Πολικό ψύχος επικρατούσε στην Αγία Πετρούπολη ή αλλιώς Λένινγκραντ. Ένα παχύ στρώμα χιονιού είχε σκεπάσει την πόλη σαν αφράτο πάπλωμα κάνοντας ακόμη πιο δύσκολες τις συνθήκες διαβίωσης. Η ρωσική περηφάνια καλά κρατούσε και κανένας κάτοικος όσο πεινασμένος, όσο απελπισμένος και να ήταν δεν θα ένιωθε ποτέ την μπότα του Γερμανού στο σβέρκο του. Η πολιορκία της μεγαλούπολης αποτελούσε μια βασική επιχείριση για την κατάρρευση του ηθικού του  στρατού των κόκκινων αλόγων ωστόσο αυτό δεν επρόκειτο ποτέ να συμβεί υπό την ηγεσία ικανότατων και έξυπνων ανδρών όπως ο στρατηγός  Γκεόργκι Ζούκοφ.
    Ωστόσο, η περιοχή είχε και ένα γεωγραφικό πλεονέκτημα που εξελίχθηκε σε ευχή και κατάρα :τις νοτιοανατολικές ακτές της Λάντογκα. Ο Φον Λέεμπ προσπάθησε το Νοέμβριο να τις ελέγξει, καταλαμβάνοντας το Τιχβίν (κομβική πόλη 200 χλμ. ανατολικά του Λένινγκραντ), δεν κατάφερε όμως να το κρατήσει - τον Δεκέμβριο εξαναγκάσθηκε σε υποχώρηση με βαρύτατες απώλειες, αφήνοντας έτσι ένα μικρό κενό. Δόθηκε έτσι στον Κόκκινο Στρατό η ευκαιρία να παίξει το τελευταίο του χαρτί, κάνοντας κάτι εξωπραγματικό: κατασκεύασε το Δρόμο της Ζωής επάνω στην παγωμένη λίμνη, από τη ΝΑ ακτή προς τη ΝΔ, δημιουργώντας οδό εφοδιασμού σε τρόφιμα και πολεμοφόδια.
  Μπορεί, ο Δρόμος της Ζωής να μην απέδωσε πολλά (δύο στα τρία καμιόνια καταστρέφονταν από πυρά των γερμανικών αεροπλάνων), ακόμη όμως και αυτά τα λίγα υπήρξαν αρκετά για να σωθεί η πόλη. Επίσης, ο Δρόμος της Ζωής υπήρξε πολύτιμος για την εκκένωση της πόλης από ασθενείς και τραυματίες καθώς  απομακρύνθηκαν 514.000 άμαχοι και 35.000 στρατιώτες. 
    Όμως, η πείνα, το υπερβολικό κρύο και οι συνεχείς βομβαρδισμοί λυγίζουν και την πιο ατσάλινη καρδιά. Μια γυναίκα, η Σβετλάνα είχε δύο μικρά μωράκια ωστόσο το ένα πέθανε και εκείνη έκοβε κομμάτια από το σώμα του νεκρού της παιδιού για να ταΐζει το ζωντανό το οποίο τελικά επιβίωσε! Τα περιστατικά κανιβαλισμού ήταν συχνά και πώς άλλωστε να μην φθάσουν σε τέτοιο ακραίο σημειο με ελάχιστη ποσότητα φαγητού, με τα σπίτια παγωμένα χωρίς ένα ξύλο να ρίξουν στην σόμπα τους, με ερείπια να φαίνονται απέναντι και γύρω τους και πτώματα στον δρόμο?
    Στα γεγονότα αυτής της φάσης αξίζει να αναφερθεί η Επιχείρηση Μπουρίνι, με τον ασυνήθιστο στόχο της υλοποίησης μιας συναυλίας. Από τη Μόσχα όπου βρισκόταν, ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς είχε συνθέσει μία συμφωνία αφιερωμένη στην αντίσταση του Λένινγκραντ (Opus 60, Leningrad). Ένα αεροσκάφος έσπασε το γερμανικό αποκλεισμό και πέταξε τις παρτιτούρες μέσα σε ένα σακίδιο, ενώ επαγγελματίες μουσικοί ανακλήθηκαν από τα χαρακώματα και σχημάτισαν συμφωνική ορχήστρα για την εκτέλεσή της. Η παράσταση δόθηκε στις 9 Αυγούστου και μεταδόθηκε με μεγάφωνα σε όλη την πόλη, αφού προηγουμένως τρεις χιλιάδες οβίδες εκτοξεύθηκαν κατά θέσεων του γερμανικού πυροβολικού, ώστε να εξασφαλισθεί η σιγή του κατά τη διεξαγωγή της. Τελικά η πολιορκία λύθηκε τον Ιανουάριο του 1944, όταν ο Κόκκινος Στρατός κατάφερε την οριστική απώθηση των εισβολέων. Τότε ολόκληρη η ανθρωπότητα βρέθηκε μπροστά στο μέγεθος της τραγωδίας αλλά και του ηρωισμού: από τα τρία εκατομμύρια κατοίκους του Λένινγκραντ, οι 1.000.000 - 1.100.000 πέθαναν από τους βομβαρδισμούς και την πείνα. Ακούστηκαν πολλές χαρακτηριστικές ιστορίες για ανθρώπους που προτίμησαν να πεθάνουν από το κρύο παρά να κάψουν τη βιβλιοθήκη τους για να ζεσταθούν, ή για τον καθηγητή Βοτανικής του πανεπιστημίου που προτίμησε να πεθάνει από την πείνα, παρά να φάει τη συλλογή που περιελάμβανε πλήθος βρώσιμων φυτών, καρπών και σπόρων (περισσότερα από 200.000 τεμάχια διαφόρων ειδών).

Για τον ηρωισμό των κατοίκων της, το 1945 η πόλη ήταν η πρώτη της Σοβιετικής Ένωσης που έλαβε τον τιμητικό τίτλο της Ηρωικής Πόλης.

Όφειλα να γράψω και ένα κεφάλαιο για την ηρωική αντίσταση των κατοίκων  του Λένινγκραντ που παρά  τις αντίξοες συνθήκες κράτησε ψηλα το κεφάλι. Στο επόμενο σας έχω μια ιστορία που σας είχα υποσχεθεί και δεν την πρόλαβα, λόγω εξεταστικής. Μείνετε συντονισμένοι λοιπόν! ❤️