Η ώρα είχε περάσει τόσο γρήγορα που δεν πήρε είδηση πως έπρεπε να φύγει από το νηπιαγωγείο. Κάθε μέρα αυτό γινόταν, ήταν απορροφημένη στην δουλειά που αγαπούσε που πάντοτε έμενε δέκα λεπτά περισσότερο στην τάξη των παιδιών της. Η υπεύθυνη του νηπιαγωγείου άνοιξε την πόρτα και εισήλθε με ένα χαμόγελο στα χείλη. Χαιρέτησε τα τρία μικρά που ήταν τα μόνα που περίμεναν τέτοια ώρα τους γονείς τους. Συνήθως όλα έφευγαν η ώρα τρεις αλλά, τα συγκεκριμένα πάντα αργούσαν να φύγουν από το κτήριο λόγω του ότι οι γονείς τους δούλευαν μέχρι αυτή την ώρα και ώσπου να διασταυρώσουν ολόκληρη λεωφόρο έκαναν περίπου είκοσι λεπτά.

<<Αγαπητή μου, σου είπα να μην μένεις περισσότερη ώρα απ' όσο πρέπει. Το επόμενο λεωφορείο φεύγει η σε πέντε λεπτά και δεν θα το προλάβεις. Θα σου έλεγα να σε έπαιρνα στο διαμέρισμα σου αλλά πρέπει να περιμένω τα παιδιά μέχρι να έρθουν οι γονείς. >> Μίλησε η διευθύντρια κοιτώντας τα τρία μικρά με ένα πλατύ χαμόγελο. Εκείνα την κοίταζαν με την ίδια έκφραση.

<<Οι συνάδερφοι έφυγαν; >> Ρώτησε όμως μέσα της ήξερε την απάντηση. Η φίλη της πάντα έφυγε νωρίτερα γιατί έπρεπε να παίρνει το παιδί της από το σχολείο αφού δεν υπήρχε κάποιος άλλος συγγενής διαθέσιμος εκείνη την στιγμή για να το κάνει. Σχετικά με τους υπόλοιπους συναδέρφους, δεν συμπαθούσαν την Κατρίνα.

<<Ναι κορίτσι μου, μείναμε μονάχα εμείς οι δύο. >> Είπε η υπεύθυνη και έστρεψε το βλέμμα προς την πόρτα. <<Ένα λεπτό, ήρθε ένας γονιός. Κορίτσι μου, καλύτερα να με περιμένεις αφού δύο παιδιά έμειναν για να φύγουν. Είναι επικίνδυνη πόλη για να κυκλοφορεί μία νεαρή κοπέλα μόνη της. >>

Η Κατρίνα κούνησε το κεφάλι καταφατικά. Η διευθύντρια απομακρύνθηκε και πλησίασε τον γονιό, ο οποίος φορούσε τον σκούφο της μπλούζας του...έκρυβε το πρόσωπο του.

<<Μαρία μου, ήρθε ο πατέρας σου. >> Ενημέρωσε την μικρή και εκείνη αμέσως έτρεξε προς τον πατέρα της. Τον αγκάλιασε σφιχτά.

<<Γεια σου μικρή. >> Η βραχνή φωνή του για μια στιγμή έκανε την Κατρίνα να χάσει τα λογικά της.

Η μικρή δεν απάντησε και αυτό παραξένευσε την δασκάλα του παιδιού.

Ο γονιός χαιρέτησε την υπεύθυνη και την νηπιαγωγό εκείνης την τάξης και έφυγε σαν σίφουνας, τραβώντας το παιδί από τον καρπό του χεριού της. Κάτι συνέβαινε με εκείνον τον πατέρα...

Θα πήγαινε να μάθει.

Κι αν ο άντρας χτυπούσε την κόρη του; Έπρεπε να μάθει διότι το παιδί μερικές φορές ερχόταν χαμένο στις σκέψεις του σαν το μυαλό της να ταξίδευε κάπου αλλού.

<<Εκείνος ο πατέρας έχει ξαναέρθει για πάρει το παιδί του; >> Έκανε την ερώτηση χτυπώντας νευρικά το πόδι της κάτω στο δάπεδο.

<<Συνήθως ερχόταν η μητέρα, αλλά σήμερα μάλλον δεν θα μπορούσε. >> Είπε και όταν πρόσεξε το ανησυχητικό βλέμμα της Κατρίνας, ρώτησε: <<Τι συμβαίνει; >>

<<Και αν δεν είναι στα αλήθεια ο πατέρας της; Μπορεί να δώσαμε ένα κοριτσάκι σε ένα άγνωστο. >> Μίλησε και το στόμα της υπεύθυνης άνοιξε ελαφρά. Η Κατρίνα συνέχισε αφού είδε πως εκείνη δεν λογάριαζε να απαντήσει. <<Θα μας ενημέρωνε η μητέρα αν κάποιος άλλος ερχόταν να πάρει το...>> Πήγε να πει αλλά ένας γονιός την διέκοψε.

<<Καλησπέρα, συγγνώμη για την καθυστέρηση. >> Είπε κοιτώντας τα παιδιά που είχαν μείνει. Μία κραυγή βγήκε από τα χείλη της όταν πρόσεξε πως το δικό της παιδί δεν καθόταν στην καρέκλα. <<Πού είναι η Μαρία; >> Ρώτησε και η Κατρίνα χωρίς να δώσει μία απάντηση στην μητέρα του μικρού κοριτσιού, έτρεξε προς τον διάδρομο.

Αν είναι δυνατόν, κάποιος έχει κλέψει ένα παιδί. Όμως, για ποιο λόγο; Σκέφτηκε η Κατρίνα.

Έτρεχε στους διαδρόμους του κτηρίου πανικοβλημένη αλλά το κοριτσάκι δεν ήταν πουθενά, μα ούτε εκείνος ο άγνωστος άντρας.

Ξαφνικά σταμάτησε στην μέση ενός διαδρόμου, ο οποίος οδηγούσε στο γραφείο της. Εκεί, λίγα μέτρα μακριά της, στεκόταν ο άντρας με τον σκούφο. Η Κατρίνα πρόσεξε πως η μικρή δεν ήταν μαζί του.

Τον είδε να κάνει τρία βήματα μπροστά και εκείνη κοκκάλωσε. Έμεινε ακίνητη στην θέση της.

Ο μυστηριώδης άντρας πέρασε τα χέρια από τον σκούφο και με μία κίνηση τον κατέβασε. Η νεαρή κοπέλα βρέθηκε να κοιτάει σαν χαμένη τα παράξενα γκρι μάτια του και το πολύ χλωμό πρόσωπό του.

Ένιωσε σαν όλο το αίμα στο κορμί της να είχε στραγγιστεί.

Της κόπηκε η ανάσα και η παλμοί της καρδιάς της άρχισαν να αυξάνονται ταχύτερα καθώς παρατηρούσε έκπληκτη τον άντρα με το γυμνό στήθος που στεκόταν ακριβώς απέναντι της. Πότε είχε βγάλει την μπλούζα του;

Ξαφνικά, εμφανίστηκε στο πρόσωπό του ένα πλατύ χαμόγελο που της κοπέλας της φάνηκε γνωστό. Σαν να το είχε δει ξανά...

Μα φυσικά, ήταν το ίδιο χαμόγελο που είχε η φιγούρα που την ακολουθούσε.

Δεν μπόρεσε να το αποφύγει. Τον παρατήρησε αρκετά.

Μία γοητευτική έκφραση. Μερικοί αιχμηροί κυνόδοντες. Ένα πονηρό χαμόγελο.

<<Καλησπέρα, Κατρίνα. >> Είπε αργά και βασανιστικά η όχι πλέον σκοτεινή φιγούρα.