Οι σκέψεις της Κατρίνας περιτριγυρίζονταν κάπου δεν είχε σχέση με την δουλειά. Ήθελε να τακτοποιήσει όλα τα εκκρεμή ζητήματα. Ήθελε να μάθει τόσα πολλά πράγματα, και ταυτοχρόνως επιθυμούσε με όλη την καρδιά της εκείνος ο δαίμονας, ο Αραέλ, να μην μπλεκόταν ποτέ στην ζωή της.

Δεν είχε καμία αμφιβολία για το τι πλάσμα ήταν. Δεν μπορούσε ακόμη να το πιστέψει. Ακόμη και μετά από όσα είχε δει, δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει.

Για εκείνη όλα τώρα ήταν διαφορετικά. Από την μια μέρα στην άλλη, ανακάλυψε πως τα υπερφυσικά όντα υπήρχαν. Πως υπήρχε μία κόλαση, και πως οι δαίμονες ήταν αληθινοί. Και αυτό δεν ήταν ένα γεγονός που μπορούσε ένας άνθρωπος να συνειδητοποιήσει έτσι απλά.

Η Κατρίνας πάντως δεν μπορούσε.

Της ήταν αρκετά δύσκολο. Ήταν σχεδόν σίγουρη πως αυτό συνέβαινε διότι το κορίτσι δεν πίστευε σε κάτι αν δεν το έβλεπε με τα ίδια της τα μάτια.

Δεν μπόρεσε να κοιμηθεί όλη νύχτα, γιατί σκεφτόταν μέχρι το ξημέρωμα όλα όσα έγιναν στον ανελκυστήρα. Γιατί η σκέψη της τριγυρνούσε γύρω από την συμφωνία, αν θα δεχόταν ή όχι.

Αν στα αλήθεια το μόνο που ήθελε ο Αραέλ ήταν να ανακαλύψει για ποιο λόγο οι υπερφυσικές δυνάμεις του δεν λειτουργούσαν μαζί της, τότε, αυτό έδειχνε πως αν και ήταν ένας δαίμονας, δεν ήθελε το κακό της. Δεν ήταν επικίνδυνος, έτσι; Επίσης, σαν αντάλλαγμα, η Κατρίνα μπορούσε να μάθει όλη την αλήθεια σχετικά με την Κόλαση και τον Παράδεισο. Και, αν και δεν ήθελε να το παραδεχτεί, δεν μπορούσε απλά να το αγνοήσει. Η περιέργεια της δεν την άφηνε να ηρεμήσει.

Κούνησε το κεφάλι της πέρα δώθε σαν να ήθελε να διώξει αυτή την σκέψη, γιατί ξαφνικά αυτή η ιδέα έκανε όλο το κορμί της να ανατριχιάσει. Πάντοτε υπήρχε ένα μέρος του εαυτού της που του άρεσε το μυστήριο και το άγνωστο, τα παράξενα πράγματα και όλα αυτά που δεν είχαν εξήγηση αλλά ποτέ δεν θα έβαζε τον εαυτό της σε κίνδυνο για να μάθει κάτι περισσότερο για τους δαίμονες. Ήταν περίεργη αλλά και φοβητσιάρα. Τόσο, που αν και ο δαίμονας με τα μαύρα φτερά μπορούσε να της χαρίσει όλες τις απαντήσεις οποιασδήποτε ερώτησης για το σύμπαν κρατώντας την υπόσχεσή του να μην την πληγώσει, εκείνη δεν ήθελε να δεχτεί γιατί μονάχα η παρουσία του την τρομοκρατούσε.

Ακόμη επιθυμούσε όλο αυτό να ήταν ένας ηλίθιος εφιάλτης.

Εκείνος ο δαίμονας της είχε πει πως θα επέστρεφε απόψε, και έπρεπε να έχει έτοιμη την απόφασή της. Δεν ήθελε να παίξει με την υπομονή του. Όμως δεν μπορούσε να το κάνει. Δεν ήθελε να αναγκαστεί να πει την αλήθεια λόγω ενός άγνωστου πόνου, τον οποίο φοβόταν. Ωστόσο, δεν είχε λόγο να πει και ψέματα. Ήταν ο μόνος τρόπος να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλον. Όμως, αν το έκανε θα μπορούσε αλήθεια να τον εμπιστευτεί;

Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Αυτό δεν το γνώριζε. Αλλά έπρεπε να το κάνει γιατί υπήρχε και η απειλή του δαίμονα ότι θα έκανε κακό στην οικογένεια της.

Όλα της έλεγαν να δεχτεί την συμφωνία...

Παρόλα αυτά, υπήρχε κάτι που δεν την άφηνε να επιλέξει.

Μετά από πέντε ώρες έβρισκε τον εαυτό της να περπατάει σε ένα στενό πέτρινο δρομάκι. Ευτυχώς που σήμερα δεν είχε δουλειά γιατί η αλήθεια χρειαζόταν να ηρεμήσει για να μπορέσει να πάρει μία σωστή απόφαση.

Βρισκόταν χαμένη στις σκέψεις της όταν χτύπησε επάνω σε ένα σώμα κάποιου. Ξαφνιάστηκε γιατί η αλήθεια δεν περίμενε να περπατάει κανείς τέτοια ώρα σε αυτό το δρομάκι. Ήταν μόλις έξι το πρωί. Οπισθοχώρησε απότομα για να ζητήσει συγγνώμη. Όμως, τότε, ένιωσε μία ζαλάδα. Ένα ζευγάρι γκρι μάτια την κοίταζαν με ένα έντονο βλέμμα.

Αραέλ, ο τρομακτικός δαίμονας που εισήλθε στην ζωή της στεκόταν απέναντι της. Αυτή την φορά φαινόταν διαφορετικός. Τα φτερά του έλειπαν. Στη θέση τους, φορούσε μία μαύρη μπλούζα.

Έμεινε ακίνητη, διότι δεν μπορούσε να πιστέψει πως τον είχε μπροστά της.

Ξαφνικά, ένα μοχθηρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του.

<<Και ο σταυρός; >>

Το κορίτσι δεν απάντησε.

<<Με απογοητεύεις, Κατρίνα. >> Είπε με μία φανερή κοροϊδία στον τόνο της φωνής του.

<<Τι κάνεις εδώ; >> Τον ρώτησε με ασταθή τόνο.

Εκείνος σήκωσε το ένα του φρύδι.

<<Σου είπα πως θα σε έβλεπα σήμερα. >>

<<Όχι! >> Φώναξε αναστατωμένη. <<Καλά, το είπες, αλλά εγώ νόμιζα...>>

<<Δεν έχω καθόλου υπομονή. >> Την διέκοψε και η Κατρίνα κατάπιε με δυσκολία. <<Αποφάσισες; >>

Μέσα στο στενό δρομάκι εμφανίστηκαν κι άλλοι περαστικοί και το κορίτσι φοβήθηκε μήπως έπαιρναν είδηση πως δεν ήταν ένας απλός θνητός. Μερικές γυναίκες που πέρασαν από δίπλα τους έμειναν να τον κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό ενώ οι άντρες τον έβλεπαν καχύποπτα. Καταλάβαινα απόλυτα εκείνες τις γυναίκες, Αραέλ ήταν αρκετά γοητευτικός και ταυτοχρόνως έκπεμπε μία μυστηριώδης αύρα.

<<Μην φοβάσαι Κατρίνα, δεν θέλω να σου προκαλέσω πόνο ούτε κακό με την συμφωνία, απλά θέλω να μάθω γιατί δεν μπορώ να διαβάσω τις σκέψεις σου. Δεν έχεις απόγονους δαίμονες αλλά ούτε αγγέλους και από ότι φαίνεται ούτε μάγους. Δεν είσαι παρά μόνο μια απλή θνητή. Σε παρακολούθησα, σε παρατήρησα και εξέτασα κάθε βήμα σου, μέχρι που σε πλησίασα...Και ακόμη κι έτσι δεν καταφέρνω να μάθω γιατί είσαι διαφορετική. >>

Μία ανατριχίλα διαπέρασε όλο το κορμί της.

<<Άρα το μόνο που θες είναι να μάθεις γιατί σε κάνω πιο αδύναμο; >>

<<Δεν με κάνεις πιο αδύναμο. >> Απάντησε με σκληρό τόνο φωνής. Όταν πρόσεξε πως η Κατρίνα έκανε ένα βήμα πίσω, ξεφύσησε ηρεμώντας με αυτό τον τρόπο τον εαυτό του. <<Απλά θολώνεις τις ικανότητες μου. Δεν με κάνεις αδύναμο. >>

<<Τέλος πάντων...αυτό είναι όμως που θες. >>

<<Ναι. Μονάχα αυτό. >> Είπε με μία έκφραση λες και είχε βαρεθεί να επαναλαμβάνει τα ίδια κι τα ίδια.

<<Νομίζω πως αποφάσισα. >>

<<Τι αποφάσισες; >> Ρώτησε ο δαίμονας.

<<Δεν δέχομαι την συμφωνία. >>