Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

𝟎𝟔│𝐌𝐞𝐞𝐭𝐢𝐧𝐠 𝐭𝐡𝐞 𝐟𝐚𝐦𝐢𝐥𝐲

ㅤㅤ

ㅤㅤㅤ────────
ㅤㅤㅤ் Narra Haruka '
ㅤㅤㅤ︶︶︶︶︶︶
ㅤㅤㅤ┆      .     *          ┌
ㅤㅤㅤ┆           +     °      🪽       
ㅤㅤㅤ┆          .   •              ┘
ㅤㅤㅤ┆                ⋅  
ㅤㅤㅤ✿ ೋ

No comprendo por qué Chieko no desea celebrar su cumpleaños. A pesar de mis esfuerzos por convencerla, solo accede a conocer a sus medios hermanos, ya que nunca los ha visto en persona. Considero que esta es una buena oportunidad para que establezca una relación cercana con ellos.

— Me tengo que preparar, Ojisan. -Dice mientras la dejo con cuidado en su cama-

— Debes avisar cuando estés lista, ¿de acuerdo? -La miro con serenidad-

Mi sobrina asiente y aprieto sus mejillas con delicadeza, sintiéndome conmovido por su actitud. Salgo de la habitación, notando su mirada cabizbaja, y supongo que no quiere conocer a Yuuki y Kaname.

— ¿Habré sido demasiado exigente con ella? -Medito, preocupado por su bienestar-

— Haruka-sama. -Me llama Hana-

— ¡S-sí! -Respondo, saliendo de mis pensamientos y entrando al cuarto-

— ¿Qué tal me veo, Ojisan? -Pregunta, decidida a conocer mi opinión-

— ¡Te ves hermosa! -La cargo con cuidado- ¿Estás lista? -Le pregunto emocionado-

— Sí... -Contesta con pesar-

— No te preocupes, sé que les caerás bien. -Le digo, besando su frente antes de salir-

Al llegar a la sala, nos encontramos con Yuuki y Kaname esperándonos. Entro al salón y saludo a mis hijos, notando cómo examinan curiosos a la pequeña en mis brazos. Me río de su comportamiento mientras Chieko se aferra a mi cuello, observando con cautela a los mayores.

— ¿Ella es Imouto? -Pregunta Yuuki, insegura-

— Así es. -Respondo- Chieko, ellos son tus medios hermanos. -Los presento-

— Un gusto en conocerte, Imouto-chan. -Dice Yuuki, acercándose a la pequeña castaña-

Chieko se mantiene en silencio y se suelta de mi cuello, mirando con prudencia a Yuuki y Kaname, pero responde al saludo con educación.

— Es un gusto conocerlos. -Expresa educadamente- Soy Kuran Chieko.

— Soy Kuran Yuuki. -Extiende su mano para estrecharla con su hermana- ¿Cuántos años tienes? Yo tengo siete años.

— Tengo dos años. -Responde Chieko, sonriendo con prudencia-

— Kaname. -Miro a mi hijo mayor e incentivo a que se presente, ya que solo observa en silencio la escena-

— Yo soy Kuran Kaname. -Se acerca a ambas- Al fin nos conocemos formalmente —dice con una expresión serena.

— Igualmente, es un placer.


ㅤㅤㅤ────────
ㅤㅤㅤ் Narradora '
ㅤㅤㅤ︶︶︶︶︶︶
ㅤㅤㅤ┆      .     *          ┌
ㅤㅤㅤ┆           +     °      📜       
ㅤㅤㅤ┆          .   •              ┘
ㅤㅤㅤ┆                ⋅  
ㅤㅤㅤ✿ ೋ

La pequeña extiende su mano y siente cómo Kaname la sostiene con cuidado, pero ambos experimentan un leve choque eléctrico al tocarse, lo que los hace separarse rápidamente.

— ¿Les parece hacer algo? -Digo con serenidad, observando a los niños con una sonrisa-

— ¡Sí! -Responde Yuuki emocionada, sus ojos brillando de entusiasmo-

— Por mí no hay problema. -Acepta Kaname, asintiendo con calma-

— ¿Qué... haremos? -Pregunta Chieko, su curiosidad reflejada en su mirada

— Pues... -Medito unos segundos, mi expresión pensativa- ¿Qué les parece hacer un picnic en el jardín?

— ¿Estará bien salir de nuevo, papá? -Consulta Yuuki, un poco dudosa- Después de todo, deben ocultar mi existencia.

— Sí, hija, no te preocupes. -Me acerco y acaricio su cabeza con ternura- ¿Qué opinan ustedes dos?

— Por mí... está bien, Ojisan. -Responde Chieko, alegre por la idea de salir al aire libre-

— Concuerdo con Chieko. -Kaname observa a la menor con una sonrisa radiante-

Una vez que todos están de acuerdo, llamo a Ryota, el mayordomo, y le pido que traiga una canasta de comida junto con una manta. Cuando Ryota cumple con lo solicitado, me lo entrega y se retira para que podamos disfrutar de una agradable velada.

[Después de un tiempo...]

Los cuatro nos sentamos a comer y charlamos animadamente. Observo a los niños con una expresión de satisfacción, disfrutando del momento en familia. Chieko, con una chispa de curiosidad en sus ojos, decide sacar a relucir el tema de sus abuelos.

— Ojisan... ¿Cómo eran los abuelos? -Pregunta, su voz llena de interés-

Sonrío, mis ojos reflejando una mezcla de nostalgia y cariño.

— Ellos eran grandes personas y siempre fueron humildes a pesar de su posición. -Río suavemente, recordando- Tus abuelos eran polos opuestos, pero se complementaban muy bien y no dudaban en demostrar cuánto se amaban.

— ¿Cómo se llamaban? -Pregunta Chieko, su curiosidad creciendo-

— Sus nombres eran Annaisha e Isao. -Respondo, mi voz suave-

— Son lindos nombres. -Comenta Chieko, contenta-

Asiento, mis pensamientos viajando al pasado.

— Tu abuela era una mujer culta y alegre, sabía cómo manejarse en las altas esferas japonesas y el pueblo la admiraba como una gran guía. En cambio, tu abuelo podía ser temperamental y testarudo, pero era un hombre reflexivo y astuto, venerado por saber cómo manejar cada situación junto a su amada esposa. -Los recuerdos fluyen, llenando el aire de una cálida nostalgia-

Yuuki, escuchando atentamente, comenta:

— Nuestros abuelos son como tú y mamá.

Sonrío y acaricio la cabeza de Yuuki con ternura.

— Claro, princesa.

— Es lamentable crecer sin amor en esta vida. Espero jamás amar a alguien... -Chieko, con una expresión seria, murmura-

Frunzo el ceño ligeramente, preocupado por las palabras de la niña.

— ¿Por qué piensas eso? -Indago, mi voz suave pero firme-

Chieko me mira, su expresión tranquila pero decidida.

— Es una pérdida de tiempo. El amor es algo efímero y no dura... incluso puede haber traición por ambas partes.

— Es bastante peculiar tu forma de pensar. Pero, tarde o temprano acabarás enamorándote. -Suspiré, manteniendo mi serenidad-

— Lo único que quiero es vivir tranquilamente en una granja, alejada de todos. -Chieko sacude la cabeza, su voz firme-

Por un instante, todos guardamos silencio, reflexionando sobre las palabras de Chieko. De repente, nos damos cuenta de la aparición de Juuri. Chieko corre hacia un arbusto de rosas y se esconde, observando la escena con atención.

— Hola, mis pequeños. -Juuri se arrodilla y abraza a Yuuki con afecto-

— ¡Oka-san! -Yuuki corresponde, contenta por ver a su madre-

— Hola, Oka-san... -Saluda Kaname, calmado-

Juuri sonríe y se acerca a él, depositando un beso en su mejilla.

— Es bueno verlos a ambos.

Me levanto y me acerco a mi esposa, abrazándola con cariño.

— Juuri~... -La nombro con alegría- Estaba pasando tiempo de calidad con los niños.

— ¿En serio? Juuri arquea una ceja, curiosa-

Los niños asienten, confirmando mis palabras, y Juuri sonríe, contenta.

— Me parece muy bien. -Deposita un corto beso en mis labios-

Chieko, escondida entre los arbustos, observa todo y respira profundamente, procesando la escena frente a ella.


ㅤㅤㅤ────────
ㅤㅤㅤ் Narra Chieko '
ㅤㅤㅤ︶︶︶︶︶︶
ㅤㅤㅤ┆      .     *          ┌
ㅤㅤㅤ┆           +     °      🦋       
ㅤㅤㅤ┆          .   •              ┘
ㅤㅤㅤ┆                ⋅  
ㅤㅤㅤ✿ ೋ

A pesar de mi madurez mental, me siento miserable y decido retirarme a mis aposentos, ya que no deseo resentirlos ni tolerar este tipo de situaciones. Al entrar, Hana se aproxima y me observa angustiada, notando mi expresión descontenta. No puedo evitar derrumbarme frente a ella.

— ¡Chieko-sama! ¿Qué sucedió? -Exclama Hana con preocupación, levantándome con suavidad y abrazándome mientras frota mi espalda en un intento de consolarme-

— Hana-chan… -Me aferro a ella con fuerza, sollozando sin poder contenerme- (No necesito a nadie…)

El cansancio finalmente me vence, y termino quedándome dormida en sus cálidos y reconfortantes brazos, perdiendo la noción de mí misma y del tiempo.

[Horas más tarde.]

Cuando despierto, me siento desorientada y no tengo consciencia de cuánto tiempo he estado dormida. Me froto los ojos lentamente, tratando de aclarar mi visión, y observo mi oscuro cuarto. En la penumbra, noto una presencia familiar que me hace sentir una mezcla de curiosidad y alivio.

— ¿Eres tú? -Pregunto en voz baja, dirigiéndome a la figura que apenas puedo distinguir en la oscuridad-

— Además de ser inteligente, también eres perspicaz. -Dice Rido, apareciendo de repente- Realmente me enorgulleces, hija mía.

— ¿Qué quieres, Rido? -Pregunto con seriedad-

— ¿Acaso necesito una razón para visitarte en tu cumpleaños? -Sonríe burlonamente Rido-

— ¿En serio? Te apareces de la nada y pretendes ser un "padre" en este día -Arqueo una ceja, sin caer en su labia-

— Bueno... -Suspira el castaño- Sé que no tengo derecho a proclamarme como tu padre... -Enciende la lámpara que está en la mesita de luz- A pesar de todo, he venido a verte.

— Necesitamos tener una conversación... -Cruzo los brazos- Como padre e hija, ¿Entiendes?

— ¿Qué necesitas saber? -Rido se sienta y toca mi cabeza, sonriendo burlonamente-

— Si te pido algo, ¿Lo cumplirás? -Lo examino con determinación-

— Mmm... depende de lo que pidas. -Parece mostrarse curioso el de ojos bicolores-

— ¿Detendrías tu venganza por mí? -Voy directo al punto-

— ¿Cómo sabes eso, pequeña?

— Simplemente, lo sospeché... -Respondo sin darle importancia-

— ¿Debería detenerme? Aunque te desplazaron y permitieron los abusos hacia ti -Sonríe con cinismo y toca mis párpados rojos- Eres mi hija, Chieko... llevas mi sangre en ti y no dejaré que sufras o cargues con dolor en tu corazón -Dice, molesto-

— Rido... -Intento hablar, pero me interrumpe-

— Deberías llamarme Otosan, ¿No lo crees? -Finge estar dolido de repente-

— Oto-san, te lo imploro... -Mis lágrimas se escapan- No permitas que mis hermanos crezcan sin sus padres. -sostengo su camisa con mi mano.

— Tienes un gran corazón, niña... -Suspira y piensa unos segundos- Entonces, Haruka deberá entregarte a mí sin oponerse... ¿qué piensas?

— Me entregaré, pero no los dañes...

De repente, me abraza y saca de su abrigo una caja de madera. Decido abrirla y contemplo una hermosa horquilla japonesa.

— Gracias, Otosan. -Lo abrazo con alegría- Es un regalo maravilloso...

— De nada, pequeña mocosa. -Apretó mis mejillas Rido- Prometo que dentro de unos meses vendré por ti.

— Confiaré en tu promesa.

Mi ánimo mejora, aunque desafortunadamente no dura mucho. La inesperada intromisión de Haruka en mi cuarto tensa el ambiente, y Rido siente que su hermano menor será un estorbo.

— (Ay no…) -Pienso con angustia-

┈̫̫━̫̫┈̫̫━̫̫┈̫̫━̫̫┈̫̫━̫̫┈̫̫━̫̫┈̫̫━̫̫┈̫̫━̫̫┈̫̫ ¡Cᴏɴᴛɪɴᴜᴀʀᴀ́!
︶︶ ︶ ︶ ︶ ︶ ︶ ︶ ︶ ︶ ︶ ︶ ︶ ︶

— Hola querida lectores 🙈, aquí les traigo el capítulo 6 de este libro y como siempre digo, voten y dejen su comentarios en cada capítulo, también agradezco a aquellas personas que dejaron su estrellita de apoyó 😘
Desde ya, gracias por todo.
¡Nos vemos!

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro