Δεν τα κατάφερνε. Όσο κι να προσπαθούσε, δεν μπορούσε να θυμηθεί.

Έκλεισε τα μάτια σφιχτά και έτριψε τους κρόταφούς της, προσπαθώντας να ερευνήσει πιο λεπτομερώς εκείνη την ανάμνηση που ήρθε στο μυαλό της, αμέσως μετά που η Νάιμα σχεδόν θα της έσπαζε το κρανίο. Ωστόσο, δεν κατάφερνε να το κάνει. Δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα άλλο παρά εκείνο το περίεργο κομμάτι μνήμης που είδε σε εκείνο το σύντομο χρονικό διάστημα αναισθησίας.

Ακόμη δεν μπορούσε να αναγνωρίσει την ταυτότητα εκείνου του μυστηριώδες ατόμου, ούτε τα χαρακτηριστικά του, ούτε τίποτα σε εκείνον που να της ήταν οικεία. Ήταν σίγουρη ότι δεν ήξερε ποιος ήταν, και ούτε καμία άλλη ανάμνηση της παιδικής ηλικίας την βοηθούσε να μάθει. Δεν είχε τη παραμικρή ιδέα ποιος ήτανε εκείνος ο παράξενος άντρας ο οποίος είχε το ίδιο χρώμα ματιών με την Κατρίνα. Και το χειρότερο, ήταν πως δεν υπήρχε τρόπος να το ερευνήσει.

Έτσι ξαφνικά, σαν έβλεπε τηλεόραση, μπόρεσε να αναγνωρίσει μία κρύα παρουσία που εμφανίστηκε στο διαμέρισμα.

Ένα ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της μόλις κατάφερε να διακρίνει σε ποιον ανήκε.

Αμέσως, κατευθύνθηκε σχεδόν τρέχοντας στο δωμάτιο της, το ακριβές μέρος από το οποίο προερχόταν η αύρα. Δεν ξαφνιάστηκε τόσο που την είδε, όμως ναι αντιλήφθηκε μία παράξενη ταραχή στο στήθος την οποία δεν θέλησε να ερμηνεύσει.

Η Άρια βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, σα να ήτανε δικό της, με το σκυλί με τα κόκκινα μάτια-το οποίο, υποτίθεται, πως θα έπρεπε να είναι στο σαλόνι και να ξεκουράζεται πάνω στην κοιλιά της καθώς εκείνη θα το χάιδευε. Δεν μπόρεσε να είναι σίγουρη αν η εισβολή της δαίμονα στο δωμάτιο της την έκανε χαρούμενη αφού δεν την είχε δει εδώ κι αρκετές μέρες, ή αν την εκνεύριζε.

Επέλεξε το δεύτερο, όταν το αβέβαιο μισό χαμόγελο που εμφανίστηκε στο πρόσωπό της Άριας προκάλεσε μία λίγο αντιληπτή ένταση θυμού μέσα της.

Το πλάσμα εξέτασε το πρόσωπό της θνητής για μερικά δευτερόλεπτα, χωρίς να πει απολύτως τίποτα, με ένα ενθουσιασμό στην έκφραση της που η Κατρίνα ήταν ανίκανη να αναγνωρίσει. Πριν να συνέβαινε κάτι κακό, έκλεισε την πόρτα του δωματίου και μετά την ασφάλισε.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και την κοίταξε.

«Όλος ο κόσμος νομίζει πως μπορεί να έρχεται κι να ξαπλώνει στο κρεβάτι μου;» μουρμούρισε η Σμιθ.

«Είναι πολύ άνετη, γι' αυτό» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους, έχοντας ακόμη εκείνη την παράξενη απαθής έκφραση «Μέχρι κι ο Αραέλ βρισκόταν εδώ. Το άρωμά του βρίσκεται σε όλο το δωμάτιο», έκφρασε, και ξαφνικά η έκφραση της άλλαξε σε μία σκανδαλιάρικη «ειδικά στο κρεβάτι σου».

Κάτι στο στήθος της σφίχτηκε όταν άκουσε το όνομά του και όταν θυμήθηκε εκείνη την μέρα που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του.

Μία οργή ενάντια στον εαυτό της γεννήθηκε που επέτρεψε στην ίδια να θυμηθεί κάτι τέτοιο.

«Τι;» ξεστόμισε πιο απότομα απ' ότι ήθελε «Μυρίζετε ο ένας τον άλλο σαν σκύλοι;»

Εκείνη γέλασε. Η Κατρίνα αναρωτήθηκε αν η δαίμονας ήξερε για την συζήτηση με τον Αραέλ. Της είχε υποσχεθεί πως εκείνος θα έλεγε στους υπόλοιπους σχετικά με την απόφαση που η ίδια είχε πάρει.

Η Άρια έμεινε να την κοιτάει για λίγα δευτερόλεπτα που της φάνηκαν αιωνιότητα, σιωπηλή. Μισόκλεισε τα μάτια, λες και περίμενε την θνητή να μιλήσει ξανά. Δεν φαινόταν να επιθυμεί πολύ να συνεχίσει την συζήτηση, ή να έχει κάτι σημαντικό να πει. Δεν καταλαβαίνω τι κάνει στο δωμάτιο μου. Γιατί ήρθε;

«Υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος που είσαι εδώ;» μουρμούρισε το κορίτσι.

Τα φρύδια της ανασηκώθηκαν με έκπληξη, και με κάτι ακόμη που δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει.

«Δεν ήξερα πως έπρεπε να υπάρχει λόγος».

«Φυσικά και πρέπει. Δεν μπορείς να έρχεσαι εδώ μονάχα επειδή βαριέσαι» Προσπάθησε να ακουστεί αυστηρή, όμως ο τόνος της φωνής της εξασθένισε. Ακούμπησε την πλάτη στην πόρτα, κάνοντας μία γκριμάτσα αδιαφορίας.

«Α ναι, έχεις δίκαιο» Χαμογέλασε πάλι, αλλά δεν φάνηκε με τίποτα φιλική, είχε ένα βλέμμα κάπως...ύπουλο «Έμαθα ότι δεν θες να μας δεις ξανά εκτός και αν έχουμε νέα από τον μαλάκα τον Φόραξ».

«Ακριβώς».

«Ο Κάλεμπ έχει πάθει κατάθλιψη» είπε δίχως κάποιο συναίσθημα, και κάθισε στο μαξιλάρι «Ο καημένος...και που είχε αρχίσει να σε βλέπει σαν φίλη του» Μία αγριότητα κάλυψε το πρόσωπό της «Εκείνος πίστεψε πως επιτέλους βρήκε μια φίλη σ' αυτή την δυσάρεστη καινούργια ζωή που έχει».

Μόλις το άκουσε αυτό, η ενοχή την χτύπησε σαν ένα ρόπαλο.

Δεν είναι αλήθεια. Ο Μαξ μου το είπε στο τηλέφωνο όταν μιλήσαμε πριν από λίγο.

Έκλεισε τα μάτια για μια στιγμή, φέρνοντας στο μυαλό της τα λόγια του Μαξιμιλιάνου: Δεν είναι σαν εμάς. Δεν υπάρχει ούτε ένα ίχνος καλοσύνης σε εκείνους.

«Είσαι θυμωμένη;» ρώτησε η Κατρίνα όταν την κοίταξε ξανά.

Τα μωβ μάτια της ανοιγόκλεισαν λες και την προκαλούσε.

«Γιατί να ήμουν;» απάντησε με ερώτηση δίχως να σβήσει το χαμόγελο, όμως μπόρεσε να ανιχνεύσει μία πικρία στον τόνο της.

Είπε στον εαυτό της πως δεν έπρεπε να το κάνει αυτό, πως δεν έπρεπε να αντιδράσει όπως το έκανε, δηλαδή να βρίσκεται σε άμυνα. Το καλύτερο ήταν να της δώσει εξηγήσεις.

«Άρια, το αποφάσισα για μένα» είπε αργά, ήρεμα, επειδή έξαφνα ένιωσε ότι έπρεπε να επιλέξει τα λόγια της με προσοχή «Όσο κι να θέλω, δεν είμαστε ίδιοι. Δεν μπορείτε να νιώσετε το ίδιο που νιώθω εγώ για εσάς, και δεν θέλω να πληγωθώ...»

«Σκατά, αλήθεια είναι!» την διέκοψε, γουρλώνοντας τα μάτια και ανασηκώνοντας τα φρύδια σε μία γεμάτη υπερβολή προσποιούμενης ανακάλυψης «Στ' αλήθεια δεν μπορώ να νιώσω όπως ένας θνητός, κατ' ουσίαν είμαι σαν ένα άδειο γλυπτό που δεν έχει ούτε ένα αναθεματισμένο συναίσθημα μέσα του. Αλλά μην ανησυχείς, τελικά, είμαι ένας δαίμονας χωρίς ένα ίχνος καλοσύνης.

Μία άγνωστη σκιά διέσχισε το βλέμμα της όταν είπε το τελευταίο. Η Σμιθ την κοίταξε περίεργα για λίγα δευτερόλεπτα, εν τω μεταξύ εκείνη άλλαξε την έκφραση της σε μία απαθής. Ξαφνικά, όταν επιτέλους κατάλαβε, ένα κύμα οργής την κατέκλυσε.

Δεν χρειάστηκε τίποτα περισσότερο για να καταλάβει πως η δαίμονας είχε ακούσει την τηλεφωνική συζήτηση που είχε με τον Μαξ.

«Θα σταματήσετε επιτέλους να παρακολουθείτε κάθε πράγμα που κάνω;» είπε μέσα απ' τα δόντια της, σε μία τεράστια προσπάθεια να μην υψώσει την φωνή.

Η Άρια ανέπνευσε βαθιά και σηκώθηκε όρθια, αφήνοντας το σκυλί επάνω στο κρεβάτι. Σήκωσε το βλέμμα προς το πρόσωπό της και αμέσως η θνητή πρόσεξε μία οργή να κατακτάει τα χαρακτηριστικά της.

«Πολύ καλά» είπε με μία φωνή κάπως βραχνή «Τότε θα συγκεντρωθούμε μονάχα σ' αυτό που μας ενδιαφέρει, και αν κάποια στιγμή ο Φόραξ έρθει για σένα, δώσε του χαιρετίσματα» πρόσθεσε, «αν βέβαια καταφέρεις να πεις μία λέξη πριν σε δολοφονήσει ανελέητα».

Παράλυσε. Η Άρια μόλις είχε μιλήσει με ένα τόνο με τον οποίο, η Κατρίνα ήταν σίγουρη, πως ποτέ δεν είχε χρησιμοποιήσει για να απευθυνθεί σε εκείνη. Βλεφάρισε μπερδεμένη επειδή δεν καταλάβαινε τι στο διάολο συνέβαινε. Γιατί αντιδρούσε έτσι; Λες και ήταν πληγωμένη, όπως και ο Αραέλ εκείνη την μέρα.

Κούνησε το κεφάλι. Όχι, αυτό δεν ήταν δυνατόν. Εκείνη ήταν ανίκανη να νιώσει κάτι τέτοιο. Θέλησε να φωνάξει για να ελευθερώσει, ακόμη κι λίγη, από την οργή που είχε αρχίσει να εξαπλώνεται μέσα της.

Όμως, δεν το έκανε.

«Κι πραγματικά σας ενδιαφέρει τι θα μου συμβεί;» Είπε με σιγανό τόνο, αλλά ταραγμένο λόγω της οργής «Ή μήπως αυτό είναι σαν ένα περίεργο πείραμα για εσάς;»

«Όχι, Κατρίνα» απάντησε σκυθρωπή, κλείνοντας τα χέρια σε γροθιές «Δεν μας ενδιαφέρει τι θα σου συμβεί. Ό,τι έχει να κάνει με σένα δεν μας νοιάζει και γι' αυτό ανησυχούμε μέρα-νύχτα μήπως οι καταραμένοι δαίμονες σε πλησιάσουν».

Η Άρια και η κοπέλα έκαναν δύο βήματα μπροστά ταυτόχρονα.

«Θες να αφήσεις τον σαρκασμό και να γίνεις ειλικρινής;»

Σταμάτησαν όταν υπήρχε ένα μέτρο απόστασης μεταξύ τους.

Παρατήρησε πώς τα μάτια της μισόκλεισαν πάλι με ένα αναμφισβήτητο θυμό. Τα βλέφαρά της έκλεισε την ίδια στιγμή που εισέπνεε από τη μύτη και άφηνε να ξεφύγει από το στόμα της ένα αναστεναγμό. Όταν κοίταξε ξανά την θνητή, ο θυμός που φάνηκε προηγουμένως, είχε εξασθενίσει μέρος του.

«Κατρίνα, εσύ γιατί νομίζεις πως τα κάνουμε όλα αυτά;»

«Δεν ξέρω!» απάντησε με ένα ψίθυρο, κουνώντας το κεφάλι αρνητικά «Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι ακριβώς σκοπεύετε να κάνετε. Εσείς με μπερδεύετε. Θα με τρελάνετε, Άρια!»

Το πλάσμα σούφρωσε τα φρύδια.

«Στ' αλήθεια πιστεύεις πως η ασφάλεια σου δεν μας ενδιαφέρει;» ρώτησε με ένα τόνο που ακούστηκε σα να ήταν ανήσυχη. Σα να ήταν...πληγωμένη. Τότε, κάτι διαφορετικό διέσχισε το πρόσωπό της, λες και είχε προσέξει κάτι «Ή αυτό είναι επειδή συνεχίζεις να είσαι δυσαρεστημένη με αυτό που έγινε με την Νάιμα;»

«Δεν με νοιάζει τι έγινε με την Νάιμα» Μόλις την ανέφερε ένιωσε ένα τσίμπημα στο στήθος τόσο περίεργο που δεν μπόρεσε να αποτρέψει τον εαυτό της από το να στρέψει το βλέμμα αλλού «Ο Αραέλ μπορεί να κάνει με την ζωή του ό,τι θέλει. Αυτό που δεν θέλω είναι εσείς να παίζεται μαζί μου επειδή, σε αντίθεση με εσάς, εγώ όντως έχω συναισθήματα».

Ένα γέλιο ξέφυγε από τα χείλη της Άριας, την ίδια στιγμή που σταύρωσε τα χέρια.

«Χωρίς παρεξήγηση, Κατρίνα, αλλά μερικές φορές είσαι τόσο σκληρή όσο μία πέτρα» Η διασκεδαστική αμυδρή έκφραση της εξαφανίστηκε από το πρόσωπό της. Σούφρωσε τα φρύδια και η έκφραση της έγινε θλιμμένη «Στ' αλήθεια θεωρείς πως δεν έχω κανένα συναίσθημα; Πως δεν υπάρχει τίποτα μέσα μου; Αυτή την εντύπωση σου δίνω;»

Για μια στιγμή, έμεινε κοκκαλωμένη. Δεν ήξερε τι να πει, αφού εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή γινόταν μάρτυρα του πώς η έκφραση της ανταγωνιζόταν με αυτό, που ξεκάθαρα, έμοιαζε να είναι αγωνία.

«Πιστεύω...πως δεν έχετε καλά συναισθήματα» είπε η Σμιθ αναποφάσιστη με ένα μουρμουρητό.