Δεν μπορούσε να κουνηθεί, όμως ένιωθε το κορμί της. Είχε τα μάτια ανοιχτά, αλλά δεν ήταν ικανή να πραγματοποιήσει καμία κίνηση. Ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ, και το μόνο που το βλέμμα της μπορούσε να διακρίνει μέσα στο σκοτάδι ήταν το ταβάνι του σαλονιού. Και τότε την είδε. Η σκοτεινή ανθρωποειδής σκιά, χωρίς χαρακτηριστικά προσώπου, βρισκόταν επάνω της. Η τρομακτική φιγούρα χαμογέλασε. Ξαφνικά, μπόρεσε να δει τα λαμπερά του κίτρινα μάτια καθώς άνοιγε το στόμα του κάνοντας εμφανή τα κοφτερά του δόντια...

Άνοιξε τα μάτια της απότομα. Όλο της το πρόσωπο ήταν ιδρωμένο, και οι ρυθμοί της καρδιάς της που έτρεχαν ανεξέλεγκτα έφτασαν μέχρι τα αφτιά της. Ένιωσε κάτι βαρύ στα πόδια της. Αμέσως, ο φόβος εξαπλώθηκε μέσα της και άρχισε να κουνάει τα πόδια της. Κάτι έφυγε από τα παπλώματα πετώντας. Δεν συνηδειτοποίησε πως ήταν το γατάκι της μέχρι που το άκουσε να πέφτει στο έδαφος και να νιαουρίζει.

Η ανακούφιση την κατέκλυσε, και ανέπνευσε βαριά για να ηρεμήσει.

Το κρεβάτι της εξακολουθούσε να έχει τα σκεπάσματα κολλαρισμένα. Η κόπωση είχε συσσωρευτεί τόσο πολύ στο κορμί της, που δεν κατάλαβε καν πότε αποκοιμήθηκε. Το τελευταίο που θυμόταν ήταν ότι είχε εισέλθει στο υπνοδωμάτιο για να αφήσει την τσάντα της. Δεν έβγαλε καν τα ρούχα που φορούσε όλη την μέρα, και αμφέβαλλε αν θα πήγε δέκα η ώρα την νύχτα.

Σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό της με το μανίκι της μπλούζας, και τότε άκουσε τον γάτο της να μουγκρίζει. Δεν θα τρόμαζε, αν δεν ακολουθούσε το μουγκρητό του ζώου ένα σιγανό, βραχνό και αρρενωπό γέλιο, που προερχόταν από κάποια γωνιά του σκοταδιού στην οποία το υπνοδωμάτιο της βρισκόταν βυθισμένο.

Τα μάτια της μανιώδης μετακινήθηκαν τριγύρω, μέχρι που κατάφερε να δει με δυσκολία το χαμόγελο στο πρόσωπο του Αραέλ.

Βρισκόταν καθισμένος στην καρέκλα του γραφείου της Κατρίνας, μπροστά από το θρανίο που πριν χρησιμοποιούσε για να κάνει τις εργασίες της, σε μία χαλαρή στάση και κοιτώντας την με μία πονηρή έκφραση. Η ανάσα του κοριτσιού έγινε ακανόνιστη. Η αίσθηση του φόβου που της άφησε ο εφιάλτης, και η έκπληξη που της προκάλεσε η απότομη εμφάνισή του, την άφησαν συγκλονισμένη.

Ο Μαυρούλης, το γατάκι, συνέχιζε να γουργουρίζει δυνατά και να γρατζουνίζει στον αέρα λόγω της δυσαρέσκειας που ένιωθε υπό την παρουσία του δαίμονα. Τα μαύρο του τρίχωμα είχε σηκωθεί όρθιο. Η Κατρίνα κατάπιε με δυσκολία. Σηκώθηκε με αδέξιο τρόπο και άνοιξε την πόρτα του δωματίου για να βγει έξω. Ο γάτος φάνηκε να μην θέλει, όμως όταν ο Αραέλ χαμογέλασε για ακόμη μια φορά, αυτός έφυγε τρέχοντας. Και τότε η κοπέλα έκλεισε την πόρτα σιγά σιγά, σαν ένα κομμάτι του εαυτού της να μην ήθελε να το κάνει.

Έριξε μια ματιά στον δαίμονα που ξεκουραζόταν στην καρέκλα, όμως έστρεψε το βλέμμα στο κλειδί της πόρτας που από το πουθενά και χωρίς εκείνη να το αγγίξει, περιστράφηκε. Αναρωτήθηκε για ποιο λόγο κλείδωσε την πόρτα, και μία φωνή μέσα της είπε πως πιθανόν θα θύμωσε που τον άφησε μόνο σε εκείνο το στενό δρομάκι εκείνη την μέρα.

Τον κοίταξε ξανά, και με αυτή την κίνηση ανακάλυψε πως το κοροϊδευτικό χαμόγελο του εξαφανίστηκε. Αφού δεν είχε εμφανιστεί εδώ και περισσότερο από μία εβδομάδα, το ύφος του της φαινόταν λιγάκι περίεργο.

<<Ξέρεις τι έπαθα όταν προσπάθησα να μπω στο διαμέρισμα σου; >> Ρώτησε, σέρνοντας κάθε λέξη και άνετα μπορούσες να αντιληφθείς πως είχε ενοχληθεί. Η Κατρίνα γούρλωσε τα μάτια και κατάπιε με δυσκολία ακόμη μια φορά. <<Κάηκα. Το ηλίθιο παράθυρο σου με έκαψε. >>

Παρατήρησε το παράθυρο που άφηνε να εισέρχεται το φως των φαναριών του δρόμου, ο μόνος φωτισμός που της επέτρεπε να τον δει λίγο καλύτερα στο πλήρες σκοτάδι. Μία ανατριχίλα διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της μονάχα στην σκέψη ότι εκείνος προσπαθούσε να εισέλθει από εκεί. Πώς το καλό το έκανε; Αφού το αγιασμένο νερό διώχνει τους δαίμονες.

Δάγκωσε τα χείλη της και χαμήλωσε το βλέμμα, χωρίς να έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει το οργισμένο βλέμμα του. Μία μικροσκοπική και παράξενη αίσθηση ενοχής εγκαταστάθηκε στο στήθος της, και πάλεψε εναντίον της για να την απομακρύνει. Δεν είχε λόγο να νιώθει τύψεις που τον πλήγωσε. Μονάχα προσπαθούσε να προστατεύσει τον εαυτό της αλλά και τα άτομα που θα αποφάσιζαν να την επισκεφτούν.

<<Νόμιζα ότι... >> Η φωνή της ακούστηκε βραχνή αφού ήταν αγουροξυπνημένη. Καθάρισε τον λαιμό της και είπε: <<Ν-νόμιζα...

<<Τι; >> την διέκοψε με ένα επιθετικό ύφος. <<Πως θα έπαιρνα εκδίκηση από την οικογένεια σου γιατί δεν δέχτηκες την συμφωνία; >> Ξεφύσησε. <<Δεν αξίζει τον κόπο. >>

Το κορίτσι πίεσε τα δόντια και σήκωσε το βλέμμα.

<<Τότε...δεν σε ενδιαφέρει η συμφωνία; >>

Ανασήκωσε τους ώμους αδιάφορα.

<<Θα δεχτείς κάποια στιγμή. >>

Σούφρωσε τα φρύδια, κοιτώντας τον με καχυποψία.

<<Πώς είσαι τόσο σίγουρος; >>

Ένα μισό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του, παρόλα αυτά, δεν απάντησε.

Παρατήρησε σχεδόν αμέσως πως, αν και δεν φορούσε κάποια μπλούζα στο πάνω μέρος του σώματος του, τα φτερά του δεν υπήρχαν. Ακόμη και με τον λιγοστό φωτισμό, πρόσεξε πως τα δάκτυλα του έπαιζαν με κάτι. Χρειάστηκε να κάνει ένα βήμα μπροστά για να μπορέσει να καταλάβει τι ακριβώς κρατούσε στα χέρια του, το οποίο δεν ήταν άλλο από το δώρο που της έκανε ο αδερφός της. Μία ονειροπαγίδα.

Τα μάτια του Αραέλ ταξίδεψαν από το πρόσωπό της μέχρι το αντικείμενο που βρισκόταν ανάμεσα στα χέρια του, και μετά την κοίταξε ξανά. Εκείνη την στιγμή, δεν μπόρεσε να μην αντιληφθεί την κακία στο ύφος του.

<<Έχεις εφιάλτες, Κατρίνα; >>

Έσφιξε το σαγόνι και του έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα. Η ζέστη που ακόμη υπήρχε την έπνιγε, και μόλις μετά βίας είχε καταφέρει να ηρεμήσει τους παλμούς της καρδιάς της. Δεν του έριχνε το φταίξιμο για τους δυσοίωνους εφιάλτες της, αλλά πραγματικά έπρεπε να παραδεχτεί πως είχαν αρχίσει σχεδόν την ίδια στιγμή που εκείνος παρενέβη στην ζωή της.

<<Μου την χάρισαν. >> Απάντησε, προσπαθώντας να δείξει αδιαφορία.

Εκείνος κούνησε το κεφάλι καταφατικά.

<<Είμαι σίγουρος πως θα έπρεπε να βρίσκεται κρεμάμενο επάνω από το κρεβάτι σου για να δώσει αποτελέσματα. >> Είπε, ανυψώνοντας την ονειροπαγίδα.

<< Το δέχτηκα απλά γιατί ήταν δώρο. Δεν πιστεύω σε αυτά. >>

<<Αλήθεια; >> Ρώτησε σηκώνοντας το ένα του φρύδι. <<Συνεχίζεις να είσαι δύσπιστη μετά από όσα είδες; >>

Δεν απάντησε σε αυτό. Και δεν φαινόταν να είχε ρωτήσει για να πάρει μία απάντηση από την Κατρίνα, αλλά για να την κοροϊδέψει.

<<Τι ονειρευόσουν πριν από λίγο; >> Θέλησε να μάθει. Για μια στιγμή, νόμιζε πως πραγματικά τον ενδιέφερε. Αλλά τότε, η γωνία των χειλιών του ανασηκώθηκε σε ένα πονηρό χαμόγελο.