Όλοι ξέρουμε την δραματική ιστορία της Άννας Φρανκ, της μικρής Εβραίας που είχε την ατυχία να μεγαλώσει στην Γερμανία. Κατά την διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής, η οικογένεια της μαζί με τέσσερεις οικογενειακούς φίλους κρύβονταν σε ένα σπίτι στο Άμστερνταμ καθώς εξαπλωνόταν η γερμανική κυριαρχία  και στην Ολλανδία. Η μικρή Άννα 13 χρόνων τότε κρατούσε ημερολόγιο όπου κατέγραφε τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τα τεκταινόμενα μέσα στο σπίτι αλλά και έξω από αυτό όσον αφορά τον πόλεμο. Ωστόσο, τον Ιούλιο του 1945, συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν - Μπέλζεν. Η Μαργκότ και η ίδια προσβλήθηκαν από τύφο. Η μητέρα τους είχε πεθάνει ήδη και σε λίγο την ακολούθησε και η Μαργκότ. Ο θάνατος της αδελφής της έσπασε το ηθικό της και λίγες μέρες αργότερα απεβίωσε και εκείνη με ένα χαμόγελο στο παιδικό της πρόσωπο. Ο πατέρας της, ο Οττο Φρανκ ήταν ο μόνος που επιβίωσε. Γύρισε πίσω στο Αμστερνταμ όπου και του παραδόθηκε το ημερολόγιο. Αποφάσισε να το εκδόσει αφού αποτελούσε μια ισχυρή ιστορική μαρτυρία.

Παρακάτω, σας παραθέτω αυτούσια λόγια της Άννας Φρανκ από αυτή την εξαιρετική πηγή :

«Δεν θέλω να ζήσω μια μάταιη ζωή όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Θέλω να είμαι χρήσιμη ή να προσφέρω χαρά σε όλους, ακόμα και σε αυτούς που δεν θα τύχει να συναντήσω ποτέ. Θέλω να συνεχίσω να ζω, ακόμη και μετά το θάνατό μου!» Άννα Φρανκ
4. Το μεγαλείο του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με τον πλούτο ή τη δύναμη.

«Το ανθρώπινο μεγαλείο δεν έγκειται στον πλούτο ή στη δύναμη, αλλά στο χαρακτήρα και την καλοσύνη. Οι άνθρωποι είναι απλά άνθρωποι και όλοι μας έχουμε ελαττώματα και αδυναμίες, αλλά επίσης, όλοι μας γεννιόμαστε με καλοσύνη μέσα μας.»

5. Βαθιά μέσα μας όλοι έχουμε καλή ψυχή.

«Είναι πραγματικά θαύμα που δεν έχουν εκπέσει όλα τα ιδανικά μου, μιας και μοιάζουν τόσο ανέφικτα και αδύνατον να πραγματοποιηθούν. Ωστόσο, μπορώ να τα διατηρώ, γιατί παρ’ όλα αυτά, εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουν καλή καρδιά.»

6. Σκέψου όλα τα όμορφα πράγματα που παραμένουν γύρω σου και νιώσε ευτυχισμένος.

«Δεν σκέφτομαι τη δυστυχία, αλλά τα όμορφα πράγματα που παραμένουν γύρω μου.»

«Όσο υπάρχει το φως του ήλιου και ο αίθριος ουρανός, και όσο μπορώ να τα απολαύσω, πώς μπορώ να είμαι λυπημένη;»

«Δεν μπορώ να χτίσω τις ελπίδες μου πάνω στα θεμέλια της δυστυχίας, της σύγχυσης και του θανάτου. Βλέπω τον κόσμο να μετατρέπεται σταδιακά σε έρημο τόπο, ακούω ολοένα να πλησιάζουν κεραυνοί, που πρόκειται να μας καταστρέψουν ολότελα. Μπορώ να αισθανθώ τα βάσανα εκατομμυρίων ανθρώπων και όμως, όταν κοιτάζω ψηλά στους ουρανούς, νομίζω ότι όλα θα ευοδώσουν, ότι αυτή η σκληρότητα πάρα πολύ σύντομα θα τελειώσει, και ότι η ειρήνη και η ηρεμία θα επιστρέψουν και πάλι.»

7. Εκεί που υπάρχει ελπίδα, υπάρχει και ζωή.

«Εκεί που υπάρχει ελπίδα, υπάρχει και ζωή. Μας γεμίζει με φρέσκο κουράγιο και μας κάνει ισχυρούς και πάλι.»

«Είναι υπέροχο να μην χρειάζεται καμιά στιγμή αναμονής για να αρχίσουμε να βελτιώνουμε τον κόσμο.»

8. Η συγγραφή είναι θεραπεία.

«Μπορώ να αποτινάξω από πάνω μου τα πάντα, ενώ γράφω. Οι λύπες μου εξαφανίζονται και το θάρρος μου αναγεννιέται.»

«Γράφοντας ένα ημερολόγιο είναι πραγματικά μια παράξενη εμπειρία για κάποια σαν εμένα. Όχι μόνο γιατί ποτέ πριν δεν είχα γράψει κάτι, αλλά και επειδή μου φαίνεται ότι αργότερα ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος θα ενδιαφερθεί για τους συλλογισμούς ενός δεκατριάχρονου κοριτσιού που πάει σχολείο. Εντάξει, δεν τρέχει τίποτα. Νιώθω πως μου αρέσει να γράφω.»

9. Κανείς δεν έχει γίνει φτωχός προσφέροντας.

10. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι και καθορίζουμε το χαρακτήρα μας.

«Οι γονείς μπορούν να δώσουν μόνο μια καλή συμβουλή ή κάποιες σωστές κατευθύνσεις, η τελική διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός ατόμου βρίσκεται στα χέρια του.»

10-mathimata-pou-pirame-gia-ti-zoi-apo-tin-anna-frank-icon1
   

Τι βλέπετε όταν κοιτάξετε την εικόνα που έχω βάλει στην αρχή του κεφαλαίου? Εγώ βλέπω ένα μικρό κοριτσάκι με μαύρα μαλλάκια που στολίζουν το αγγελικό της πρόσωπο και ένα χαμόγελο που φωτίζει και την πιο σκοτεινή γωνία του  κόσμου. Πίσω από αυτό το προσωπείο, βλέπω μια παιδική καρδούλα που παρά τις αντίξοες συνθήκες συνεχίζει να βλέπει το καλό στους ανθρώπους. Ποιες είναι οι σκέψεις οι δικές μου?

Πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να εκτιμούμε τα απλά καθημερινά πράγματα της ζωής όπως είναι το φως του ήλιου, ο καθαρός ουρανός και περισσότερο την οικογένεια μας και όσους θεωρούνται σημαντικοί για εμάς όπως φίλους, συγγενείς. Προσεύχομαι κάθε μέρα στον Θεό άλλη φορά να μην γίνει ξανά πόλεμος  γιατί δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να περπατούν ολόκληρα χιλιόμετρα για να πάνε σε ένα σούπερ μάρκετ, εκείνα τα αθώα παιδάκια που κοιτάνε γύρω τους με περιέργεια και ελπίδα. Είναι σαν να βλέπω τον μικρό μου αδελφό να με κοιτάζει... Σκεφτείτε ότι αυτά τα παιδιά έφυγαν σε μικρή ηλικία από την γη τους, έχασαν την περιουσία τους, την παιδική ανεμελιά, ίσως μπροστά στα μάτια τους να σφάχτηκαν συγγενείς τους και ήρθαν μετά κόπων και βασάνων στην Ελλάδα και όχι μόνο.
   Από την άλλη μεριά, υπάρχουν άτομα που έχουν όλες τις ανέσεις (ένα σπίτι με όλα τα αγαθά, τεχνολογία, ελεύθερη εκπαίδευση) και δεν τους φτάνει όλο αυτό λένε κιόλας ότι έχουν προβλήματα. Για μένα πρόβλημα είναι να μη έχεις να φας, να θέλεις να σπουδάσεις και να μην μπορείς λόγω οικονομικών πόρων, να αναγκάζεσαι να φύγεις από την πατρίδα σου λόγω πολέμου... Δεν ξέρω τι γίνεται στην προσωπική ζωή του καθενός και τι θέματα έχει να λύσει αλλά ας πάρουμε παραδείγματα ανθρώπων που βλέπουμε μπροστά μας καθημερινά.
   Στο πανεπιστήμιο μου, υπάρχουν μαμάδες με μικρά παιδιά, μια κυρία περίπου στα 60 ετών που μάλιστα έχει και ένα εγγονάκι και άνθρωποι που έχουν τελειώσει ήδη ένα ή δύο πανεπιστήμια και ήρθαν και στο Παιδαγωγικό... Ειλικρινά, δεν ξέρετε πόσο τους θαυμάζω γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν περισσότερα θέματα να λύσουν, έχουν μεγάλες ευθύνες όπως η φροντίδα των παιδιών και η σωστή του ανατροφή και παρόλα αυτά δεν σταματούν να προσπαθούν. Στα μάτια τους βλέπω ήρωες , δεν ξέρω αν συμφωνείτε.... Ήρωες δεν είναι άτομα που έχουν υπερφυσικές δυνάμεις ούτε είναι απαραίτητο να έχουν θυσιαστεί, είναι αυτά τα άτομα που κάνουν τον εαυτό τους ξεχωριστό...
   Ίσως να μακρυγόρησα, ίσως να σας κούρασα αλλά ήθελα όλες αυτές οι σκέψεις που μου προκάλεσε η ιστορία της Άννας Φρανκ να τις μοιραστώ μαζί σας. Μια συμβουλή :Όσο και αν είναι δύσκολα τα πράγματα, ποτέ μην σταματήσετε να προσπαθείτε για το καλύτερο. 😊