Το αχνό ίχνος εκείνου του περίεργου καπνού δεν διάρκεσε περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο, και μετά εξαφανίστηκε εντελώς.

Η κοπέλα έμεινε κοκκαλωμένη και χαμένη, κοιτώντας το σημείο από όπου εκείνο το πλάσμα είχε φύγει, χωρίς να πιστεύει αυτό που είδαν τα μάτια της. Τι ακριβώς συνέβη;

Έφυγε; Στ' αλήθεια έχει φύγει; Είπε από μέσα της η Κατρίνα.

Ένας αναστεναγμός ξέφυγε από το στόμα της.

Κοίταξε τριγύρω της και μπόρεσε να ηρεμήσει όταν συνειδητοποίησε πως δεν κινδύνευαν πλέον η διευθύντρια και τα παιδιά που απέμειναν στο νηπιαγωγείο.

Σηκώθηκε όρθια, αργά, λόγω της αλυγισιάς που ο φόβος άφησε στους μυς του σώματός της. Κατευθύνθηκε προς την αίθουσα και ένιωσε μία ανακούφιση όταν είδε την διευθύντρια να μιλάει στο τελευταίο παιδί που περίμενε ακόμη τον γονιό του.

Παρόλο που όλα είχαν ηρεμήσει αφού ο δαίμονας είχε εξαφανιστεί από το οπτικό της πεδίο, ήξερε πως ο τρόμος δεν θα την εγκατέλειπε τόσο εύκολα.

~°~

Το πρωί ξύπνησε, όχι και με πολύ καλή διάθεση. Χθες την νύχτα δεν μπόρεσε να κοιμηθεί καθόλου αφού όταν έκανε την προσπάθεια να κλείσει τα βλέφαρά της συνεχώς εμφανιζόταν μπροστά της η φιγούρα του εκείνου του γοητευτικού δαίμονα.

Ένα μέρος του εαυτού της, της έλεγε να μην ανησυχεί, πως όλα πέρασαν. Πως δεν ήταν κάτι άλλο από ένα βρώμικο παιχνίδι του μυαλού της. Παρόλα αυτά, όσο και να ήθελε να το αρνηθεί, όσο κι να επιθυμούσε να πειστεί γι' αυτό, ήξερε πως δεν ήταν έτσι. Βαθιά μέσα της γνώριζε ότι όλα όσα συνέβησαν αυτές τις μέρες ήταν αλήθεια.

Εκείνος ήταν αληθινός.

Έτοιμη για την δουλειά, βγήκε έξω από το διαμέρισμα και έκλεισε την πόρτα από πίσω της. Κοίταξε τριγύρω και παρατήρησε την πόρτα του απέναντι διαμερίσματος ανοικτή. Αρκετά περίεργη πλησίασε προς το εσωτερικό. Ένας ψηλός άντρας βρισκόταν με την πλάτη γυρισμένη ενώ μιλούσε στο τηλέφωνο. Ξαφνικά, έμεινε σιωπηλός. Φύλαξε το κινητό στην τσέπη του και γύρισε προς το μέρος της Κατρίνας.

<<Υποθέτω θα είστε η κοπέλα που μένει απέναντι. >> Είπε με ένα χαμόγελο στα χείλη.

<<Ναι, και εσείς ποιος είστε; >> Ρώτησε καχύποπτη.

<<Είμαι ο Μαξιμιλιανός, αλλά μπορείς να με φωνάζεις Μαξ. >> Έκανε ένα βήμα μπροστά και από φόβο που ο δαίμονας της είχε προκαλέσει εδώ και μέρες, οπισθοχώρησε.

Εκείνος ο δαίμονας έφταιγε...τώρα θα φοβόταν και την ίδια την σκιά της.

<<Μην τρομάζεις. Δεν θα σου κάνω κακό. >> Μίλησε και το κορίτσι για μια στιγμή πρόσεξε μία περίεργη λάμψη στα μάτια του αλλά σίγουρα θα ήταν από την έλλειψη ύπνου. <<Είμαι ο νέος ενοικιαστής. >>

«Μπορείς να καλέσεις ένα δαίμονα λέγοντας το όνομά του». Ένας ψίθυρος έφτασε ξαφνικά στα αυτιά της.

Ανοιγόκλεισε τα μάτια και κάρφωσε το βλέμμα στον νέο γείτονα της, ο οποίος την εξέταζε από την κορυφή ως τα νύχια λες και ήθελε να καταλάβει κάτι...

<<Πρέπει να φύγω. >> Ανάφερε χαμηλόφωνα και χωρίς να περιμένει μία απάντηση εκ μέρους του, βάδισε προς τον ανελκυστήρα.

«Πρέπει να μάθεις για εκείνον. Πρέπει να τον καλέσεις, πριν να έρθει εκείνος χωρίς να το περιμένεις.» Ο ψίθυρος συνέχιζε να ακούγεται.

Και πώς να καλέσω ένα δαίμονα χωρίς να γνωρίζω το όνομά του; Σκέφτηκε η Κατρίνα.

Εισήλθε στον ανελκυστήρα και αφού πάτησε το κουμπί του ισογείου, ακούμπησε το κεφάλι στον μεταλλικό τοίχο και επιτέλους μπόρεσε να αναπνεύσει.

Γιατί ένιωθε λες και η καρδιά της θα έβγαινε από το στήθος της;

«Αραέλ». Εκείνος ο ψίθυρος.

Χωρίς να το καταλάβει, με κλειστά βλέφαρα, είπε το όνομά του σαν να ήταν σε μία είδους ύπνωση.

<<Αραέλ, έλα εδώ. >> Είπε το όνομα χωρίς να ξέρει με σιγουριά αν η προφορά ήταν σωστή.

Ξαφνικά, ένας κρύος αέρας γέμισε όλο τον χώρο που το κορίτσι βρισκόταν. Άνοιξε τα μάτια και το πρώτο που παρατήρησε ήταν πως ο ανελκυστήρας είχε σταματήσει να λειτουργεί ενώ οι πόρτες ήταν ακόμη κλειστές. Κατάπιε με δυσκολία όταν έστρεψε το βλέμμα προς την φιγούρα...

Ήταν αρκετά ψηλός, και πιθανότατα για αυτό τον λόγο έκανε την Κατρίνα να φαίνεται τόσο μικροσκοπική και τρομαγμένη απέναντι του. Όλο το δέρμα του ήταν χλωμό. Τα μαλλιά του λιγάκι μακριά και άγρια, που υπό το φως που υπήρχε στον ανελκυστήρα φαίνονταν να έχουν ένα παράξενο κοκκινωπό καστανό χρώμα. Οι μυς του σώματος του δεν ήταν υπερβολικοί όμως ήταν αρκετά ξεκάθαροι, και αυτό αύξανε ακόμη περισσότερο εκείνο τον άγριο και εκφοβιστικό αέρα που έκπεμπε. Το μόνο ρούχο που φορούσε ήταν ένα παντελόνι μαύρου χρώματος και ένα ζευγάρι άρβυλα, τα οποία φαίνονταν ελαφρώς φθαρμένα.

Το πρόσωπό του δεν ήταν φυσιολογικό. Κάθε χαρακτηριστικό ήταν μία αναλογία...σχεδόν τέλεια, αξιοζήλευτη. Διάολε. Είχε γωνιακά χαρακτηριστικά, ευθεία μύτη, ζουμερά χείλη, ένα έντονο περίγραμμα γνάθου και, φυσικά, εκείνο το ισχυρό βλέμμα του...

Όλα σε εκείνον φαίνονται να έγιναν ειδικά για να ελκύουν, για να παγιδεύουν. Για να προκαλούν.

Έξαφνα, ο δαίμονας σούφρωσε τα φρύδια ενοχλημένος και ανυπόμονος.

Κάτι μου λέει πως εγώ πρέπει να σπάσω την άβολη σιωπή. Σκέφτηκε το κορίτσι.

Τότε, νιώθοντας ένα κόμπο στο στομάχι, εισέπνευσε βαριά και ψιθύρισε με χαμηλό τόνο φωνής: <<Γεια, Αραέλ. >>