Αυτό που βρισκόταν μπροστά της δεν ήταν ψευδαίσθηση. Εκείνος εμφανίστηκε στο ίδιος μέρος που ήταν η Κατρίνα μονάχα με το που ανάφερε το πραγματικό του όνομα.

Ο δαίμονας, την κοιτούσε με μισάνοιχτα βλέφαρα, ακίνητος. Τα μαύρα φτερά του, τα οποία ήταν τόσο μεγάλα που άγγιζαν το δάπεδο του μικρού κλειστού χώρου, έκαναν αργές κινήσεις σχεδόν δυσδιάκριτα σαν να ήταν ένα συμπλήρωμα εντελώς ξένο με το σώμα του. Εκείνη την στιγμή, πρόσεξε πως στο πάνω μέρος και των δύο φτερών, ακριβώς στην άκρη που λύγιζαν προς τα κάτω, ένα μικρό αιχμηρό κόκκαλο έβγαινε σαν να ήταν μικροσκοπικά κέρατα.

Το κορίτσι ακόμη δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη αλλά και η σιωπή του άντρα μπροστά της δεν την βοηθούσε καθόλου. Εκείνος σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος παραμένοντας με το βλέμμα καρφωμένο στην Κατρίνα. Μία ματιά που φώναζε κίνδυνο αλλά και ταυτοχρόνως υπερηφάνεια.

<<Με φώναξες για να μείνεις να με κοιτάς σαν χαζή; >> Ρώτησε ξαφνικά, με ένα σοβαρό ύφος.

Η κοπέλα καθάρισε τον λαιμό της.

<<Εγώ....>>

Ο δαίμονας την διέκοψε.

<<Αυτό είναι, χωρίς καμία αμφιβολία, το χειρότερο κάλεσμα που έκαναν ποτέ. >>

Δάγκωσε το κάτω χείλος της και χαμήλωσε το βλέμμα.

<<Όμως πέτυχε. >> Του είπε χαμηλόφωνα.

<<Όχι, δεν πέτυχε. >> Ξεκαθάρισε. Η Κατρίνα ντροπαλή σήκωσε το βλέμμα. <<Ποτέ δεν έφυγα. >>

Εκείνη γούρλωσε τα μάτια.

<<Τι...; >>

<<Σου το είπα. Δεν μπορείς να με διώξεις αν δεν θέλω να φύγω. >>

<<Όμως...>> Δίστασε. <<Εκείνη η αίσθηση...>>

<<Ήθελα να είμαι διακριτικός. >>

Η Κατρίνα όταν τον άκουσε, άρχισε να αναπνέει βαριά. Εκείνος δεν είχε φύγει ποτέ. Δεν σταμάτησε να την παρακολουθεί όπως έκανε εδώ και αρκετές μέρες...μήνες...;

Κατάπιε με δυσκολία.

Πάλι μία άβολη σιωπή εξαπλώθηκε στον χώρο, την οποία μετά από λίγα δευτερόλεπτα που φάνηκαν αιώνες στην κοπέλα, την έσπασε.

<<Τι θέλεις; >> Το σοβαρό του ύφος δεν άλλαξε. <<Γιατί με κάλεσες; >>

<<Αυτό που είπες...>> Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά με σκοπό θυμηθεί την ερώτηση. Η κοντινή απόσταση της προκαλούσε άγχος και με αυτό τον τρόπο ξεχνούσε τι ήθελε να πει. <<Όταν σε ρώτησα τι ήθελες...εσύ είπες πως εγώ...πως δεν μπορείς να εισέλθεις στο μυαλό μου. >>

Τα μάτια του την εξέτασαν από την κορυφή ως τα νύχια.

<<Ξέρω τι είπα. >>

Η Κατρίνα πίεσε τα χείλη.

<<Θέλω να μάθω γιατί είπες κάτι τέτοιο. Τι εννοούσες; >>

Εκείνος έγειρε το κεφάλι προς τα εμπρός, έχοντας ακόμη εκείνο το σοβαρό ύφος. Στην συνέχεια, σούφρωσε τα φρύδια.

<<Στα αλήθεια θέλεις να μάθεις; >>

<<Γιατί με είπες πλάσμα; >> Έκανε ακόμη μία ερώτηση.

Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του.

<<Γιατί αυτό είσαι. >> Έκανε ένα βήμα μπροστά και αμέσως το κορίτσι ένιωσε μία ανατριχίλα να διαπερνά την ραχοκοκαλιά της. <<Άφησε με να το καταλάβω αυτό, στην αρχή τρομάζεις και κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να φύγω από το οπτικό σου πεδίο και μετά κάνεις μία χαζή προσπάθεια για να με καλέσεις. >>

<<Όχι, εγώ...>>

<<Ναι, το έκανες. >> Την διέκοψε χαμογελώντας με αλαζονεία. <<Είπες το όνομά μου, ήθελες να έρθω. Όμως, για ποιο λόγο; Δεν με φοβάσαι πια; >>

Έκλεισε τις παλάμες των χεριών της σε γροθιές.

<<Προσπαθώ να μην νιώθω φόβο. >> Ψιθύρισε. Προτίμησε να του πει την αλήθεια αφού δεν έβρισκε μία καλή δικαιολογία.

Εκείνος έκανε μία αργή κίνηση λες και έγνεφε στον εαυτό του. Το έντονο βλέμμα του της προκαλούσε νευρικότητα και για αυτό τον λόγο σταύρωσε και η Κατρίνα τα χέρια κάτω από το στήθος.

<<Είσαι γενναία. >> Είπε. Έκανε μία παύση και μετά συνέχισε: <<Όμως να ξέρεις πως υπάρχει μία λεπτή γραμμή μεταξύ της γενναιότητας και της ηλιθιότητας. >>

Δάγκωσε το κάτω χείλος της για να μην τον βρίσει.

<<Ήσουν τυχερή που σε βρήκα εγώ και όχι άλλος από τους δικούς μου. >> Συνέχισε να λέει.

Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα, και ταυτοχρόνως, ένα επικείμενο θάρρος άρχισε να φουντώνει μέσα της.

<<Τυχερή; Τι στο διάολο...; >>

<<Καταρχήν.>> Την διέκοψε για ακόμη μια φορά. <<Ούτε κατάφερες να κάνεις ένα σωστό κάλεσμα. Κατά δεύτερον, μου δίνεις διαταγές λες και είμαι ένας σκύλος. >> Το βλέμμα του έγινε ακόμη πιο έντονο. <<Ποτέ δεν πρέπει να δίνει διαταγές σε ένα δαίμονα αν δεν θέλεις να σε κατασπαράξει επί τόπου. >>

Αυτό την ξάφνιασε.

<<Διαταγές; Πότε...; >>

<<Είπες: «Αραέλ, έλα εδώ». >>

<<Δεν το έλεγα για να...>>

Ένα γέλιο ξέφυγε από το στόμα του.

<<Χαλάρωσε, τραυλή. Νόμιζα πως με πίστεψες όταν σου είπα ότι δεν ήθελα να σε σκοτώσω. >>

Πώς με είπε; Τραυλή;

<<Εξήγησε μου, τι εννοείς ότι δεν μπορείς να εισέλθεις στο μυαλό μου; >>

<<Αυτό ακριβώς. >>

<<Εννοείς ότι διαβάζεις τι σκέφτονται οι άλλοι; >> Ρώτησε αρκετά μπερδεμένη.

Ο άντρας της έγνεψε θετικά, χωρίς να χαθεί από το πρόσωπό του εκείνο το χαμόγελο το οποίο ήταν οτιδήποτε εκτός φιλικό.

<<Όμως δεν μπορείς να διαβάσεις την δική μου. >>

<<Σωστά. Τι έξυπνη που είσαι. >> Μίλησε κοροϊδευτικά, και αμέσως μισόκλεισε τα βλέφαρα με υποψία. <<Μπορώ να διαβάζω τις σκέψεις των άλλων θνητών...αλλά όχι τις δικές σου. Και αυτό...>> Είπε μέσα από τα δόντια του, κάνοντας εμφανή την ξαφνική του οργή. <<είναι η πρώτη καταραμένη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι η πρώτη φορά, σε όλα τα χρόνια της ζωής μου, που βρίσκω ένα άτομο σαν κι εσένα. >>

<<Γιατί; >>

<<Αυτό σκοπεύω να μάθω. >> Απάντησε εκείνος την στιγμή που ανασήκωνε το ένα του φρύδι, κοιτάζοντας την λες και το κορίτσι ήταν ένα μοναδικό πλάσμα πάνω στη γη.

Για λίγη ώρα έμεινε ακίνητος, καθώς εξέταζε όλο της το πρόσωπο προσεκτικά, μέχρι που αποφάσισε να κάνει δύο βήματα πίσω δίνοντας στην Κατρίνα τον χώρο που χρειαζόταν αυτή την στιγμή.

<<Τι στο καλό κρύβεις, Κατρίνα. >> Η φωνή του ακούστηκε βραχνή, κάπως απόμακρη...

Δεν απάντησε στην ερώτηση του μα μία μπερδεμένη έκφραση εμφανίστηκε στο πρόσωπό του κοριτσιού.

<<Τι λες να κάνουμε μία συμφωνία; >> Συνέχισε αφού δεν πήρε την απάντηση που ήθελε πιο πριν.

Η Κατρίνα γούρλωσε τα μάτια, κοκκαλωμένη. Ένιωθε να στερείτε τον αέρα από τους πνεύμονές της.

<<Μία...συμφωνία; >>

Εννοούσε μία δαιμονική συμφωνία; Σκέφτηκε η κοπέλα.

Ένα μοχθηρό χαμόγελο χαράκτηκε στα χείλη του δαίμονα.

<<Θα με βοηθήσεις να ανακαλύψω τι πλάσμα είσαι. >> Είπε, και το κορίτσι ένιωσε μία ανατριχίλα να διαπερνά την ραχοκοκαλιά της. <<Θέλω να μου δώσεις λίγο χρόνο να ανακαλύψω τι συμβαίνει με αυτό το περίεργο μυαλό που έχεις. Θα ψάξω επίσης το παρελθόν των συγγενών σου, για να δω αν υπάρχει κάποια πιθανή ιδιομορφία. Και εγώ, ως αντάλλαγμα, θα σου δώσω οτιδήποτε χρειάζεσαι. >>

Εκείνη πρόσεξε την αλλαγή στον τόνο της φωνής του, έγινε πιο απαλή. Τότε κατάπιε με δυσκολία.

<<Θέλεις...να σου δώσω την ψυχή μου; >>

<<Όχι. >> Κούνησε αρνητικά το κεφάλι. <<Μονάχα σου ζητάω να έχεις υπομονή και να μην κρύβεις σημαντικές πληροφορίες. Αυτό που θέλω να πω, να μην μου λες ψέματα για να προστατεύσεις την οικογένεια σου. Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτεσαι, γι' αυτό χρειάζομαι να έχω όλη την αλήθεια από σένα. Ως αντάλλαγμα, μπορώ να σου δώσω ό,τι επιθυμείς. >>

<<Οτιδήποτε; >> Ρώτησε εκείνη.

<<Ό,τι θες μπορώ να στο δώσω. >> Απάντησε με τον ίδιο απαλό τόνο.

Κούνησε το κεφάλι αρνητικά.

<<Δεν θέλω τίποτα. >>

<<Σε παρακαλώ, Κατρίνα. Όλοι θέλουν κάτι. Τι λες για μία σχέση; Μπορώ να σου φέρω όποιον άντρα επιλέξεις. >>

Το κορίτσι ξεφύσησε.

<<Δεν θέλω να αναγκάσω κανένα να είναι μαζί μου. >>

Το χαμόγελο του δαίμονα άρχισε να εξαφανίζεται.

<<Χρήματα; >> Πρόσφερε. <<Μπορώ με ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών σου να βρίσκεσαι στην θέση της διευθύντριας του νηπιαγωγείου. Μονάχα πρέπει να μου το ζητήσεις. >>

<<Σου είπα, δεν θέλω τίποτα. >> Επέμεινε και ο δαίμονας πίεσε τα δόντια του. Είχε αρχίσει να εκνευρίζεται με όλο αυτό.

Και η κατάσταση του χειροτέρεψε όταν μέσα από την τσάντα της έβγαλε ένα μικρό σταυρό.

<<Τι νομίζεις ότι κάνεις;! >> Ύψωσε τον τόνο της φωνής του, κάνοντας ένα βήμα μπροστά.

<<Γιατί δεν πονάς; >> Ψιθύρισε τρομαγμένη.

<<Γιατί είμαι διαφορετικός. >> Απάντησε στρέφοντας το βλέμμα προς τον καθρέφτη του ανελκυστήρα.

<<Γιατί είσαι διαφορετικός; >>

Τότε, έστρεψε το βλέμμα πάλι προς εκείνη και η κοπέλα ξαφνιάστηκε. Κάτι είχε αλλάξει στα μάτια του, ένα είδος λάμψης έκανε την εμφάνιση του...

Ο Αραέλ δεν απάντησε.

<<Δεν θέλεις την ψυχή μου; >> Ρώτησε στρέφοντας την συζήτηση πάλι στο ίδιο θέμα.

<<Αφού ζήτησα από σένα αλήθειες, δεν θα σου πω ούτε εγώ ψέματα. Ναι, θέλω την ψυχή σου. Ακόμη και χωρίς να μπορώ να την βλέπω, η ψυχή σου έχει μία μυρωδιά...>> Δάγκωσε το κάτω χείλος του και άφησε την φράση ατελείωτη, σαν να μην έβρισκε τα κατάλληλα λόγια.

Παρέμεινε ακίνητη και το στόμα της άνοιξε ελαφρά, σαν να προσπαθούσε να αναπνεύσει. Για μια στιγμή το βλέμμα της, χωρίς να μπορεί να το αποφύγει, στράφηκε στα χείλη του τα οποία την έλκυαν αφάνταστα.

Τι στο καλό είχε πάθει;

Μάλλον ο δαίμονας είχε την ικανότητα να την μαγεύει με το βλέμμα και την παρουσία του...