Δύο μήνες μετά είμαι και πάλι εδώ!! Συγγνώμη για την καθυστέρηση, αν και είμαι ασυγχώρητη. Τέλος πάντων, απολαύστε το :)

Ήταν έτοιμη να του απαντήσει να πάει στον διάβολο, αλλά τότε πρόσεξε τα μισόκλειστα του μάτια που καρφώθηκαν στο μπράτσο της.

<<Δεν είναι το αγαπημένο σου βραχιόλι αυτό, έτσι; >>

Η Κατρίνα σούφρωσε τα φρύδια, μπερδεμένη. Ύψωσε το χέρι, κοιτώντας το αξεσουάρ που είχε ξεχάσει εντελώς πως το φορούσε.

<<Γιατί ρω...; >> Το αυστηρό βλέμμα που της χάρισε, της αποκάλυψε πως καλύτερα ήταν να μην ρωτάει για ποιο λόγο το ήθελε.

Σύντομα έφτασαν μέχρι μία μικρή πράσινη περιοχή, ένα μικρό χώρο της φύσης σε σύγκριση με τα ψηλά κτήρια που το περιέβαλλαν. Υπήρχαν λίγοι άνθρωποι που γύριζαν τριγύρω και ήταν κάπως νευρική γιατί δεν γνώριζε πολύ καλά την περιοχή, αλλά ναι είχε καταλάβει ότι όχι πολύ μακριά υπήρχε μία στάση λεωφορείου. Μπορούσε να φτάσει μέχρι εκεί χωρίς κανένα πρόβλημα.

Αραέλ πλησίασε σε ένα από τα δέντρα, ένα από τα πιο γερά, και ακούμπησε την πλάτη επάνω του. Η κοπέλα τον ακολουθούσε σιωπηλή, αλλά δεν ήταν μέχρι που στάθηκε απέναντι του, που συνειδητοποίησε ότι η φυλλώδη κορυφή του δέντρου που είχε διαλέξει τους παρείχε ένα πέπλο σκιάς, το οποίο μείωνε αρκετά το φως του ουρανού που εξακολουθούσε να υφίσταται.

Δίχως να μιλήσει, έτεινε το ένα του χέρι προς εκείνη, η οποία βιαστικά έβγαλε το βραχιόλι από τον καρπό της για να του το παραδώσει.

Η παχιά σκούρα καφέ λωρίδα ήταν απομίμηση δέρματος. Είχε μία τιρκουάζ πέτρα στο κέντρο και λεπτομέρειες μακραμέ. Το αγόρασε μια φορά όταν πήγε με την Έλενα στο εμπορικό κέντρο σε ένα κατάστημα με χειροτεχνίες και το φορούσε συνεχώς, οπότε τις περισσότερες φορές ξεχνούσε την ύπαρξή του στο χέρι της. Δεν μπορούσε καν να φανταστεί ότι τώρα θα της χρησίμευε για κάτι άλλο εκτός από αξεσουάρ.

Ο δαίμονας έβαλε τον αντίχειρα στο στόμα του και η Κατρίνα τον παρακολούθησε, έντρομη, πώς δάγκωσε το δάκτυλό του δίχως καμία διακριτικότητα.

Είδε πώς ένα περίεργο αίμα, τόσο σκούρο που φαινόταν περισσότερο σαν μελάνι, ξεπήδησε γρήγορα από την πληγή που ο ίδιος έκανε. Άγγιξε το στομάχι της αμέσως μόλις εκείνος, με το ίδιο αίμα, άρχισε να κάνει γραμμές επάνω στο εσωτερικό υλικό του βραχιολιού, βαθιά εκεί που βρισκόταν η πέτρα, οπότε, αν το φορούσε, οτιδήποτε και αν ζωγράφισε δεν θα φαινόταν.

Όταν της το επέστρεψε, το πήρε στα χέρια με τις άκρες των δακτύλων της, με μία έκφραση αηδίας. Κοίταξε επίμονα το βραχιόλι, προσπαθώντας να ανακαλύψει τι είχε γράψει εκεί, αλλά δεν μπόρεσε να αναγνωρίσει τίποτα. Φαινόταν σαν ένα είδος αρχαίας γλώσσας, σύμβολα που η Κατρίνα ποτέ δεν είχε ξαναδεί.

Ο Αραέλ της άρπαξε το βραχιόλι από τα χέρια με απότομο τρόπο, πιθανόν για να σταματούσε να το εξετάζει προσεκτικά.

<<Δεν θα το φορέσω ξανά. >> Ανταπάντησε. <<Αυτό ήταν αηδιαστικό. >> Εισέπνευσε δυνατά από τη μύτη, εμφανώς ενοχλημένος.

<<Ή θα το φορέσεις μόνη σου, >> Είπε, και τα γκρίζα μάτια του φάνηκαν να επισκιάζοντας από την οργή <<ή με το ζόρι. Και πίστεψε με η δεύτερη επιλογή δεν θα σου αρέσει. >>

Σούφρωσε τα φρύδια και αντιλήφθηκε τον θυμό να δημιουργείτε μέσα της.

Αρνήθηκε να της το φορέσει με το ζόρι, για αυτό και επέλεξε να μην τσακωθεί και έτεινε το μπράτσο της βαριεστημένα για να της επέστρεφε το βραχιόλι. Ωστόσο, αντί να της το επιστρέψει, έκανε ένα βήμα μπροστά και ο ίδιος ανέλαβε να βάλει πίσω το βραχιόλι στο αριστερό της χέρι. Κατέπνιξε ένα ρίγος, έκπληκτη λόγω της αφής.

<<Αν σου συμβεί κάτι παρόμοιο, >> Εξήγησε καθώς κούμπωνε το βραχιόλι <<θέλω να χρησιμοποιήσει αυτό για να με καλέσεις. >>

Κοίταξε το χέρι της για ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο και σούφρωσε τα φρύδια, γιατί το αξεσουάρ ξαφνικά είχε μία διαφορετική αίσθηση, σαν να έκαιγε. Δεν ήταν κάτι ανυπόφορο, αλλά ναι περίεργο.

<<Πώς; >> Ρώτησε εκείνη.

<<Απλά πλησίασε το στα χείλη και πες το όνομά μου. >>

<<Πώς το κάνεις να λειτουργεί; >>

<<Αυτό δεν σε ενδιαφέρει. >> Απάντησε. <<Απλά κάνε ότι σου λέω. >>

<<Στ' αλήθεια δουλεύει; >>

Ο θυμός εμφανίστηκε στην σοβαρή έκφρασή του, και κατάλαβε ότι τον εκνεύριζε.

<<Την στιγμή που θα με καλέσεις, θα εμφανιστώ εκεί όσο πιο γρήγορα μπορώ. Κάνε το μονάχα αν νομίζεις πως είναι ανάγκη, κατάλαβες; >>

Η Κατρίνα κοίταξε πάλι το βραχιόλι, με χιλιάδες απορίες να περιτριγυρίζουν στο κεφάλι της.

<<Γιατί το κάνεις αυτό; >>

Εκείνος ακούμπησε πάλι την πλάτη επάνω στο δέντρο, σταυρώνοντας τα χέρια κάτω από το στήθος.

<<Πρέπει να είσαι ασφαλής. >> Είπε με μία έκφραση ατάραχη <<Νεκρή δεν μου κάνεις, διότι δεν θα μπορέσω να μάθω τι είναι αυτό που σε κάνει διαφορετική. >>

Μάλλον έπρεπε να σκεφτώ καλύτερα πριν ρωτήσω...

<<Το μόνο που σου ζητάω είναι να μην με καλέσεις για ηλιθιότητες. >>

<<Μην νομίζεις πως θέλω να σε βλέπω. >>

Αυτή η απάντηση της του εμφάνισε ένα χαμόγελο στα χείλη, αλλά δεν απάντησε.

Η διαρκής σύγχυση, εκείνη που απειλούσε να καταστρέψει την λογική της, εκείνη που είχε παραμείνει μέσα της από τότε που είδε δύο δαιμονιακές κόρες ματιών στο μικροσκοπικό πρόσωπο ενός παιδιού, επέστρεψε για να της κοπανίσει το κεφάλι.

Μία αίσθηση καχυποψίας της επιτέθηκε και εκείνη η δυσπιστία που πάντα ένιωθε προς τον Αραέλ την κατέκλυσε. Γιατί ο δαίμονας δεν γνώριζε τίποτα σχετικά με το τι έγινε με τον άλλο δαίμονα;

<<Τότε, εσύ δεν γνώριζες τι μου είχε συμβεί; >>

Σήκωσε το ένα του φρύδι.

<<Σου φαίνεται να το γνώριζα; >>

<<Νόμιζα ότι με παρακολουθούσες καθημερινά. Πίστεψα ότι...ήσουν ήδη ενημερωμένος. >>

Σε μονάχα ένα δευτερόλεπτο, μία ελαφριά ζαλάδα την περικύκλωσε όταν συνειδητοποίησε ότι, εκείνη την στιγμή, σε εκείνα τα βασανιστικά λεπτά στο νηπιαγωγείο, ήταν εντελώς απροστάτευτη.

Ο άγνωστος δαίμονας είχε εξαφανιστεί, πιθανόν ήταν η μόνη ευκαιρία που είχε για να της κάνει κακό.

<<Φυσικά και όχι. >> Μίλησε με μία σκληρή φωνή <<Έχω άλλα θέματα που πρέπει να διευθετήσω. >>

Ξαφνικά, μία επικίνδυνη περιέργεια στροβιλίστηκε μέσα της.

<<Όπως ποια; Τι είναι αυτό που κάνεις εκεί; >>

Η αλήθεια είναι ότι εκείνη η απορία την περιτριγύριζε εδώ και αρκετό καιρό. Ακόμη δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί υπήρχαν μέρες που τον έβλεπε συχνά, και άλλες που εξαφανιζόταν για περισσότερο από μία εβδομάδα. Γιατί μερικές φορές έλειπε τόσο, και άλλες καθόλου;

Τι είδους δουλειά είχε σε εκείνο το τρομερό μέρος;

Ο Αραέλ μισόκλεισε τα βλέφαρά του, με την άκαμπτη έκφραση του και πάλι.

<<Δεν θες να ξέρεις. >> Ήταν το μόνο που πρόφερε.

Μία απογοήτευση την διαπέρασε, παρόλα αυτά έγνεψε θετικά. Πιθανότατα να είχε δίκαιο. Αν και επιθυμούσε να μάθει πολλά πράγματα σχετικά με την τρομακτική κόλαση, ταυτοχρόνως ακόμη δεν ένιωθε εντελώς έτοιμη.

Ένα πελώριο μαύρο σύννεφο επισκίασε τον ουρανό σε λίγα μόλις λεπτά. Όλα έδειχναν ότι σύντομα θα έβρεχε.

Ενώ παρατηρούσε τον συννεφιασμένο ουρανό, θυμήθηκε μία λεπτομέρεια που της τράβηξε την προσοχή από εκείνη τη φρικτή συνάντηση. Ο δαίμονας είχε αναφέρει κάτι που, εκείνη την στιγμή, την αποσυντόνισε. Κάτι που συλλογιζόταν εδώ και μερικές μέρες.

<<Εκείνος είπε... >> Δάγκωσε το κάτω χείλος της, ανασφαλής. <<Είπε ότι εσύ μισούσες τους ανθρώπους. Πως ποτέ δεν θα πλησίαζες ένα.

<<Είναι αλήθεια. >> Αποφάνθηκε ήρεμος, σαν να μην ήταν κάτι παράξενο.

<<Και εμένα επίσης; >>

Ένα πλάγιο χαμόγελο τράβηξε την άκρη των χειλιών του προς τα επάνω.

<<Ειδικά εσένα, όμορφη. >>

Σήκωσε το ένα της φρύδι όταν άκουσε την απάντησή του αλλά και το πώς την αποκάλεσε.

<<Μου φαίνεται κάπως άδικο, λαμβάνοντας υπόψη...ότι εσύ μας καταδικάζεις στην κόλαση. >>

<<Εγώ δεν ασχολούμαι ακριβώς με αυτό. >> Μία γρήγορη λάμψη διέσχισε την έκφρασή του, ενώ απέφυγε το βλέμμα της <<Έχω ένα ρόλο κάπως διαφορετικό. >>

<<Είσαι...σημαντικός εκεί; >>

<<Σημαντικός... >> Γεύτηκε την λέξη, την ίδια στιγμή που χάιδευε το κάτω χείλος με τον πληγωμένο αντίχειρα του, που πια δεν μάτωνε <<Είμαι κάτι περισσότερο από σημαντικός, είμαι γνωστός. >>

Η λέξη ήχησε και εξαπλώθηκε στο κεφάλι της.

Ποτέ δεν το σκέφτηκε αυτό. Η εντύπωση που της έδινε ο Αραέλ, εκτός από τρομακτική, ήταν εκείνη ενός μανιακού, ενοχλητικού, ακόμη και παιδικού όντος. Τίποτα άλλο. Ωστόσο, μετά που είδε την αντίδραση που απέκτησε εκείνος ο δαίμονας, που αντιστάθηκε να την πληγώσει μονάχα από φόβο στην απλή αναφορά του ονόματός του, δεν ήξερε πλέον τι να σκεφτεί.

Θα μπορούσε να ήταν ότι όλο αυτό το διάστημα, τον υποτιμούσα, και εκείνος να μην ήταν μόνο ένας απλός δαίμονας που είχε κολλήσει με την ιδέα να ανακαλύψει τι είχε διαφορετικό η ψυχή της; Ήταν δυνατόν να μην συναναστρεφόταν με οποιαδήποτε δαίμονα;

Και αν στα αλήθεια, βρισκόταν έναντι της παρουσία μιας εξέχουσας οντότητας της κόλασης;

<<Ν-νομίζω πως πρέπει να φύγω. >> Η καινούργια αίσθηση φόβου έγινε αισθητή στον τόνο της φωνής της.

Ο Αραέλ έγνεψε θετικά.

Υπήρξε μία ακόμη στιγμή σιωπής, καθώς προσπαθούσε να βρει κάτι για να πει. Ένιωσε κάτι περίεργο, σαν μία ανάμειξη ανάμεσα στο θέλω να φύγω τρέχοντας από εκεί και στο θέλω να πω κάτι περισσότερο για να μείνω. Αλλά ήξερε πως έπρεπε να φτάσει σπίτι της πριν οι δρόμοι να γίνονταν επικίνδυνοι.

<<Τα λέμε σύντομα. >> Πρόφερε με αβεβαιότητα.

Εκείνος δεν απάντησε. Έμεινε να την κοιτάει με τα μάτια μισόκλειστα, σα να αμφέβαλλε για τις προθέσεις.

Η Σμίθ απομακρύνθηκε λίγα μέτρα, αλλά όταν πήρε είδηση, από απλή περιέργεια, ο Αραέλ δεν ήταν εκεί.

Δάγκωσε το εσωτερικό του μάγουλου της και άρχισε να περπατάει.

Έφτασε στο διαμέρισμα και το πρώτο που έκανε ήταν να καθίσει επάνω στο κρεβάτι, κοιτάζοντας το απέραντο για αρκετή ώρα. Κάθε ένα από τα πράγματα που συνέβησαν την σήμερον ημέρα έκαναν βόλτες μέσα στο κεφάλι της, προκαλώντας ένα αδιάκοπο και οδυνηρό πόνο στους κρόταφούς της. Έλεγξε το βραχιόλι στον καρπό της, για πολλοστή φορά. Αναρωτήθηκε πάλι πώς μπορούσε να δουλεύει κάτι τέτοιο, αλλά στο τέλος πήρε την απόφαση ότι ήταν καλύτερα να μην το σκέφτεται συνέχεια αυτό αφού δεν ήξερε αν σε κάποιο κοντινό μέλλον θα έπρεπε να το χρησιμοποιήσει.

Έκλεισε τις παλάμες των χεριών της σε γροθιές, και ευχήθηκε να μην χρειαζόταν ποτέ να το χρησιμοποιήσει.