ΔΑΦΝΗ

"ΤΙ;"

Έφυγα σαν κυνηγημένη!

Τα λόγια του Αλέξανδρου με είχαν πληγώσει αφάνταστα.

Γιατί μου μίλησε τόσο σκληρά; Δεν ξέρει τίποτα για μένα

Το ξέρω οτι δεν έπρεπε να σπρώξω την φίλη μου. Πραγματικά δεν το ήθελα. Μόλις κατάλαβα ότι ήξερε για την κατάσταση της μικρής και τόσες μέρες με έχει αφήσει στο σκοτάδι, θολωσα.Για το παιδί μου μιλάμε. Είμαι η μητέρα της και είναι απαραίτητο να ξέρω τι συμβαίνει με την υγεία της

Δεν είχα που αλλού να πάω. Έτσι ανέβηκα στο μοναδικό μέρος που θα μπορούσα να μείνω μόνη χωρίς κανέναν τριγύρω να με ενοχλεί

Λύγισα τα γόνατα μου και κάθισα σε ένα σκαλακι.Ήρθα στην ταράτσα για να μείνω μόνη. Το είχα ανάγκη

Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.Έρρεαν ανεξέλεγκτα!
Άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να κλάψει όπως έκανα τα τελευταία χρόνια.

Τα λόγια του παίζουν συνέχεια στα αυτιά μου... Πληγώνοντας με περισσότερο

Γιατί ρε Αλέξανδρε;

Λίγη ώρα αργότερα ακούω μια πόρτα να ανοίγει και βήματα να πλησιάζουν.

Αυτός είναι! Τα βαριά του βήματα ηχούν στα αυτιά μου... Το διαπεραστικό άρωμα της κολονιας του έντονο..Δεν μπορω να μην καταλάβω πως είναι ο Αλέξανδρος..

Τον νιώθω να κάθεται δίπλα μου. Του λέω ήρεμα πως αν ήρθε να με πληγώσει ξανά να φύγει. Εκείνος όμως δεν κάνει καμια κίνηση

Κρυώνω! Ο Αλέξανδρος το καταλαβαίνει αμέσως,χωρίς να μου αφήσει περιθώρια τυλίγει γύρω μου την ρόμπα του για να ζεσταθω.Γρήγορα το άρωμα του με κατακλύζει

Συνελθε Δάφνη!!!

Ξεκινάει να μου μιλάει ζητώντας μου συγγνώμη.Δεν μπορώ να ξεχάσω τόσο εύκολα. Δεν είμαι ρομπότ να πατήσω ενα κουμπί και να διαγράψω τα σκληρά του λογια που πριν λίγη ώρα ξεστόμισε

Όταν όμως μου λέει τον λόγο της έντονης αντίδρασης του τα χάνω.
Η φίλη μου είχε περάσει κάτι τέτοιο και εγώ δεν το ήξερα

Του ζητάω να μου τα πει όλα χωρίς να χρόνοτρίβει

Λιζακι μου δεν το πιστεύω.. Γιατί δεν μου μίλησες;... Γιατί;

Πρέπει να βρω την φίλη μου.Να της ζητήσω συγγνώμη για το ηλίθιο ξέσπασμα μου. Δεν μπορώ να το πιστέψω πως της είχε συμβεί κάτι τέτοιο.

Η Λίζα είναι ένας άγγελος! Αν τον είχα μπροστά μου αυτον που την χτύπησε θα τον σκότωνα.
Κανένας δεν αγγίζει την φίλη μου...

Την χτύπησα όμως.Σίγουρα θα της θύμησα εκείνον.Πρέπει οπωσδήποτε να την βρω.

"πάω να βρω την Λίζα"δεν μπορώ να τον συχωρεσω τόσο εύκολα.Τον αφήνω μόνο και φεύγω απο κοντά του

Πονάω!

Όταν κατεβαίνω κάτω βρίσκω την Λίζα στο δωμάτιο της μικρής
"Μαμά μου"ακούω την φωνουλα της

Πόσο μου έχει λείψει

Χωρίς να χάνω χρονο πάω κοντά της και την αγκαλιαζω. Το μικρό μου κοριτσάκι, είναι παλι κοντά μου

"Εγώ... Εγώ να σας αφήσω" λέει η Λίζα, δεν με κοιτάει. Τα μάτια της όμως φαίνονται κόκκινα.

Έκλαιγε..

"Λίζα θελω να μιλήσουμε. Περίμενε με έξω"νευει θετικά, χαιρετάει την μικρή και βγαίνει έξω

Μένω για λίγο με την κόρη μου. Αφού βεβαιωθω πως κοιμήθηκε, ζητάω απο μια νοσοκόμα να την προσέχει και βαίνω από το δωμάτιο πηγαίνοντας προς το μέρος της φίλης μου

Της προτείνω να πάμε απέναντι στο πάρκο.Να είμαστε μόνες μας. Ευτυχώς δεν φέρνει αντίρρηση.

"Γιατί δεν μου το είπες Λίζα μου; Συγγνώμη που σε έσπρωξα.. Συγγνώμη για τις φωνές... "εδώ και λίγη ωρα μιλάμε. Της είπα πως ο Αλέξανδρος μου είπε τι της είχε συμβεί.

Καθώς άκουγα αυτά που μου έλεγε δεν μπορούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου. Θεέ μου η κολλητή μου...η αδερφή μου είχε περάσει κάτι τόσο σοβαρό και εγω δεν ήξερα τίποτα. Τυλιξα τα χέρια μου γύρω της κλείνοντας την σε μια σφιχτή αγκαλιά.Αν ήμουν κοντά της τότε δεν θα την άφηνα ουτε λεπτο...

Αυτό το καθικι που τόλμησε να απλώσει χέρι πάνω της... Όταν ένας άντρας απλώνει χέρι πάνω σε μια γυναίκα δεν αξίζει να λέγεται άντρας.... Ένα καθικι είναι...

"Ας το αφήσουμε Δάφνη. Όταν αναφέρομαι σε εκείνη την νύχτα όλες οι μνήμες έρχονται στο μυαλό μου και πραγματικά δεν μπορώ.... Ποναω Δάφνη μου... " τα λόγια και η φωνή της έσπασαν
Αχ κοριτσάκι μου...

"Ηρέμησε Λίζα μου"έσφιξα το χέρι της θέλοντας να της δείξω πως είμαι δίπλα της

Μείναμε για λιγα λεπτα χωρίς να μιλάει καμια απο τις δυο μας. Είχα τυλίξει τα χέρια μου γύρω απο τα γόνατα μου και είχα χαθεί στις σκέψεις μου... Μέχρι που η φωνή της Λίζας με επανέφερε στην πραγματικότητα

Ο Αλέξανδρος στεκόταν ακριβώς απο πάνω μου. Δεν είχα την δύναμη να τον κοιτάξω.Ζήτησε να μου μιλήσει... Στην αρχή δεν δέχτηκα αλλα μόλις μου ανέφερε πως επρόκειτο για την μικρή μου δεν μπορούσα να μην τον ακούσω.

Ένιωθα αμηχανία καθώς τον κοιτούσα..ήθελα να μάθω μονο τι είχε να πει για την κόρη μου.

"Πάμε στο γραφείο μου Δάφνη και θα τα μάθεις όλα" μου είπε λιγα λεπτά αργότερα

Δεν ήθελα να πάω μαζί του.
Δεν ήθελα να μείνω μόνη μαζί του.Μα το παιδι μου, η κόρη μου είχε περισσότερη σημασία απο τα θελω μου.

Τον ακολούθησα χωρίς να πω τίποτα.Προσπαθούσα μάταια να κρατήσω πίσω τα συναισθήματα μου.Δεν άντεχα να είμαι δίπλα του.

Μόλις μπήκαμε μέσα μου έδειξε την καρέκλα.Κάθισα ήσυχα και τον είδα να κανει το ίδιο ενω το βλέμμα του στράφηκε πάνω μου

"Ήρθα στο γραφείο σου μόνο και μόνο για να μου πεις τι έχει η μικρή.Μην το καθυστερείς άλλο θέλω απλά να μάθω τι γίνεται"

"Δάφνη σε παρακαλώ απλά θέλω να μιλήσουμε μην αντιδράς. "

"Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω μετά από ότι συνέβη" είπε και τον είδα να σηκώνεται πηγαίνοντας προς το παράθυρο

"Αυτό που έγινε με κάνει να μην μπορώ να σου πω αυτό που θέλω.Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει"φόβος με κατέκλυσε. Τι λέει; Θεέ μου αν με θυμήθηκε; αν κατάλαβε κάτι απο την μικρή

"Σε παρακαλώ ας αφήσουμε στην άκρη ότι έχει γίνει και ας μιλήσουμε για την μικρή,την Μαρία μου" δεν ήξερα τι να του πω, τα είχα χαμένα. Ο Αλέξανδρος ίσως να με  θυμήθηκε...

"Θέλω τόσο πολύ να προχωρήσω αλλά όλη την ώρα τριγυρνάει στο μυαλό μου."

"Αλέξανδρε αλήθεια δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για κάτι τέτοιο" βοήθησε με θεέ μου...

"Ειλικρινά συγνώμη για αυτό που έκανα ήταν κάτι που δεν ήθελα.Ειλικρινά συγνώμη" έχει μετανιώσει για εκείνη την βραδιά;ήμουν ένας λάθος όπως το περίμενα τότε.

Και τώρα;γιατί; γιατί μου λέει κάτι τέτοιο;

"Δεν θέλω να ξέρω αν ήθελες να γίνει ή όχι.. " προφανώς και δεν το ήθελες. Ίσως να με λυπήθηκε κιόλας. Ένα πήδημα της μιας βραδιάς....

"Απλά ήθελα να σου ζητήσω πρώτα μια συγνώμη πριν σου πω αυτά που θέλω.."

"Αλέξανδρε ειλικρινά δεν θέλω την συγνώμη σου.Και οι δύο φταίμε για ότι έγινε...σε παρακαλώ ας...ας το αφήσουμε" αν δεν τον είχα αφήσει και εγω... αν δεν είχα αφεθεί εγω η ίδια...

"Δάφνη τι λες; Δεν γίνεται να το αφήσουμε.Εξαιτίας μου η μικρή είναι στο νοσοκομείο.Εγώ την χτύπησα γαμωτο... " η έκπληξη ζωγραφίζεται στο πρόσωπο μου. Δεν γίνεται να είναι αλήθεια αυτό που μόλις είπε.

Όχι δεν μπορεί ...

"Τι;" ξεφεύγει απο τα χείλη μου "τι είπες Αλέξανδρε;"δεν μπορεί. Ο Αλέξανδρος την χτύπησε

Ο Αλέξανδρος!Θεέ μου...

"Πες μου οτι ειναι ψέματα"τον πλησιαζω ενώ τον χτυπάω στο στήθος

Δεν μπορεί θεε μου. Δεν μπορεί

"Δάφνη σε παρακαλώ ηρέμησε. Δεν το ήθελα πίστεψε με... Πονάω στην σκέψη πως εξαιτίας μου η μικρή είναι στο νοσοκομείο. Σε παρακαλώ...άκουσε με και προσπάθησε να ηρεμήσεις. Θα κάνω οτι περνάει απο το χέρι μου για να την κάνω καλά.Εγώ θα τα αναλάβω όλα.Όχι επειδή ένιωσα τύψεις αλλά γιατί απο την πρώτη στιγμή...."σταμάτησε να μιλάει, το βλέμμα του καρφώθηκε πάνω μου "την ένιωσα σαν να είναι δική μου κόρη και είχα χρέος να την σώσω.."

"Δεν ξέρεις τι λες! Θα μείνεις μακριά απο το παιδί μου. Με άκουσες; Εξαιτίας σου βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση...θα ζητήσω να την αναλάβει κάποιος άλλος. Δεν θέλω το παιδί μου να είναι κοντά σου"

"Δάφνη παραλογιζεσαι. Το ξέρω φταίω αλλά δεν μπορώ να την αφήσω. Εχω αναλάβει πλήρως την νοσηλεία της εδώ.Εγω είμαι ο γιατρός της. Και το καλό που σου θέλω να το δεχτείς. Ζήτησα συγγνώμη για 'όλα'.Τωρα άσε τα πάντα και έλα να μιλήσουμε για την κατάσταση της"

Πως μπορούσαμε να μιλήσουμε; όταν ο ιδιος της ο πατέρας ήταν υπεύθυνος για το ατύχημα της;

Πως είχαν έρθει έτσι τα πράγματα;

Θεέ μου δώσε μου δύναμη, σε παρακαλώ

Οοο σας έλειψα σε αυτή την ιστορία;

Κεφάλαιο μετά απο καιρο

Απο την πλευρά της κοπέλας μας αυτή την φορά

Δύσκολα τα πράγματα

Καλο βράδυ ❤