Πριν 17 χρόνια.

Σοφία pov
Εκείνη την νύχτα όλα ήταν ένα χάος, έβρεχε πολύ και οι ειδησεις στην τηλεόραση έλεγε για ενα τύφονα που χτύπησε την πολύ. Εκεί που καθόμουνα στο καναπέ με τον Στράτο στην αγκαλιά μου, ξαφνικά άρχισε σειετε η γη. Κουνιοντουσαν τα πάντα, το  πολυφωτο, η τηλεόραση, ο καναπές ο ίδιος, όλα μέσα στο σπίτι. Άμεσος έτρεξα έξω με το παιδί στην αγκαλιά και είδα και τους άλλους γείτονες να λένε για τον σεισμό. Εγώ πανικοβλιμενη απο το σεισμό που είχε γίνει και απόφασησα να κοιμηθώ στο αυτοκίνητο με το παιδί στην αγκαλιά τον Στράτο μου. Όλο το βράδυ έβρεχε πολύ. Όταν σηκώθηκα το πρωί,είδα μπροστά στα μάτια μου λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, έξω λίγο ποίο εκεί σέ ένα στενό, ένα αυτοκίνητο, αναποδογιρησμενο. Κοίταξα τριγύρω το περιβάλλον και είδα οτι όλα είχαν πλημμύρισει. Σήκωσα με το χέρι μου το κινητό και είδα οτι ηταν 5  το πρωί.Ούτε καλά δεν είχε φέξη. Άκουσα να είχατε ένα κλάμα στο αέρα. Πήρα το κινητό στο χέρι και τον Στράτο στην αγκαλιά μου και άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου μου για να βγω έξω. Μόλις την άνοιξα ελάχιστα άρχισε να μπαίνει νερό μέσα απο την πλημμύρα. Έκλεισα στην πορτα του αυτοκινήτου και άναψα το φακό του κινητού μου μιας και τα φώτα της ΔΕΗ ήταν κατεστραμενα απο τον τύφονα. Το νέρο ηταν μέχρι τις γάμπες μου και καλά καλά δεν μπορούσα να περπατισω. Άρχισα να ακούω ποιο καθαρά το κλάμα που ηχούσε στο αέρα και πλησίασα στο αυτοκίνητο που απο εκει ηχούσε το κλάμα. Τότε έσκυψα και είδα ανάποδο γυρισμένο στο κάθισμα με  την ζώνη ασφαλείας να το κρατάει ένα νεογέννητο κοριτσάκι να έχει πλανταξει στο κλάμα. Άμεσος έβαλα το κινητό στην κολοτσεπη και πήρα στην αγκαλιά το νεογέννητο μωρό. Αν και οταν έβγαλα την ζωνη έβαλα με τέτοιο τρόπο το χέρι ώστε να το κρατισω για να μην πέσει στα νερά. Μετά απο αυτό, πήγα και τα δύο μωρά στο σπίτι. Άρχισα να ταΐζω το νεογέννητο κοριτσάκι. Ενώ ο Στράτος κοιμόταν στο καροτσάκι του. Πέρασε μια βδομάδα, αλλα κανένα νέο στις ειδήσεις για κανένα εξαφανισμένο ή εγκαταλείμενο μωρό. Τότε πήρα μια μεγάλη απόφαση, να το μεγαλοσω εγώ. Το πρώι της επόμενης μέρας, που παρεμπιπτόντως ήταν Τρίτη πήρα τα δύο μου παιδιά στο αυτοκίνητο και πήγα στο δημαρχείο να δηλώσω το παιδί μου. Την αξιαγάπητη Λυδία μου. Ναι αυτό το όνομα αποφάσισα να τής δόσω. Όταν έκανα ολα τα χαρτιά, πλέων ήταν δικό μου παιδί. Πήρα και τα δύο μου παιδιά και ξεκίνησα για το σπίτι. Στο δρόμο που πηγενα με το αυτοκίνητο μου στο σπίτι, σε ένα στενό που γύριζα να στρίψω και ήταν μονόδρομος και μιας κατέθισεις δρόμος. Πετάχτηκε απο το πουθενά ενα μηχανάκι που πήγενε αντίθετα. Τότε τα έχασα και τρόμαξα τόσο πολύ που πάτησα φρένο, αλλά ηταν ήδη πολύ αργά. Έκλεισα τα μάτια μου και προσεύχόμουν να μην παθουν τίποτα τα παιδία. Ύστερα από 2 λεπτά συνειδητοποίησα ότι δεν έκανε κανένα μπαμ απο καμια σύγκρουση τον δύο οχημάτων και άνοιξα τα ματια μου σιγά, σιγά. Μόλις τα άνοιξα αντίκρισα ένα θάϋμα. Ο άνθρωπος στην μηχανή είχε πέσει κάτω απο το φόβο χωρίς να ακουμπήσει το αυτοκίνητο μου και ηταν ασφαλής και τότε κοίταξα από το μέσα κεντρικό καθρέφτακι του αυτοκινή του να δω αν τα παιδιά ήταν ασφαλής και έμεινα κόκαλο στο θέαμα που είδα. Η Λυδία μου να στέκεστε στον αέρα στην μέση του αυτοκινή του με δύο τεράστια λευκά φτερά να την περικυκλονουν. Ενώ ο  μικρός μου Στρατός να παίζει με τα λευκά φτερά του μωρού που βρήκα εκείνο το τρομερό βράδυ. Ήταν μόνο για λίγα λεπτά. Τότε πήρα γρήγορα τον Στράτο στην αγκαλιά και βγήκα τρέχοντας απο το αυτοκίνητο. Έτρεξα όσο ποιο γρήγορα μπορούσα ενω ούρλιαζα. Εκεί που ούρλιαζα ο Στράτος μου έκλαιγε και άπλωσε το μικροσκοπικό χέρι του στο πρόσωπο μου. Άμεσος κατάλαβα και συνειδητοποίησα οτι αυτό που έκανα, το να εγκαταλείψω το νεογέννητο κοριτσάκι ηταν ένα απαίσιο και ασυγχώρητο λάθος. Άμεσος γύρισα πίσω και είδα την Λυδία να παιζει τόσο γλυκά με την κουδουνίστρα της και άμεσος την πήρα στην αγκαλιά μου και έκλαιγα. Όταν συνήλθα ύστερα απο λίγα λεπτά είδα τον  άνθρωπο ότι ηταν άναισθητος στο δρομο. Κάλεσα το 166 και μετά αφού ήρθαν οι πρώτες βοήθειες εφιγα για το σπίτι μου.

Μετα απο 17 χρόνια.

Λυδία pov
Ο ήλιος έπεσε στο πρόσωπο μου, άμεσος άνοιξα τα ματια μου και σηκώθηκα απο το κρεβάτι μου. Είχα βάλει ξύπνιτηρη στο κινητό μου, αλλά ξυπνισα πιο μπροστά λόγο της υπερέντασης. Ααα... δεν σας είπα, είναι τα γενέθλια μου και γίνομαι 18 χρόνων. Πήγα στην ντουλάπα πηρα εσώρουχα, ρούχα και μπουρνούζι και πήγα στο μπάνιο να κάνω ενα χαλαροτηκο μπανακι. Μόλις τελείωσα ντιθηκα και πήρα το μπιστολακι να ισιώσω τα μαλλιά μου. Όταν τελείωσα βάφτηκα και ημουν έτοιμη για την τέλεια ημέρα που θα περάσω. Μόλις βγήκα απο το μπάνιο πήρα στα χέρια μου το κινητό που βρισκόταν στο κομοδίνο μου και πληκτρολογισα τον αριθμό της Μαργαρίτας.

Κλήση!
Μαργ: Έλα μωρή τρελή. Γιατί με περνης τέτοια ώρα?
Λυδία: Είσαι έτοιμη για σήμερα?
Μαργ: Οχι δεν είμαι. Είναι....... Ιιιι 6:30 το πρωί. Καλά πας καλά κοπέλα μου?!
Λυδία: Σήμερα δηλαδή θέλεις να πεις ότι ξέχασες τι είναι?!
Μαργ: Οχι! Είναι κάτι σήμερα?!
Λυδία: 14 Φλεβάρη!!!
Μαργ: Εεε.... και! Με πήρες για την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου?!
Λυδία: Οχι για αυτό! (Δεν πιστεύω ότι ξέχασε τα γενέθλια μου?!).Είναι τα γενέθλια μου, δεν το πιστεύω οτι τα ξέχασες?!

Λυδία pov
Και είσαι κολιτη μου 17 χρόνια τώρα. Ααα ξέχασα να σας πω ότι η Μαργαρίτα μετακόμισε στην γειτονιά μου πριν απο 17 χρόνια! Δηλαδή την ξέρω και με ξέρει μια ζωή!

Μαργ: Εεε όχι, δεν τα ξέχασα, αλλά σήμερα δεν θα είμαι μαζί σου, γιατί θα πάω με τους γονείς μου στην εξοχή για κάμπινγκ.
Λυδία: Ειναι πιο σημαντική η εξοχή και το κάμπινγκ απο εμένα?! Οκ! (Τότε έκλεισα το κινητό.)
Τέλος κλήσης!

Λυδία pov
Δεν περημενα καν να απαντήσει γιατί εφόσον το απόφασησε πάει να πει ότι ηταν σημαντικό ποιο πολύ από εμένα. Δεν πίστευα ότι το έκανε αυτό η καλητερα μου φίλη. Την ξέρω μια ζωή.

Το πρώτο κεφάλαιο ελπίζω να σας αρέσει. Φιλάκια πολλά. 😘💕💕💕