«Τι λες για τον πίνακα των πνευμάτων;» έθεσε το ερώτημαη Άρια, κοιτώντας με αηδία το ποτήρι γεμάτο καφέ ανάμεσα στα χέρια της «Έχεις καλέσει ποτέ κάποιο με αυτόν;»

Η Κατρίνα κούνησετο κεφάλι αρνητικά και ήπιε την τελευταία γουλιά από τον καφέ της. Στην άλλη πλευρά, στα δεξιά της, ο Κάλεμπ δεν έλεγε τίποτα, μονάχα βρισκόταν με τους αγκώνεςεπάνω στο τετράγωνο ξύλινο τραπέζι, που άνηκε στο φορτηγάκι το οποίο πουλούσε φαγητό και ροφήματα.

Η ιδέα να πάνε εκεί δεν ήταν μόνο της Σμιθ. Οι δύο δαίμονες την βρήκαν όταν έβγαινε από το νηπιαγωγείο και επέμειναν πως ήθελαν να μιλήσουν σε ένα δημόσιο χώρο, κάπου η ίδια θα ένιωθε άνετα. Ωστόσο, το να τους καλέσει για καφέ ναι ήταν δική της ιδέα.

«Τίποτα περίεργο πριν ο Αραέλ να σε βρει;» ρώτησε ο Κάλεμπ τώρα.

«Τίποτα» επιβεβαίωσε «Νομίζω πως πριν από την εμφάνιση του ήμουν το πιο φυσιολογικό άτομο στον κόσμο».

«Δεν είμαστε σίγουροι για αυτό» Έκανε μία γκριμάτσα.

Η θνητή δάγκωσε τα χείλη. Αναρωτήθηκε αν έπρεπε να αναφέρει τα όνειρά της, και το ότι ήταν σίγουρη πως κι οι δυο τους βρίσκονταν μέσα σε εκείνα πριν καν εμφανιστούν στην ζωή της. Αλλά την κέρδισε η ντροπή και αποφάσισε να μην μιλήσει.

«Δεν καταλαβαίνω» παραπονέθηκε η δαίμονας, τρίβοντας το πρόσωπο απότομα, με εκνευρισμό.

«Λοιπόν» Συνέχισε ο Κάλεμπ, «μέχρι τώρα ξέρουμε ότι αντιδράς ελάχιστο με την ικανότητα της Άριας, όμως δεν θα το διακινδυνέψουμε να το επιβεβαιώσουμε με ένα ίνκουμπους».

«Τι είναι αυτό;»

«Είναι το ίδιο με μένα» απάντησε η δαίμονας, έχοντας ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, «αλλά σε ανδρική εκδοχή. Και, φυσικά, όχι τόσο όμορφος σαν εμένα».

Αναρίγησε μονάχα που φαντάστηκε πώς μπορούσε να είναι ένα τέτοιο πλάσμα. Αποφάσισε να αλλάξει θέμα συζήτησης.

«Έκανες ήδη τα αρρωστημένα πειράματα σου με το αίμα μου;»

«Ναι. Δεν είδα κάτι ιδιαίτερα παράξενο».

«Πώς φαίνονται οι ψυχές;» θέλησε η Κατρίνα να μάθει.

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και από το στόμα τους ξέφυγε ένα γελάκι, ταυτοχρόνως. Και οι δύο δαίμονες, χαλαροί, δίχως να είναι αναγκασμένοι να προκαλούν τρόμο, έδιναν την εντύπωση ότι ήταν δύο φυσιολογικοί άνθρωποι.

«Είναι...» μουρμούρισε η Άρια, διστάζοντας «Είναι σαν μικρά φωτάκια».

Ο Κάλεμπ στροβίλισε τα μάτια. Το κορίτσι τον παρατήρησε, περιμένοντας μία πιο καλύτερη απάντηση.

«Οι ψυχές των θνητών έχουν διαφορετικές αποχρώσεις, ανάλογα με το πόσο κατεστραμμένες είναι» εξήγησε «Εκείνες με ουδέτερο χρώμα είναι πιο εύκολο να μολυνθούν και, έτσι, πιο ελκυστικές για εμάς. Επίσης, η ένταση εκείνης της λάμψης. Αν λάμπει πολύ, δεν προσπαθούμε να πλησιάσουμε επειδή σημαίνει ότι εκείνη η ψυχή είναι ισχυρή και θα αντισταθεί. Εάν όμως εκπέμπει μία αδύναμη ένταση, τότε είναι πιο εύκολο».

Έγνεψε, καταβάλλοντας προσπάθεια να αφομοιώσει την πληροφορία, φαντάζοντας πώς θα ήταν να μπορούσε να δει τις ψυχές των άλλων.

«Και εσένα ποιος σε έκανε ειδικό στις ψυχές, ανδρείκελο;» απάντησε η δαίμονας.

Ο Κάλεμπ της έριξε μία τηγανιτή πατάτα στο πρόσωπο, Εκείνη άνοιξε το στόμα, αλλά δεν κατάφερε να την φάει.

«Άχρηστη» την κορόιδεψε.

«Βλάκα» υπερασπίστηκε τον εαυτό της.

Αυτό την εξαντλούσε. Όταν ήταν μαζί, και οι δύο δαίμονες συμπεριφέρονταν ανώριμα.

«Εσείς είστε χειρότεροι και από μικρά παιδιά» είπε γελώντας «Και είστε επίσης τεμπέληδες! Αν παίρνατε όλο αυτό στα σοβαρά, θα μπορούσαμε να το είχαμε λύσει προ' πολλού» Σούφρωσε τα φρύδια και προσποιήθηκε την σοβαρή «Θα έπρεπε να σας τιμωρήσω».

«Αυτό ακούγεται αρκετά ενδιαφέρον» Η δαίμονας τοποθέτησε τους αγκώνες στην επιφάνεια του τραπεζιού και δάγκωσε τα χείλη.

Δεν κατάλαβε γιατί, αλλά αυτό την έκανε να νιώσει νευρική.

«Γιατί εμένα;» διαμαρτυρήθηκε ο Κάλεμπ «Τα έχω κάνει όλα όπως έπρεπε».

«Κοίταξε, θα σου κάνω μία λίστα: Άφησες την Άρια να με απαγάγει, να με χτυπήσει και να μου κάνει μία τομή στο χέρι. Μου φώναξες και δεν με πρόσεχες σχεδόν όλη την εβδομάδα» είπε, αριθμώντας με τα δάκτυλα. Ο Κάλεμπ άφησε το βλέμμα καρφωμένο στο τραπέζι,σιωπηλός. Η Κατρίνα χαμογέλασε, περιμένοντας την στιγμή που θα συνειδητοποιούσε ότι το έλεγε στα αστεία «Τι τιμωρία θα σου έδινε ο Αραέλ για όλα αυτά;»

«Όποια εσύ επιλέξεις».

Οι τρεις τινάχτηκαν από την θέση τους και γούρλωσαν τα μάτια όταν άκουσαν εκείνη την φωνή. Η βραχνή χροιά, όχι κι πολύ φιλική, αλλά ακόμη και έτσι απαλή και ελκυστική στο αυτί, προκάλεσε ένα ρίγος που διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της Σμιθ.

Θέλησε να πιστέψει ότι ήταν η φαντασία της, όμως αυτό ήταν παράλογο. Ήταν αδύνατο να φανταστεί εκείνη την φωνή στο μυαλό της με τελειότητα, και κανείς δεν μπορούσε να την μιμηθεί. Ένας ανεμοστρόβιλος συναισθημάτων στροβιλίστηκε μέσα της, τα οποία προκάλεσαν ένα σφίξιμο στο στομάχι της.

Δεν ήθελε να γυρίσει, δεν ήθελε να τον δει. Υπέθεσε ότι εκείνη ημέρα θα ήταν η τελευταία φορά που θα τον συναντούσε. Είχε ήδη ζορίσει το μυαλό της για να το αποδεχτεί. Δεν ήταν δίκαιο που τώρα αποφάσισε να εμφανιστεί πάλι.

Η Κατρίνα σήκωσε το βλέμμα. Οι δύο δαίμονας δίπλα της φαίνονταν κάπως νευρικοί, σε μια στιγμή η χαρά είχε εξαφανιστεί από τις εκφράσεις του και τώρα φαίνονταν περισσότερο πλάσματα της Κόλασης παρά φυσιολογικά άτομα. Σε επιφυλακή, με διεσταλμένες κόρες ματιών και τεταμένους ώμους. Εκείνοι τον κοίταζαν. Εκείνος βρισκόταν πίσω της. Δεν ήταν σίγουρη εάν η περιέργεια της ήταν αρκετή γιανα τολμήσει να κάνει την επόμενη κίνηση.

Γύρισε αργά προς το μέρος του, δίχως δεύτερη σκέψη.

Δεν πέρασε τόσος καιρός, μονάχα δύο μήνες χωρίς να τον δει. Όμως, ακόμη και έτσι, οι αναμνήσεις της δεν έλεγαν να ξεκαθαρίσουν. Το άχρηστο μυαλό της δεν μπορούσε να αντιγράψει τις εκφράσεις του με τον ίδιο τρόπο που τον κοιτούσε τώρα. Κάθε φορά που τον έβλεπε ξανά, ήταν σα να τον έβλεπε για πρώτη φορά, εξίσου εντυπωσιακός.

Το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελο του που χαράχτηκε στα χείλη του προκάλεσε ένα νευρικό γέλιο στην Άρια, και μία αναστάτωση στην καρδιά της Κατρίνας.

«Έφτασε ο τύραννος» ψιθύρισε η δαίμονας.

Ο Αραέλ είχε τα χέρια σταυρωμένα κάτω από το στήθος. Άλλαξε την έκφραση του σε μία πιο σοβαρή όταν το βλέμμα του περιφέρθηκε μεταξύ των δύο δαιμόνων που την συνόδευαν. Η παλμοί της καρδιάς της Σμιθ επιτάχυναν, ως απάντηση στην νευρικότητα που την κατέκλυσε.

Δεν καταλαβαίνω την αντίδραση μου. Θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη επειδή το προαίσθημα μου δεν με προειδοποίησε για την παρουσία του, ή επειδή ούτε ο Κάλεμπ μα ούτε η Άρια το έκαναν. Θα έπρεπε να είμαι εκνευρισμένη διότι δεν κράτησε την υπόσχεση του και επέστρεψε απερίσκεπτα, παρεμβαίνοντας σε μια στιγμή που δεν ήταν καθόλου δυσάρεστη. Όμως αντί για αυτό, είμαι αναστατωμένη. Δίπλα μου, οι δαίμονες φαίνονταν να είναι το ίδιο αναστατωμένοι.

Ίσως, περισσότερο από εμένα.

«Βρείτε τι να κάνετε» τους διέταξε ο Αραέλ με ένα ωμό νεύμα, χωρίς να τους χαιρετήσει. Αμέσως, έστρεψε το βλέμμα προς το μέρος της Κατρίνας κοιτώντας την ανέκφραστος «Την θέλω για μένα, τώρα».