«Πιστεύω...ότι δεν έχετε καλά συναισθήματα» είπε αναποφάσιστη με ένα μουρμουρητό.

Η έκφραση της δαίμονα άλλαξε πάλι, τα χείλη της σχημάτισαν μία ευθεία γραμμή την ίδια στιγμή που ανασήκωσε τα φρύδια με μία μικρή έκπληξη. Στη συνέχεια, κατέβασε το βλέμμα στο έδαφος και κούνησε το κεφάλι με ένα αργό, σκεφτικό νεύμα.

«Ίσως να έχεις δίκαιο» ψιθύρισε σουφρώνοντας τα φρύδια. Ένα μισό χαμόγελο δίχως κανένα ίχνος χαράς ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό της «Ναι..., αυτό σίγουρα είναι επειδή, σκέψου το: Ο Κάλεμπ είναι ένας δολοφόνος που δεν ξέρει να ελέγξει τον εαυτό του, ο Αραέλ είναι...λοιπόν, τι δεν είναι; Να τον πω άθλιο λίγο θα είναι» έκφρασε σιγανά, αφήνοντας ένα γέλιο να ξεφύγει από το στόμα της «Και εγώ, η οποία έχω καταστρέψει κάθε πράγμα που είχα στην καταραμένη μου ύπαρξη. Πληγώνω με τρόπο αναπόφευκτο. Τρέφομαι από την αύρα των ανθρώπων. Τους χειρίζομαι όπως εγώ θέλω. Είμαι τόσο γεμάτη από μίσος...από πόνο....» Τα μάτια της μισόκλεισαν καθώς πίεζε τα χείλη. Μετά, έκανε μερικά διστακτικά βήματα πίσω για να απομακρυνθεί από το κορίτσι «Ξέρεις; Είναι περίεργο το πώς πάντοτε πονάει, και πώς ο χρόνος μπορεί να τον κάνει να αυξηθεί όλο κι περισσότερο».

«Άρια...» ψιθύρισε, όμως δεν ήξερε πώς να κρατήσει τον θυμό της. Ο τρόπος με τον οποίο η έκφραση της είχε αναστατωθεί, το πόσο αληθινά φαίνονταν τα συναισθήματα στο πρόσωπό της...Σχεδόν κατάφερναν να την πείσουν πως κανένα από τα λόγια της δεν ήταν ψέματα «Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια» παραδέχτηκε «Νιώθω ότι όλα λένε και γράφονται σχετικά με εσάς είναι ανοησίες».

«Όντως είναι» απάντησε, χωρίς να την κοιτάξει ακόμη, καθώς περπατούσε χαλαρά μέσα στο δωμάτιο της «Όλα είναι ανοησίες, επειδή έχουν πληροφορίες αρκετά εκτενής και ιδιαίτερες, αλλά ακόμη κι έτσι έχουν άλλα λανθασμένα στοιχεία. Οι θνητοί γνωρίζουν τόσο λίγα για εμάς, και υποθέτουν το οτιδήποτε με τόση ευκολία...» Εκείνη πλησίασε προς το γραφείο της Σμιθ και πέρασε το ένα χέρι πάνω από την επιφάνεια, εξετάζοντας τα υπάρχοντας της με ένα σκεπτικό ύφος. «Και το χειρότερο είναι πως μας ενοχοποιούν για τα ίδια τους τα λάθη. Εσείς επίσης είσαστε κακοί. Χρησιμοποιείτε την ηλίθια δικαιολογία: "Ο διάβολος μπήκε μέσα του" για να διαπράξετε τα πιο τρομερά εγκλήματα. Και ναι, μερικές φορές είναι αλήθεια, όμως τις περισσότερες φορές δεν προσπαθούμε καν. Ανάμεσά σας υπάρχουν επίσης ψεύτες, παιδόφιλοι, βιαστές, ψυχοπαθείς, δολοφόνοι...Τόσες κακοβουλίες μαζί που, όταν φθάνουν εκεί, μέχρι κι οι ίδιοι δαίμονες ξαφνιαζόμαστε» Την μπέρδεψε όταν ένα μικρό γέλιο την εγκατέλειψε, ένα άκαρδο γέλιο, δίχως κάποιο χιούμορ. Κούνησε το κεφάλι και τότε επιτέλους κατεύθυνε το βλέμμα προς το μέρος της «Ξέρεις ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στους θνητούς και στους δαίμονες; Το ότι εσείς έχετε επιλογή».

«Εσείς δεν έχετε;» ρώτησε χωρίς να το σκεφτεί.

«Εκεί υπάρχουν μόνο δύο κανόνες» εξήγησε, καρφώνοντας το βλέμμα στο παράθυρο, προς τον δρόμο: «ή να συνεργάζεσαι για τον σκοπό, ή φεύγεις. Και, ας είμαστε ειλικρινής, ποιος από εσάς θα ζούσε ήρεμος ξέροντας πως ένας από εμάς περιπλανιέται κάπου τριγύρω;

«Άρια...» είπε σιγανά, αλλά η αλήθεια δεν ήξερε τι να απαντήσει.

Η δαίμονας κατσούφιασε. Κάθισε στην καρέκλα γραφείου όταν είδε πως η Κατρίνα είχε μείνει σιωπηλή, μετά τοποθέτησε το πηγούνι επάνω στο χέρι της σουφρώνοντας τα φρύδια και έχοντας ένα σοβαρό ύφος. Δεν ταράχτηκε όταν η θνητή σταύρωσε τα χέρια και κατάπιε με δυσκολία, αλλά κράτησε το βλέμμα καρφωμένο στο παράθυρο. Απόλυτα αφηρημένη σε ό,τι κι αν υπήρχε εκεί έξω.

«Ξέρεις πώς έμαθα για την ύπαρξη σου;» άρχισε να λέει, με ένα τόνο τόσο σιγανό που έπρεπε να την πλησιάσει λίγο για να μπορέσει να την ακούσει καλά «Ήταν επειδή άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως ο Αραέλ συμπεριφερόταν πολύ περίεργα. Θέλω να πω, συμπεριφερόταν όπως πάντα, έκανε ακριβώς τα ίδια πράγματα που τόσο καιρό έκανε και κανείς δεν πρόσεξε κάτι ασυνήθιστο σε εκείνον...Όμως εγώ τον γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα, και κατάλαβα ότι κάτι του συνέβαινε» Έκανε μια παύση και σιωπηλή κούνησε ελαφρά το κεφάλι αρνητικά, λες και μία κακή ανάμνηση είχε εισβάλει στο μυαλό της «Κατά κάποιο τρόπο, δεν ήταν ο ίδιος, και αυτό με ανησύχησε. Αναγκάστηκα να τον ακολουθήσω για λίγη ώρα, και ανακάλυψα πως σύχναζε αρκετά στην Γη. Και τότε τον είδα μαζί σου...Σε είδα εσένα».

Κούνησε πάλι το κεφάλι αφηρημένα, και η Κατρίνα δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον εαυτό της από το ανατριχιάσει και να νιώσει το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι της, διαιρωτούμενη πότε έγινε αυτό, και σε τι κατάσταση τους βρήκε. Η Άρια δεν πρόσεξε την αντίδραση της και συνέχισε να μιλάει:

«Ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούσε μαζί σου, πώς εσύ τον προκαλούσες και εκείνος δεν έκανε τίποτα γι' αυτό...Εννοώ ότι εκείνος δεν θα επέτρεπε ποτέ εκείνη την συμφωνία από κανέναν. Είπα στον εαυτό μου: "Εκείνο το πράγμα δεν μπορεί να είναι θνητή", επειδή ξέρω πώς είναι ο Αραέλ, τον γνωρίζω πολύ καλά...» Για μια στιγμή σταμάτησε και γέλασε «Ή, τέλος πάντων, νόμιζα ότι τον γνώριζα, και ήξερα ότι εκείνος ποτέ δεν άφηνε ένα θνητό να του συμπεριφέρεται έτσι όπως εσύ το έκανες. Έτσι αποφάσισα να σε παρακολουθήσω, διότι σκέφτηκα ότι οι ικανότητες σου, ό,τι κι αν ήταν αυτό που εσύ μπορούσες να κάνεις, ήταν επικίνδυνο. Πως μπορούσες να καταλήξεις να είσαι επικίνδυνη για τον καθένα μας...Ωστόσο, πρόσεξα επίσης ότι εκείνος άλλαζε. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι συναισθήματα που νόμιζα πως δεν θα έβλεπα ποτέ σε εκείνον».

Μία παράξενη αίσθηση έκανε το στήθος της να σφιχτεί, όμως δεν ήξερε τον ακριβή λόγο της αντίδρασης της. Η Άρια έκλεισε τα μάτια και αναστέναξε. Όταν πάλι τα άνοιξε, το μωβ χρώμα των ματιών της είχαν πάρει πιο σκοτεινές αποχρώσεις, και έξαφνα η έκφραση της δεν έμοιαζε με μία νεαρής όπως πάντα.

Ήταν κάτι περίεργο, σχεδόν φαντασμαγορικό. Λες και, ξαφνικά, έδωσε την εντύπωση πως το πρόσωπό της να ωρίμασε και φάνηκε σα να της περνούσε πάρα πολλά χρόνια.

«Όμως πιστεύω πως έκανα λάθος» συνέχισε με άτονη φωνή «Με εσάς τους δύο. Με εσένα κι με εκείνον. Ίσως, μονάχα ήθελα να δω ότι υπήρξε μία αλλαγή σε εκείνον. Εμείς σίγουρα θα είμαστε όπως εσύ λες επειδή...εγώ δεν μπόρεσα καν να κλάψω όταν το παιδί μου πέθανε. Και εσείς, οι θνητοί, κλαίτε για το οτιδήποτε, και εγώ ποτέ δεν έκλαψα, αν και ναι έχω νιώσει πως κάτι μέσα μου χάθηκε. Και πιστεύω πως, αν εγώ ενίοτε ένιωσα κάτι τόσο επώδυνο και δεν έκλαψα, τότε δεν μπορείς να περιμένεις ότι εκείνος θα λυπηθεί από την απόφαση που πήρες».

Αντί να αισθανθεί ανήσυχη γι' αυτό που είπε για εκείνον, έμεινε εμβρόντητη. Εντυπωσιασμένη μέχρι αηδίας. Καλά, ναι, ένιωσε επίσης ένα μικρό πόνο στο στήθος, και ναι επηρεάστηκε. Όμως περισσότερο ήταν μπερδεμένη για το άλλο. Ήθελε να μάθει σε τί ακριβώς αναφερόταν.

Έμπηξε τα νύχια στις παλάμες της, και προχώρησε μέχρι το κρεβάτι της. Κάθισε επάνω στο στρώμα κάπως νευρική. Η Άρια δεν την κοίταξε, αλλά έγειρε ακόμη περισσότερο το κεφάλι προς την αντίθετη κατεύθυνση, μετακινώντας λιγάκι την καρέκλα/

Η Σμιθ δεν ήταν σίγουρη αν η πρόθεση που είχε ήταν καλή. Όμως εκείνη μιλούσε χωρίς καν η Κατρίνα να προσπαθούσε να την πείσει να το κάνει, και φαινόταν η δαίμονας να το είχε ανάγκη.

«Ο Αραέλ είπε πως ο θάνατος του παιδιού σου έγινε εξαιτίας του» ψιθύρισε με προσοχή. Δεν ήξερε πόσο επηρέαζε αυτό το θέμα την Άρια.

Την είδε να αναστατώνεται ολόκληρη, λες και μονάχα που άκουσε αυτό ήτανε κάτι δυσάρεστο. Φοβήθηκε πως μπορούσε να αντιδράσει με επιθετικό τρόπο, αλλά η δαίμονας μονάχα έσφιξε τις γροθιές.

«Εν μέρει, ήταν εξαιτίας του» απάντησε με σιγανή φωνή, με ένα αδύναμο τόνο. Όμως, αμέσως, ανασήκωσε την μία άκρη των χειλιών σε ένα μορφασμό «Καλά, δεν έγινε ακριβώς εξαιτίας του. Ο πατέρας του έφταιγε».

Έφταιγε ο πατέρας του Αραέλ; Το στόμα της άνοιξε ελαφρά, από έκπληξη. Για κάποιο λόγο, αυτό της έδινε την εντύπωση πως ήταν ένα πολύ λεπτό ζήτημα. Ίσως κι κάτι που δεν έπρεπε ούτε να ρωτάει.

Η θνητή κατάπιε με δυσκολία.

«Τι του συνέβη;» θέλησε να μάθει, αλλά την ανησύχησε μήπως την πίεζε αρκετά.

Η Άρια αγκάλιασε τον εαυτό της με τα χέρια και ξάπλωσε πίσω στην καρέκλα, την ίδια στιγμή που άνοιγε το στόμα για να εισπνεύσει βαθιά.

«Εκείνος...έκρυψε ένα μυστικό που δεν έπρεπε» μουρμούρισε, κλείνοντας τα μάτια. Στα λίγα δευτερόλεπτα άφησε ένα μικρό γελάκι και την κοίταξε «Αχ, Κατρίνα, στοιχηματίζω το ό,τι στον κόσμο πως θα τον είχε ερωτευτεί μονάχα με το που θα τον έβλεπες» Ένα χαμόγελο εξαπλώθηκε στο πρόσωπό της «Ήταν τόσο όμορφος. Και τόσο...καλός» Σούφρωσε τα φρύδια, λες και είχε αντιληφθεί ότι αυτό είχε ακουστεί κάπως. Πήρε μια βαθιά ανάσα, και έστρεψε το βλέμμα προς τα έξω για ακόμη μια φορά «Μέχρι πριν τη γέννηση του, εγώ σκεφτόμουν παρόμοια με σένα για αυτούς του είδους μου. Πως όλοι οι δαίμονες ήμασταν κακόβουλα όντα. Πως ήμασταν η αναπαράσταση όλων των αμαρτιών μαζί, η χειρότερη δημιουργία ενσαρκωμένη σε εμάς, και εγώ ζούσα ικανοποιημένη μ' αυτό. Ίσως ακόμη και...ευτυχισμένη, επειδή όλα όσα έκανα ήταν στη φύση μου, και υποτίθεται πως έτσι έπρεπε να είναι...Όμως τότε ήρθε στον κόσμο ο Καστιέλ».

«Καστιέλ» ψιθύρισε ασυναίσθητα, εντελώς βυθισμένη στα λόγια της.

Εκείνη της έδωσε μία φευγαλέα ματιά, μία που η Κατρίνα δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει, και μετά έγνεψε θετικά.

«Εκείνος ήταν τελείως διαφορετικός από όλους εμάς. Πάντα πρόβαλε συναισθήματα τόσο αγνά, τόσο ξένα από το πλάσμα που στ' αλήθεια ήτανε, που ο πατέρας του και εγώ σκεφτήκαμε ότι η έλλειψη...κακίας ήταν ένα ελάττωμα. Πως ίσως κάτι πήγαινε λάθος με εκείνον» Η Σμιθ έμεινε σε απόλυτη σιωπή, ακούγοντας προσεχτικά και προσπαθώντας να σχηματίσει μία εικόνα στο κεφάλι της. Η έκφραση της δαίμονα υποκρινόταν να είναι ατάραχη, αλλά φαινόταν κάπως, σα να προσπαθούσε πολύ να κρατήσει μερικά έντονα συναισθήματα «Θέλω να πω, η ικανότητα του ήταν παρόμοια με την δική μου. Έπαιρνε κι εκείνος την αύρα των ανθρώπων, αλλά πίστεψέ με όταν σου λέω πως ποτέ δεν έβλαψε κανένα. Λάτρευε τους θνητούς, και πάντα το έδειξε» Κατέβασε το βλέμμα στο έδαφος, και η Κατρίνα έκανε ένα μορφασμό έκπληξης «Καλά, μπορεί να μην ήταν τόσο καλός, επειδή η αλήθεια είναι πως σας ζήλευε. Εσείς μπορούσατε να κάνετε ότι θέλετε με τις ζωές σας, και εκείνος, αντιθέτως, έπρεπε να ακολουθεί τους κανόνες ενός μέρους που μισούσε. Τότε, σκέφτηκε ότι μπορούσε να είναι σαν τους θνητούς, και να πάρει τις δικές του αποφάσεις. Να ακολουθήσει τους δικούς του κανόνες. Θέλησε να σχεδιάσει την δική του διαδρομή και έγινε γνωστός γι' αυτό. Κι αυτή η ίδια σκέψη τον οδήγησε στην καταστροφή όταν ο πατέρας του Αραέλ του εμπιστεύτηκε ένα φοβερό μυστικό, και τον έκανε συνεργό σε κάτι που ποτέ δεν θα έπρεπε να δεχτεί...»

«Και όταν τον ανακάλυψαν, τον σκότωσαν» τόλμησε να πει με ένα ψίθυρο.

Τα βλέφαρα της έκλεισαν σφιχτά. Πίεσε το σαγόνι και έσφιξε τις γροθιές τόσο πολύ, που έτρεμαν επάνω στα πόδια της. Μονάχα σε μια στιγμή, η Άρια φάνηκε τόσο επηρεασμένη απ' αυτό που η Σμιθ είπε που η ίδια ένιωσε ένοχη. Ωστόσο, φούσκωσε το στήθος σε μία βαθιά εισπνοή και συνέχισε:

«Εγώ ήμουν ευχαριστημένη όταν έφτασε η φήμη πως θα εκτελούσαν όλους τους εμπλεκόμενους, συμπεριλαμβάνοντας και τον Αραέλ» είπε με βραχνή φωνή και, αναπόφευκτα, τα μάτια της γούρλωσαν, αλλά ανάγκασε τον εαυτό της να μην δείξει τον τρόμο που αυτό της προκάλεσε «Και, αν και ο πατέρας του Αραέλ ήταν συγγενής μου, εγώ ήλπιζα να υπόφερε όπως ποτέ άλλοτε. Επιθυμούσα να του έκαναν τα χειρότερα βασανιστήρια, να παρέτειναν το μαρτύριο του μέχρι ο ίδιος να ευχόταν να βρίσκεται νεκρός. Ήθελα να νιώσει, έστω κι λίγο, τον πόνο που με καταβρόχθιζε» ξεστόμισε μέσα απ' τα δόντια της και τα μάτια κλειστά, βυθισμένη στην ανάμνηση της. Και ευτυχώς, επειδή έτσι δεν είδε τον τρόμο με τον οποίο την κοίταξα «Επίσης, είχα την ελπίδα ότι ο Αραέλ θα έφθανε κοντά στο θάνατο, επειδή πίστευα ότι έφταιγε κι εκείνος. Πως εγώ είχα χάσει τον γιο μου εξαιτίας του... Όμως αργότερα, όταν όλα τελείωσαν και τον είδα, όταν κατάλαβα ότι εκείνος είχε την ίδια απώλεια και ένιωθε τον ίδιο πόνο με μένα, δεν μπόρεσα να βρω μέσα μου εκείνη την οργή που ένιωσα για εκείνον χωρίς να τον γνωρίζω» Κατάπιε με δυσκολία και έκανε μια σύντομη παύση, μονάχα για να αναστενάξει «Και τότε, πάλεψα για να τον κρατήσω ζωντανό...Αν και ποτέ δεν ήταν σαν γιος μου, τουλάχιστον είχα κάτι από το οποίο μπορούσα να κρατηθώ μετά από τον θάνατο του Καστιέλ».

Η θνητή πίεσε τα χείλη.

Η Άρια είχε ήδη το κεφάλι κατεβασμένο και το βλέμμα χαμένο, καρφωμένο στο δάπεδο. Δεν έδειχνε πλέον την οργή που πριν ένιωθε, αλλά τώρα φαινόταν τόσο μελαγχολική που η Σμιθ θέλησε να της πει το οτιδήποτε για να γινόταν όπως πριν.

«Αλλά, φυσικά, αυτό μονάχα διάρκεσε μέχρι που εκείνος ωρίμασε και δεν χρειάστηκε πλέον κανένα» εξήγησε, χωρίς πια δύναμη στην φωνή «Πέρασα πολλά χρόνια υποβαλλόμενη στον Γολγοθά που ο θάνατος του μου άφησε. Όμως έπρεπε να συνεχίσω την ζωή μου, όπως μπορούσα. Κάνοντας κακό για να προσπαθήσω να νιώσω κάτι. Παίρνοντας την αύρα των ανθρώπων απλά από απόλαυση. Προκαλώντας καταστροφές για να διασκεδάσω...Όταν αυτό το θέμα μαζί σου άρχισε, κάτι που δεν θα ήξερα να σου εξηγήσω φάνηκε να εμφανίζεται από το βαθύτερο μέρος κρυμμένο μέσα μου. Και παρόλο που ξέρω πως έκανα λάθη στην αρχή, αμέσως ήταν σαν..., ό,τι κι αν ήταν αυτό, να ζούσα μαζί με τον μόνιμο πόνο. Για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, ένιωσα σα να είχα πάλι κάτι από το οποίο μπορούσα να κρατηθώ.» Αφηρημένα, το δεξί της χέρι ανέβηκε στο στήθος της «Μέσα μου, πάντα θα υπάρχει ένα κενό. Να σε προστατεύουμε, μου έδωσε ένα καινούργιο σκοπό. Ξέρω ότι δεν ήταν κάτι άλλο πέρα από μία ψευδαίσθηση ευχαρίστησης, αλλά, τουλάχιστον, το έκανε κάπως πιο ανεκτό.

Θέλησε να μαζευτεί σαν ένα κουβαράκι. Δεν μπόρεσε να την κοιτάξει όταν η δαίμονας κατεύθυνε το βλέμμα προς το μέρος της επειδή ήξερε πως, αν παρατηρούσε την γεμάτη μαρτύριο έκφραση στο πρόσωπό της, θα άφηνε να ξεφύγουν τα δάκρυα που πάλευε να συγκρατήσει.

Επειδή, ξαφνικά, η ενοχή η οποία στροβιλίστηκε στο στήθος της ήταν καταστροφική.

«Γιατί δεν έκλαψες ποτέ;» ρώτησε ψιθυριστά, ίσως σε μια προσπάθεια να συγκεντρωθεί σε κάτι άλλο που να μην ήταν να θέλει να χτυπήσει το κεφάλι στον τοίχο για να μην νιώθει πλέον τύψεις.

«Επειδή δεν μπορούμε» απάντησε.

Η Κατρίνα σούφρωσε τα φρύδια, μπερδεμένη.

«Οι δαίμονες δεν κλαίνε;»

«Μόνο οι θνητοί κλαίνε. Είναι ένα χάρισμα το οποίο δόθηκε μόνο σε εσάς, για να μπορείτε να ελευθερώνεται τον πόνο της ψυχής σας» Ένα μικρό γελάκι της ξέφυγε, και μετά κούνησε το κεφάλι αρνητικά». Μέχρι και σ' αυτό είστε τυχεροί».

Κάρφωσε το βλέμμα στο δάπεδο για μια στιγμή, άναυδη και σοκαρισμένη από αυτά που έμαθε.

Μια απόλυτη σιωπή εξαπλώθηκε ανάμεσά τους, διότι απ' ότι φαίνεται η Άρια δεν είχε πια τίποτα να προσθέσει και η Κατρίνα πάλευε με τον εαυτό της για να μην της πει πόσο μετανιωμένη ένιωθε για όλα αυτά. Που είχε πει ότι δεν ήθελε να τους βλέπει πια, που είχε συμπεριφερθεί τόσο σκληρά και απόμακρα όταν την είδε, που την έκανε να μιλήσει για κάτι τόσο οδυνηρό για εκείνη...

«Ξέρω ότι πιστεύεις πως κανείς από εμάς δεν έχουμε ούτε ένα ίχνος καλοσύνης μέσα μας» είπε έξαφνα, ενώ σηκωνόταν όρθια «Και, σε άλλες εποχές, πίστεψέ με θα σου έλεγα ότι έχεις δίκαιο. Όμως σου ορκίζομαι πως, αν είχες γνωρίζει τον Καστιέλ, δεν θα σκεφτόσουν τα ίδια. Δεν υπήρχε τίποτα μοχθηρό μέσα του. Η μοναδική ιδιομορφία του, ήταν να γεννηθεί σε ένα κόσμο στον οποίο δεν ανήκε».

«Ε-εγώ...»

«Δεν πήρες μια λάθος απόφαση, Κατρίνα» είπε, διακόπτοντας την με ένα τόνο πιο σταθερό και σοβαρό «Να πω την αλήθεια, καλά έκανες. Το ότι εμάς δεν μας άρεσε, δεν σημαίνει ότι έκανες λάθος».

«Τότε γιατί ήρθες να μου τα πεις όλα αυτά;» ρώτησε με σιγανή και βραχνή φωνή, πνιγμένη από τα έντονα συναισθήματα που της ορμούσαν.

«Επειδή θα σε διαψεύσω, και οποιοδήποτε πει πως κανένας δαίμονας δεν έχει καλά συναισθήματα» απάντησε σκληρά, κάνοντας την θνητή να μαζευτεί περισσότερο σαν κουβάρι «Διότι σ' αυτό όντως κάνεις λάθος. Ο Καστιέλ ήταν, πιθανόν, ο μόνος που ναι είχε. Από την αρχή, πίστεψε πιστά πως και εμείς έχουμε επιλογή. Εκείνος είχε φως στην φύση του η οποία ήταν δημιουργημένη από την απάτη, και ήταν το μοναδικό φως που υπήρξε μέσα μου...Μέχρι που έσβησε».

Ένιωσε ένα κόμπο στον λαιμό. Δάγκωσε το κάτω χείλος με δύναμη, ανίκανη να σηκώσει το κεφάλι για να δει την έκφραση της Άριας. Ένιωθε τόσο μικροσκοπική, λες και της έδωσαν την επίπληξη του αιώνα.

Η δαίμονας προχώρησε μέχρι το κομοδίνο που υπήρχε δίπλα στο κρεβάτι. Το στομάχι της κοπέλας σφίχτηκε την στιγμή που εκείνη άρπαξε το μαύρο τριαντάφυλλο το οποίο βρισκόταν μέσα σε ένα βάζο, γεμάτο νερό. Δεν είπε τίποτα, μονάχα έμεινε να το παρατηρεί με προσοχή, γυρνώντας την μέσα στα χέρια της για να την εξετάσει καλύτερα.

«Ελπίζω, για το καλό σου, Κατρίνα, εκείνα τα συναισθήματα που ξέρω ότι είχες αρχίσει να τρέφεις, να τα έχεις κρύψει αρκετά βαθιά μέσα σου».

«Άρια...» ψιθύρισε. Εκείνη άφησε το τριαντάφυλλο στην θέση του, και ούτε την κοίταξε. Την στιγμή που άρχισε να οπισθοχωρεί για να απομακρυνθεί από την Σμιθ, χωρίς να προσθέσει κάτι άλλο, το κορίτσι ήξερε πως θα έφευγε. Έτσι σηκώθηκε απότομα «Περίμενε!»

Όμως τότε, το σώμα της εξαφανίστηκε στον αέρα με την ταχύτητα ενός βλεφαρίσματος. Ένα ρίγος σχεδόν επώδυνο την διαπέρασε, από τα χέρια μέχρι και τα πόδια της, όταν έτεινε το μπράτσο για να προσπαθήσει να αποτρέψει την φυγή της. Οι άκρες των δακτύλων της ένιωσαν το ίχνος καπνού που το κορμί της άφησε πριν αυτό εξαφανιστεί, τόσο παγερό που ήταν λες και είχε να κάνει με ξηρό πάγο.

Το βάρος των λέξεων της όρμησε επάνω στους ώμους της την στιγμή που έμεινε μόνη στο δωμάτιο.

Παρέμεινε ακίνητη για αρκετά λεπτά, εμβρόντητη, με την αναπνοή κάπως επιταχυνόμενη και με το μυαλό της να είχε αδειάσει. Χωρίς να ξέρει τι να σκεφτεί σχετικά με αυτά που είχε ακούσει αυτή την νύχτα. Δίχως να είναι βέβαιη ποιος είχε δίκαιο, ποιος ήταν ο πραγματικός μάρτυρας, ή ποιος ένιωθε στ' αλήθεια πόνο. Η Κατρίνα ήταν πεπεισμένη πως ο Μαξιμιλιανός είχε δίκαιο, αλλά επίσης ένιωθε ταραγμένη από τα λόγια της Άριας.

Ακόμη και γεμάτη νοσταλγία, επειδή κάτι μέσα της, της είπε ότι ίσως δεν θα την έβλεπε ξανά.

Μετά βίας συνειδητοποίησε ότι είχε καθίσει πάλι στο κρεβάτι, διότι το σώμα της ενεργούσε από μόνο του, χωρίς να λάβει εντολές από το μυαλό της. Οι σκέψεις της ήταν προσανατολισμένες σε άλλο μέρος, σε ένα μέρος διαφορετικό από το δικό τους: το αντίθετο μέρος του Ουρανού.

Επέτρεψε στον εαυτό της, για ένα χρονικό διάστημα, να φανταστεί πώς θα είχε νιώσει ένα ον το οποίο γεννήθηκε στην ίδια την Κόλαση, και που δεν θέλησε να ζήσει υπό τους κανόνες τους. Που επιθύμησε να είναι σαν ένας θνητός, και του οποίου η επιθυμία τον οδήγησε μέχρι τον θάνατο.