Αφιερωμένο στην Marypap
Γκέτο της Βαρσοβίας, Ιανουάριος  1942

Με λένε Ρουθ και είμαι Εβραία που ζούσε στην Πολωνία μόλις 17 χρονών. Μόλις πριν από έναν χρόνο, χάσαμε όλη μας την περιουσία και οι Ναζί κατέστρεψαν το κομψό ζαχαροπλαστείο της οικογένειας μου που πήγαινε από γενιά σε γενιά. Αχ, και είχα μια ολόκληρη ζωή μπροστά μου... Θυμάμαι πόσο καλή ήμουν στα μαθήματα και πως είχα όνειρα να σπουδάσω νομική και να ανοίξω δικό μου γραφείο. Όνειρα θερινής νυκτός όπως φάνηκε... Η ναζιστική μανία μου έφαγε τον πατέρα μου, καθώς τον οδήγησαν με ψευδή κατηγορία στη φυλακή και μας άφησε τρεις γυναίκες μόνες να υποφέρουμε από την ασιτία, το κρύο και την σκληρότητα των μέχρι πρότινος γειτόνων και φίλων που το μυαλό τους πήρε αέρα από τον τρελό τον φασίστα, τον Χίτλερ.
  Ενας χρόνος πέρασε από την στιγμή που ήρθαμε  σε αυτή την κόλαση επί της γης. Μας είχαν κλεισμένους σε ένα μικρό σπίτι, ίσα ίσα χωρούσαμε να κινηθούμε... Μας έφερναν φαγητό κάκιστης ποιότητας :μουχλιασμένο ψωμί, σάπιες πατάτες και λίπος. Ούτε τα ποντίκια δεν το άγγιζαν. Το νερό ήταν πάντα βρώμικο και τα σπίτια παλιά, το κρύο τρυπούσε στα κόκαλα. Τα ρούχα μας είχαν καταντήσει κουρέλια επάνω μας. Η καημένη μου αδελφή, μόλις 2  χρόνων μωρό  δεν άντεξε και πέθανε  λίγες μέρες μετά. Πόσο κλάψαμε μαζί με την μαμά μου...
  Θέλαμε να της κάνουμε μιαν αξιοπρεπή κηδεία αλλά δεν είχαμε ούτε χρήματα, ούτε ραβίνο να κάνει έστω μια σεμνή τελετή για την ψυχούλα της. Τη θάψαμε σε ένα μέρος του μικρού κήπου με τα μαραμένα δέντρα που διέθετε η τρώγλη που μέναμε.
  Η κοιλιά μου έχει σκάσει από την πείνα. Τα μάτια μου έχουν βυθιστεί μέσα στις κόγχες τους, τα χέρια μου έχουν γίνει λεπτά σαν κλαράκια. Η μητέρα μου έχει καταντήσει σκιά του εαυτού της. Ντυμένη μέσα στα μαύρα της κουρέλια, με το μαντίλι περασμένο στο κεφάλι της, τα μάτια της να στάζουν δάκρυα χωρίς σταματημό και τα χέρια της να έχουν ζαρώσει από την κακοπάθεια.
  Αποφάσισα μαζί με έναν φίλο μου, τον Σμουλ να κλεψουμε ένα γερμανικό φορτηγό που μετέφερε καρβέλια που η μυρωδιά τους μου έσπαγε την μύτη... Ενημέρωσα την μητέρα μου ότι πάω μια βόλτα. Παντού, βλέπαμε την ίδια εικόνα :παιδιά να ζητιανεύουν για ένα ξεροκόμματο, να κοιμούνται στο πεζοδρόμιο μέσα στο αγιάζι, ακόμα και στρατιώτες όχι πάνω από 20 χρόνων να εκτελούν συμπατριώτες μου εν ψυχρώ μπροστά από τον τοίχο.
   Καθώς πήγαινα να πάρω ένα ψωμί, παραπάτησα και έγινα αντιληπτή από τον Γερμανό φρουρό. Προσπάθησα να ξεφύγω, όμως από την αδυναμία μου έπεσα στο δρόμο. Ο στρατιώτης με έπιασε από το μαλλί και μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι. Άρχισα να τσιρίζω, προσπαθώντας να τραβήξω την προσοχή ώστε να γλιτώσω από την μανία του. Ο κόσμος μαζεύτηκε γύρω από μας. Μέσα στο πλήθος, η μητέρα μου με είδε και έτρεξε να με σώσει. Μπήκε μπροστά μου και έφαγε πολύ ξύλο που εμπόδισε το γουρούνι να ολοκληρώσει το έργο του. Η μητέρα μου έκλαιγε και με κρατούσε στην αγκαλιά της. Σκούπισμα τα δάκρυα της με τα τρεμάμενα χέρια μου και της είπα "Mamo nie placz" (μετφ:μαμά Μην κλαις).
  Κάποιος όμως είχε άλλα σχέδια για μας. Ο στρατιώτης φώναξε πολλούς ακόμη και έπιασαν την μάνα και εμένα. Ο λαιμός της κόπηκε από ένα μαχαίρι και εγώ έμεινα να κλαίω με άδεια αγκαλιά και έχοντας μείνει ολοκληρωτικά ορφανή από αγάπη σε αυτό τον κόσμο.
  Αναπαύσου εν ειρήνη, μητέρα. Σε ευχαριστώ. Σε αγαπώ...