Θέλησε να του ρίξει την τσάντα στο κεφάλι, αλλά τελευταία στιγμή θυμήθηκε πως εκείνοι ήταν πολύ πιο δυνατοί από την Κατρίνα, και να κάνει τέτοια πράξη θα ήταν αρκετά επικίνδυνο-πιθανότατα θανάσιμο-για εκείνη.

Εισέπνευσε βαθιά για να ηρεμήσει τον εαυτό της.

«Για ποιο λόγο υποτίθεται σε έστειλαν;» απαίτησε να μάθει.

«Πρέπει να σε κρατήσω ασφαλή μέχρι να βρούμε τον Φόραξ» απάντησε απότομα, σα να το είχε μάθει απέξω, δίχως να δείξει κάποιο συναίσθημα.

«Θα με...προσέχεις;» Ένα υστερικό γέλιο δυσπιστίας ξέφυγε από το στόμα της.

«Όχι ακριβώς» Μία ζαρωματιά φάνηκε στο κούτελο του «Μονάχα πρέπει να σιγουρευτώ ότι δεν θα προσπαθήσει άλλος δαίμονας να σε σκοτώσει».

Ο δαίμονας μπροστά της ανασήκωσε τους ώμους.

Το μπέρδεμα την κατέκλυσε. Έπρεπε να σιγουρευτεί να μην προσπαθήσει να την σκοτώσει άλλος δαίμονας; Δηλαδή τι; Ήταν κάτι σαν σωματοφύλακας;

«Και τι γίνεται με σένα;» θέλησε να μάθει, καχύποπτη «Υποθέτω πως ούτε εσύ μπορείς να διαβάσεις το μυαλό μου».

«Δεν μπορώ» απάντησε αδιάφορα. Σχετικά με τους άλλους δαίμονες, αυτός φαινόταν να μην τον ενδιαφέρει.

Η κοπέλα βλεφάρισε, μην ξέροντας αν έπρεπε να τον πιστέψει.

«Και μπορείς να δεις την ψυχή μου;»

«Όχι» επανέλαβε δίχως ενθουσιασμό.

«Και τι λες για...» Κατάπιε με δυσκολία, παίρνοντας το θάρρος να συνεχίσει: «Για την μυρωδιά μου; Δεν σε επηρεάζει;»

Μονάχα τότε πρόσεξε μία αλλαγή στην έκφραση του. Η άκρη των χειλιών του άρχισε να τρέμει λιγάκι, σα να προσπαθούσε να κάνει μία γκριμάτσα.

«Προσπαθώ να μην...το σκέφτομαι αυτό» απάντησε σαν η ερώτηση να τον έκανε να νιώθει άβολα.

Ένα ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της αλλά δεν έδειξε κανένα σημάδι αδυναμίας μπροστά του. Εισέπνευσε βαθιά, προσπαθώντας να οργανώσει τις σκέψεις της.

Για ποιο λόγο ο Αραέλ θα έστελνε ένα δαίμονα για να με προσέχει; Δεν τον ένοιαζε ότι θα μπορούσε να χάσει τον έλεγχο και να μου επιτεθεί; Ήταν μήπως ένα είδος εκδίκησης; Κάποιο αρρωστημένο παιχνίδι;

«Γιατί ο Αραέλ θα έστελνε ένα δαίμονα για να με παρακολουθεί;» ρώτησε φωναχτά «Ο Φόραξ σχεδόν θα με σκότωνε».

«Το ξέρω» είπε με ένα τόνο αυστηρό.

Μελέτησε τις εκφράσεις του με προσοχή, ψάχνοντας κάποιο ίχνος αμφιβολίας ή απάτης.

«Τότε γιατί το έκανε;»

«Μου είπε πως είχατε ένα είδος διαφωνίας, και πως δεν θέλεις να βρίσκεται εκείνος κοντά σου» Την παρατήρησε με τα μάτια μισάνοιχτα για μια στιγμή, και μετά άνοιξε το στόμα ξαφνιασμένος, σα να κατάλαβε τι σκεφτόταν «Περίμενε, αυτό που σε ανησυχεί είναι αν εγώ προσπαθήσω να σε σκοτώσω;» έθεσε το ερώτημα μπερδεμένος, και κούνησε το κεφάλι αρνητικά «Ο Αραέλ δεν θα με έστελνε αν υπήρχε αυτή η πιθανότητα».

«Δεν καταλαβαίνω».

«Ίσως να είμαι ο μοναδικός δαίμονας που δεν θα έκανε επίθεση σε ένα θνητό» είπε, και η σύγχυση κι η περιέργεια κέρδισε περισσότερο χώρο στο μυαλό της «Για αυτό το έκανε. Και λοιπόν, επειδή τον γνωρίζω, θα με σκότωνε αν προσπαθούσα να σου κάνω κακό».

Ο δαίμονας ανασήκωσε πάλι τους ώμους, και το κορίτσι ακόμη δεν κατάφερνε να καταλάβει τίποτα από όσα έλεγε. Δεν πιστεύω ότι ο Αραέλ θα σκότωνε ένα από τους δικούς του μονάχα γιατί θα μου επιτιθόταν.

«Δεν σε πιστεύω».

«Κοίταξε» αναστέναξε, σα να είχε κουραστεί, «ούτε για μένα είναι εύκολο όλο αυτό. Ξέρω πως μπορεί να είναι άβολο για σένα, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Μου έδωσαν μία εντολή και πρέπει να την εκτελέσω, καταλαβαίνεις;»

«Είσαι ο σκλάβος του δηλαδή;»

«Εγώ δεν είμαι σκλάβος κανενός» είπε εξαγριωμένος, σαν η ερώτηση να τον είχε ενοχλήσει ξαφνικά. Ωστόσο, άφησε ένα αναστεναγμό να βγει από το στόμα του και ηρέμησε «Όμως ναι πρέπει να τον υπακούσω. Σε παρακαλώ, εσύ μονάχα...κάνε την ζωή σου σα να μην είμαι εδώ. Υπόσχομαι ότι δεν θα επέμβω σε αυτή».

Η Σμιθ ξεφύσησε, και ελευθέρωσε ακόμη ένα γέλιο, κουνώντας το κεφάλι αρνητικά.

«Νομίζεις ότι μπορώ να ζω την ζωή μου φυσιολογικά από την στιγμή που υπάρχει ένας δαίμονας παρακολουθώντας όλα όσα κάνω κάθε μέρα;»

Χαμήλωσε το βλέμμα «Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Από ότι φαίνεται, δεν κατάφερνα να είμαι αόρατος και ταυτοχρόνως κοντά σου».

«Δηλαδή πρέπει να υπομένω να με ακολουθείς παντού» είπε μέσα από τα δόντια της.

«Θα προσπαθήσω να κρατώ μία απόσταση» υποσχέθηκε.

«Αυτό δεν βοηθάει» Πραγματικά δεν θα βοηθήσει η απόσταση, αφού ούτως ή αλλιώς μπορώ να νιώσω την παρουσία του.

Έκανε μία στροφή, αφήνοντας την πλάτη της να ήταν το μόνο που μπορούσε να δει. Ήξερε ότι δεν θα έφευγε όταν άκουσε τα βήματα του πίσω της. Αναστέναξε. Έπρεπε να συνηθίσει να νιώθει την παρουσία του τριγύρω της, παρόλο που αυτή η ιδέα δεν της άρεσε καθόλου.

«Ποιο είναι το όνομά σου;» ρώτησε με περιέργεια.

Άργησε μερικά δευτερόλεπτα να απαντήσει, μέχρι που το κορίτσι τον κοίταξε πάνω από τον ώμο της.

«Λοιπόν, υποθέτω πως πρέπει να το γνωρίζεις» μουρμούρισε «Ονομάζομαι Κάλεμπ».

Σούφρωσε τα φρύδια, προφέροντας το όνομά του ξανά κι ξανά, και άρχισε να κάνει μεγάλες δρασκελιές μπροστά για να προσπαθήσει να απομακρυνθεί από τον δαίμονα, για να τον αγνοήσει, δίχως να την ενδιαφέρει αν η ανάσα της επιτάχυνε λόγω της άσκησης. Και του θυμού που δεν μειωνόταν.

Ευτυχώς, μερικά τετράγωνα μετά κατάφερε να εντοπίσει πού βρισκόταν και μπήκε μέσα σε ένα ταξί. Γύρισε προς τα πίσω το κεφάλι, αλλά όταν δεν είδε τον δαίμονα χαλάρωσε και ακούμπησε την πλάτη στο κάθισμα του οχήματος. Η ανησυχία της μειώθηκε καθ' όλη την διάρκεια της διαδρομής προς το διαμέρισμα της, όμως, όταν έφτασε, επέστρεψε πάλι, παρόλο που δεν μπορούσε να δει πουθενά εκείνο το πλάσμα.

Ήταν απίστευτα άβολο.

Μέσα στον χώρο του σπιτιού της ένιωθε κάπως πιο ήρεμη. Η παρουσία του μειωνόταν, και υπέθεσε ότι μπορεί να τριγύριζε κάπου εκεί έξω από την πόρτα του διαμερίσματος της. Αρκετά μακριά ώστε να μην την ενοχλεί. Της ήταν αδύνατο να δεχτεί το γεγονός πως ένας δαίμονας σεβόταν τις αποφάσεις της. Ούτε καν ο Αραέλ το έκανε. Αντιθέτως, εκείνος φαινόταν να απολαμβάνει να την ενοχλεί κάθε φορά που μπορούσε. Αυτός ο Κάλεμπ, σου έδινε την εντύπωση ότι ήταν διαφορετικός.

Στο τέλος της ημέρας, η κούραση κατάφερε να την νικήσει και κοιμήθηκε μόλις η νύχτα είχε φτάσει. Ωστόσο, κάτι την τρόμαξε όταν ξύπνησε το πρωί, και ήταν η πρώτη νύχτα εδώ και μήνες που δεν είχε εφιάλτες. Μήπως η παρουσία του Κάλεμπ είχε να κάνει κάτι με αυτό;

Ενώ δούλευε, τα μάτια της έπεφταν έξω, κοιτάζοντας μέσα από το μεγάλο παράθυρο του νηπιαγωγείου τον καινούργιο δαίμονα. Παρατηρούσε τριγύρω τον κόσμο που περνούσε έχοντας τα χέρια κρυμμένα στις τσέπες της ζακέτας του. Ώρες-ώρες μπορούσε να τον δει εκεί, εντελώς ακίνητο, και μετά εξαφανιζόταν. Δεν ήξερε αν εκείνος απομακρυνόταν κάθε μερικά συγκεκριμένα λεπτά, αν θα πήγαινε να περπατήσει στον δρόμο, ή αν απλά η ίδια τον έχανε από τα μάτια της.

Η μέρα της φάνηκε αιώνια ξέροντας πως κάποιος την περίμενε εκεί έξω. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να νιώθει το παραμικρό συναίσθημα ενοχής ή συμπάθειας για ένα πλάσμα της Κόλασης, αφού δεν ήταν η Κατρίνα που ζήτησε να την προσέχουν. Όμως ήταν σχεδόν αδύνατο να μην ένιωθες ένα ίχνος συμπόνιας για εκείνον. Όσο δαίμονας κι αν ήταν, κοιτώντας τον να περιμένει οκτώ ώρες, μονάχα για να επιβεβαιώσει ότι ήταν ασφαλής, της φαινόταν...σχεδόν συγκινητικό. Που να πάρει.

Έχασε το μέτρημα πόσες φορές τον είδε να αναστενάζει από βαρεμάρα.

Είναι ένας δαίμονας! Τι σε ενδιαφέρει που βρίσκεται εκεί όλη την μέρα; Ούτε που έχουν συναισθήματα τέτοια όντα. Άκουσε την λογική της.

Ευτυχώς που ο δαίμονας της έδινε τον προσωπικό της χώρο. Όταν τελείωσε την δουλειά, βγήκε έξω. Εκείνος την ακολουθούσε σε όλη την διαδρομή μέχρι να βρει λεωφορείο, όμως δίχως να βρίσκεται πολύ κοντά της, κρατώντας μία απόσταση που να μην έκανε την Κατρίνα να νιώθει άβολα. Πάντοτε έφτανε πρώτος από την κοπέλα. Και εκεί έμενε. Περιμένοντας με υπομονή έξω από το διαμέρισμα της.

Αυτό που της τραβούσε την προσοχή επάνω του, ήταν πως στο βλέμμα του δεν καθρεπτιζόταν κανένα είδους συναίσθημα, όπως η περιέργεια η οποία είχε λάμψει εκείνη την μέρα στα μωβ μάτια της περίεργης δαίμονας, ή η δυσαρέσκεια στις κίτρινες κόρες ματιών του Φόραξ, πολύ λιγότερο το έντονο βλέμμα του Αραέλ. Ο Κάλεμπ μονάχα φαινόταν...μελαγχολικός.

Της προκαλούσε ένα συναίσθημα οίκτου όταν η ίδια τον παρακολουθούσε από το παράθυρο της κουζίνας. Θα κοιμηθεί εκεί έξω; Δεν κρυώνει; Δεν πεινάει; Αυτά τα πλάσματα μπορούν να νιώσουν ή ανησυχώ για το τίποτα;

Μετά από είκοσι λεπτά, βρήκε τον εαυτό της να προσπαθεί να κλείσει τα μάτια, ενώ βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Δεν μπορούσε. Σηκώθηκε απότομα και κατευθύνθηκε προς το σαλόνι. Δίχως δεύτερη σκέψη, βάδισε μέχρι την κεντρική πόρτα που σε πήγαινε στον διάδρομο του ορόφου της πολυκατοικίας. Μόλις άνοιξε, είδε τον δαίμονα στον απέναντι τοίχο με την πλάτη ακουμπισμένη.

«Δεν έπρεπε να κοιμάσαι;» ρώτησε εκείνος.

Η Κατρίνα δάγκωσε τα χείλη.

«Δεν μπορούσα να κοιμηθώ».

Φάνηκε να ανησυχεί «Συμβαίνει κάτι;»

«Μμ...» μουρμούρισε «Νομίζω πως νιώθω άβολα που βρίσκεσαι πάντα κοντά μου».

«Λυπάμαι» είπε σιγανά, ελαφρώς απογοητευμένος, «όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς».

«Αλλά...εσύ δεν κοιμάσαι;» έθεσε το ερώτημα που τόσο την έκαιγε «Εννοώ, ούτε που σε είδα να τρως αυτές τις μέρες».

Είδε στο πρόσωπο του ένα μικρό χαμόγελο. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε να χαμογελάει αυτές τις δύο μέρες.

«Υποθέτω ότι ο Αραέλ δεν σου μίλησε κι πολύ για εμάς» είπε με σιγουριά.

Η κοπέλα κούνησε αρνητικά το κεφάλι.

«Μην μου πεις πως δεν κοιμάσαι» Σχεδόν γέλασε.

«Φυσικά και κοιμάμαι» απάντησε σαν το σχόλιο να ήταν βλακώδες «Αν κι οι ώρες που ξεκουραζόμαστε εξαρτάται από τον καθένα. Αλλά παρόλα αυτά, δεν χρειαζόμαστε να κοιμόμαστε τόσο πολύ όσο εσείς».

Τα μάτια της γούρλωσαν από έκπληξη. Επιτέλους είχε μάθει κάτι περισσότερο για εκείνους.

«Δεν τρώτε;» θέλησε να μάθει.

«Όχι» κούνησε το κεφάλι αρνητικά.

«Νομίζω ότι είσαι ο μόνος που δεν μου έκανε κανένα κακό. Εκτός από, ξέρεις, να με παρακολουθείς όλη την μέρα» είπε ξαφνικά, σπάζοντας την σιωπή που είχε δημιουργηθεί μεταξύ τους.

«Δεν σε παρακολουθώ εσένα» ξεκαθάρισε «Παρακολουθώ να μην προσπαθήσουν να σε σκοτώσουν».

«Αλλά μία σου ξέφυγε».

«Ναι, το ξέρω. Κάτι μου απέσπασε την προσοχή» μίλησε και το κορίτσι μπόρεσε να προσέξει την ντροπή στην έκφραση του παρόλο που χαμήλωσε το κεφάλι «Όμως ήδη μίλησα με εκείνη, έτσι μπορείς να μην ανησυχείς».

«Μιλήσατε;» ακούστηκε έκπληκτη. Εκείνος έγνεψε θετικά, γυρνώντας προς την Κατρίνα για να της χαρίσει ένα χαμόγελο ενθαρρυντικό «Και ποια είναι εκείνη;» Το ενδιαφέρον στην ερώτηση της ήταν αρκετά εμφανές.

«Είναι δύσκολο να το εξηγήσω».

«Φυσικά» Δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον εαυτό της από το να ακουστεί απογοητευμένη από την λίγη πληροφορία «Αλλά εκείνη είναι σημαντική για τον Αραέλ έτσι;»

«Ναι» είπε κοφτά, με απόλυτη σιγουριά.

Δάγκωσε τα χείλη. Ένα παράξενο βάρος εγκαταστάθηκε στο στομάχι της, ίσως λόγω νευρικότητας, αφού είχε επιβεβαιώσει τις υποψίες της.

«Γιατί ρωτάς;»

Ανασήκωσε τους ώμους «Απλά είχα περιέργεια. Ο Αραέλ δεν μου μιλάει για τίποτα» Μία σπίθα άναψε στο κεφάλι της καθώς είχε μία πιθανότητα να λάβει απαντήσεις «Τι είναι αυτό που κάνει ο Αραέλ εκεί;»

«Μου απαγόρευσαν να σου δώσω πληροφορία που θα μπορεί να σε αναστατώσει».

Ο Αραέλ του απαγόρευσε να μου δώσει πληροφορίες; Όντως; Μέχρι που θα έφτανε η τρέλα αυτού του τύπου;

«Αστειεύεσαι έτσι;» Ένιωσε την επιθυμία να γελάσει...ο να χτυπήσει τον Αραέλ.

Ο Κάλεμπ κούνησε το κεφάλι αρνητικά.

«Πραγματικά, η πληροφορία που θα σου έδινα, θα σε αναστάτωνε...αρκετά».

Αναστέναξε, απογοητευμένη. Ούτε αυτός θα της έδινε αυτό που ήθελε.

«Είχε δίκαιο σε αυτό που είπε για σένα» μουρμούρισε.

«Εκείνος είπε...κάτι για μένα;» ένας ενθουσιασμός φάνηκε άθελά της στον τόνο της.

«Εκτός από το να μου δώσει τις διευθύνσεις της πολυκατοικίας όπου διαμένεις κι αυτή της δουλειάς σου, τις ώρες που δουλεύεις, και πληροφορίες για τα κοντινά σου άτομα, ναι» απάντησε χαμογελώντας «Ανέφερε ότι εκπέμπεις μία αύρα αγνότητας και αφέλειας. Που, καταρχήν, φαινόσουν σαν κάποια ήσυχη και απλή, όμως στο τέλος κατέληξες να είσαι ένα αίνιγμα». Η έκπληξη κατέκτησε τις εκφράσεις της, και μετά εκείνος γέλασε πάλι «Αν και επίσης είπε πως είσαι μία κινητή καταστροφή».

Από όλα όσα είπε ο Κάλεμπ, μονάχα το τελευταίο φαινόταν κάτι που ο Αραέλ θα έλεγε.

«Φυσικά, εγώ είμαι κινητή καταστροφή» ξεστόμισε αγανακτισμένη «Ξέρεις πως εκείνος έχει την ψυχή μου, έτσι;»

«Ο Αραέλ δεν έχει την ψυχή σου, αν ήταν έτσι θα ήσουν ήδη νεκρή. Εκείνος μονάχα...πώς να το πω;»

«Την σημάδεψε;» Η Κατρίνα συνέχισε την πρόταση του, προκαλώντας το χαμόγελο του.

«Είσαι πιο έξυπνη απ' ότι φαίνεσαι. Και αυτό μου το είχε πει».

«Μπορεί να επιστραφεί η ψυχή;» ρώτησε η Σμιθ με ελπίδα.

Ο δαίμονας έξυσε τον αυχένα με τα δάκτυλά του.

«Ναι» απάντησε, όχι με πολλή σιγουριά, «είναι πιθανόν. Όμως αποκλείεται να πείσεις τον Αραέλ για κάτι τέτοιο. Είναι αρκετά πεισματάρης».

Μία λάμψη ελπίδας γέμισε το στήθος της, και άνοιξε τον δρόμο σε ένα ζεστό και συντριπτικό συναίσθημα.

«Κ-κάποτε είπε...» άρχισε να λέει με δισταγμό «πως ήμουν τυχερή που ήταν αυτός που με βρήκε και όχι άλλος».

Ο δαίμονας σούφρωσε τα φρύδια και μελέτησε τα λόγια της.

«Ναι, και όχι» έκφρασε, τοποθετώντας το ένα χέρι στο πηγούνι «Αν ήθελε να σου κάνει κακό, θα το είχε κάνει ήδη, πίστεψέ με. Ωστόσο, η κατάσταση του τον καθιστά αρκετά ασταθή».

Η Κατρίνα γούρλωσε τα μάτια.

«Η κατάστασή του;» Ένα νευρικό γέλιο ξέφυγε από τα χείλη της «Είναι άρρωστος;»

«Δεν σου το είπε» μουρμούρισε ξαφνιασμένος, όταν φάνηκε να αντιλαμβάνεται κάτι στην έκφρασή της «Σημαίνει ότι δεν θέλει να το ξέρεις».

«Αν περίμενα από εκείνον, δεν θα ήξερα απολύτως τίποτα».

«Είσαι θυμωμένη» δεν ήταν ερώτηση.

«Πώς να μην είμαι; Ο άθλιος σημάδεψε την ψυχή μου!» φώναξε, ελευθερώνοντας ένα μικρό κομμάτι από την οργή που ένιωθε επάνω στον Κάλεμπ «Και, όταν έρθει η στιγμή, εκείνος...» Έκλεισε τα μάτια, καταπίνοντας με δυσκολία «Και εγώ δέχτηκα να τον βοηθήσω να μάθει για μένα».

«Νομίζω πως ξέχασες με ποιον είχες να κάνεις. Ένας δαίμονας δεν θα σου δώσει ποτέ κάτι δίχως αντάλλαγμα».

«Είμαι χαζή» ψιθύρισε.

Εκείνος δεν απάντησε.

Μετά από μερικά λεπτά απόλυτης σιωπής, άνοιξε τα βλέφαρα για να τον δει. Ο Κάλεμπ αναστέναξε.

«Κατρίνα, πίστεψε με απολαμβάνω πολύ την συζήτηση, όμως αύριο θα ξυπνήσεις νωρίς».

Ένα χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη της.

«Έχεις δίκαιο. Κάλεμπ, κοίταξε. Έχει ένα καναπέ που σε χωράει άνετα, αν θες μπορείς να ξεκουραστείς εκεί».

«Πραγματικά χρειάζομαι ένα υπνάκο τώρα. Ευχαριστώ».

Τον άφησε να περάσει μέσα στο εσωτερικό και μετά, έκλεισε την πόρτα.

Παρατηρούσε τα πάντα με περιέργεια, σαν να ήθελε να απομνημονεύσει τον χώρο.

Άρχισε να βαδίζει προς τον καναπέ αλλά κάπου στην μέση, σταμάτησε.

«Κατρίνα» γύρισε το κεφάλι ώστε να την κοιτάξει, «για να είμαι ειλικρινής, νόμιζα ότι αυτή η δουλειά θα ήταν ένα από τα πιο ανιαρά πράγματα που θα έκανα σε όλη μου την ζωή» Χαμογέλασε «Είσαι γεμάτη ενδιαφέρον. Σε συμπαθώ. Όλα αυτά τα χρόνια, είδα ανθρώπους, καλούς, να βοηθάνε άλλους, όμως ποτέ δεν γνώρισα κάποιο που να είναι ευγενικός με ένα δαίμονα».

Η κοπέλα βλεφάρισε, δίχως να μπορέσει να αποτρέψει τον εαυτό της από το να νιώσει λιγάκι αμήχανη.

«Ήσουν ανεκτικός» Ανασήκωσε τους ώμους εκείνη, προσπαθώντας να φανεί αδιάφορη «Αν και είσαι ένας δαίμονας, δεν νομίζω ότι είναι δίκαιο να σου συμπεριφέρομαι άσχημα από την στιγμή που δεν με ενόχλησες».

«Πιστεύεις πως αν ο Αραέλ ήταν πιο...ευχάριστος τύπος, δεν θα σε ενδιέφερε η συντροφιά του;»

Η ερώτηση την σύγχυσε. Αναγκάστηκε να βάλει σε μία τάξη τις σκέψεις της πριν απαντήσει: «Με τον Αραέλ είναι διαφορετικό».

Εκείνος γέλασε κοφτά.

«Κατρίνα, εγώ...» Η έκφραση του έγινε σοβαρή ενώ κοιτούσε το δάπεδο «Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω τις πράξεις του. Ξέρω, από δική μου εμπειρία, πως μπορεί να γίνει ένας μαλάκας με περικεφαλαία όταν θέλει. Μέχρι κι εγώ τον μισώ μερικές φορές, αλλά, αυτό που έκανε...» Σταμάτησε να μιλάει και πίεσε τα χείλη, σα να μην ήξερε τι να πει άλλο.

«Τι;» τον πρότρεψε, ανυπόμονη.

«Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να στο πω, αλλά...Πώς να στο εξηγήσω; Η ψυχή σου έμεινε σημαδεμένη, αυτό είναι αλήθεια, όμως δεν θα πας απαραίτητα στην Κόλαση, γιατί ο Αραέλ είναι ένα είδος δαίμονα...διαφορετικό» Σήκωσε το βλέμμα «Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, αν είσαι τυχερή...Αν κάποια στιγμή καταφέρεις να τον πείσεις να αποφασίσει να ακυρώσει την συμφωνία, δεν θα έχεις μεγαλύτερες συνέπειες».

Κατάπιε με δυσκολία, με γουρλωμένα μάτια, ζορίζοντας τον εγκέφαλο της να επεξεργαστεί κάθε λέξη με προσοχή. Πρόσεξε, εκείνη την στιγμή, πως οι παλμοί της καρδιάς είχαν επιταχύνει.

«Γιατί εκείνος είναι διαφορετικός;» ψιθύρισε.

«Αυτό δεν μπορώ να στο πω» αυτή ήταν η μόνη απάντηση που είχε. Της χάρισε ένα τελευταίο χαμόγελο πριν ξεκινήσει πάλι να βαδίζει μακριά της.