Τα μάτια της Κατρίνας γούρλωσαν, τόσο από την καινούργια έκφραση του προσώπου του όσο κι για την άγνωστη πληροφορία. Κληρονομικό; Από ποιον; Από τους γονείς του; Αυτό ήταν δυνατόν; Ένα πλάσμα σαν εκείνο έχει δημιουργηθεί με τον ίδιο τρόπο όπως όλοι οι θνητοί;

Λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, το κεφάλι της είχε γεμίσει με ερωτήσεις και την κατέκλυσε μία ανυπολόγιστη περιέργεια.

<<Όχι.>> Είπε ξαφνικά, με μία βραχνή φωνή, στρέφοντας το βλέμμα επάνω της και αφήνοντας το κύμα ανακρίσεων κολλημένο στον λαιμό της <<Μην τολμήσεις να ρωτήσεις.>>

Η κοπέλα σούφρωσε τα φρύδια. Πώς μπορούσε να της ζητάει κάτι τέτοιο;

<<Μα για...; >>

<<Γιατί όχι. >> Την διέκοψε. Το βλέμμα του είχε επιστρέψει σε ένα θυμωμένο, μία έκφραση που της ήταν πολύ γνωστή, αλλά και που την τρόμαζε <<Κοίτα, καταλαβαίνω πως δεν θες να κάνεις την συμφωνία. Όμως, ακόμη κι έτσι, αυτό δεν μπορεί να γίνει με απερισκεψία. Πρέπει να καθιερώσουμε κάποια όρια. >>

Τα λόγια του την μπέρδεψαν, και έμεινε εντελώς κοκκαλωμένη.

<<Όπως...ποια; >>

<<Δεν θέλω να ρωτάς, ούτε να αφήνεις υπονοούμενα σχετικά με αυτό που σου είπα. >>

Βλεφάρισε δυο τρεις φορές, με αργό τρόπο, κάνοντας μία προσπάθεια να καταλάβει τους λόγους που της τα έλεγε όλα αυτά.

<<Τίποτα σχετικά...; >>

<<Σχετικά με τους προγόνους μου. Απολύτως τίποτα. Κάνε σαν να μην απευθύνονται σε μένα όλα τα λόγια που σχετίζονται με εκείνους. Αν το κάνεις, Κατρίνα, στο ορκίζομαι πως είμαι ικανός να σε βασανίσω μέχρι να σε κάνω να παρακαλείς να είσαι κάτω από το χώμα...>>

Κατάπιε με δυσκολία. Τα μάτια της ήταν γουρλωμένα και το στόμα ελαφρά ανοιχτό. Μία απειλή τόσο μεγάλη...μονάχα γιατί ήθελε να μάθει για το κληρονομικό;

<<Σ-σύμφωνοι. >> Συμφώνησε φοβισμένη, η φωνή της έτρεμε.

<<Μονάχα αυτό σου ζητάω. >> Όταν είπε αυτό, το πρόσωπο του χαλάρωσε <<Οτιδήποτε άλλο θέλεις να μάθεις, θα σου το πω. Θα σου δώσω το ίδιο προνόμιο. >>

<<Τ-τι; >> Η ξαφνική αλλαγή στον τόνο της φωνής του την άφησε άφωνη και της πήρε λίγα λεπτά να καταλάβει για ποιο πράγμα μιλούσε.

<<Υπάρχει κάτι που για κανένα λόγο δεν θες να σε ρωτήσω; >>

<<Όχι. >> Απάντησε με σιγουριά.

<<Εντάξει. >> Ο αδιάφορος τόνος φωνής του της προκάλεσε ανησυχία. Και τότε, η Κατρίνα το μετάνιωσε: <<Είσαι παρθένα; >>

Ένα ελαφρύ κοκκίνισμα κάλυψε τα μάγουλά της. Κάρφωσε το βλέμμα προς τον άδειο δρόμο, νιώθοντας τον θυμό να μεγαλώνει μέσα της.

<<Και σένα τι σε ενδιαφέρει; >> Πίεσε τα δόντια της. Ήξερε πως την ρώτησε για να την κοροϊδέψει για ακόμη μια φορά <<Αυτό δεν είναι καν σημαντικό. >>

<<Στην πραγματικότητα, θα μπορούσε να είναι. >> Διαφώνησε <<Οι άνθρωποι που δεν έκαναν ποτέ σεξ στην ζωή τους τείνουν να έχουν μία πιο αγνή ψυχή. >>

<<Αυτό είναι χαζό. Μία ψυχή δεν μπορεί να είναι πιο αγνή γιατί...>> Η απάντηση της έμεινε φυλακισμένη στον λαιμό της. Κατάπιε με δυσκολία και κούνησε το κεφάλι. <<Αν αυτό ήταν αλήθεια, αν η ψυχή μου ήταν...αγνή, αυτό θα εξηγούσε γιατί δεν μπορείς να την δεις; >>

<<Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, αγνές ψυχές σε εσάς. >> Είπε τις δύο λέξεις σαν να ήταν μία προσβολή <<Καμία ψυχή σε αυτό τον κόσμο είναι εντελώς αγνή. Όλοι εσείς κρύβεται κάτι επικίνδυνο και αισχρό. Θα εκπλησσόσουν από όλες τις διεστραμμένες σκέψεις που περνάνε από τα κεφάλια των θνητών. >>

<<Τότε...αυτή δεν είναι μία πιθανότητα; >>

Ο Αραέλ έστρεψε το βλέμμα αλλού.

<<Όχι. Δεν θα έπρεπε...>> Το στήθος του φούσκωσε από τον αδύναμο αναστεναγμό <<Και ακόμη αν ίσχυε αυτό, εγώ θα μπορούσα να την δω. >>

Δεν είπε κάτι άλλο σχετικά με αυτό. Δεν ήθελε να προσθέσει ένα σχόλιο γιατί, βαθιά μέσα της, ένα μικρό μέρος της αρνιόταν να πιστέψει πως η ψυχή της θα μπορούσε να είναι αγνή...Αν βέβαια υπήρχε κάτι τέτοιο. Αυτό έπρεπε να ήταν για ένα άτομο που ήταν πραγματικά καλό, και όχι ένα σαν την Κατρίνα.

Σούφρωσε τα χείλη της.

<<Νομίζω ότι ξέρω ποια είναι τα όρια. >> Είπε χαμηλόφωνα. Εκείνος έγειρε το κεφάλι προς τα αριστερά και μισόκλεισε τα μάτια <<Δεν θέλω να πληγώσεις ξανά κάποιον που βρίσκεται μπροστά μου. >>

Ο Αραέλ ρόλαρε τα μάτια.

<<Σύμφωνοι. >> Μουρμούρισε.

<<Ευχαριστώ. >> Αναστέναξε εκείνη.

Έμεινε να κοιτάει το παράθυρο, και την αντανάκλαση του εαυτού της.

<<Και δεν θα τοποθετήσω ξανά αγιασμένο νερό στα παράθυρα, μόνο αν μου υποσχεθείς ότι η οικογένεια μου θα είναι ασφαλής με εσένα να βρίσκεσαι κοντά τους. >>

<<Δεν έχω σκοπό να τους βλάψω. >> Είπε με ειλικρίνεια.

Εκείνος προχώρησε μέχρι το παράθυρο και στάθηκε ακριβώς πίσω της. Έτεινε το χέρι και άγγιξε το ξύλινο περιθώριο του παραθύρου, όπου η Κατρίνα το είχε καλύψει με αγιασμένο νερό. Ο ήπιος λευκός καπνός δεν άργησε να προέλθει από το δέρμα του χεριού της, αλλά ο δαίμονας δεν έδινε σημάδια πόνου.

Το κορίτσι κατάπιε με δυσκολία. Μία ανατριχίλα διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της, και στα χείλη του πλάσματος χαράχτηκε ένα αλαζονικό χαμόγελο. Τότε, απομάκρυνε το χέρι του από το περιθώριο του παραθύρου. Το τσίμπημα που ένιωθε μέσα στο στήθος της γινόταν ολοένα κι πιο δυνατό, και αναγκάστηκε να καθαρίσει τον λαιμό της. Κατάλαβε για ποιο λόγο ο Αραέλ σταμάτησε να αγγίζει την ξύλινη επιφάνεια.

<<Χρειάζομαι να μάθω ότι εκείνοι είναι ασφαλής. Αλλιώς, δεν θα σε βοηθήσω. >> Η φωνή της έτρεμε και ακούστηκε βραχνή, αλλά αποφασισμένη.

Το πλάσμα έκλεισε τα μάτια. Είσπνευσε βαθιά, κρατώντας τον αέρα για αρκετά δευτερόλεπτα μέσα στους πνεύμονες του. Δεν ήταν πέρασε απαρατήρητο το γεγονός πως έκλεισε τις παλάμες των χεριών του σε γροθιές.

<<Έγινε. >> Απάντησε. Την άρπαξε από τους ώμους και την γύριζε έτσι ώστε να μπορέσει να την κοιτάζει στα μάτια. <<Στο υπόσχομαι. >>

Της πρόσφερε το χέρι του με ανοιχτή παλάμη, αλλά εκείνη τον κοίταξε δύσπιστη. Αυτό δεν έμοιαζε με μία πραγματική συμφωνία, για αυτό και δεν είδε κανένα κίνδυνο. Προσπάθησε να δει μέσα από το βλέμμα του και πραγματικά δεν φαινόταν να ψεύδεται.

Τρέμοντας, σήκωσε το χέρι προς εκείνον, όμως μόλις έκανε επαφή με την παλάμη του, και οι δυο ταυτόχρονα απέσυραν τα χέρια. Η Κατρίνα συνειδητοποίησε ότι και ο Αραέλ είχε νιώσει την ίδια μικρή ποσότητα ηλεκτρικού ρεύματος όπως εκείνη.

Για μια μακρά και τρομακτική στιγμή, οι δυο τους κοιτάχτηκαν με καχυποψία.

Η κοπέλα χάιδεψε τα δάκτυλά της για να μειώσει τον πόνο που ένιωθε. Εκείνος, από την άλλη, έκλεισε το χέρι του σε γροθιά, το άνοιξε και το έκλεισε πάλι για δυο-τρεις φορές πριν να της χαρίσει ένα μελαγχολικό χαμόγελο. Τα γκρι μάτια του την κοίταξαν έντονα, μισόκλειστα, με ένα περίεργο συνδυασμό ανάμεσα στην περιέργεια...και την απροθυμία.

<<Στο ορκίζομαι πως θα ανακαλύψω τι στο διάολο είσαι, μικρή. >> Διαβεβαίωσε, με ένα τόνο φωνής που της φάνηκε εχθρικός και μοχθηρός. <<Με κάθε κόστος. >>