Πονούσε το κεφάλι της αφάνταστα. Το μόνο που η όραση της μπορούσε να διακρίνει, ήταν ένα μικρό φωτεινό κύκλο επάνω της το οποίο πλήγωνε τα μάτια της. Άργησε λίγα δευτερόλεπτα να πάρει είδηση πως είχε να κάνει με το φωτιστικό που κρεμόταν από το ταβάνι.

Έτσι ξαφνικά, ένα σύντομο, σιγανό και βραχνό γέλιο ακούστηκε στο χώρο.

Ένα μέρος του εγκεφάλου της κατάλαβε αμέσως σε ποιον ανήκε, όμως το άλλο μέρος ακόμη προσπαθούσε να το επεξεργαστεί λόγω της παραζάλης. Καθώς τα δευτερόλεπτα περνούσαν, η Κατρίνα άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της, και μόνο τότε μπόρεσε να αισθανθεί το κρύο δάπεδο που ακουμπούσε στην πλάτη της.

Βλεφάρισε αρκετές φορές, νιώθοντας ακόμη κάπως εμβρόντητη, για να αντιληφθεί αμέσως το δυνατό χτύπημα στο μέτωπό της. Μετάφερε το ένα χέρι στο κεφάλι για να δει αν υπήρχε αίμα, αλλά μονάχα μπόρεσε να νιώσει την μεγάλη φλεγμονή που είχε ήδη σχηματιστεί.

<<Δεν άνοιξε το κρανίο σου, σε έχω ελέγξει ήδη. >> ανακοίνωσε ο Αραέλ. Η φωνή του ακούστηκε μακρινή, και η κοπέλα δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει από ποια γωνιά προερχόταν <<Έχεις ένα δυνατό κεφάλι. >>

Ανασήκωσε τον κορμό της.

<<Ξέρεις; >> Ο τόνος της φωνής του δήλωνε λίγο χιούμορ <<Με εκπλήσσει λιγάκι το πώς μπορείς να είσαι τόσο κοντά στον θάνατο σε τόσες επανειλημμένες περιστάσεις, και στο τέλος να βγαίνεις άθικτη από όλο αυτό. >>

Το πρόσωπο της τραβήχτηκε από τον οξύ πόνο του κεφαλιού της. Ήξερε ότι το ατύχημα συνέβη λόγω της αδεξιότητας της, αλλά αποφάσισε να κατηγορήσει τον γείτονα που της έδωσε εκείνο το βαρετό βιβλίο.

Όταν επιτέλους στάθηκε όρθια βρίσκοντας την ισορροπία της, εντόπισε τον Αραέλ με το βλέμμα.

Βρισκόταν καθισμένος στον καναπέ, με χιλιάδες έγγραφα διασκορπισμένα δίπλα του, φαινόταν να πίνει κάτι.

Το κορίτσι τον κοίταξε κατσουφιασμένη, και εκείνος την έδειξε με το δάκτυλο του χεριού που κρατούσε το ποτήρι με ένα υγρό σε χρώματα μεταξύ κίτρινου κι πορτοκαλί.

<<Φαίνεται πως θα εμφανιστεί ένα κέρατο στο κεφάλι σου. >>

Κρατήθηκε να μη τον βρίσει.

<<Αυτό είναι... >> Ρώτησε και από το στόμα της ξέφυγε ένα παράπονο <<το ουίσκι του πατέρα μου; >>

Την ημέρα που πήρε την απόφαση να μετακομίσει σε αυτό το διαμέρισμα, ο πατέρας της την είχε επισκεφτεί και μαζί του είχε φέρει ένα μπουκάλι ουίσκι λέγοντας της πως θα το άφηνε στο σπίτι της για να πίνει κάθε φορά που θα την επισκεπτόταν. Ήταν μισό το μπουκάλι...

<<Είναι του πατέρα σου; >> Προσποιήθηκε έκπληξη <<Τι κακό γούστο έχει. >>

<<Το φύλαγα για κάποιο λόγο. >>

<<Ούτε που το θυμάται πως το έχει, πίστεψε με. >>

<<Σταμάτα να πίνεις από αυτό. >> Τον διέταξε.

Ο τύπος την αγνόησε. Σήκωσε τα έγγραφα που κρατούσε και με μία γρήγορα, υπερφυσική κίνηση βρέθηκε πολύ κοντά της.

<<Βρήκα αυτά τα έγγραφα στο συρτάρι εκείνου του επίπλου. >> Είπε δείχνοντας το έπιπλο που δέσποζε δίπλα από την κεντρική πόρτα του διαμερίσματος. Η Κατρίνα από τότε που άρχισε να υποπτεύεται πως μπορεί να είναι υιοθετημένη έψαξε να βρει τα έγγραφα της γέννησης της <<Έψαχνες έγγραφα υιοθεσίας; >>

<<Δεν είμαι υιοθετημένη. >> Ξεφύσησε.

<<Πώς μπορεί ο πατέρας σου να μην έχει ούτε μία αναθεματισμένη φωτογραφία από τον πρόγονο του; >>

<<Μήπως επειδή τον εγκατέλειψε; >> Ρώτησε πικρά.

<<Τι μνησίκακοι που είστε εσείς οι θνητοί. >> Στον τόνο της φωνής του υπήρχε αυθάδεια, αλλά η Κατρίνα αποφάσισε να την παραβλέψει.

Άγγιξε το μέτωπο της με την παλάμη του χεριού, σε μία μάταιη προσπάθεια να μειώσει τον πόνο.

Ο δαίμονας σήκωσε ακόμη ένα έγγραφο και καθάρισε τον λαιμό του.

<<Κατρίνα Λόρεν Σμίθ...>> Διάβασε δυνατά <<Σε λένε Λόρεν; Αλήθεια τώρα; >> Άφησε να του ξεφύγει ένα ελαφρύ γέλιο.

<<Εσύ λέγεσαι Αραέλ και δεν γελάω για αυτό. >> Μουρμουρίζει κακοδιάθετη.

Τα μάτια του ταξίδεψαν για ένα δευτερόλεπτο στο πρόσωπό της, αλλά την αγνόησε και συνέχισε να διαβάζει.

<<Μαθήτρια αντιδρά βίαια στα αστεία των συμμαθητών της. Είναι λιγόλογη, έχει τάσεις να απορρίπτει την προσοχή των άλλων και τις ενδείξεις αγάπης... >> Τότε σταμάτησε, σμίγοντας τα φρύδια του, σχεδόν με μία έκφραση σκεπτική. Γύρισε σελίδα και ανασήκωσε τα φρύδια του, έκπληκτος <<Οι βαθμοί σου ήταν τρομεροί! Και εγώ που πίστευα ότι ήσουν ένα φυτό. >>

<<Ναι, ξέρω τι βαθμούς είχα στο σχολείο. >> Ψιθύρισε <<Δεν χρειάζεται να μου το θυμίζεις. >>

Ανασήκωσε τους ώμους, και ήπιε ακόμα μία γουλιά από το ουίσκι.

Η Σμίθ αναστέναξε και άρχισε να κατευθύνεται στην κουζίνα. Πεινούσε!

<<Είσαι αλλεργική στο φυστίκι; >> Άκουσε την φωνή του πριν εισέλθει στον χώρο που θα έκανε ένα απλό sandwich για να ηρεμήσει έστω και λίγο το στομάχι της το οποίο είχε αρχίσει να κάνει θορύβους <<Θα ήταν ένας ενδιαφέρον τρόπος για να σε σκοτώσω...Βλέποντας σε πώς πρήζεσαι σαν ένας βάτραχος που κροάζει.

Ένας θυμός την κατέκλυσε και πίεσε τα χείλη.

Λίγα λεπτά μετά επέστρεψε με το στομάχι γεμάτο και προχώρησε προς το δωμάτιο του μπάνιου για να πάρει στα χέρια της το κουτί των πρώτων βοηθειών. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και είδε ένα απαίσιο οίδημα στο μπροστινό δεξιό μέρος του κούτελου της. Φαινόταν πρησμένο και κόκκινο. Είχε ένα μικρό άνοιγμα στο δέρμα που είχε ματώσει λιγάκι, αλλά δεν ήταν τίποτα το ανησυχητικό. Θεράπευσε και απολύμανε την πληγή στα γρήγορα, και μετά πήρε δύο χάπια για τον πονοκέφαλο.

Όταν πήγε στο υπνοδωμάτιο της για να φορέσει ένα πουλόβερ μιας που κρύωσε, μάλλον λόγω του κρύου δαπέδου, ξεροκατάπιε.

Οι παλμοί της καρδιάς της επιτάχυναν, αν και, για κάποιο λόγο, ένα μέρος του εαυτού της μετά βίας αιφνιδιάστηκε με το που είδε τον Αραέλ ξαπλωμένο στο κρεβάτι της. Μάλλον είχε ήδη συνηθίσει στο γεγονός πως εκείνος ήταν αρκετά απερίσκεπτος για να εισβάλει στον ιδιωτικό της χώρο με τέτοιο τρόπο.

Ακόμη κι έτσι, αυτό δεν σήμαινε πως η εικόνα δεν την ενοχλούσε.

Το κορμί του ήταν εντελώς τεντωμένο, με τα πόδια σταυρωμένα και τα μπράτσα προσαρμοσμένα πίσω από το κεφάλι του, επάνω στο μαξιλάρι.

<<Βολεύτηκες; >> Ρώτησε ειρωνικά, αποφεύγοντας το βλέμμα του.

<<Πολύ...>> Είπε με μία βραχνή φωνή, κάτι που έκανε το κορίτσι να στρέψει απότομα το βλέμμα πάλι προς εκείνον.

Η Κατρίνα κούνησε το κεφάλι αρνητικά, προσπαθώντας να διώξει από το κεφάλι της την εικόνα εκείνου του δαίμονα να της ψιθυρίζει στο αυτί, με την ίδια βραχνή φωνή που είχε μιλήσει πριν από λίγο. Πλησίασε στο ντουλάπι με τα ρούχα της και αφού το άνοιξε, άρπαξε όποιο πουλόβερ βρήκε μπροστά της κι το πέρασε πάνω από το κορμί της.

<<Σε έψαξα στο βιβλίο... >> Μουρμούρισε.

<<Πρόσεξα ήδη ότι έχεις ένα βιβλίο που λέει για πλάσματα σαν κι εμένα. Πού το βρήκες; >> Έκανε την ερώτηση, καχύποπτος.

<<Μου το έδωσε ο γείτονας που μένει ακριβώς στο απέναντι διαμέρισμα. >> Απάντησε για να λάβει ένα μουγκρητό από τον Αραέλ.

<<Εκείνος που έχει μία περίεργη μυρωδιά. Κάπου τον ξέρω εγώ αλλά... >> Έμεινε σκεφτικός σα να προσπαθούσε να αναλύσει τις φιλίες του παρελθόντος και του παρόν.

<<Δεν είναι σαν κι εσένα. >> Βιάστηκε να απαντήσει. Συνέχισε για να εξηγήσει: <<Διότι αν ήταν ένας δαίμονας θα ήθελε την ψυχή μου έτσι; >>

<<Μην το λες και με τόση σιγουριά, Σμίθ. Μερικοί είναι στο αίμα τους να ξεγελούν τους θνητούς. >> Αποφάνθηκε με σοβαρό ύφος και αφού πήρε μία βαθιά ανάσα, συνέχισε: <<Θέλω να τον γνωρίσω. >>

<<Όχι! >> Ύψωσε τον τόνο της φωνής της και τον είδε να κλείνει τις παλάμες των χεριών του σε γροθιές <<Δεν θα σε αφήσω να μου χαλάσεις την γνωριμία που έχω κάνει. Ο Μαξιμιλιανός είναι πολύ καλός και είναι ένας θνητός. >>

<<Δεν ζήτησα την άδεια σου, Κατρίνα. Θα το κάνω έτσι κι αλλιώς, θες δε θες. >>

Δεν ήθελε να το συνεχίσει άλλο γιατί ήξερε πολύ καλά πως ο Αραέλ θα έκανε του κεφαλιού του. Προτίμησε να επαναφέρει πάλι το θέμα του βιβλίου.

<<Γιατί το όνομά σου δεν υπάρχει πουθενά σε εκείνο το βιβλίο; >> Ρώτησε, χωρίς να τον κοιτάξει <<Στ' αλήθεια λέγεσαι Αραέλ; >>

<<Φυσικά. >> Απάντησε σοβαρός. Δεν φαινόταν να την κορόιδευε.

<<Και γιατί δεν σε βρήκα; >>

<<Γιατί όλα όσα είναι γραμμένα σε εκείνο το βιβλίο είναι βλακείες, γραμμένα από ηλίθιους που νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα για εμάς. >>

<<Θες να πεις ότι οι δαίμονες που βρίσκονται σε εκείνο το βιβλίο, δεν υπάρχουν; >>

Εκείνος έκπνευσε αέρα, γεμάτο με πλήξη. Μονάχα με αυτή την κίνηση η κοπέλα ήξερε ότι είχε αρχίσει ήδη να εξαντλεί την υπομονή του.

<<Υπάρχουν >> Είπε. <<Αλλά πόσους αναφέρουν; Λιγοστούς από αυτούς, και είμαστε χιλιάδες, εκατομμύριοι, όσοι οι μπορεί και περισσότεροι από τους θνητούς. >> Το κορίτσι δεν ήξερε για ποιο λόγο αλλά αυτή η πληροφορία της προκάλεσε μία ανατριχίλα σε όλο το κορμί της <<Αυτοί που εμφανίζονται εκεί μέσα, είναι δαίμονες παλαιοί, γνωστοί μέχρι κι σε τέτοια ηλίθια βιβλία. >>

<<Τότε, εσύ είσαι...ένας νεαρός δαίμονας; >>

<<Νεαρός είναι...ένας σχετικός όρος για εμάς. >>

<<Πόσο ετών είσαι; >>

<<Πραγματικά θες να μάθεις; >> Ένα ελαφρύ γέλιο ξέφυγε από τα χείλη του, αλλά μετά κούνησε το κεφάλι αρνητικά <<Θα χαλούσε το μυστήριο. Καλύτερα να το αφήσουμε έτσι. >>

<<Αποφεύγεις την ερώτηση; >> Ρώτησε η Κατρίνα, ανασηκώνοντας το ένα της φρύδι.

Ένα πονηρό χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του.

<<Πόσο πιστεύεις ότι είμαι; >>

Δάγκωσε τα χείλη της με ανασφάλεια. Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν κάτι πολύ δύσκολο να μαντέψει. Τις περισσότερες φορές που τον έβλεπε σοβαρό και θυμωμένος, φαινόταν μεγαλύτερος της. Ωστόσο, εκείνη την ημέρα που προσποιήθηκε να συμπαθεί την Έλενα, φάνηκε πιο νεαρός. Όλο αυτό ήταν ένα μπέρδεμα.

Ανασήκωσε τους ώμους σα να του έδειχνε πως δεν την ενδιέφερε τόσο να μάθει, και εκείνος γέλασε.

<<Θα σε ενοχλούσε αν έφευγες από το κρεβάτι μου; >> Ζήτησε.

<<Είναι η πρώτη φορά που μου λένε κάτι τέτοιο. >> Μουρμούρισε ξαφνιασμένος <<Συνήθως μου ζητάνε να μείνω. >>

<<Φύγε, σε παρακαλώ. >>

Ο Αραέλ έδειξε την καρέκλα του γραφείου με το βλέμμα <<Κάθισε εκεί. >>

<<Είπα να φύγεις. >> Είπε μέσα από τα δόντια της.

<<Πόσες φορές σου έχω πει να μην μου δίνεις διαταγές; >>

<<Σου το ζήτησα σε παρακαλώ. >>

<<Δεν με ενδιαφέρει. >>

<<Σε είδα πως μπορείς να είσαι συμπαθητικός. Τότε γιατί μαζί μου είσαι τόσο μισητός; >>

<<Διότι δεν σε συμπαθώ. >> Μουρμούρισε, τονίζοντας κάθε λέξη.

<<Ούτε εγώ σε συμπαθώ για να ξέρεις, αλλά δεν σου κάνω την ζωή δύσκολη. >>

Ο δαίμονας χαμογέλασε.

<<Αυτό πιστεύεις; >>

Μία ατελείωτη οργή την κατέκλυσε και προσπάθησε να τον σπρώξει με όλη την δύναμη που είχε, όμως δεν κατάφερε να τον μετακινήσει ούτε ένα εκατοστό. Τι στο διάολο; Ήταν φτιαγμένος από μόλυβδο;

Έκλεισε τα χέρια της σε γροθιές.

<<Είσαι ένας μπάσταρδος ανυπόφορος. >> Φώναξε εκνευρισμένη. Με έχει φτάσει στα όρια μου.

Και τότε, όλα έγινα πολύ γρήγορα...