαι σίγουρος πως ακομα είναι στεναχωρημένη.Ποτε δεν το κανει αυτο η Δάφνη,αν είναι θυμωμένη μαζι μου το παιδί δεν της φταίει τίποτα

Μολις έκλεισα το τηλέφωνο την πήρα και εγω αλλα δεν απάντησε Δεν σταμάτησα να την καλώ,ζήτησα απο την Χριστίνα ταυτόχρονα να παρει την αδερφή μου να την ρωτήσει αν ήταν εκεί αλλα τίποτα. Εξαφανισμένη!
Δεν έμεινα ούτε λεπτό στο σπίτι της Χριστίνας,η Λίζα ειχε ηδη ξεκινήσει για το διαμέρισμα μου.Εμενε και πιο κοντά οποτε δεν θα αργούσε πολυ να φτάσει.Οταν με πήρε τηλέφωνο ένιωσα τα πάντα να παγώνουν. Σταμάτησα το αυτοκίνητο απότομα, παραλίγο να έιχα τρακάρει με αυτό που είχε ξεστομίσει

"Αλέξανδρε... " έκλαιγε με δυσκολία καταλάβαινα τα λόγια της "Αλέξανδρε η Δάφνη είναι...Είναι νεκρή!" και ολα είχαν γκρεμιστεί με μιας!

Τι έλεγε; δεν γινόταν να ηταν αλήθεια...Οχι οχι η Δάφνη μου δεν είναι νεκρή!

Καλό βράδυ!