Γιατί ήθελα. Μονάχα για αυτό. Πάντα κάνω αυτό που θέλω.

Εκείνες οι λέξεις αντηχούσαν σαν δίνη στο κεφάλι της.

Γιατί ήθελε; Τι ήθελε; Να δει αν θα του ανταπέδιδε το φιλί ή αν θα απομακρυνόταν; Ή αν θα έμενε ακίνητη όπως τότε με το φιλί που της είχε δώσει ο Τζον, το αφεντικό της; Ήθελε να δει αν η επαφή αποδεικνυόταν επώδυνη; Ή αν θα άρχιζαν να βγαίνουν σπίθες και ένας από τους δύο να καιγόταν ανάμεσα στις φλόγες;

Ή, απλά, ήθελε να διαπιστώσει ότι ο αυτοέλεγχος της δεν ήταν τόσο ισχυρός όσο φαινόταν να είναι ,και ότι εκείνος πραγματικά μπορούσε να την αναστατώσει;

Όχι, αποκλείεται. Ήταν αδύνατον. Όχι από κάποιο σαν εκείνον. Όχι από κάτι σαν εκείνον.

Δεν καταλάβαινε την αληθινή σημασία των λέξεων, λαμβάνοντας υπόψη αυτό που ο μικρός δαίμονας της είχε αποκαλύψει εκείνη την μέρα και έπειτα ο ίδιος της το επιβεβαίωσε. Αν πραγματικά ο Αραέλ μισούσε τόσο τους ανθρώπους, τότε γιατί την είχε φιλήσει;

Η δόνηση στο κινητό της προκάλεσε αναταραχή, αν και ήταν ευγνώμων για την απόσπαση προσοχής. Οι σκέψεις της είχαν ήδη αρχίσει να παίρνουν ένα ασαφές και σκοτεινό μονοπάτι.

«Πού είσαι Κατρίνα, είμαι έξω από το σπίτι σου. Εδώ και πέντε λεπτά χτυπάω το κουδούνι και κανείς δεν μου ανοίγει.»

Μήνυμα από τον αδερφό της. Σπάνια έδινε σημεία ζωής και όταν το έκανε ήταν για κάτι που τον είχε πληγώσει...

Πληκτρολόγησε ένα απλό «Είμαι στο δρόμο για το σπίτι» καθώς έβγαινε από το νηπιαγωγείο. Λόγω του ότι είχε το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη του κινητού της, το σώμα της συγκρούστηκε με ένα άλλο. Κράτησε σφικτά το κινητό στα χέρια της διότι δεν ήταν καιρός για καινούργιο. Δύσκολα μπορούσε να πληρώνει το ενοίκιο και τους υπόλοιπους λογαριασμούς.

Σήκωσε τα μάτια και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της.

<<Το έχεις καταλάβει ότι η συναντήσεις μας πάντα καταλήγουν με τον ίδιο τρόπο; >> Ένα γέλιο έφτασε στα αυτιά της Κατρίνας, το οποίο προερχόταν από την καινούργια συνάδερφο.

<<Στο τέλος θα φοβάμαι να περπατάω στους δρόμους μήπως συγκρουστώ με κάποιον. >> Είπε με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη και η κοπέλα γέλασε.

Ήταν ακόμη μία συνάδερφος για τους υπόλοιπους αλλά για την ίδια ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Ένιωθε σα να την γνώριζε από πάντα, σα να ήταν...κάτι δικό της. Με την Έλενα ήταν πολύ συνδεμένες, άλλωστε, την ήξερε τόσα χρόνια. Από τότε που βρήκε δουλεία σε εκείνο το νηπιαγωγείο , εκείνη βρισκόταν δίπλα της προσφέροντας την βοήθεια της. Από την άλλη, με την καινούργια, ένιωθε κάτι το διαφορετικό...σε σημείο που την τρόμαζε.

Χωρίς αμφιβολία, η Νοέλια Ρόουζ ήταν ένα κορίτσι περικυκλωμένο από μυστήριο. Θα μπορούσε η Κατρίνα κάποια στιγμή να ηρεμήσει την περιέργεια που δημιουργήθηκε μέσα της από την πρώτη συνάντησή τους και που έτρωγε τα σωθικά της;

<<Κατρίνα, πού ταξιδεύεις; >> Ρώτησε με φανερή ανησυχία και εκείνη απλά πίεσε τον εαυτό της να χαμογελάσει, ώστε να την καθησυχάσει έστω και λίγο.

<<Τίποτα, μην δίνεις σημασία. >> Της είπε και η συνάδερφος έγνεψε θετικά χωρίς να δώσει περισσότερη σημασία σε αυτό <<Συγγνώμη για πριν, για την απροσεξία μου. Θα ήθελα να συζητήσουμε λιγάκι έτσι για να γνωριστούμε καλύτερα αλλά βιάζομαι. >>

<<Καταλαβαίνω. Κανένα πρόβλημα. Θα τα πούμε κάποια στιγμή, συνάδερφοι είμαστε και όχι άγνωστοι. >> Το ύφος της άλλαξε απότομα. Έγινε σκοτεινό, απόμακρο. Το πιο περίεργο ήταν πως αυτό διήρκεσε μονάχα λίγα δευτερόλεπτα αφού απέκτησε και πάλι την προηγούμενη έκφραση του προσώπου της.

Τι περίεργο.

Βλεφάρισε αρκετές φορές και έτριψε τα μάτια της. Σούφρωσε τα φρύδια, συγκεντρώνοντας το βλέμμα της κάπου μακριά από την Κατρίνα σα να προσπαθούσε να θυμηθεί κάτι.

<<Πρέπει να φύγω. Ο διευθυντής θα κάνει πάλι παράπονα αν δεν είμαι με τα παιδιά στην ώρα μου. >> Ο τόνος της φωνής της έτρεμε και χωρίς να δώσει χρόνο στο κορίτσι, έφυγε σαν κυνηγημένη.

Όταν πια η Σμίθ έμεινε μόνη, ατένισε τον υπαίθριο χώρο με τα καχύποπτα της μάτια. Ο Αραέλ είτε παρών είτε απών, κατάφερνε να σπέρνει τον τρόμο. Μετά από τόσο καιρό ακόμη ένιωθε ότι την ακολουθούσε. Έπρεπε να ηρεμήσει, να ξεχάσει επιτέλους για μια τουλάχιστον μέρα εκείνα τα περίεργα και μαγευτικά μάτια αλλιώς...θα κατέληγε σε ψυχιατρείο.

Αφότου πέρασαν δευτερόλεπτα ανήσυχα, η κοπέλα ξεκίνησε να κατευθύνεται προς το δρόμο για το σπίτι της. Όταν πια έφτασε μπροστά από το κτήριο, μπήκε μέσα και αφού χαιρέτησε τον θυρωρό, ανέβηκε στον όροφο που βρισκόταν το διαμέρισμα της με την βοήθεια του ανελκυστήρα. Ευτυχώς τον είχαν φτιάξει, διότι δεν θα άντεχε ακόμη μια φορά να ανέβει εκείνα τα πολλά σκαλοπάτια. Εκείνο το μεταλλικό κουτί την πήρε μέχρι τον τέταρτο όροφο και ένας χαρακτηριστικός ήχος έφτασε μέχρι τα αυτιά της Κατρίνας ως ένδειξη πως είχε φτάσει στον προορισμό της. Οι πόρτες άνοιξαν και κάνοντας τρία βήματα μπροστά βρέθηκε να στέκεται στην άκρη του διαδρόμου. Διέσχισε σχεδόν τον μισό και έβγαλε τα κλειδιά για να ανοίξει το διαμέρισμα της όταν ακούστηκε ένας θόρυβος από το απέναντι. Γύρισε απότομα με τα κλειδιά ακόμα στο ένα χέρι και ξαφνιάστηκε όταν τα μάτια της συναντήθηκαν με την ορθάνοιχτη πόρτα του γείτονα. Μα τι στο διάολο γινόταν; Πριν, όταν πέρασε από εκεί πρόσεξε ότι ήταν κλειστή.

Ξαφνικά, μία γεροδεμένη και επιβλητική φιγούρα κάλυψε τα μάτια της έτσι ώστε να μην μπορεί να δει το εσωτερικό του διαμερίσματος. Ο γείτονας που είδε τις προάλλες. Ο παράξενος γείτονας, με εκείνο το άρωμα...

Μου θυμίζει τόσο το άρωμα του Αραέλ. Σκέφτηκε η Κατρίνα.

<<Η Κατρίνα σωστά; >> Ρώτησε και εκείνη απλά έμεινε να τον κοιτάει χαμένη στις σκέψεις. Ένα γέλιο βγήκε από τα χείλη του, κάτι που την έκανε να εστιάσει εντελώς την προσοχή της στον γείτονα. <<Πρέπει να είσαι κουρασμένη, να σε αφήσω τότε. Απλά θέλησα να σε χαιρετήσω μιας που μένουμε απέναντι. >>

Η κοπέλα χαμογέλασε ντροπαλά. Ούτε γεια δεν του είπε του ανθρώπου.

<<Μόλις ήρθα από την δουλειά η αλήθεια και πεθαίνω της πείνας! >> Ένα δυνατό γέλιο ακούστηκε στον χώρο και τότε, ένας άλλος που έμενε στο δίπλα διαμέρισμα με τον Μαξιμιλιάνο βγήκε με τις παντόφλες έξω.

<<Τι φωνάζεται ρε;! Αφήστε μας και μια φορά να κοιμηθούμε! >> Είπε υψώνοντας τον τόνο της φωνής του με το βλέμμα καρφωμένο στην Κατρίνα. Όταν έστρεψε όλη του την προσοχή στον Μαξ, τότε γούρλωσε τα μάτια. <<Ήμουν σίγουρος πως έφταιγες εσύ για όλη αυτή την φασαρία. Κάθε μέρα τα ίδια. >> Μίλησε μέσα από τα δόντια του.

<<Κύριε Αθανασίου, μας συγχωρείται. Δεν θα επαναληφθεί ξανά. >> Πήγε να απαντήσει ο νεαρός αλλά ο Μαξ ψιθύρισε κάτι λόγια, τα οποία τον επηρέασαν, και στην συνέχεια απλά εισήλθε στο εσωτερικό του σπιτιού του και κοπάνησε την πόρτα.

Ευτυχώς που η κοπέλα δεν πρόσεξε αυτή την περίεργη κίνηση γιατί θα τρελαινόταν ακόμη περισσότερο.

Το ερώτημα ήταν...ποιος πραγματικά ήταν ο γείτονας; Μήπως μπλεγμένος κάπου...;

<<Ο γείτονας μας είναι αρκετά περίεργος. >> Μουρμούρισε και η Κατρίνα γέλασε.

<<Ο κάθε γείτονας έχει τα δικά του προβλήματα, Μαξιμιλιάνο. >>

<<Πράγματι... >> Ψιθύρισε και η κοπέλα τον έπιασε να την κοιτάει επίμονα.

Δεν έδωσε και πολύ σημασία σε αυτό.

<<Να πηγαίνω εγώ τώρα. >> Δεν ήξερε για ποιο λόγο ένιωθε άβολα μαζί του.

<<Περίμενε να σου δώσω κάτι. >> Είπε και έκανε στροφή εκατό ογδόντα μοιρών για να μπει πάλι στο διαμέρισμα του. Όταν επέστρεψε κοντά της κρατούσε ένα βαρύ βιβλίο στα χέρια του. <<Αυτό είναι για σένα. Λογάριαζα να το πετάξω λόγω του ότι δεν το χρειάζομαι πια αλλά κρίμα είναι να χαθεί τέτοιο σημαντικό βιβλίο. >>

Το κορίτσι το πήρε στα χέρια της, επεξεργάστηκε το εξώφυλλο αλλά και τον τίτλο.

Dictionnaire Infernal.

<<Δεν το ήξερα ότι σου αρέσουν τέτοιου είδους βιβλία. >> Η φωνή της έτρεμε.

<<Το διάβασα, είναι αρκετά...καλό. >>

Εκείνη παρέμεινε να κοιτάει το βιβλίο και κατάπιε με δυσκολία όταν είδε κάποια σύμβολα να μετακινούνται. Ήταν πολύ κουρασμένη, αυτό θα έφταιγε. Αποφάσισε να σηκώσει τα μάτια στον γείτονα όμως εκείνος έλειπε. Πώς είχε φύγει τόσο σιωπηλά χωρίς η Κατρίνα να τον πάρει είδηση.

Έτσι ακριβώς έφευγε και ο Αραέλ... Ακούστηκε μία φωνή στο κεφάλι της.

Κούνησε το κεφάλι αρνητικά. Αποκλείεται ο Μαξ να είναι ένας από αυτούς. Αν όντως ήτανε, ο Αραέλ δεν θα καταλάβαινε την παρουσία του;

Πήρε μια βαθιά ανάσα και γύρισε προς την πόρτα. Ο γείτονας δεν της έδωσε ούτε τον χρόνο να αρνηθεί. Δεν ήθελε να έχει σπίτι της τέτοια βιβλία. Από την άλλη όμως μπορούσε να την βοηθήσει.

Εκεί μέσα πιθανότατα να βρισκόταν γραμμένο το όνομα του δαίμονα.

Άνοιξε με τα κλειδιά της και έσπρωξε την πόρτα με το πόδι της να κλείσει.

Έτρεξε στο καναπέ να καθίσει και αμέσως στην σκέψη της εμφανίστηκε ο αδερφός της. Μα πού ήταν; Δεν της είχε στείλει μήνυμα ότι την περίμενε έξω από το σπίτι; Πήρε το τηλέφωνο στα χέρια της και του έστειλε μήνυμα. Όσο περίμενε μία απάντηση, άνοιξε το βιβλίο στην πρώτη σελίδα. Το ξεφύλλισε μέχρι που βρήκε τα περιεχόμενα. Σελίδα δεκαπέντε. Γύρισε με μανία τις σελίδες μέχρι που έφτασε στο τίτλο όπου με μεγάλα και έντονα γράμματα έγραφε: Κατάλογος δαιμόνων. Προσεκτικά ατένισε με το βλέμμα όλα τα ονόματα αλλά κανένα από αυτά δεν ήταν του δαίμονα. Δεν υπήρχε ούτε κάποια περιγραφή που έμοιαζε με εκείνον.

Έκλεισε το βιβλίο και ξάπλωσε επάνω στον καναπέ με αυτό δίπλα της.

Παρεμπιπτόντως, όταν διάβασε τα περιεχόμενα δεν πρόσεξε ούτε κάτι σχετικά με τις δικές της ικανότητες που ενοχλούσαν τον Αραέλ. Αυτό την αναστάτωνε περισσότερο.

Δεν καταλάβαινε απολύτως τίποτα. Όλα ήταν μπερδεμένα. Φαινόταν πως η μόνη επιλογή που της έμενε ήταν να μιλήσει απευθείας με τον δαίμονα. Ωστόσο, ακόμη δεν ένιωθε έτοιμη να τον εμπιστευτεί. Ένιωθε ότι της έκρυβε κάτι...

Δεν μπορούσε άλλο να βλέπει εκείνο το βιβλίο δίπλα της. Σηκώθηκε όρθια με εκείνο στα χέρια και κατευθύνθηκε προς την βιβλιοθήκη. Στις μύτες των ποδιών της μετακίνησε τρία βιβλία προς τα έξω και όταν προσπάθησε να σπρώξει αυτό που της έδωσε ο γείτονας, το βαρύ βιβλίο έπεσε επάνω στο κεφάλι της.

Και μετά απόλυτο σκοτάδι.