Η ιστορία έχει να παρουσιάσει πολλά επιτεύγματα των ανθρώπων ,υλικά και μη. Τίποτα ,όμως δεν συγκρίνεται με την ανθρώπινη ψυχή όταν βρίσκει έναν ιερό σκοπό να επιτελέσει .Η ίδια η ψυχή ήταν που έσπρωξε τόσους και τόσους χιλιάδες Έλληνες και όχι μόνο το 1821 να πολεμήσουν την  Οθωμανική αυτοκρατορία  απελευθερώνοντας την χώρα μας από τον ζυγό τους ,η ίδια ήταν που όπλισε τα χέρια  των παλικαριών της Μακεδονίας για να αμυνθούν στην περήφανη Βουλγαρία ,η ίδια ήταν που έσπρωξε πολλούς νέους και νέες να υψώσουν το ανάστημα τους ενάντια στην τρομοκρατία του Χίτλερ που είχε καταλάβει όλη την Ευρώπη. Όμως ,το πιο δύσκολο σε έναν πόλεμο είναι να καταφέρεις να μείνεις άνθρωπος .Όλοι που βγήκαν σε αγώνα ,έχυσαν αίμα άλλος άδικα άλλος δίκαια  και τα μέσα που είχαν οι εχθροί ,θέλοντας και μη πρέπει να τα μεταχειριστεί και η άλλη πλευρά αν δεν θέλει να αφανιστεί. Στον πόλεμο ,οι περισσότεροι χάνουν τον έλεγχο του εαυτού τους και επιτρέπουν στα άγρια ένστικτα τους να τους παρασύρουν έχοντας τύψεις μετά σε όλη τους την ζωή. Είναι ,όμως ,όντως αμαρτία να αισθάνεσαι ένοχος επειδή έτυχε να επιβιώσεις ? Είναι όντως αμαρτία που παλεύεις με νύχια και με δόντια για έναν σκοπό όπως είναι η πατρίδα σου και η ελευθερία των υπολοίπων ?Θεωρείται άραγε φόνος όταν σκοτώνεις έναν εχθρό που αν του χάριζες την ζωή θα έβλαπτε τα παιδιά σου ,την οικογένεια ,τους φίλους σου και δεν θα σταματούσε μόνο εκεί ?

 Δεν γνωρίζω ποια είναι η ηθική  του πολέμου και ούτε θέλω να την μάθω .Δεν θέλω να ζήσει κανένας μια φοβερή κατάσταση όπως είναι ο πόλεμος .Ίσα-ίσα αυτοί που είναι νεκροί εξαιτίας του ,το έκαναν για να ζήσουμε μια ζωή με ειρήνη ,ελευθερία και ισότητα με άλλους λαούς. Η ιστορία της γυναίκας που θα σας αφηγηθώ παρακάτω κατάφερε για μένα να παραμείνει άνθρωπος ακόμα και όταν πολεμούσε στην πρώτη γραμμή του σοβιετικού στρατού ,σκοτώνοντας Γερμανούς οι οποίοι της στέρησαν μια ζωή φυσιολογική και σχεδόν όλη της την οικογένεια . Ωστόσο ,το νήμα της ζωής της κόπηκε απότομα μόλις στα 20 της χρόνια  από σφαίρες οι οποίες της τρύπησαν την καρδιά και το στομάχι ενώ κάλυπτε έναν πληγωμένο αξιωματικό το 1945 . 

Η Ρόσα Σανίνα ,κρατούσε ημερολόγιο και αισθανόταν τύψεις επειδή αφαιρούσε ζωές ,έστω εχθρών της. Παρακάτω ,παρουσιάζεται ένα απόσπασμα του (δικής μου επινόησης σύμφωνα με αυτά που διάβασα ).

<< Αγαπητό μου ημερολόγιο ,

Δεν ξέρω ποια θα είναι η έκβαση του πολέμου ,δεν ξέρω αν ζήσω ή αν θα πεθάνω την επόμενη ημέρα .Φοβάμαι τόσο πολύ το σκοτάδι και το κρύο που πέφτει την νύχτα .Η καρδιά μου πάει να σπάσει όταν ακούω  τον κρότο των όπλων και ξέρω ότι και εγώ πυροβολώ και σκοτώνω ανθρώπους ,έστω και εχθρούς .Σάμπως ,δεν είναι και αυτοί άνθρωποι ?Σίγουρα ,θα έχουν μια οικογένεια ,έναν πατέρα που περιμένει τον γιο του να γυρίσει και να τον σφίξει στην αγκαλιά του συγκινημένος ,μια δυστυχισμένη μητέρα η οποία άφησε τα παιδιά της να πάνε στον πόλεμο και ή να πεθάνουν ή να γυρίσουν πίσω ζωντανοί με σπασμένο ηθικό ,τα αδέλφια τα οποία περιμένουν με αγωνία να δουν το ίνδαλμα ,ίσως να έχουν και ένα κορίτσι που σπαράζει από πόνο και κλαίει από μοναξιά που έφυγε ο αγαπημένος της .Ίσως και αυτοί να εκτελούν εντολές ,ίσως να μην είχαν άλλη επιλογή . Αχ καταραμένος να είσαι Χίτλερ. Πώς μπόρεσες να κάνεις στον λαό που σε εμπιστεύτηκε και σε ψήφισε τέτοιο μεγάλο κακό ?Πώς μπόρεσες να αρπάξεις να να στύψεις τις καρδιές όλων των λαών σαν να ήταν πορτοκάλι ? Είμαστε η τελευταία ελπίδα για τον κόσμο αφού ηττήθηκαν  ή υπέστησαν καταστροφές πολλές χώρες. >>

<<Χθες ,έκανα την πρώτη μου αμαρτία. Σκότωσα έναν Γερμανό στρατιώτη που σημάδεψε έναν ανώτερο μου . Οι συμπολεμίστριες μου με παρηγορούσαν  και μου έδιναν συγχαρητήρια ενώ εγώ αισθανόμουν έναν πάγο να εξαπλώνεται από την καρδιά μου σε όλο μου το σώμα .Για όνομα του Θεού ,σπούδασα με μεγάλη δυσκολία νηπιαγωγός επειδή η πόλη μου ήταν μακριά και περπατούσα ολόκληρα μέτρα μέσα στο χιόνι με το σώμα μου να μουδιάζει και τώρα αισθάνομαι ξανά αυτήν την  δυσάρεστη αίσθηση . Ο ανώτερος μου με κάλεσε στην σκηνή του .Ήθελε να με συγχαρεί για τις επιδόσεις στην εξολόθρευση των ναζί ,στην πειθαρχική μου συμπεριφορά και την τεράστια αντοχή που δείχνω στις κακουχίες .Δεν ξέρω πώς άλλαξα .Του είπα ένα ευχαριστώ και ότι δε μου αξίζουν συγχαρητήρια επειδή απλά κάνω το καθήκον μου Σήμερα το βράδυ ,έμαθα από το γράμμα της  μητέρας  μου ότι τα αδέλφια μου σκοτώθηκαν από αυτούς .Αυτό ήταν .Τέρμα οι συναισθηματισμοί και τα άσκοπα λόγια .Ας με συγχωρέσει ο Θεός . Από εδώ και μπρος, δεν θα γνωρίσουν οι Γερμανοί σκληρότερο εχθρό από εμένα >>.

 Και όντως από εκεί και έπειτα ,έκανε ό,τι χρειάζεται χωρίς να το σκέφτεται .Δεν σημαίνει όμως ότι δεν την τυραννούσαν οι τύψεις τα βράδια που ξάπλωνε να κοιμηθεί από την ένταση των μαχών . Δε σημαίνει ότι δεν έκλαιγε όταν σκοτώνονταν συμπολεμίστριες της τις οποίες έθαβαν πρόχειρα μέσα στο χιόνι . Συνέχιζε να κρατάει ημερολόγιο και να πολεμάει για την ευτυχία άλλων ανθρώπων αγόγγυστα ακόμα και όταν τα πράγματα είχαν γίνει επικίνδυνα και ήρθε διαταγή να εγκαταλείψουν το σώμα οι γυναίκες και να πολεμάνε μόνο οι άντρες. Ήθελαν να τις προστατέψουν . Χρειάστηκε να ντυθεί σαν άνδρας και να πολεμήσει ξανά .Φυσικά ,ήταν θέμα χρόνου να την ανακαλύψουν χωρίς να της θυμώσουν που παράκουσε . Αποδείχτηκε σωτηρία που βρίσκονταν αυτή εκεί . 

Ωστόσο ,πέθανε από δύο σφαίρες που την χτύπησαν στο στήθος και στο στομάχι ενώ κάλυπτε έναν πληγωμένο αξιωματικό. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των γιατρών να την επαναφέρουν στην ζωή ,ξεψύχησε με ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο ωχρό της πρόσωπο. Έφυγε τουλάχιστον ήσυχη και ευτυχισμένη η ψυχή της για τον άλλον κόσμο . Η μητέρα της στάλα δάκρυ δεν έριξε όχι από σκληρότητα αλλά επειδή ήξερε την πεισματάρα κόρη της και την ψυχή της και αφού εκείνη ξεκουράστηκε δεν ήθελε να επιβαρύνει την μνήμη της . Ένα παιδί της έμεινε από τα τέσσερα που είχε ,ένα αγόρι το οποίο θα το μεγάλωνε  όπως τα άλλα .