ΔΆΦΝΗ

"Η ΑΛΉΘΕΙΑ"

Το βράδυ έφτασε γρήγορα.Μετά την συζήτηση μας συμφωνήσαμε να πάμε στην μικρή.Ηταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένη. Γελούσε μαζί με την Λίζα ενώ της μιλούσε για τα λουλούδια. Είχε μια ξεχωριστή αγάπη για τα λουλούδια η μικρή μου. Της άρεσαν πολύ

Ο Αλέξανδρος φαινόταν πιο χαλαρός.Της έκανε άλλοτε αστεία για να γελάει, και άλλοτε την πείραζε.Ένα τεράστιο χαμόγελο ήταν χαραγμένο στα πρόσωπα τους

Πατέρας και κορη

Οικογένεια!

Να ειστε πάντα καλα παιδια μου. Ευτυχισμένη οικογένεια... Μας ειπε κάποια στιγμή μια ηλικιωμένη γυναίκα που βρισκόταν εκει κοντα μας

Ο Αλέξανδρος χαμογέλασε και ευγενικά την ευχαρίστησε πριν καν καταφέρω να αντιδράσω.

Τυχερή εισαι κοπέλα μου! Παλικάρι μάλαμα έχεις....ψιθύρισε ακόμα πριν φύγει για το ακούσω μόνο εγώ...

Στιγμιαία γύρισα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω εκείνος ομως ηδη είχε κολλήσει το βλέμμα του πάνω μου...

Τα μάτια τα έλεγαν ολα!

Σήμερα, σε λίγη ωρα η αλήθεια θα μαθευτεί.Ζήτησα απο την Λίζα να κρατήσει την μικρή.Μου είχε φέρει και εμένα κάποια πράγματα αν και δεν ήξερα τι να φορέσω.

Η Λίζα για ακόμα μια φορά ήταν η σωτήρας μου.Επιλέξαμε ενα μαύρο στενό φόρεμα μέχρι το γόνατο και μανίκια μέχρι την μέση.Με έβαψε ελαφρα και χτένισε τα μαλλιά πιάνοντας τα σε μια επιβλητική αλογοουρά

"Είσαι πολυ όμορφη ψυχή μου. Πήγαινε κάτω.Ο Αλέξανδρος σε περιμένει." με φίλησε στο μάγουλο, μου έδωσε το παλτό μου και μου έδειξε τον δρόμο. Με είχε φέρει σε ενα ειδικό δωμάτιο ύστερα απο άδεια του Αλέξανδρου. Εδώ ξεκουράζεται λογικά μιας και κάνω πολλα πράγματα του.

Για λιγο χάζεψα αγγίζοντας καποια ρουχα που βρήκα στην ντουλάπα. Μύριζαν το άρωμα του. Η Λίζα με επανέφερε στην πραγματικότητα. Μου ευχήθηκε καλη επιτυχια και πως ολα πήγαιναν καλά

Θα πήγαιναν άραγε;

Είχα άγχος.Λες και θα έδινα εξετάσεις. Βέβαια αυτό ήταν πιο δύσκολο.Εδώ ο πατέρας της κόρης μου θα μάθαινε την αλήθεια.Πέντε χρόνια μετά ο Αλέξανδρος θα μάθαινε

Χαιρέτησα την φίλη μου ζητώντας την να προσέχει την μικρή.Μου έδωσε δύναμη με τα λογια της

Άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες. Λίγο πριν φτάσω τον είδα να στέκεται στην είσοδο. Φορούσε ενα μαύρο κοστούμι και ήταν πραγματικά υπέροχος. Για λίγα λεπτά έμεινα να τον παρατηρώ.

Σαν να με κατάλαβε γύρισε προς το μερος μου.Τα βλέμματα μας ενώθηκαν και έμειναν εκει.

Είναι τόσο όμορφος

Δυο βήματα πριν πάω κοντά του, μια φωνή με έκανε να σταματήσω

"Κυριε Αλέξανδρε" ήταν αυτή! Τον πλησίασε ολο ναζί και δίχως να το περιμένει τον αγκάλιασε ευχαριστώντας τον που την βοήθησε νωρίτερα
Εκείνος τύλιξε τα χέρια του γύρω της...

Απογοητευμένη απο την εικόνα έφυγα γρηγορα.Έβαλα το παλτό μου και βγήκα έξω απο το νοσοκομείο. Θέλω μια βόλτα. Την χρειάζομαι

Περπατάω χωρις συγκεκριμένο προορισμό. Αρκεί να καθαρίσω το μυαλό μου απο ολες αυτες τις βασανιστικές σκέψεις. Η εικόνα του αγκαλιά με εκείνη την κοπελα έχει κολλήσει για τα καλά στο μυαλό μου

Γιατί την αγκάλιασε; και εγω; εγω γιατι ζηλεύω;

Φυσικά και ο Αλέξανδρος θα έχει κατακτήσεις.Σιγα μην περιμένει εμένα.

Είμαι χαζή!Ο Αλέξανδρος..... Θεέ μου!

"Τι θα γίνει Δάφνη θα περπατήσεις και αλλο; " τοση ωρα με παρακολουθούσε;μου έκοψε το αίμα.Τον ένιωσα πίσω μου να με πλησιάζει γρήγορα. Το χέρι του επιασε τον καρπό μου γυρίζοντας με προς το μερος του με εφερε κοντά του με τα στήθη μας να ακουμπάνε

Η καυτή του ανάσα έπεφτε πάνω μου στέλνοντας κύματα ριγους σε ολόκληρο το σώμα μου. Χαμήλωσα το βλέμμα μου να εκείνος γρήγορα με τον αντίχειρα του σήκωσε το πηγούνι μου

"Που πας Δάφνη; Νομιζα πως είχαμε ραντεβού! " ειπε με την βαριά του φωνή

Επίτηδες το κανει;

"Έφυγες Δάφνη. Πάλι έφυγες και δεν περίμενες. Αυτό θα κάνεις πάντα; " τι εννοούσε; νομίζει πως αυτο κανω πάντα;

Εσύ έφυγες την πρώτη φορα Δάφνη. Εσύ!Κανεις αλλος παρά εσύ!

"Έχεις δίκιο.. Συγγνώμη! Συγγνώμη Αλέξανδρε.Με ακούς; ΣΥΓΓΝΏΜΗ "φώναξα πιο δυνατά ο λαιμός μου πόνεσε ενώ δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπο μου

Τι έπαθα; τι κανω;

Απομακρύνθηκα απο κοντά του πίσω πατώντας.Τον κοιτούσα σαστισμένη.

"Δάφνη μου ηρέμησε " προσπάθησε να με πλησιάσει μα του έκανε νοημα να μείνει εκει που είναι. Δεν με άκουσε, ήρθε κοντά μου, ένιωσα τα χέρια του τα τυλίγονται γύρω μου σε μια αρκετά σφιχτή αγκαλιά

"Παμε Δάφνη μου. Έχουμε να πούμε πολλα" με βοήθησε να σηκωθώ.

Περπατήσαμε μέχρι το αυτοκίνητο του.Μου άνοιξε την πόρτα για να μπω ενω έκανε το ίδιο ύστερα απο λίγο για να μπει και εκείνος. Άνοιξε την μηχανή και το αυτοκίνητο ξεκίνησε.Μισή ώρα αργότερα βρισκόμασταν ήδη στο εστιατόριο.

Ήταν ενας φιλόξενος χώρος οχι αρκετά μεγάλος.Καλύτερα! Δεν έχω συνηθίσει να είμαι μέσα σε πολυ κόσμο.

Καθίσαμε στο τραπέζι μας. Υπήρχε μια μεγάλη τζαμαρία μέσα απο την οποία φαινόταν η νυχτερινή Αθήνα. Υπέροχη θέα.
Ο Αλέξανδρος έδωσε την παραγγελία μας.Μόλις μας φέρανε το κρασί ξεκινήσαμε να μιλάμε.

Με βοήθησε το γεγονός ότι δεν θέλησε να μπει αμεσως στο θέμα. Ειχα χρόνο να επεξεργαστώ αυτα που σκόπευα να του πω

"Λοιπόν" είπα, είχαμε τελειώσει το φαγητό μας. "Θελω να με ακούσεις προσεχτικά" τα μάτια του δεν έφευγαν ουτε λεπτό απο πάνω μου

"Σε ακούω Δάφνη.Πες μου" ήταν ήρεμος. Μου ενέπνεε εμπιστοσύνη.Με εκανε να νιώθω έτοιμη.

Έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανασα πριν αρχισω να μιλώ.Απο την αρχή.Απο το ορφανοτροφείο εως και εκείνο το βράδυ.... Το βράδυ των γενεθλίων μου

"Ήταν τα γενέθλια μου. Θέλησα να βγω για πρώτη φορά. Ζήτησα απο την αδερφή σου να μου πει ενα καλό μπαρ.Ξέρεις δεν ήμουν συνηθισμένη σε αυτα. Δεν ήξερα τίποτα " σταμάτησα για λίγο, ηπια μια γουλιά κρασί και συνέχισα "ηταν ωραία. Πρώτη φορα σε μπαρ. Μου άρεσε μέχρι που ήρθε εκείνος ο τύπος... " στην αναφορά του τον ειδα να σφίγγει τος γροθιές του

"Δάφνη σε είδα.Τον είδα να σε αρπάζει.Θολωσα.Δεν το σκέφτηκα πολυ.Αν μπορούσα θα τον σκότωνα. " με διέκοψε "ήσουν τόσο μικρή. Αθώα. Φαινόσουν πως ερχόσουν για πρώτη φορά σε ενα τέτοιο μαγαζί. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου απο πάνω σου. Μέχρι και οι φίλοι μου το κατάλαβαν. Με μαγνήτισες. Με μάγεψες μικρή. "
Χαμογέλασα,

"Μετά το βράδυ που περάσαμε μαζι. Το ήθελα Ησουν τρυφερός μαζι μου.Ομως το πρωί που ξύπνησα φοβήθηκα. Εγώ ήμουν ενα τίποτα Αλέξανδρε. Ορφανή. Χωρίς χρήματα. Χωρίς ζωή. Νομιζα πως θα το είχες μετανιώσει.Δεν το σκέφτηκα παραπάνω.Ντύθηκα.Πήρα τα πράγματα μου και... " ενας κόμπος δημιουργήθηκε στο στήθος μου

"Έφυγες...!" συμπλήρωσε εκείνος κοιτάζοντας με. Έπιασε το χέρι μου σφίγγοντας το μου δυνατά "δεν πειράζει Δάφνη. Δεν σου κρύβω πως θύμωσα. Νόμιζα πως ήσουν σαν εκείνες τις γυναίκες.. που... Συγγνώμη Δάφνη απο τον θυμό μου..."

"Μην δικαιολογείσαι.Είχες εν μέρει δίκιο.Έφυγα χωρίς καμία εξήγηση" δεν μπορούσα να τον κατηγορήσω.Εγώ έφυγα!
"Αλέξανδρε μετά απο εκείνο το βράδυ εγώ... "

Έλα Δάφνη. Μπορείς... Ψελλισα στον ευατό μου. Ένιωθα να χάνω τις δυνάμεις μου

"Έμεινα έγκυος! " είπα κλείνοντας τα μάτια.

Μόλις το είχα πει!

Καληνύχτα..!!!