Δεύτερο κεφάλαιο για σήμερα, για να μην μπερδευτείτε :)

~°~

«Υπέροχη μέρα για ένα εξορκισμό» είπε ο Αραέλ.

«Είσαι ένας ηλίθιος...» μούγκρισε θυμωμένα. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως ήταν ικανός να κοροϊδεύει αυτή την στιγμή.

Γέλασε, αγνοώντας την προσβολή της. Η Κατρίνα όταν ο ανελκυστήρας έφτασε στον όροφο που βρισκόταν το διαμέρισμα της αλλά και αυτό του Μαξιμιλιάνου, βγήκε βιαστικά έξω. Στάθηκε λίγο πιο πέρα από την πόρτα του γείτονα και κοίταξε τον άλλο δαίμονα δίπλα της.

«Ας δούμε ποιον έχω να αντιμετωπίσω» είπε τρίβοντας τις παλάμες των χεριών μεταξύ τους.

Έμεινε ακίνητος περιμένοντας την κοπέλα να κάνει το πρώτο βήμα. Η Κατρίνα δεν κουνήθηκε από την θέση της.

«Τι περιμένεις;» ρώτησε «Εγώ δεν μπορώ να χτυπήσω το κουδούνι, αμέσως θα με δει».

Πήρε μια βαθιά ανάσα και κάνοντας δύο βήματα μπροστά, βρέθηκε να χτυπάει το κουδούνι.

Η πόρτα άνοιξε και ο Αραέλ αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει για να κρυφτεί πίσω από μία κουρτίνα. Τουλάχιστον δεν θα μπορούσε να μυρίσει την παρουσία του...κανείς δεν μπορούσε να το κάνει λόγω της ιδιαιτερότητας του Αραέλ. Σχεδόν κανείς, εκτός από τους δαίμονες υψηλής βαθμίδας. Όμως θα έπαιρνε το ρίσκο.

«Κατρίνα, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω» ένα μοχθηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του και πρόσθεσε: «Είσαι πολύ θαρραλέα να εμφανιστείς μπροστά μου μετά από αυτό που συνέβη...που έκανες χθες».

Δάγκωσε τα χείλη νευρική, δίχως να απαντήσει.

«Έλα, δάγκωσε ξανά τα χείλη σου, μου αρέσει να σε βλέπω ενώ το κάνεις» πέρασε την γλώσσα του πάνω από τα δικά του χείλη.

Ένα ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της και αγκάλιασε τον εαυτό της.

Τότε, ο Αραέλ πήρε την απόφαση να βγει από την κρυψώνα του για να αντιμετωπίσει τον αυτόν που βρισκόταν μέσα στο κορμί του άντρα. Η Κατρίνα κατάλαβε ότι εκείνος είχε εμφανιστεί στο οπτικό πεδίο τους, όταν είδε τον γείτονα να γυρίζει απότομα το κεφάλι. Μύρισε τον αέρα και πήρε μία περίεργη έκφραση, ενώ βλεφάριζε αρκετές φορές.

«Αραέλ;»

«Φόραξ;»

Ο δαίμονας με την μορφή του γείτονα χαλάρωσε τους ώμους και χαμογέλασε. Η κοπέλα γούρλωσε τα μάτια τρομοκρατημένη. Οι δυο τους γνωρίζονταν, και όχι μόνο! Από ότι φαινόταν, συμπαθούσαν ο ένας τον άλλο!

Η ανάσα της επιτάχυνε και ο Φόραξ το πρόσεξε, αφήνοντας να ξεφύγει από το στόμα του ένα γέλιο, που της φάνηκε κάπως νευρικό.

«Κατρίνα, έπρεπε να μου πεις ότι ο Αραέλ ήταν μαζί σου. Αν το γνώριζα, ούτε που θα σκεφτόμουν να σου επιτεθώ».

«Α, ναι, αυτό το έμαθα» μπήκε στην συζήτηση ο άλλος δαίμονας και κάνοντας μερικά βήματα μπροστά αναγκάζοντας τον να εισέλθει μέσα στο διαμέρισμα του, πρόσθεσε: «Δάγκωσες το κορίτσι μου, Φόραξ».

Εκείνη ενοχλήθηκε με αυτό που είχε και ήταν έτοιμη να απαντήσει όμως ο άλλος την πρόλαβε.

«Πρέπει να μάθεις να σημαδεύεις τα παιχνίδια σου, Αραέλ. Πώς θα γνώριζα πως ήταν δική σου, αν δεν το λέει πουθενά;» είπε χαλαρά, σαν να του έδινε μία συμβουλή «Λοιπόν, ποια είναι αυτή στα αλήθεια;» θέλησε να μάθει, δείχνοντας την Κατρίνα με ένα κούνημα του κεφαλιού, η οποία είχε αρχίσει να κατευθύνεται προς το μέρος τους.

Κανείς από τους δυο δαίμονες την κοιτούσε, και ένα πυκνό σύννεφο δυσοίωνων συναισθημάτων είχε αρχίσει να την καταστρέφει. Τι περίμενε ο Αραέλ;

«Δεν σε ενδιαφέρει» απάντησε, σοβαρός.

«Εσύ ήσουν;» επέμεινε ο Φόραξ, «τι είναι αυτό που έκανες στην ψυχή της;»

«Δεν της έκανα απολύτως τίποτα» Ο Αραέλ πλησίασε κι άλλο, και η Κατρίνα παρατήρησε πως ο άλλος δαίμονας αναστατώθηκε «Είναι ένα γενετικό ελάττωμα».

Ελάττωμα;

«Και γιατί δεν μπορώ να ακούσω τις σκέψεις της;»

Ο Αραέλ κούνησε το κεφάλι αρνητικά «Δεν ξέρω».

«Τότε μονάχα είναι μία περίεργη θνητή;» Σήκωσε το ένα φρύδι.

«Αυτό φαίνεται» σήκωσε τους ώμους και ο Φόραξ τον κοίταξε λες κι δεν τον πίστευε.

«Και ήταν ανάγκη να πεις το όνομά μου φωναχτά;» είπε μουγκρίζοντας «Δεν ξέρεις πως αυτή η ηλίθια χθες προσπάθησε να μου κάνει εξορκισμό;»

Όταν άκουσε την λέξη χθες, τα μάτια του Αράελ ταξίδεψαν μέχρι το πρόσωπο της με μία απότομη κίνηση. Πρόσεξε την οργή μέσα στο βλέμμα του λόγω του ότι δεν τον είχε υπακούσει, όμως το μόνο που εκείνη έκανε ήταν να αποφύγει το βλέμμα του σαν απάντηση.

«Εκείνη δεν θα σου κάνει τίποτα» του είπε με σιγουριά, επιστρέφοντας την προσοχή στον δαίμονα.

«Είναι η παλλακίδα σου;» ρώτησε από περιέργεια, και το κορίτσι γούρλωσε τα μάτια.

«Είναι σαν η μασκότ μου» Έκανε ακόμη ένα βήμα μπροστά «Κοίτα, Φόραξ, όσο κι αν μου άρεσε να συνεχίσουμε να μιλάμε, φοβάμαι πως θα πρέπει να φύγεις από εδώ».

«Με κοροϊδεύεις; Λίγο έμεινε! Μονάχα μερικές μέρες και θα κάνω αυτό τον ηλίθιο να σαπίσει στην κόλαση...». Είπε αναφερόμενος στον Μαξ.

«Αυτό είναι το θέμα, Φόραξ» τον διέκοψε, ήρεμος «Μόλις μου έδωσαν μία ξεχωριστή ψυχή με αντάλλαγμα να σε βγάλω από αυτό το σώμα. Για αυτό αποφάσισε: ή βγαίνεις από μόνος σου, ή σε βγάζω εγώ με το ζόρι.

«Εμένα μην μου δίνεις διαταγές» είπε μέσα από τα δόντια του εξοργισμένος «Εγώ δεν ανήκω στα τάγματα σου!»

Η Σμιθ ξαφνιάστηκε όταν άκουσε αυτό και κοίταξε τον Αραέλ, περίεργη και φοβισμένη ταυτοχρόνως. Παρόλα αυτά, εκείνος απέφυγε το βλέμμα της.

«Γιατί θέλεις να σώσεις την ψυχή ου;» ρώτησε ο Φόραξ.

Κούνησε το κεφάλι αρνητικά «Δεν με ενδιαφέρει η ψυχή του Μαξιμιλιάνου».

«Όμως εκείνη της Κατρίνας ναι...» Κάρφωσε τα κίτρινα του μάτια στην κοπέλα «Είσαι μία εγωίστρια!»

«Αρκετά, Φόραξ!» Η φωνή του έγινε αυταρχική, και η έκφραση του δαίμονα ταράχτηκε «Βγες από το σώμα αμέσως».

«Και τι θα γίνει με μένα φίλε μου; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι αυτό!»

«Πραγματοποίησε την σε άλλο μέρος, σε άλλο σώμα. Αν είναι δυνατόν, σε άλλη πόλη, για να μην με ενοχλήσει ξανά αυτή με τα ίδια» είπε, αναφερόμενος στην Κατρίνα.

«Δεν θα φύγω...από εδώ» άκουσε τον Φόραξ να λέει, με κοφτή και σιγανή φωνή «Θα πρέπει...να σκοτώσεις το σώμα μου».

«Πολύ καλά...»

Κατάλαβα τι θα έκανε.

«Όχι!» Φώναξε και οι δύο δαίμονες την κοίταξαν. Έδειξε με το δάκτυλο τον Αραέλ «Κ-κάνε το χωρίς να πληγώσεις τον Μαξ».

«Υπακούς...αυτή την ηλίθια;» ρώτησε.

Και τότε ο δαίμονας άρπαξε τον Φόραξ από τον λαιμό και σηκώνοντας τον ψηλά στον αέρα, κόλλησε την πλάτη του στον τοίχο.

«Δεν υπακούω κανένα. Έχουμε κάνει συμφωνία» απάντησε μέσα από τα δόντια του.

Ένα ξαφνικό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του Φόραξ: «Τι θα έλεγε ο πατέρας σου αν το ήξερε αυτό;» μουρμούρισε.

Ο πατέρας του;

Η έκφραση του Αραέλ έγινε πιο σοβαρή, και ένα μουγκρητό ξέφυγε από το στόμα του. Τότε, σήκωσε πάλι τον δαίμονα στον αέρα και σύγκρουσε το κορμί του δυνατά με το δάπεδο.

Η σύγκρουση έκανε την Κατρίνα να ταρακουνηθεί, φοβισμένη αφού δεν ήξερε τι να κάνει τώρα που όλη η κατάσταση φαινόταν να είχε προχωρήσει παρακάτω...σε κάτι πιο βίαιο. Κόλλησε την πλάτη στον πιο μακρινό τοίχο. Ήξερε ότι εκείνος προσπαθούσε να βγάλει τον δαίμονα από μέσα του Μαξ, αλλά της ήταν δύσκολο να παρατηρεί την σκηνή. Το κορμί του γείτονα της ήτανε που χτυπούσε!

«Φύγε από πάνω μου!» ούρλιαξε ο Φόραξ, προσπαθώντας να τον χτυπήσει. Ο δαίμονας έβγαλε τον σταυρό από την τσέπη του και τον πλησίασε προς το πρόσωπο του.

Πού τον βρήκε; Ο δικός μου σταυρός είναι; Πώς...;

Ο Αραέλ μουρμούρισε κάτι σε ένα πολύ σιγανό τόνο, και που φαινόταν να ήταν μία περίεργη γλώσσα. Από το δέρμα του άρχισε να βγαίνει καπνός και το σώμα του Μαξ ταρακουνήθηκε λόγω εκείνων των λέξεων. Άφησε τον σταυρό στο πλάι, και τότε η Κατρίνα είδε το μικρό μπουκάλι με το αγιασμένο νερό στο χέρι του. Και αυτό το πήρε;

Ο Φόραξ γούρλωσε τα μάτια και κούνησε το κεφάλι πέρα δώθε, προσπαθώντας ακόμη περισσότερο για να πολεμήσει. Ωστόσο, φαινόταν να είναι εξουθενωμένος, για αυτό τον λόγο δεν πάλεψε πολύ όταν ο Αραέλ έριξε το περιεχόμενο του μπουκαλιού μέσα στο στόμα του.

Εκείνη την στιγμή, ο δαίμονας στο σώμα του Μαξ άρχισε να βήχει.

Και τότε, επιτέλους, μία μαύρη μάζα βγήκε από το στόμα του.

Τα μάτια του άντρα έγιναν άσπρα, μένοντας εντελώς ακίνητος. Ο Αραέλ κοίταξε την κοπέλα και της έκανε νόημα να πλησιάσει προς το μέρος του Μαξ.

Κατάπιε με δυσκολία, δίχως να σταματήσει να τρέμει.

Τους πλησίασε, διστάζοντας. Γονάτισε και τοποθέτησε τα δάκτυλα στον λαιμό του γείτονα της. Ζούσε! Θέλησε να αναστενάξει ανακουφισμένη, όμως εκείνη την στιγμή το βλέμμα της στράφηκε προς την μαύρη μάζα.

Η Κατρίνα αναστατώθηκε όταν είδε τον Αραέλ να σηκώνεται και οπισθοχώρησε μαζί με το σώμα του Μαξ.

Η μαύρη μάζα άρχισε να μεγαλώνει σαν ένα μπαλόνι που φουσκώνει. Μετά, άρχισε να αλλάζει χρώμα, γίνοντας πιο χλωμή μέχρι που απέκτησε τον ίδιο τόνο με το χιόνι. Το κορίτσι βλεφάρισε και έγειρε το κεφάλι προς τα δεξιά, ανίκανη να καταλάβει τι συνέβαινε.

Τότε, από την μια στιγμή στην άλλη, η μαύρη μάζα κατέληξε να μεταμορφώνεται σε μία φιγούρα, τόσο ψηλή και επιβλητική όπως ο Αραέλ. Ο άντρας μπροστά τους έπεσε στα γόνατα, ανασαίνοντας βαριά. Το γυμνό του στήθος έδειξε ότι μοιραζόταν το ίδιο χλωμό γκριζωπό δέρμα με τον άλλο δαίμονα. Τα μαλλιά του ήταν καφέ σκούρο, πυκνά, μέχρι τους ώμους του.

Εκείνος σήκωσε το κεφάλι, και κάρφωσε τα λαμπερά κίτρινα του μάτια στην Σμιθ. Το αληθινό πρόσωπο του Φόραξ δεν είχε κάτι το γοητευτικό, ήταν σαν όλα τα πρόσωπα. Δεν υπήρχε κάποιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό επάνω του, εξαίρεση όμως ήτανε οι υπερφυσικές κόρες ματιών του, οι οποίες είχαν χαραγμένη μία απέραντη οργή.

«Εσύ...» είπε με ένα απειλητικό ψίθυρο.

Έδειξε τα μυτερά του δόντια προκαλώντας φόβο στην Κατρίνα και έμεινε στην θέση του, παρακολουθώντας την, έτοιμος να ενεργήσει.

Εκείνη την στιγμή, ο Αραέλ τον άρπαξε από τον λαιμό και τον σήκωσε από το δάπεδο για να τον σπρώξει προς τον τοίχο.

«Εκείνη όχι» τον προειδοποίησε.

«Με έκανες...να χάσω μία ψυχή» είπε με δυσκολία, καταβάλλοντας προσπάθεια να ελευθερωθεί από το κράτημα του «Είναι το πιο δίκαιο».

«Μην διανοηθείς να την αγγίξεις ξανά» σιγομουρμούρισε.

Και τότε το σώμα του Φόραξ διαπέρασε τον χώρο του σαλονιού και πέρασε από την άλλη πλευρά του παραθύρου, μετατρέποντας στο πέρασμα του το γυαλί σε μικροσκοπικά θρυμματισμένα κομμάτια.

Προστάτευσε τον Μαξ με τα χέρια από τα κομμάτια γυαλιών που πετάχτηκαν, και άκουσε ένα θόρυβο, σαν κάτι βαρύ να συγκρούστηκε με το πεζοδρόμιο. Όταν σήκωσε ξανά το βλέμμα, ο Αραέλ ήδη είχε εγκαταλείψει το διαμέρισμα.