«Υπάρχουν θνητοί που μπορούν να έχουν προαισθήσεις» εξήγησε σιγανά, χωρίς να σηκώσει ακόμη το βλέμμα προς το πρόσωπό της «Δεν είναι κάτι συνηθισμένο, αλλά συνηθίζεται να συμβαίνει» Το στόμα της άνοιξε ελαφρά, χωρίς να την νοιάζει αν φαινόταν τόσο έκπληκτη. Ώστε προαισθήματα; Αυτό ήταν οι εφιάλτες της δίχως νόημα. Επιτέλους, σήκωσε τα μάτια για να την δει «Πότε άρχισαν;» ρώτησε, βγάζοντας την απ' τους συλλογισμούς της.

«Περίπου όταν εσύ εμφανίστηκες» απάντησε με απόλυτη σιγουριά.

Εκείνος έγνεψε θετικά. Η έκφραση του συνέχιζε να είναι σοβαρή, όμως βρισκόταν πολύ κοντά στην αγανάκτηση.

«Οι υπερφυσικές παρουσίες μπορούν να επηρεάσουν την αισθητικότητα των θνητών» έκφρασε με ένα τόνο απρόθυμο «Θα μπορούσε να εξηγήσει το γιατί ξεκίνησαν όταν με γνώρισες».

Κάρφωσε τα μάτια στο τραπέζι που δέσποζε στο κέντρο, αγκαλιάζοντας τον εαυτό της.

«Και αυτό επίσης πρέπει να το προσθέσουμε στην λίστα Ικανότητες της Κατρίνα που δεν είχα ιδέα πως είχε;» Είδε την μία άκρη των χειλιών του να υψώνεται σε ένα μισό χαμόγελο, λες και ήθελε να συγκρατήσει ένα γέλιο «Δεν είναι αστείο, Αραέλ» παραπονέθηκε χαμηλόφωνα, και ακούστηκε πιο ενοχλημένη απ' ότι ήθελε να φανεί.

«Γιατί δεν είναι;» ρώτησε χωρίς να κρύψει το χαμόγελο του «Θα έπρεπε ήδη να είσαι συνηθισμένη στο ότι είσαι ένα φρικιό».

Η Κατρίνα εισέπνευσε από την μύτη και του χάρισε το χειρότερο της βλέμμα περιφρόνησης.

«Επειδή όλη μου την ζωή νόμιζα πως αυτά τα πράγματα δεν υπήρχαν, και τώρα φαίνεται ότι είμαι ένα φρικιό μέχρι και για την καταραμένη την Κόλαση».

Ο Αραέλ κούνησε το κεφάλι αρνητικά, έχοντας ακόμη εκείνο το κοροϊδευτικό χαμόγελο.

«Είσαι ένα αίνιγμα» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους λες και αυτό δεν ήταν κάτι ανησυχητικό. Μετά την κοίταξε πάλι, όμως αυτή την φορά με μία πιο σοβαρή έκφραση «Ένα που πρέπει να επιλύσουμε το συντομότερο δυνατόν».

Κατάπιε με δυσκολία την ίδια στιγμή που ένιωθε τον κόμπο στο στομάχι της να μεγαλώνει. Ξαφνικά ένιωσε αγχωμένη, επειδή ήξερε πως όλο αυτό ακόμη δεν είχε τελειώσει.

«Υπάρχει και κάτι άλλο» μουρμούρισε.

Εκείνος αναστέναξε εξοργισμένος.

«Σίγουρα με κοροϊδεύεις...» είπε μέσα απ' τα δόντια του. Κάθε ίχνος πονηριάς είχε εξαφανιστεί από το πρόσωπο του.

Η Σμιθ δάγκωσε το κάτω χείλος με δύναμη πριν να μιλήσει.

«Ε-εκείνη την μέρα που η Νάιμα με χτύπησε...» άρχισε να λέει και, αναπόφευκτα, τα φρύδια της σούφρωσαν μόλις πρόφερε το όνομά της, «όση ώρα ήμουν αναίσθητη, είχα κάτι σαν μία ανάμνηση».

«Τι;» Ο τόνος του είχε αποκτήσει μία καινούργια χροιά, που φανέρωνε πως είχε εκνευριστεί «Τι εννοείς;»

«Δεν γνωρίζω με σιγουριά, όμως νομίζω ότι ήταν κάτι σαν μία κρυμμένη ανάμνηση. Ε-είναι κάτι που το είχα ξεχάσει εντελώς, γι' αυτό δεν τον είχα αναφέρει από πριν» είπε και βυθίστηκε στην θέση της, σα να ήταν μία απολογία εκ μέρους της «Δεν θα το θυμόμουν, αν δεν με χτυπούσε...» Πίεσε τα χείλη, χωρίς να επιθυμεί να την αναφέρει ξανά.

«Και τι ήταν αυτό που θυμήθηκες;»

Η κοπέλα τον κοίταξε με μισόκλειστα μάτια, χωρίς να αποτρέψει στον εαυτό της από το να νιώσει μία ελάχιστη καχυποψία προς εκείνον. Ωστόσο, του το είχε πει ήδη και ο δαίμονας την κοίταζε ήδη με μία υποψία λόγω του ότι εκείνη έμεινε σιωπηλή. Δεν μπορούσε να του το κρύψει, και το να πει ψέματα δεν ήταν η ειδικότητα της, ο Αραέλ θα το ανακάλυπτε αμέσως. Έτσι εισέπνευσε βαθιά, και άρχισε να μιλάει σιγανά, με προσοχή.

Ο Αραέλ την κοίταξε κατευθείαν στα μάτια για λίγα λεπτά, τόσα που η Κατρίνα χρειάστηκε για να εξηγήσει την ανάμνηση με όλη την ακρίβεια που μπορούσε, τουλάχιστον όλα όσα κατάφερνε να θυμηθεί. Επίπληξε τον εαυτό της από μέσα της που δεν του είχε πει εκείνη την μέρα τί ακριβώς συνέβη, επειδή τώρα δεν κατάφερνε να θυμηθεί την κάθε λεπτομέρεια. Ούτε μπόρεσε να περιγράψει το πρόσωπο του μυστηριώδες άντρα που είχε δει, διότι τώρα έμοιαζε περισσότερο με μία θολή εικόνα. Επιτέλους, όταν η κοπέλα τελείωσε και έμεινε να τον κοιτάει πιέζοντας τα χείλη λόγω της νευρικότητας, ο δαίμονας έγνεψε αργά.

«Και είσαι απολύτως σίγουρη ότι δεν έχεις ιδέα ποιος είναι εκείνος ο άντρας;» ρώτησε ο Αραέλ, μισοκλείνοντας περισσότερο τα μάτια, σα να περίμενε εκείνη να του έλεγε ψέματα. Η Σμιθ έγνεψε θετικά όμως το πλάσμα της χάρισε ακόμη ένα βλέμμα υποψίας: «Προσπάθησε περισσότερο, Κατρίνα. Δεν υπάρχει καμία άλλη ανάμνηση στην οποία τον βλέπεις; Δεν τον συνάντησες ξανά κάποια άλλη φορά;»

«Δεν θυμάμαι» επέμεινε, κάπως αγανακτισμένη.

Εκείνος ξεφύσησε, θυμωμένος, και έστρεψε το βλέμμα αλλού, κάπου που να μην ήταν η θνητή. Ύψωσε το χέρι μέχρι το πρόσωπο του και τα δάκτυλα του απαλά άγγιξαν το δέρμα του κάτω χείλος του με μία έκφραση, λες και ήταν πολύ συγκεντρωμένος. Ωστόσο, εκείνη η εικόνα για ένα δευτερόλεπτο την αποσυντόνισε και κάτι μέσα της σφίχτηκε.

Κούνησε το κεφάλι και έπαψε να τον κοιτάζει με σκοπό να συγκεντρωθεί κι εκείνη. Θέλησε με όλες τις δυνάμεις της να μπορέσει να αναγκάσει το μυαλό της να θυμηθεί κάτι, να μάθει ποιος ήταν εκείνος και τι σχέση είχε με όλα αυτά. Να μπορέσει να μάθει αν εκείνος ήταν η απάντηση, αν μήπως αυτός ήταν ο υπεύθυνος για αυτά που της συνέβαιναν, για να καταφέρει να ξαναρχίσει την φυσιολογική της ζωή.

Ήθελε να τελειώσει με όλα αυτά μια για πάντα.

Ένα μέρος της αναρωτήθηκε τι θα συνέβαινε μετά που στο τέλος επιτέλους θα κατάφερναν να το μάθουν. Τι θα έκαναν μετά οι δαίμονες οι οποίοι προσπαθούσα να ανακαλύψουν το μυστήριο που έκανε την Κατρίνα διαφορετική; Ούτε ήξερε τι θα έκανε ο Αραέλ μετά απ' όλα αυτά.

Τον είδε με πλάγιο βλέμμα. Κατά κάποιο τρόπο, δεν μπορούσε να μην σκεφτεί πως κάτι φαινόταν διαφορετικό επάνω του από την τελευταία φορά που τον είδε, εκείνη την μέρα στην γέφυρα. Φυσικά, σωματικά δεν υπήρχε η ελάχιστη διαφορά, όμως, ακόμη κι έτσι, δεν ήταν ο ίδιος. Καθόταν δίπλα της, δεν την κοιτούσε και, για κάποιο λόγο, φαινόταν πολύ απόμακρος. Έδινε την εντύπωση πως ήταν εντελώς αδιάφορος για την κοντινή τους απόσταση...Και, η Σμιθ δεν ήξερε γιατί, αυτό την έκανε να νιώσει παράξενα.

«Η Άρια ήρθε την προηγούμενη μέρα...» είπε εκείνη σιγανά.

«Το ξέρω» μουρμούρισε βαριεστημένα, σμίγοντας τα φρύδια ένα δευτερόλεπτο. Ένα λεπτό μετά, έγειρε το κεφάλι για να την δει, και η μία άκρη των χειλιών του υψώθηκε σε ένα μισό χαμόγελο «Την ενημέρωσα ότι πλέον δεν ήθελες να την βλέπεις, και απ' ότι έχω καταλάβει σου έδωσε ένα κήρυγμα».

Έκανε ένα μορφασμό. Σοβαρά τώρα; Αυτοί οι δύο τα έλεγαν όλα μεταξύ τους;

«Δεν ήταν ακριβώς έτσι».

«Για ποιο πράγμα σου μίλησε;» ρώτησε έχοντας την ίδια έκφραση, χωρίς να αγχώθηκε καθόλου.

«Για αρκετά πράγματα...» μουρμούρισε εκείνη, ανασηκώνοντας τους ώμους. Τα φρύδια του έσμιξαν με υποψία «Έμαθα για μερικά περιστατικά σχετικά...σχετικά με εσένα και τον πατέρα σου».

Η χαρά που είχε εμφανιστεί στο πρόσωπό του διαλύθηκε. Η αδιαφορία εξαφανίστηκε από τα χαρακτηριστικά του, και τότε κάτι σκοτεινό και βάναυσο κατέκλυσε το βλέμμα του.

«Τι ακριβώς έμαθες;» απαίτησε με βραχνή φωνή.

Η Κατρίνα κατάπιε με δυσκολία, επειδή ξαφνικά μετάνιωσε που είχε ανοίξει το στόμα.

«Μ-μου μίλησε για τον Καστιέλ, κυρίως» ψιθύρισε, και δεν ήταν ψέματα, έτσι ακούστηκε πειστική «Έμαθα πως ήταν μπλεγμένος μαζί σου και με τον πατέρα σου, όμως δεν μου είπε ακριβώς για ποιο λόγο».

Ο δαίμονας πίεσε τα χείλη ενοχλημένος, και ένα τσίμπημα αιφνιδιασμού την διαπέρασε. Η έκφραση του βάφτηκε με δυσαρέσκεια, με την δυσπιστία να σπινθηροβολείτε στα μάτια του.

«Δεν έπρεπε να σου το είχε πει αυτό» είπε σιγανά, με πιεσμένο σαγόνι σε μία του προσπάθεια να μην υψώσει την φωνή του «Δεν χρειαζόταν να το γνωρίζεις».

Η αγωνία προκάλεσε ένα σφίξιμο στο στομάχι της, και έξαφνα βρέθηκε περικυκλωμένη σε μία ομίχλη νευρικότητας.

«Γ-γιατί απλά δεν μου το λες;» ρώτησε με ένα ασταθή ψίθυρο «Γιατί δεν μου εξηγείς για ποιο λόγο είσαι διαφορετικός από τους υπόλοιπους δαίμονες;»

«Δεν είμαι διαφορετικός» απάντησε, και ο τρόπος με τον οποίο έσφιγγε τις γροθιές δεν της πέρασε απαρατήρητος, όπως πάντοτε έκανε όταν κάτι άρχιζε να τον ενοχλεί.

«Όμως υπάρχει κάτι διαφορετικό σε εσένα. Εσύ ο ίδιος μου το είπες» του θύμισε «Γιατί δεν μου λες επιτέλους τι είναι αυτό το διαφορετικό;»

«Επειδή είναι περιττό» είμαι με σιγουριά, δίχως να την ρίξει ένα βλέμμα «Επίσης, αν το έκανα, η άποψη σου για μένα θα άλλαζε. Θα με έβλεπες με ένα διαφορετικό τρόπο».

Η σύγχυση και η περιέργεια έκαναν ζημιές μέσα της μονάχα με αυτές τις λέξεις.

«Έχω μία κακή γνώμη για σένα» ομολόγησε.

Ένα χαμόγελο εξαπλώθηκε στις άκρες των χειλιών του.

«Αυτό είναι υπέροχο».

«Δεν μου το πεις ποτέ, έτσι δεν είναι;»

«Δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα» είπε στη μέση ενός αναστεναγμού «Γιατί θα το έκανα; Δεν έχει καμία σχέση με τις ικανότητες του, θα ήταν κάτι περιττό».

Έξαφνα τα φρύδια του έσμιξαν από την οργή. Ήταν φανερό πως είχε εκνευριστεί, όμως υπήρχε κάτι περισσότερο που δεν μπορούσε να αναγνωρίσει καλά επειδή εκείνος συνέχιζε να έχει εκείνη την ηλίθια στάση αδιαφορίας. Ήταν σαφές πως η απόφαση της Κατρίνας δεν του άρεσε καθόλου.

Ή μήπως ήταν πιθανόν να ένιωθε...πονεμένος; Το ότι αποφάσισε να τελειώσει με ό,τι κι αν ήταν αυτό που είχε αρχίσει ανάμεσά τους κατά κάποιο τρόπο τον είχε επηρεάσει;

«Γιατί είσαι τόσο θυμωμένος;» ρώτησε με ένα μουρμουρητό.

«Επειδή με κάλεσες κατά λάθος στα καταραμένα σου τα όνειρα, όχι επειδή είχες κάτι σημαντικό να πεις».

Η κοπέλα έμπηξε τα νύχια στις παλάμες της, χαμηλώνοντας λίγο το βλέμμα. Μία παράξενη ανάμειξη μεταξύ της ντροπής και ενόχλησης στροβιλίστηκε μέσα της, αλλά προσπάθησε να μην το δείξει.

«Επομένως δεν γίνεσαι ενοχλητικός για να με εκδικηθείς για την απόφαση που πήρα» είπε με καχυποψία, μονάχα επειδή χρειαζόταν να το ακούσει από εκείνον.

«Φυσικά και όχι» μουρμούρισε με απροθυμία, την ίδια στιγμή που κουνούσε το κεφάλι αρνητικά «Η απόφαση σου δεν με νοιάζει».

Μισόκλεισε τα μάτια, χωρίς να ξέρει αν έπρεπε να τον πιστέψει εξ ολοκλήρου. Συμπεριφερόταν όπως συνήθιζε να το κάνει στην αρχή, το ίδιο οργισμένος. Αυτή την στιγμή δεν υπήρχε ούτε ένα ίχνος από εκείνη την καινούργια στάση του που άρχιζε να...να της αρέσει. Πώς μπορούσε να συμπεριφέρεται τόσο διαφορετικά από την μια μέρα στην άλλη;

«Θέλω να μάθω την άποψη σου» ξέφυγαν οι λέξεις από τα χείλη της.

Εκείνος μετά βίας γύρισε το κεφάλι προς το μέρος της.

«Σχετικά με τι;»

«Σχετικά με αυτό που μίλησα με την Άρια...» εξήγησε, αν και ένα ίχνος ανασφάλειας εμφανίστηκε στον τόνο της. Κατάπιε με δυσκολία, ως απάντηση στο άγχος που ξαφνικά ένιωσε «Σχετικά μ' αυτό πως εσείς δεν νιώθετε».

«Αλήθεια είναι» απάντησε με σοβαρό τόνο φωνής, χωρίς να αφήσει ούτε πέντε δευτερόλεπτα να περάσουν.

Ένα περίεργο τσίμπημα και κάπως οδυνηρό την διαπέρασε.

«Όμως...δεν μπορώ να το καταλάβω» επέμεινε, γέρνοντας το κεφάλι από την μια πλευρά στην άλλη «Σε είδα εξοργισμένο...»

«Μπορώ να εξοργιστώ» την διέκοψε, «μπορώ να νιώσω οργή, σύγχυση, περιέργεια, και μπορεί να με ελκύσει κάτι» Γύρισε λίγο για να την δει καλά. Η Σμιθ μπόρεσε να διακρίνει κάτι σκοτεινό στα μάτια του όταν ταξίδεψαν αργά σε όλο το κορμί της. Από ένστικτο, κάτι μέσα της αντέδρασε μ' αυτό το βλέμμα «Μπορώ να νιώσω πόθο, όμως όχι αγάπη...Γι' αυτό αν αυτό που θες να μάθεις είναι αν μπορώ να νιώσω το ίδιο με σένα, τότε όχι. Η απόφαση σου δεν με επηρεάζει καθόλου».

Ξαφνικά η ανάσα της επιτάχυνε, αλλά ανάγκασε τον εαυτό της να μην δείξει κανένα συναίσθημα στο πρόσωπο της.

«Ό-όμως η Άρια είπε...»

«Η Άρια απλά έχει ένα διαφορετικό τρόπο να βλέπει τα πράγματα, εξαιτίας του τι συνέβη στον γιο της» ξεστόμισε με ένα παγερό τόνο που την έκανε να μαζευτεί, «όμως μην νομίζεις πως είμαστε ίδιοι. Δεν είμαστε. Εσύ είσαι θνητή και εγώ ένας δαίμονας, και δεν θα το αλλάξει τίποτα αυτό.

Έκανε τα χείλη της μια ευθεία για να συγκρατηθεί, σε μία της προσπάθεια να ελέγξει τον πόνο που εμφανίστηκε στο στήθος της.

«Και...τι γίνεται μ' αυτό που συνέβαινε μεταξύ μας;»

«Ήταν μία απερισκεψία» είπε με βραχνή φωνή, γεμάτη σιγουριά, χωρίς την παραμικρή ένδειξη δισταγμού «Έκανες καλά που το τελείωσες, και για να πω την αλήθεια μου έκανες μια χάρη: είχες δίκαιο, ξέφευγα από τις αρχικές μου προθέσεις. Έχανα τον ειρμό του πραγματικού λόγου για τον οποίο τα κάνω όλα αυτά, μονάχα για μία ασήμαντη έλξη».

Η Κατρίνα κατάπιε με δυσκολία για να προσπαθήσει να διώξει τον κόμπο που ένιωθε στον λαιμό.

«Επομένως...αυτό που έγινε μεταξύ μας δεν σήμαινε τίποτα;» Η ερώτηση της μετά βίας ήταν ένας αντιληπτός ψίθυρος, όμως δεν την ένοιαξε επειδή ήθελε να το ακούσει από εκείνον.

Ο δαίμονας ήταν συνοφρυωμένος και με σοβαρό ύφος, αλλά δεν της έδωσε την εντύπωση πως ένιωθε κάποιο συναίσθημα, απλά ήταν σοβαρός. Δεν φαινόταν να έχει την παραμικρή τύψη, ούτε καμία άλλη ταραχή.

«Δεν νιώθω τίποτα για σένα, Κατρίνα» είπε με απόλυτη σιγουριά «Δεν μπορώ να νιώσω τίποτα για κανένα. Και, εν πάσει περιπτώσει, μονάχα θα ήσουν μία αδυναμία για μένα. Και το λιγότερο που θέλω αυτή την στιγμή είναι αδυναμίες. Είσαι θνητή και, αν σκεφτείς πώς είναι η ζωή σου τώρα, θα μπορούσες να πάψεις να υπάρχεις ανά πάσα στιγμή. Να μπλέξω μαζί σου σε άλλο επίπεδο που να μην είναι να ανακαλύψω τι σόι πλάσμα είσαι, δεν μου συμφέρει. Άφησα τις αρχικές μου προθέσεις να επηρεαστούν από την περιέργεια να μάθω πώς θα ήταν η αίσθηση να είμαι με μια σαν εσένα».

Περιέργεια; Ώστε αυτό ήμουν για εκείνον; Αυτό που συνέβαινε μεταξύ μας δεν είναι κάτι άλλο πέρα από ένα ύπουλο πείραμα;

«Είχα δύο στόχους αρχικά: να κατακτήσω την ψυχή σου, και να μάθω τι πλάσμα είσαι» Ένα μοχθηρό, ύπουλο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του «Έχω ήδη εκπληρώσει τον πρώτο, τώρα μονάχα μου μένει ο δεύτερος».

Μία αίσθηση ζάλης την έκανε να νιώσει λες και ο κόσμος άρχισε να γυρίζει. Αναγκάστηκε να σταθεί όρθια, επειδή ξαφνικά ένιωσε ότι δεν μπορούσε να συνεχίσει ούτε ένα δευτερόλεπτο περισσότερο δίπλα του στον καναπέ.

Ήμουν ένας στόχος.

«Καταλαβαίνω» ψιθύρισε με βραχνή φωνή, σχεδόν αγνώριστη, όμως όχι λες κι ήταν έτοιμη να κλάψει. Περισσότερο ήτανε ένας τόνος απότομος, πικρόχολος. Και δεν ήταν μέχρι εκείνη την στιγμή, που αντιλήφθηκε το αίσθημα θυμού το οποίο είχε φουντώσει μέσα της «Ευχαριστώ που μου το ξεκαθάρισες. Τότε χαίρομαι που δεν το πήγαμε σε άλλο επίπεδο».

«Και εγώ» Χωρίς να δείξει κανένα συναίσθημα, ο Αραέλ σηκώθηκε όρθιος «Όταν έχω νέα, θα σε ειδοποιήσω» είπε, όμως η Σμιθ δεν μπορούσε πια να προσέχει τι έλεγε σχετικά μ' αυτό το θέμα.

Ήταν αρκετά απασχολημένη με το να παλεύει ενάντια με τις επιθυμίες που είχε να αρχίσει να κλαίει εκεί, μπροστά του.

«Πολύ καλά» μουρμούρισε εκείνη «Τα λέμε τότε».

Κάρφωσε το βλέμμα στο έδαφος για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι που κατάλαβε ότι εκείνος την παρακολουθούσε. Από κάποια γωνία της ύπαρξης της βρήκε μία δύναμη υπερβολικής θέλησης, και τον κοίταξε. Κάτι στο πρόσωπο του φάνηκε αβέβαιο. Τα χείλη του κουνήθηκε, λες και θέλησε να πει κάτι, όμως ήταν με ένα τρόπο τόσο λίγο αντιληπτό, που το πιο πιθανόν να ήταν η φαντασία της ή ακόμη κι λόγω της κούρασης.

Τότε, χωρίς να πει τίποτα άλλο, η επιβλητική του φιγούρα μετατράπηκε σε μαύρο καπνό, αφήνοντας την Κατρίνα μόνη στο σαλόνι.

Έκλεισε τα μάτια σφικτά. Εκείνο το πόνο που άρχισε να αισθάνεται μπόρεσε να τον γευτεί και να τον κάνει δικό της. Επειδή ήξερε ότι θα τον ένιωθε όταν άρχιζε να ελκύεται από τον δαίμονα.

Και γι' αυτό τον ίδιο λόγο, ήξερε πως η απόφαση της να το τελειώσει πριν να πάει σε επόμενο στάδιο ήταν σωστή. Ο πόνος θα ήταν πολύ χειρότερος αν τον άφηνε να προχωρήσει.