Κατάπιε με δυσκολία και μετά έστρεψε το βλέμμα πάλι στα μάτια του.

<<Χωρίς να δεις να δεις την ψυχή μου μπορείς...>> Δεν μπόρεσε να συνεχίσει.

Ένιωσε τα πόδια της να αδυνατούν.

<<Κοίτα Κατρίνα. >> Είπε με μία ήρεμη φωνή, παρόλα αυτά, ο τόνος της φωνής του δεν την ηρέμησε. <<Δεν σε είπα «πλάσμα» για το τίποτα. Δεν είναι μονάχα το γεγονός πως δεν μπορώ να ελέγξω το μυαλό σου και ούτε να εισέλθω σε εκείνο. Η φύση μου, μού επιτρέπει να δω την ψυχή οποιουδήποτε θνητού, αλλά όχι την δική σου. Είναι σαν να μην είχες. >>

Η ανάσα της κοπέλας έγινε ακανόνιστη.

<<Τότε γιατί την θέλεις; >> Η ταραχή έγινε εμφανής στον τόνο της φωνής της.

<<Εμείς είμαστε ικανοί να αντιλαμβανόμαστε την μυρωδιά που αναδίδουν οι ψυχές. Και για αυτό είμαι σίγουρος πως έχεις μία...Για αυτό, και για τον λόγο φυσικά πως δεν είσαι νεκρή. Και πίστεψε με, το άρωμα που εκπέμπει η ψυχή σου είναι τόσο...>> Τα λόγια του χάθηκαν καθώς έκλεινε τα βλέφαρά του και έπαιρνε μια βαθιά ανάσα. Ένα ύφος κάπως μοχθηρό εμφανίστηκε στο πρόσωπό του, και η Κατρίνα ένιωσε μία ζαλάδα.

Έσφιξε τόσο πολύ τον σταυρό στο χέρι της που άρχισε να την πονάει, όμως δεν την ενδιέφερε.

Όταν άνοιξε τα μάτια, της έδωσε την εντύπωση πως είχαν αλλάξει χρώμα...μερικούς τόνους πιο σκούρα...Αυτό την αναστάτωσε. Το καινούργιο του ύφος δεν ήταν σοβαρό αλλά ούτε ενοχλημένο, φαινόταν κάπως...ποθητό. Το βλέμμα του απαθές και ταυτοχρόνως έντονο, σαν αυτό που έχουν τα αρπακτικά έτοιμα να ορμήσουν επάνω στο θήραμά τους.

<<Αλλά κι εγώ είμαι περίεργος, >> Απάντησε. <<και αν έπαιρνα την ψυχή σου μαζί μου, δεν θα μάθαινα ποτέ τι στο διάολο έχεις διαφορετικό από τους υπόλοιπους θνητούς. >> Αυτό που της είπε την έκανε να χαλαρώσει λιγάκι. Εκείνος κατάλαβε πως ήταν τρομοκρατημένη και κούνησε το κεφάλι αρνητικά. <<Κατρίνα, σου το είπα από την αρχή: δεν θέλω να σου κάνω κακό. >>

<<Πώς ξέρω ότι δεν θα μου κάνεις κακό; >> Ρώτησε κοιτώντας τον καχύποπτα.

<<Ας κάνουμε μία συμφωνία. Να είσαι σίγουρη πως δεν θα την χαλάσω. >>

Το κορίτσι κούνησε το κεφάλι αρνητικά.

<<Με αυτό τον τρόπο θα είσαι πιο ήρεμη. >> Επέμεινε ο Αραέλ.

Έκανε ένα βήμα μπροστά και αμέσως εκείνη έτεινε το χέρι της με το οποίο κρατούσε τον σταυρό, προς το μέρος του.

<<Μην με πλησιάζεις. >> Τον διέταξε, κατακλυζόμενη με κάθε λογής συναισθήματα.

<<Κατέβασε το, ξέρεις ότι δε θα με πληγώσει. Θα συμβεί το ίδιο με την προηγούμενη φορά, θυμάσαι; >>

<<Σίγουρα όμως θα σε πονέσει. >> Του είπε με ένα χαμόγελο στα χείλη.

Εκείνος πίεσε τα δόντια και της έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. Ωστόσο, δεν φαινόταν τρομαγμένος από τον σταυρό, περισσότερο φαινόταν ενοχλημένος σαν να προσπαθούσε να συγκρατήσει την οργή του.

Έκλεισε τα μάτια για μια στιγμή και ανέπνευσε βαθιά. Άνοιξε τα μάτια και ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ η οργή κατοπτριζόμενη μέσα στο βλέμμα του.

<<Κατρίνα. >> Πρόφερε το όνομά της ενώ στο πρόσωπό του εμφανιζόταν ένα αμυδρό χαμόγελο. <<Ας προσπαθήσουμε να τα πάμε καλά μεταξύ μας. Εσύ δεν μπορείς να παλέψεις εναντίον μου. >>

<<Μπορώ να προσπαθήσω. >> Ψέλλισε αρκετά τρομοκρατημένη.

<<Είσαι σίγουρη; >>

Εκείνη την στιγμή, τα φώτα του ανελκυστήρα άρχισαν να τρεμοπαίζουν.

Η Κατρίνα κατάπιε με δυσκολία.

Μία τρομακτική μουσική άρχισε να ακούγεται στον κλειστό μικρό χώρο καθώς τα φώτα συνέχιζαν να τρεμοπαίζουν.

<<Σταμάτα! >> Φώναξε.

Ανακουφίστηκε όταν όλα ηρέμησαν.

Ένα μοχθηρό γέλιο ξέφυγε από τα χείλη του δαίμονα. Από την άλλη, η Κατρίνα άρχισε να παίρνει βαθιές ανάσες.

<<Τι θα γίνει αν δεν δεχτώ να κάνω την συμφωνία; >> Ρώτησε.

<<Θα συνεχίσεις να μην με εμπιστεύεσαι όπως και εγώ. >> Της απάντησε.

<<Και αν δεν θέλω τίποτα από όλα αυτά; Και αν θέλω να φύγεις; >>

<<Δεν θα φύγω. >> Είπε με σιγουριά. <<Μονάχα θα συνεχίσω να σε παρακολουθώ μέχρι να ανακαλύψω αυτό που θέλω από μόνος μου. >> Από την έκφραση του μπορούσες να καταλάβεις πως ήταν αποφασισμένος. <<Όμως ομολογώ πως, με την βοήθεια σου, μπορεί να γίνει πιο εύκολο...Και επίσης, αν δεν δεχτείς, μπορεί να αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω άλλες μεθόδους. >>

<<Τι εννοείς; >>

<<Έχεις μία όμορφη οικογένεια Κατρίνα...>>

<<Δεν μπορείς...>>

<<θες να με δοκιμάσεις μικρό πλασματάκι; >>

Ανασήκωσε το φρύδι όταν άκουσε πώς την είχε πει, αλλά δεν μίλησε σχετικά με αυτό.

Δεν είχε άλλη επιλογή...Την απειλούσε...

<<Τι συμφωνία θα κάνουμε; >> Έκανε την ερώτηση και ο δαίμονας χαμογέλασε ικανοποιημένος.

<<Συμφωνία αίματος. Μονάχα με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον. >>

<<Τι θα συμβεί αν σου πω ψέματα ή κάτι τέτοιο; >> Φοβόταν μόνο που άκουγε την λέξη αίμα.

<<Δεν θα μπορέσεις να πει ψέματα γιατί θα νιώθεις πόνο μέχρι να πραγματοποιήσεις αυτό που συμφωνήσαμε. >>

<<Δεν θέλω να το κάνω. >> Απάντησε φοβισμένη.

<<Κατρίνα...>> Πέρασε τα χέρια του από το πρόσωπο και από τα μαλλιά του, προσπαθώντας να ηρεμήσει τον εαυτό του. <<Θα συμβεί και σε μένα το ίδιο αν σου πω ψέματα. >>

<<Δεν θέλω να μου συμβεί κάτι για τον λόγο πως δεν έκανα σωστά την συμφωνία. >>

<<Κατρίνα, μονάχα σου ζητάω να είσαι ειλικρινής, να μην μου κρύβεις σημαντικές πληροφορίες. >> Ο δαίμονας αναστέναξε. <<Κοίτα, θα σε αφήσω να το σκεφτείς σήμερα. Θα επιστρέψω αύριο για να μου δώσεις μία απάντηση. >>

Η κοπέλα απλά έγνεψε θετικά.

Τότε, χωρίς να πει τίποτα άλλο, η ψηλή φιγούρα του δαίμονα μετατράπηκε σε μαύρο καπνό και εξαφανίστηκε, αφήνοντας μόνο το κορίτσι μέσα στον ανελκυστήρα. Η Κατρίνα ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα σαν να προσπαθούσε να συνηθίσει την εικόνα που είχε μπροστά της όταν εκείνος εξαφανίστηκε.

Βρισκόταν ακίνητη, στον ανελκυστήρα ο οποίος είχε αρχίσει ξαφνικά να λειτουργεί. Ήταν τρομοκρατημένη αλλά ένιωθε κι κάτι άλλο. Ένα καινούργιο για εκείνη συναίσθημα την είχε κατακλύσει...

Χωρίς να το καταλάβει, είχε εισέλθει στο παιχνίδι του. Και δεν τον ήθελε αυτό. Δεν ήθελε να τον ξαναδεί ούτε να του μιλήσει ξανά, πόσο μάλλον να κάνει την ηλίθια συμφωνία μαζί του.

Ότι έγινε εκείνη την νύχτα ήταν η πιο μεγαλύτερη και επικίνδυνη βλακεία που είχε κάνει στην ζωή της. Το παράκανε, και το ήξερε πολύ καλά. Είχε την επίγνωση πως αργά ή γρήγορα αυτό θα έφερνε συνέπειες, γιατί τίποτα καλό μπορούσε να προερχόταν από κάτι σαν εκείνον.

Μηχανικά, βγήκε από τον ανελκυστήρα και σε δέκα λεπτά βρισκόταν στο διαμέρισμα της. Πήρε το κινητό στα χέρια της και έστειλε ένα μήνυμα στην διευθύντρια, πως ήταν αρκετά κουρασμένη για να περιμένει τα υπόλοιπα παιδιά να φύγουν. Χωρίς να περιμένει ένα μήνυμα σαν απάντηση, ξάπλωσε στο κρεβάτι αφού είχε εισέλθει στο υπνοδωμάτιο της.

Έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να κοιμηθεί. Να καταφέρει να κοιμηθεί για να μην σκέφτεται πλέον εκείνο το πλάσμα που δεν ήταν θνητός, τη συζήτηση που είχαν αλλά και την κοντινή απόσταση...

Ένα πλάσμα που δεν ήταν άλλο από την ίδια ενσάρκωση του κακού.