ΔΑΦΝΗ 

"ΤΣΑΚΩΜΟΣ"

Είμαστε εδώ και περίπου μισή ώρα έξω από το δωμάτιο της εντατικής.

Έχει ξημερώσει πλέον.Οι φωτεινές αχτίνες πέφτουν πάνω μας. Κλείνω για λίγο τα μάτια μου μέχρι να συνηθίσω το φώς. Κάποιοι γιατροί μας είπαν να μην ανησυχούμε και ότι όλα είναι καλά.

Μας πρότειναν να περιμένουμε. Η Λίζα μετά από πολύ πείσμα με κατάφερε να πάμε μέχρι την καφετέρια.Χρειαζόμουν κάτι δυνατό για να συνέλθω.

Μια μικρή κρίση ήταν από ότι μας είπαν.Το κοριτσάκι μου μάλλον ξύπνησε και επειδή ήταν μόνη σε ένα άγνωστο μέρος φοβήθηκε.

Από μωρό που ήταν δεν άντεχε να είναι σε άλλους χώρους πέρα από το σπίτι. Ακόμα και μερικές φορές που την έπαιρνα μαζί μου στο βιβλιοπωλείο έκλαιγε συνέχεια.

Ένας λόγος που έφυγα από εκεί ήταν αυτός. Δεν μπορούσα να την παίρνω συνέχεια μαζί μου.

Έτσι αναγκάστηκα να παραιτηθώ.Έμεινα μαζί της. Ο κύριος Σταμάτης έβλεπε πως ζοριζόμουν και δέχτηκε να μου δίνει λίγα χρήματα για να με βοηθά με τα έξοδα του σπιτιού τουλάχιστον.

Ο Αλέξανδρος είναι ακόμα μέσα. Γιατί δεν βγαίνει να μας πει κάτι; Δεν μπορώ άλλο. Σηκώθηκα όρθια και με αποφασιστικό βήμα άνοιξα την πόρτα. Η Λίζα μου φώναξε αλλά δεν της έδωσα σημασία. Ήθελα να δω την κόρη μου

Μπήκα μέσα και αυτό που αντίκρισα δεν το περίμενα με τίποτα.Ο Αλέξανδρος καθόταν στην καρέκλα,κοιμόταν. Κρατούσε με το ένα του χέρι την μικρή αγκαλιά και με το άλλο το είχε τοποθετήσει κάτω από το κεφάλι του

Τους πλησίασα,

Αυτή η εικόνα σίγουρα θα έμενε στο μυαλό μου. Ασυναίσθητα το χέρι μου πήγε στο πρόσωπο του. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Παρέμενε το ίδιο όπως τον γνώρισα με την διαφορά πως τώρα ήταν πιο μεγάλος και είχε γίνει λαμπρός γιατρός.

''Αχ Αλέξανδρε..'' ξέφυγε από τα χείλη μου,τον ένιωσα να κουνιέται και γρήγορα απομακρύνθηκα.

Ελπίζω να μην με άκουσε.

''Δάφνη;'' ακούστηκε με την αγουροξυπνημένη του φωνή, ανοιγόκλεισε μερικές φορές τα μάτια του μέχρι να συνηθίσει και σηκώθηκε όρθιος ''ήθελα να την προσέχω και μάλλον με πήρε ο ύπνος'' θέλησε να δικαιολογηθεί

''είναι εντάξει Αλέξανδρε απλά δεν...βγήκες ..και εγώ ανησύχησα'' με κοιτάει στα μάτια κάτι που μου προκαλεί αμηχανία, το καταλαβαίνει μα δεν κάνει καμία κίνηση να πάρει το βλέμμα του

''μα-μάαα'' Μαρία μου...η φωνούλα της ακούγεται τρομαγμένη

''εδώ είμαι αγάπη μου.Εδώ είναι η μανούλα '' την αγκαλιάζω με προσοχή για να μην την πονέσω. Τα ματάκια της γεμίζουν δάκρυα, δείχνει να φοβάται. Κοιτάζει γύρω της και με ρωτάει που είναι.

Της εξηγώ ήρεμα πως είχε ένα ατύχημα μα τώρα που ξύπνησε όλα είναι καλά. Ο Αλέξανδρος ενημερώνει και τους υπόλοιπους και έρχονται να την εξετάσουν. Θέλει να μείνω μαζί της αλλά οι γιατροί που ζητούν να περιμένω για λίγο έξω

Η Λίζα έρχεται κοντά μου και με ρωτάει τι έγινε. Το κοριτσάκι μου ξύπνησε και είναι καλά. Δεν περνάνε ούτε δέκα λεπτά και τους βλέπω να βγαίνουν έξω. Μαζί και η μικρή που βρίσκεται πάνω σε ένα φορείο ''θα την πάμε για κάποιες εξετάσεις. Δεν θα αργήσουμε'' με καθησυχάζει ο κύριος Στράτος, είναι γύρω στα πενήντα και ένας από τους τρεις γιατρούς που ανέλαβε την μικρή. Μαζί πάει και ο Αλέξανδρος.

''είδες που όλα τελείωσαν καρδιά μου;'' μου χαμογελάει ,φτιάχνει λίγο τα μαλλιά της και κάθεται δίπλα μου

''Λίζα, κάτι δεν πάει καλά με την μικρή'' παραδέχτηκα ύστερα από λίγο

''τι; τι εννοείς;'' Γύρισε έκπληκτη να με κοιτάξει

''από...από πού κατάλαβες δηλαδή..ότι κάτι δεν πάει καλά'' λέξεις μπερδεμένες, τρέμει και παίζει μηχανικά με τα χέρια της ενώ σηκώνεται όρθια για να απομακρυνθεί από κοντά μου.

Η φίλη μου κάτι ξέρει

''Λίζα μίλα'' σάστισε ''ΜΙΛΑ ΤΙ ΈΧΕΙ Η ΚΌΡΗ ΜΟΥ..ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΣ'' φωνάζω πιο δυνατά, κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται γύρω μας, μας κοιτάνε με περιέργεια

Η Λίζα δεν μιλάει και αυτό με σκοτώνει.Αφορά την κόρη μου γαμωτο.

''ΜΙΛΑ ΜΟΥ'' δακρύζει, όχι ρε Λίζα....μην μου το κάνεις αυτό

Ξέρεις, τόσες μέρες ξέρεις και δεν μου έχεις πει τίποτα

''Δάφνη μου σε παρακαλώ..εγώ..'' κάνει μια προσπάθεια να με αγγίξει αλλά την σπρώχνω, εκείνη χάνει την ισορροπία της και πέφτει στο πάτωμα

Θυμός με έχει καταβάλει αυτή την στιγμή. Δεν νιώθω τίποτα. Μόλις χτύπησα την φίλη μου...τι έκανα; τι έκανα γαμωτο;

''Λίζα'' ο Αλέξανδρος φωνάζει μόλις βλέπει την αδερφή του, πηγαίνει κοντά της και την βοηθάει να σηκωθεί. Την ρωτάει αν είναι καλά και έπειτα γυρίζει προς το μέρος κοιτάζοντας με απέχθεια

''τι στο διάολο κάνεις; τρελάθηκες;'' προσπαθεί να μην φωνάξει, πιάνει με δύναμη το χέρι μου και με κρατάει σφιχτά ''γιατί την χτύπησες;''

Εγώ...

''άστην Αλέξανδρε δεν φταίει εκείνη..'' με υπερασπίζεται ενώ προσπαθεί να τον τραβήξει μακριά μου

''παράτησε με ρε Λίζα, τόλμησε να σε χτυπήσει. Είπαμε να είμαστε καλοί αλλά όχι να δεχόμαστε να μας χτυπάει μια κακομοίρα σαν αυτή.Αρκετά.Βοηθήσαμε την κόρη της και αυτό είναι το ευχαριστώ;'' τα λόγια του σαν μαχαίρι στην καρδιά μου.

Κακομοίρα αυτό είμαι...

''δεν...δεν ξέρεις τίποτα'' ψέλλισα μόνο,άφησε το χέρι μου και βρήκα την ευκαιρία να φύγω.....

Εμ.. Εμ.. η συναισθηματική φόρτιση φταίει. Έχουν και οι δυο τα προβλήματα τους

Υπάρχει λόγος που αντέδρασε έτσι ο Αλέξανδρος.

Ελπίζω να σας άρεσε.

Σχόλια και αστεράκια 💗

Άπειρα φιλια σε όλους 😍