Αφιερωμένο σε marypap

Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπούχεντβαλτ
Φεβρουάριος  1944

    Η  δεκαοχτάχρονη κοπέλα που άκουγε στο όνομα Βαλέρια Στάιλ  κοιτούσε την αντανάκλαση της στο ραγισμένο  καθρέφτη της τρώγλης όπου ζούσε τον  τελευταίο  χρόνο. Το ενδιαφέρον της επικεντρωθηκε στο ανεπαίσθητο πρήξιμο της κοιλιάς της. Αυτό το φούσκωμα σε συνδυασμό με την ναυτία που την είχε ταράξει τις τελευταίες μέρες την οδηγούσε σε ένα καθόλου ευχάριστο συμπέρασμα.
   Έριξε μια ματιά στο "δωμάτιο" της. Αν υπήρχαν δύο λέξεις για να το περιγράψει θα το χαρακτήριζε ως σκοτεινό και  μουντό. Με το ζόρι οι θαμπές ακτίνες του ήλιου μπορούσαν να εισβάλλουν από το μικροσκοπικό παράθυρο με κάγκελα προσπαθώντας να ζεστάνουν την θλιμμένη της ψυχή . Μόνο μία ψηλή καρέκλα υπήρχε για να μπορεί να βλέπει την αυλή του στρατοπέδου. Τουλάχιστον, είχε ένα καθαρό κρεβάτι με λεπτά σεντόνια που καθόλου δεν βοηθούσαν να προστατέψει το αδυνατισμένο της σώμα από το δριμύ κρύο. Το βλέμμα της έπεσε στην ενδυμασία που την ανάγκασαν να φορέσει. Ένα κομπινεζόν που το φορούσε σε καθημερινή βάση, μια ρόμπα και την τυπική ριγέ φόρμα που την είχε φυλαγμένη σε ένα παλιό συρτάρι. Της έμοιαζαν τόσο φτηνά που μισούσε τον ίδιο της τον εαυτό.
   Αναπολούσε ήδη  τους καιρούς  που κυκλοφορούσε με την τελευταία λέξη της μόδας στους δρόμους της Λένινγκραντ , που χαμογελούσε ξένοιαστη μαζί με την φίλες της, που απολάμβανε την απλόχερη αγάπη που έπαιρνε από τους γονείς της ως μοναχοκόρη και που περνούσε ώρες στο βιβλιοπωλείο του πατέρα της ξεφυλλίζοντας τις σελίδες ενός βιβλίου τα οποία την ταξίδευαν σε κόσμους μαγικούς.

Όλα αυτά όμως της τα στέρησε ο πόλεμος.
Όλη η πόλη τότε, υπέφερε από την πείνα και οι αρρώστιες πλήθαιναν. Η πολιορκία του Χίτλερ έφερνε αποτέλεσμα. Σε λίγες μέρες η πόλη θα παραδίδονταν. Οι καημένοι  οι γονείς της νόσησαν από τύφο ξεψυχώντας στον δρόμο που ήταν καλυμμένος από χιόνι, με το όνομα της μικρούλας στα χείλη.
Μέρες τους αναζητούσε, νύχτες πολλές δεν κοιμήθηκε περιμένοντας να επιστρέψουν. Νόμιζε ότι είχαν χαθεί. Η πραγματικότητα όμως ήταν άλλη... Όμως τα χειρότερα ήρθαν όταν οι Γερμανοί  επιβάλλοντας το δίκιο του ισχυρού νικητή, ανάγκασαν όλο τον γυναικείο πληθυσμό να επιβιβαστεί στα τρένα με προορισμό το  Ράβενσμπουργκ. Όταν κατέβηκαν, τις υποδέχτηκαν γυναίκες φρουροί, όλες νέες, κατάξανθες, γυμνασμένες που τις αποκαλούσαν πόρνες και σκύλες. Κοιμούνταν σε ένα βρομερό στάβλο, η μία πάνω στην άλλη σαν ζώα και δούλευαν χωρίς διάλειμμα κουβαλώντας βαριά φορτία. Ωστόσο, δεν έχασε το κουράγιο της. Λίγο καιρό αργότερα, επιλέχθηκαν μεταφέρθηκαν κάποιες στο Άουσβιτς και κάποιες στο Μπούχεντβαλτ. Εκεί, εκμεταλλεύτηκε αυτή την ευκαιρία. Παρουσιάστηκε στον Διοικητή και του ζήτησε να δουλέψει ως πόρνη. Είχε ακούσει ότι μετά από ένα εξάμηνο εξαναγκαστικής πορνείας θα αφήνονταν ελεύθερες. Βέβαια όπως κατάλαβε αργότερα, ήταν λόγια του αέρα. Λόγω της ομορφιάς της, την επισκέπτονταν  μόνο Ναζί αξιωματικοί και όχι κρατούμενοι. Το φαγητό που της έδιναν ήταν λίγο περισσότερο από αυτά των άλλων αλλά έλειπαν πολλά βασικά για να τραφεί σωστά. Παρείχε τις υπηρεσίες της από τις 8 πμ μέχρι και τις 10 μμ εξυπηρετώντας κατά μέσο όρο 7 με 15 άντρες.
   Το κορμί της είχε γεμίσει με αμυχές και μελανιές από την βάρβαρη μεταχείριση από τους κατακτητές. Παρόλο που έκανε μπάνιο κάθε μέρα δεν μπορούσε να βγάλει την μυρωδιά αυτών των γουρουνιών από πάνω της. Είχε πολλους μήνες να ευχαριστηθεί τον ύπνο. Και πώς άλλωστε μπορούσαν τα όνειρα να έρθουν να την γαληνέψουν όταν ακούει ουρλιαχτά που προέρχονταν από τα κρεματόρια, κραυγές πόνου από το μαστίγιο που έπεφτε αλύπητα στις πλάτες των φυλακισμένων και φράσεις στα γερμανικά που της θύμιζαν την κατάντια της.???
  Δεν άντεχε άλλο. Αποφασισμένη, πήρε μια λεπίδα που είχε κατορθώσει να κλέψει από μια αφηρημένη επόπτρια και έκοψε με αυτή τις φλέβες της κάνοντας το αίμα να καλύψει μεγάλο μέρος από το πάτωμα. Ηθελε να σώσει αν όχι τον εαυτό της τουλάχιστον το μικρό που δεν θα προλάβαινε να μεγαλώσει στα σπλάχνα της.

Αυτό το διήγημα είναι φόρος τιμής στις  γυναίκες που δούλευαν ως πόρνες χωρίς την δική τους βούληση και που αυτοκτόνησαν μην αντέχοντας τους Ναζι.Αυτες οι γυναίκες δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ ως θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης. Παράλληλα, θεωρούνται στιγματισμένες  και ένοχες που επιβίωσαν σε αντίθεση με κάποιες άλλες κρατούμενες οι οποίες συχνά τις κατηγορουσαν για τυχοδιωκτισμό ή προδοσία. Έτσι, όσες από αυτές επέζησαν προτίμησαν λανθασμένα βέβαια να σιωπήσουν.