Δαίμονας...

Μία κραυγή έκπληξης ξέφυγε από τα χείλη της.

Δεν μπορούσε να αναπνεύσει, ούτε να κουνηθεί. Ήταν σαν το κορμί της και το μυαλό της να είχαν αποσυνδεθεί. Κούνησε το κεφάλι πιστεύοντας πως με αυτό τον τρόπο θα την βοηθούσε να καταλάβει τα λόγια που βγήκαν από το στόμα του τύπου.

Ένας δαίμονας; Ένας δαίμονας;!

Αυτό που υπήρχε στην πλάτη του, εκείνα τα...φτερά, κουνήθηκαν πάλι, και ένιωσε μία ανατριχίλα δημιουργημένη από τον τρόμο. Όλο αυτό δεν ήταν αληθινό, δεν μπορούσε να ήταν αλήθεια. Όχι! Σίγουρα θα ήταν ακόμη ένας από τους πολλούς εφιάλτες που έβλεπε.

Εκείνος προχώρησε ένα βήμα μπροστά και η κοπέλα οπισθοχώρησε. Ένα χαμόγελο χαράκτηκε στα χείλη του.

<<Ηρέμησε, κορίτσι, δεν θα σου κάνω κακό...>> Είπε, με ένα πονηρό ύφος.

<<Τι...; >> Η Κατρίνα κατάπιε με δυσκολία. <<Τι θέλεις από μένα; >>

<<Πάντοτε τραυλίζεις έτσι; >> Αγνόησε την ερώτησή της. Έκανε μία παύση και έχοντας καρφωμένο το βλέμμα του επάνω στο δικό της, συνέχισε: <<Ή συμβαίνει μονάχα όταν είσαι τρομοκρατημένη; >>

Το νεαρό κορίτσι γούρλωσε τα μάτια, ταραγμένη από το ξαφνικό του σοβαρό ύφος. Ωστόσο, μία μικρή ένδειξη θυμού μεγάλωσε μέσα της όταν πήρε είδηση πως την κορόιδευε.

<<Τι θέλεις; >> Επανέλαβε, αυτή την φορά με ένα πιο σταθερό τόνο φωνής.

Τα γκρι μάτια του παρατήρησαν όλο της το σώμα με προσοχή, κάνοντας το κορίτσι να νιώσει άβολα, όμως στο τέλος δεν απάντησε.

Για αρκετά λεπτά δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από να τον κοιτάει. Και, ταυτοχρόνως, ένιωθε πως ανά πάσα στιγμή θα λιποθυμούσε.

Ο τρόμος έγινε τόσο αισθητός μέσα της που άρχισε να δυσκολεύεται να αναπνεύσει.

<<Θα σε δω σύντομα, Κατρίνα. >> Είπε και εκείνη πάγωσε όταν άκουσε το όνομά της. Ο τρόπος που το είπε ήταν τόσο...τρόμαξε με την βραχνή φωνή του.

Έκλεισε τις παλάμες των χεριών της σε γροθιές, νιώθοντας ένα μπέρδεμα και φόβο. Όταν έκλεισε τα μάτια, αμέσως ένιωσε ένα κρύο αεράκι στον χώρο. Πώς γινόταν αυτό αφού δεν είχε κάποιο παράθυρο ανοιχτό.

Ήταν τα φτερά του...

Άνοιξε τα μάτια για να σιγουρευτεί πως πράγματι είχε φύγει.

Εκείνη την στιγμή ήταν που κατάφερε να αναπνεύσει.

~°~

Ευτυχώς που για την Κατρίνα η αυριανή ημέρα θα είναι Σάββατο και δεν θα έχει δουλειά στο νηπιαγωγείο, γιατί, στα αλήθεια χρειαζόταν να μείνει μόνη στο διαμέρισμα της με σκοπό να ψάξει σχετικά με τα σκοτεινά πλάσματα.

Ήθελε να μάθει περισσότερα για τους δαίμονες για αυτό και άνοιξε τον υπολογιστή της με σκοπό να γράψει στην αναζήτηση την λέξη «δαίμονες».

Ένιωσε κάπως ηλίθια, ειδικά γιατί οι περισσότερες ιστοσελίδες έγραφαν βλακείες. Ωστόσο, όλες συμπίπταν στην περιγραφή: πνεύματα και υπερφυσικά όντα που ήταν η προσωποποίηση του κακού σε διάφορες θρησκείες και κουλτούρες.

Ξαφνιάστηκε όταν είδε διάφορα φόρουμ στα οποία υπήρχαν άτομα που τους ενδιέφερε πολύ αυτό το θέμα, σε σημείο που προσπάθησαν να καλέσουν μερικούς από αυτούς. Η Κατρίνα ανατρίχιασε από αηδία και τρόμο. Ποτέ δεν είχε ασχοληθεί με αυτά.

Ξαφνικά της μπήκε μία ιδέα στο κεφάλι και άρχισε να ψάχνει σε ιστοσελίδες κάτι που να έλεγε πώς να έδιωχνες ένα τέτοιο ον από τον χώρο σου, αλλά τα περισσότερα άτομα που γνώριζαν για αυτό το θέμα, σε συμβούλευαν να καλέσεις ένα ιερέα για εξορκισμό. Πως δεν έπρεπε να τον αντιμετωπίσεις μόνη.

Γιατί συνεχίζεις να ψάχνεις; Ξέρεις ότι δεν ήταν αλήθεια. Είναι αδύνατον να ήταν αλήθεια. Τα φαντάστηκες όλα.

Τίποτα από όλα αυτά συνέβησαν. Ήταν της φαντασίας σου. Εκείνος ήταν στο μυαλό σου.

Ασυναίσθητα το κορίτσι άγγιξε το σημείο του λαιμού της όπου χθες εκείνος ο παράξενος τύπος την κρατούσε σφικτά. Πονούσε ακόμη. Δεν μπορούσε να ήταν αλήθεια αλλά...

Θα τρελαινόταν αν συνέχιζε να τον σκέφτεται!

Άκουσε ένα δυνατό θόρυβο να έρχεται από το δωμάτιο του μπάνιου και αμέσως άρπαξε τον σταυρό που υπήρχε επάνω στο κομοδίνο της. Έκανε τρία βήματα μπροστά με σκοπό να πάει στο μπάνιο όμως ένας ακόμη θόρυβος σαν να είχε σπάσει μία λάμπα ακούστηκε στον χώρο. Γύρισε απότομα προς την αντίθετη μεριά και το στόμα της άνοιξε ελαφρά όταν πρόσεξε κάτω στο δάπεδο το φωτιστικό που πριν βρισκόταν επάνω στο έπιπλο.

Αυτό δεν μπορούσε να συμβαίνει. Σίγουρα θα υπήρχε άλλη εξήγηση.

<<Πολύ όμορφες πιτζάμες...>>

Της κόπηκε η ανάσα όταν άκουσε εκείνη την φωνή. Γύρισε προς το μέρος όπου προερχόταν, χωρίς να ήταν έτοιμη ακόμη.

Η φιγούρα του ψηλού άντρα με χλωμό πρόσωπο, με παντελόνι σκούρο χρώματος και μαύρα φτερά γεμάτα πούπουλα βρισκόταν ακριβώς απέναντι της.

Κοκκάλωσε.

Αυτό που είδε χθες δεν ήταν όνειρο, αλλά αληθινό. Όπως ήταν και αυτή την στιγμή.

Ένα πονηρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του.

<<Καλησπέρα ξανά, Κατρίνα. >> Είπε χαμηλόφωνα, με βραχνή φωνή.

Έκλεισε τα μάτια και άρχισε να λέει φωναχτά πως δεν ήταν αληθινός.

<<Δεν είναι αληθινός...>> Ψιθύρισε. <<Είσαι μία παραίσθηση. Δεν είσαι αληθινός. >>

<<Δεν είμαι αληθινός; >> Μίλησε ο τύπος με χαμηλό τόνο φωνής. Ήταν αρκετά ήρεμος, σχετικά με την Κατρίνα.

Η κοπέλα άνοιξε τα βλέφαρά της και είδε τον δαίμονα να την πλησιάζει.

Τώρα ήταν πιο κοντά. Εκείνη οπισθοχώρησε μερικά βήματα, αλλά όταν το έκανε σκόνταψε και έπεσε κάτω στο δάπεδο. Αγνόησε τον πόνο που άρχισε να νιώθει και σήκωσε το βλέμμα.

Το ύφος του ήταν σοβαρό. Αρκετά. Έγειρε το κεφάλι καθώς την κοιτούσε έντονα, με καρφωμένο βλέμμα.

<<Λοιπόν, δεν πιστεύεις πως υπάρχω. >> Είπε και άρχισε να πλησιάζει με αργά βήματα.

Η κοπέλα δεν μπορούσε να σηκωθεί, ήταν σαν να μην μπορούσε να βρει την ώθηση για να το κάνει. Όλο το κορμί της έτρεμε.

<<Πιστεύεις πως αυτό είναι ένα όνειρο; >> Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει ανεξέλεγκτα όταν ένιωσε το ζεστό άγγιγμά του επάνω στο κούτελό της. <<Είμαι ένα όνειρο αρκετά αληθινό, δεν νομίζεις; >>

Χωρίς να το σκεφτεί δυο φορές, ανύψωσε τον σταυρό. Εκείνος απομάκρυνε το χέρι του από το κούτελό της και το ύφος του αμέσως άλλαξε.

<<Τι κάνεις; >> Ρώτησε, και ταυτοχρόνως σούφρωσε τα φρύδια.

Η Κατρίνα σηκώθηκε όρθια και έτεινε περισσότερο τον σταυρό προς το μέρος του.

<<Τι θες από μένα; >> Είπε απορώντας.

<<Δεν μπορείς να με πληγώσεις. >> Ανταπάντησε. Ωστόσο, ο τόνος της φωνής του δεν ήταν τόσο ήρεμος.

<<Για ποιο λόγο ήρθες; >>

<<Κατέβασε το αυτό. Μην είσαι χαζή. >>

<<Θα σε πληγώσω, στο ορκίζομαι. >> Η αστάθεια στην φωνή της ήταν εμφανής. <<Πες μου τι θέλεις από μένα. >>

<<Δεν έχεις ιδέα τι θα κάνεις με αυτό. >> Είπε με σιγουριά. <<Δεν θα μου προκαλέσεις πόνο. >>

Το κορίτσι έκανε ένα βήμα μπροστά και εκείνος αμέσως οπισθοχώρησε. Έκανε μία περίεργη γκριμάτσα σαν να είχε αρχίσει να πονάει.

<<Δεν θέλω να σου κάνω κακό, Κατρίνα. >> Είπε ξαφνικά με ένα χαμηλό και σοβαρό τόνο.

<<Τότε, τι θέλεις; >> Ρώτησε αρκετά μπερδεμένη από τα λόγια του.

Χωρίς να περιμένει την απάντηση του, έτεινε το χέρι της περισσότερο προς το μέρος του με αποτέλεσμα ο δαίμονας να σηκώσει τα χέρια ψηλά.

<<Εντάξει. >> Είπε ήρεμα. <<Σε τρόμαξα πολύ αυτές τις μέρες, αλλά πρέπει να με πιστέψεις όταν σου λέω πως δεν θέλω να σου κάνω κακό. >>

<<Εσύ ήσουν; Εσύ με παρακολουθούσες αυτές τις μέρες; >>

<<Ναι. >> Είπε μέσα από τα δόντια του.

<<Γιατί; >>

<<Γιατί ήθελα να μάθω για σένα. >>

<<Τι να μάθεις; >> Επέμεινε εκείνη.

<<Κατέβασε εκείνο το πράγμα. >> Μουρμούρισε νιώθοντας την οργή να φουντώνει μέσα του.

<<Όχι. Πες μου επιτέλους τι θέλεις από μένα! >> Φώναξε απελπισμένη έχοντας τον σταυρό όλο και πιο κοντά στον δαίμονα.

Τα περίεργα μάτια του γούρλωσαν και οι μυς του τεντώθηκαν λες και από στιγμή σε στιγμή ήθελε να...

<<Γιατί θέλω να μάθω για ποιο λόγο δεν μπορώ να εισέλθω στο μυαλό σου. >>

<<Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς. >> Η Κατρίνα πήρε μία βαθιά ανάσα και συνέχισε: <<Και αν δεν φύγεις, θα καλέσω ένα ιερέα για να σε διώξει. >>

Ο δαίμονας γέλασε.

<<Στα αλήθεια πιστεύεις πως ένας ιερέας μπορεί να με διώξει; >> Ρώτησε με μία φανερή κοροϊδία στον τόνο της φωνής του. <<Αν δεν θέλω, δεν θα φύγω. Και είμαι ικανός να τον σκοτώσω, και όσους φέρεις εδώ αν προσπαθήσουν να με πληγώσουν. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να γεμίσει το διαμέρισμά σου με πτώματα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να σκοτώσω μερικούς θνητούς. >>

Ξαφνιάστηκε από τον τρόπο που μιλούσε, με τόση σκληρότητα και ευκολία λες και δεν τον ένοιαζε καθόλου η ζωές των άλλων. Ανατρίχιασε όταν στο μυαλό της φαντάστηκε την τρομακτική εικόνα των νεκρών θνητών.

<<Δεν χρειάζεται να καλέσεις εκείνο τον θνητό. >> Είπε όταν πρόσεξε τον τρόμο στα μάτια της. <<Σου έχω πει ήδη ότι δεν θα σου κάνω κακό. >>

Η Κατρίνα πίεσε τα δόντια της. Τι σόι δαίμονας ήταν αυτός; Αν δεν ήθελε να την πληγώσει, τότε τι ήθελε;

Δεν μπορούσε να καλέσει βοήθεια γιατί αυτός που θα ερχόταν θα κατέληγε νεκρός. Αν κάποιος αντιμετώπιζε τον δαίμονα, αυτός που αυτή την στιγμή στεκόταν μπροστά της σίγουρα θα τον σκότωνε. Έτσι απλά.

Εκείνος ήθελε κάτι, χωρίς αμφιβολία, και εκείνο το κάτι είχε σχέση με την κοπέλα. Δεν θα επέτρεπε ένας άνθρωπος να πέθαινε, η ίδια έπρεπε να τον αντιμετωπίσει...

<<Νομίζεις πως είμαι ηλίθια; >> Ρώτησε με βραχνή φωνή λόγω της οργής που ένιωθε.

Είδε τον δαίμονα να σηκώσει τα φρύδια του και να χαμογελάει ειρωνικά, αλαζονικά. Μονάχα αυτό έφτανε για να νικήσει ο θυμός τον φόβο.

Έξαφνα, χωρίς ο τύπος να περιμένει τέτοια κίνηση, του πέταξε τον σταυρό στο κεφάλι.

<<Φύγε από το σπίτι μου. >> Τον απείλησε χαμηλόφωνα.

Ξαφνικά, το ύφος του άλλαξε.

Τα γκρι μάτια του φάνηκαν να σκουραίνουν κάτω από τα σουφρωμένα φρύδια του και της έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. Το κάτω χείλος του άρχισε να τρέμει. Τώρα το πρόσωπό του εκδήλωνε την αγριότητα, την ψυχρότητα.

Η Κατρίνα κοκκάλωσε όταν άκουσε το μουγκρητό του να βγαίνει από τον λαιμό του.

<<Αρκετά...>> Μουρμούρισε. Η ψυχρότητα που της μίλησε έκανε τον τρόμο να εμφανιστεί στην έκφρασή της αλλά και στο βλέμμα της.

Το κορίτσι ανοιγόκλεισε τα μάτια της και έξαφνα τον είδε να στέκεται ακριβώς μπροστά της.

Πριν καν να το καταλάβει, εκείνος άρπαξε την μπλούζα της και ως αποτέλεσμα η Κατρίνα βρέθηκε να μην πατάει στο δάπεδο. Το πρόσωπό του βρισκόταν λίγα εκατοστά μακριά από το δικό της και της κόπηκε η ανάσα. Το βλέμμα του δαίμονα ήταν αδυσώπητη, άγρια.

Ο τρόμος που ένιωσε χθες και τόσες μέρες που πίστευε πως κάποιος την παρακολουθούσε δεν συγκρινόταν καθόλου με αυτό που ένιωθε αυτή την στιγμή. Μπροστά της βρισκόταν ένα μοχθηρό, τρομακτικό υπερφυσικό ον, από αυτά που σε βασάνιζαν στους εφιάλτες σου.

<<Και τώρα που μου πέταξες το κεφάλι τον σταυρό, τι θα κάνεις; >> Ρώτησε μέσα από τα δόντια του.

Δεν απάντησε. Ο δαίμονας κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό της και η Κατρίνα δεν μπόρεσε να κουνηθεί από την θέση της. Αυτή την στιγμή η κοπέλα ήταν σαν να ήταν το θήραμα του αρπακτικού. Το πρόσωπό του ήταν τόσο κοντά στο δικό της που όταν εκείνος μίλησε, η ζεστή ανάσα του την θόλωσε.

<<Βλέπω πως έχω κάνει λάθος μαζί σου...>> Συνέχισε χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθύρισε. <<Δεν είσαι διαφορετική από τους υπόλοιπους θνητούς. >>

Επιτέλους την άφησε ελεύθερη. Η απότομη κίνηση που έκανε της προκάλεσε μία ζάλη και λόγω αυτού έχασε την ισορροπία της κι έπεσε στο δάπεδο.

Και τότε, χωρίς να πει τίποτα άλλο, εξαφανίστηκε. Κυριολεκτικά, η ψηλή και επιβλητική φιγούρα του μετατράπηκε σε ένα πυκνό μαύρο σύννεφο το οποίο χάθηκε στον αέρα.