Ο τρόπος με τον οποίο τα χείλη τους κινούνταν ίσως ήτανε αρκετά γρήγορος και απότομος, σχεδόν μη συντονισμένος, μέχρι που σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου απομακρύνθηκε και πήρε το πρόσωπό της ανάμεσα στα μεγάλα του χέρια για να το ενώσει με το δικό του. Το κορίτσι μύρισε το άρωμά του και άφησε τον εαυτό της να απολαύσει την υπέροχη αυτή μυρωδιά. Τότε, εκείνος άνοιξε τον στόμα της δίχως να πάρει άδεια και αμέσως η Κατρίνα ένιωσε την απαλότητα της γλώσσας του. Η επαφή δεν ήτανε απαλή, αλλά ναι πιο καθοριστική, πιο συγχρονισμένη. Διαφορετική από την προηγούμενη φορά.

Του επέτρεψε να συνεχίσει την διαδρομή μέχρι την δική της γλώσσα και, με λίγη ανασφάλεια, εκείνη χάιδεψε την δική του.

Εκείνος βρήκε τα χέρια της, τα οποία ήτανε κλεισμένα σε γροθιές στον γιακά του πουκαμίσου του, και τα άρπαξε για να κατευθύνει προς τον λαιμό του. Ακόμη γεμάτη περιέργεια, πέρασε τα δάκτυλά της από τα μαλλιά του, ξαφνιασμένη με το πόσο απαλά ήτανε. Τα δικά του χέρια ταξίδεψαν στο πιο χαμηλό μέρος της πλάτης της και την τράβηξε προς το μέρος του, μειώνοντας την μικρή απόσταση που υπήρχε ανάμεσά τους.

Οι απορίες εισήλθαν στο μυαλό της.

Γιατί δεν ένιωθε το ίδιο όπως την προηγούμενη φορά; Γιατί τώρα δεν ήθελε να απομακρυνθεί; Γιατί της φαινόταν τόσο...απολαυστικό, τόσο βασανιστικό;

Ο Αραέλ έγειρε το κεφάλι προς τα αριστερά, κάτι που έδωσε περισσότερη πρόσβαση στο στόμα της, και ξαφνικά το κορίτσι τον ένιωσε πιο κοντά από ποτέ. Η θερμότητα που έκπεμπε το σώμα του ήτανε δυσβάστακτη, αποπνικτική, παρόλα αυτά αρνήθηκε να απομακρυνθεί. Με την οργή ακόμη μέσα της, τράβηξε με δύναμη τις τρίχες των μαλλιών του, προκαλώντας με αυτή την κίνηση το βραχνό μουγκρητό που ξέφυγε από τα χείλη του. Τότε, άρπαξε τα χέρια της και τα τοποθέτησε στα αριστερά κι δεξιά του κεφαλιού της. Ξαφνικά η πλάτη της άγγιξε πάλι τον κορμό του δέντρου, και το στομάχι του δαίμονα κόλλησε επάνω στο δικό της. Τα δόντια του δάγκωσαν το κάτω χείλος της δίχως να της προκαλέσει πόνο, προκαλώντας της ένα ηλεκτρισμό που διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της. Η καρδιά της σφυροκόπησε βάναυσα, με ένα τρόπο που δεν πίστεψε ότι θα ήταν δυνατόν.

Τότε, εκείνος διέκοψε την επαφή, όμως αντί να απομακρυνθεί, γλίστρησε τα χείλη του από το περίγραμμα της γνάθου μέχρι να φτάσει στο αυτί της.

«Δεν ξέρω...» είπε με ένα ψίθυρο βραχνό.

Τα φρύδια της σούφρωσαν. Δεν καταλάβαινε για ποιο πράγμα μιλούσε. Το μόνο που εκείνη την στιγμή διέκρινε, έκπληκτη, ήταν το γεγονός πως κι οι δυο τους ανάσαιναν με δυσκολία.

«Η αλήθεια είναι...πως δεν είμαι σίγουρος γιατί θέλησα να κάνω την συμφωνία» συνέχισε, και ένα έντονο συναίσθημα την κατέκλυσε «Στην αρχή ναι...Ναι θέλησα να σε πείσω. Ήθελα την ψυχή σου με κάθε κόστος. Θα σου έδινα μέχρι και αυτοκίνητο. Και μετά σκέφτηκα ότι, κάποια στιγμή, θα χρειαζόταν κάτι και, αργά ή γρήγορα, θα κατακτούσα την ψυχή σου. Αλλά με τον χρόνο άρχισα να χάνω το ενδιαφέρον να την κατακτήσω, επειδή μου άρεσε να έμενε έτσι όπως ήταν, και μονάχα επικεντρώθηκα στο να ανακαλύψω την εξήγηση της διαφορετικότητας της. Και μετά... Βρέθηκες αντιμέτωπη με ένα δαίμονα στην δουλειά σου, πράγμα που ποτέ δεν σου συνέβη! Μετά το θέμα με τον Φόραξ...Και εγώ...» Έκανε παύση ενός λεπτού για να βάλει σε μία σειρά τις σκέψεις του, αναστατωμένος ακόμη, καθώς η Κατρίνα αναθεωρούσε τα λόγια του «Όλα γίνονταν αρκετά γρήγορα, και εγώ ακόμη δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο η μυρωδιά σου ήτανε τόσο ελκυστική, πολύ λιγότερο μπορούσα να μάθω πώς να αποτρέψω μία επίθεση απέναντι σου. Ήταν το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό εκείνη την στιγμή που μου έδειξες την πληγή που ο Φόραξ σου προκάλεσε..., και ούτε ήμουν σίγουρος αν μία συμφωνία μαζί του θα είχε κάποια συνέπεια σε μένα. Εγώ ποτέ δεν είχα κάνει μία συμφωνία με ένα θνητό».

Δεν ήξερε τι να πει.

Η ξαφνική αλλαγή διάθεσής του, τα λόγια του, μία απάντηση εντελώς αντίθετη με αυτά που μόλις της είπε, την έκανε να αμφιβάλλει για την ειλικρίνεια του. Δεν ήταν συνηθισμένη να έχει μπροστά της ένα Αραέλ ειλικρινή. Να πιστέψει σε αυτό που της εξηγούσε ήταν αρκετά δύσκολο, πολύ περισσότερο αν δεν την έβλεπε στα μάτια. Τι έπρεπε να απαντήσει σε αυτό;

Τότε, όπως είχε συμπεράνει ο Κάλεμπ, όντως ήταν μία προσπάθεια για να μειώσει τον αριθμό δαιμονικών επιθέσεων; Γιατί νόμιζε ότι θα σέβονταν μία σημαδεμένη ψυχή από εκείνον; Η Σμιθ κατάπιε με δυσκολία. Τα μάτια της ήταν καρφωμένα στην κλείδα, το μόνο που η πλατιά ράχη του της επέτρεπε να δει.

Η σιωπή της κατέστρεψε ό,τι ήταν αυτό που εκείνη την στιγμή τους είχε κυριαρχήσει, και εκείνος ελευθέρωσε τα χέρια της. Η κοπέλα τα έκλεισε σε γροθιές, την στιγμή που ο δαίμονας της γυρνούσε την πλάτη για να απομακρυνθεί μερικά βήματα. Πέρασε τα χέρια από τα μαλλιά για ακόμη μια φορά, αλλά όχι για να διορθώσει το χάος που η ίδια του είχε αφήσει. Ήταν απλά μία κίνηση αγανάκτησης.

Καθάρισε τον λαιμό της.

«Πάμε» ψιθύρισε.

Εκείνος έγνεψε θετικά δίχως να προσθέσει κάτι άλλο, και τότε περπάτησε μέχρι το όχημα. Τον ακολούθησε και γλίστρησε στο εσωτερικό του αυτοκινήτου, βυθισμένη στην σιωπή.

Κάρφωσε το βλέμμα στο παράθυρο. Τα χείλη της έκαιγαν. Πέρασε με προσοχή τον δείκτη επάνω τους σε μία προσπάθεια να μειώσει την θερμότητα αλλά και αυτό που ένιωθε...

«Ώστε ο Κάλεμπ σου μίλησε για την καταγωγή του» σχολίασε με ένα μουρμουρητό, μετά από λίγα λεπτά.

Εκείνη σούφρωσε τα φρύδια, και τον κοίταξε.

«Πώς το ξέρεις;» δεν απάντησε, και η καχυποψία την κατέκλυσε «Ναι» αναστέναξε.

«Και πώς νιώθεις για αυτό; Πιστεύεις ακόμη πως είναι ο καλύτερος;»

«Ποτέ δεν είπα αυτό».

«Δεν χρειάζεται να το πεις» είπε, και της φάνηκε πως ανίχνευσε μία πικρία στον τόνο της φωνής του «Βγαίνεις συχνά μαζί του. Τον προσκάλεσες ακόμη και να ξεκουραστεί στον καναπέ σου, και σχεδόν που τον γνώριζες».

Γούρλωσε τα μάτια, νιώθοντας να μάγουλά της να καίνε.

«Πώς στο διάολο γνωρίζεις για αυτό;» ζήτησε να μάθει.

Μήπως ο Κάλεμπ του είπε; Αμφιβάλλω για αυτό.

«Πάντα ξέρω τι κάνεις» μουρμούρισε, κοιτώντας μπροστά.

Μισόκλεισε τα μάτια. Πώς ήταν αυτό δυνατόν. Αγκάλιασε τον εαυτό της, μπερδεμένη από εκείνη την αποκάλυψη. Πώς μπορούσε να κατασκοπεύει τις κινήσεις της χωρίς να βρίσκεται μαζί της σωματικά;

Προσπάθησε να βρει μια απάντηση στο μυαλό της. Τότε, σήκωσε το μανίκι της ζακέτας για να δει το βραχιόλι που ο ίδιος της είχε δώσει.

«Αυτό το πράγμα δεν χρησιμεύει μόνο για να σε καλώ, σωστά;»

«Με ξαφνιάζει που δεν το κατάλαβες από πριν» Όταν είπε αυτό, η Κατρίνα άφησε ένα μουγκρητό θυμού και άρχισε να ξεδένει το βραχιόλι «Μην το βγάλεις» διέταξε, τείνοντας το χέρι του για να την σταματήσει.

Τα μάτια του συναντήθηκαν με τα δικά της, αλλά η κοπέλα δεν ένιωσε φόβο όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με την οργή του.

«Ξέχασε το. Δεν θα με κατασκοπεύεις με αυτό το πράγμα» είπε, εντελώς αποφασισμένη. Φύλαξε το βραχιόλι μέσα στη τσέπη της ζακέτας όταν κατάφερε να το βγάλει.

Τον είδε να σφίγγει το τιμόνι.

«Κάνε ότι νομίζεις».

Σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος καθώς ακουμπούσε την πλάτη στο κάθισμα. Άρχισε να νιώθει άβολα όταν πάλι βυθίστηκαν στη σιωπή.

Αναστέναξε ανακουφισμένη όταν βγήκαν από το δάσος. Έξω, ο ουρανός ήδη είχε αρχίσει να γίνεται αρκετά σκοτεινός, σε σημείο που τα φώτα του δρόμου είχαν ανάψει.

«Μην αναφέρεις αυτό που συνέβη» ψιθύρισε, δίχως να πάψει να κοιτάει τον δρόμο.

Με πλάγιο βλέμμα, τον είδε να της ρίχνει μία φευγαλέα ματιά.

«Θέλεις να προσποιηθούμε πως δεν συνέβη τίποτα;»

«Αυτό ακριβώς» Πίεσε τα δόντια. Κατά κάποιο τρόπο, μέσα της δεν ένιωθε να το ήθελε, και αυτό την έκανε να νιώσει άβολα με τον ίδιο τον εαυτό της. Όμως δεν θα το μετάνιωνε «Ήταν μονάχα ένα φιλί» επανέλαβε τις ίδιες λέξεις που εκείνος της είχε πει εκείνη την φορά.

Ένα χαμόγελο εξαπλώθηκε στο πρόσωπό του.

«Εντάξει» συμφώνησε «Όπως θες».

Η θνητή έγνεψε θετικά.

Έμειναν σιωπηλοί το υπόλοιπο της διαδρομής. Μία μεγάλη διαδρομή, γεμάτη από μία περίεργη αύρα στην ατμόσφαιρα. Το μόνο καλό από την βιαστική και απρόσεκτη οδήγησή του, ήταν πως ο χρόνος της διαδρομής έγινε πιο μικρός. Όταν στάθμευσε το όχημα μπροστά από την πολυκατοικία, πρόσεξε ότι δεν είχε δέσει την ζώνη ασφαλείας, κάτι που ποτέ δεν της είχε συμβεί πριν.

Γιατί πάντα με αποσυντονίζει;

«Ο Κάλεμπ και η Άρια λένε ότι εσύ τους ηρεμείς» μουρμούρισε ξαφνικά, βγάζοντας την από τις σκέψεις της «Αλλά εμένα με εκνευρίζεις. Δεν το καταλαβαίνω. Η ικανότητα σου εμένα με επηρεάζει με διαφορετικό τρόπο από εκείνους».

Η ικανότητα μου; Αναφερόταν σε αυτό που μείωνε τον πόνο που ένιωθαν; Μαζί του δεν λειτουργούσε; Θέλησα να τον ρωτήσω περισσότερα για αυτό, αλλά ένιωθα τόσο άβολα που το μόνο που έκανα ήταν να ανασηκώσω τους ώμους.

Τώρα τι περισσότερο θα προσπαθούσαμε; Πώς θα μαθαίναμε την αλήθεια; Μήπως η Άρια είχε δίκαιο, κάποιος ήτανε υπεύθυνος για αυτό που συνέβαινε; Μήπως όλο αυτό ήταν μέρος ενός αρρωστημένου σχεδίου ενός αγνώστου; Ή απλά ήταν ένα λάθος, ένα αστείο του σύμπαντος;

Αλλά υπήρχαν αρκετές συμπτώσεις. Αν πραγματικά κάποιος άλλος ήταν υπεύθυνος για όλο αυτό, ποια ήταν τα κίνητρά του;

«Θα το μάθουμε κάποια στιγμή;» ρώτησε σιγανά. Δεν χρειάστηκε να προσδιορίσει σε τι αναφερόταν. Εκείνος το κατάλαβε αμέσως.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και απάντησε: «Θα το μάθουμε».

«Και αν δεν μπορέσουμε;» Έγειρε το κεφάλι προς το μέρος του «Και αν δεν το ανακαλύψουμε;»

«Στο τέλος, όλα μαθαίνονται» είπε αρκετά πειστικός. Ωστόσο, δεν ήξερε γιατί, αλλά της φάνηκε ότι δεν αναφερόταν σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα.

Πριν το κορίτσι να έλεγε κάτι άλλο, εξαφανίστηκε. Βλεφάρισε και κούνησε το κεφάλι, κοιτώντας τον μαύρο καπνό που άφησε η αναχώρηση του. Ανάπνευσε βαθιά.

Δάγκωσε ελαφρά τα χείλη, νιώθοντας ακόμη εκείνο το μυρμήγκιασμα στα χείλη. Πόσο θα διαρκούσε αυτή η αίσθηση; Ήθελε να ξεχάσει αμέσως αυτό που έκανε, και εκείνη η αντίδραση του σώματος της δεν της το επέτρεπε.