Changbin nie potrafił pozbyć się z pamięci spotkanego w parku chłopaka, jego uroczych rumieńców, twarzy okraszonej piegami, rudych włosów, opadających na ciemne oczy i głębokiego głosu, który nie pasował do chudej sylwetki. Gdy Seo przychodził na swoją ławkę, wiedział, że jest przez niego obserwowany, ale obawiał się zagadać. Może mu się tylko to wydawało? Odkąd pierwszy raz go zobaczył, zaintrygował go, lecz był zbyt nieśmiały. Miał nadzieję, że jeśli tamten jest nim w jakiś sposób zainteresowany, to on zrobi pierwszy krok. Gdy poczuł na swojej dłoni dotyk miękkiej skóry i otworzył oczy, widząc właśnie jego, nie wiedział co zrobić, zatkało go. Chłopak wyglądał na speszonego i wystraszonego, Changbin szybko się otrząsnął.

Głupie nerwy. — pomyślał, wstając i się ciepło uśmiechając. Podziękował za oddanie mu kilku tekstów piosenek, które zdążył w ten dzień napisać i już chciał się spytać o jego imię, gdy ten szybko się odwrócił i poszedł w stronę bramy parku. Czarnowłosy jednak nie był bardzo zawiedziony. Wiedział, że znajdzie go tutaj następnego dnia. Teraz jego kolej, by postawić kolejny krok.

Kolejny dzień, ta sama godzina, zobaczył go na tej samej ławce. Siedział wpatrując się w ławkę na skrzyżowaniu dwóch ścieżek. Czekał na niego. Changbin wziął głęboki wdech i ruszył naprzód, lekko się wyluzowując, nie chciał, by między nimi istniała napięta atmosfera. Rudowłosy nie odwrócił się, póki jakiś cień nie przysłonił słońca, padającego na jego plecy. Spojrzał za siebie i znieruchomiał. Changbin się uśmiechnął pokrzepiająco, wiedział, że on pewnie też czuje zakłopotanie.

— Mogę się dosiąść? — spytał uprzejmie, chociaż przyszło mu to z trudem przez stres. Szczupły chłopak kiwnął głową, jakby zapomniał, jak się mówi. Brunet usiadł obok niego, zachowując jednak dystans między nimi, niby widział go od dłuższego czasu i vice versa, ale znają się jedną dobę i to jedynie z krótkiej wymiany zdań. Spojrzał w swój telefon, jednak szybko go schował z powrotem do kieszeni.

— Masz z nim rozmawiać, a nie uciekać od tego. — skarcił siebie w duchu i wziął głęboki wdech.

— Seo Changbin. — wyciągnął szybko rękę i się przedstawił, nerwowo czekając na reakcję. Piegowatą twarz ponownie przykryły rumieńce, przez co wyglądał tak niewinnie, że Changbin czuł, jak jego serce się topi. Rudowłosy złapał drobną dłoń i ją uścisnął delikatnie.

— Lee Felix.

— Nie jesteś stąd, prawda? — zadał pytanie, czując, jak od dotyku aksamitnej skóry jego krew krąży intensywnie po organizmie, kumulując się na twarzy. Chłopak spuścił wzrok, kuląc się lekko, ale się otrząsnął i spojrzał na ciemnowłosego.

— Tak, nie jestem... um... s-stąd. — zająknął się, co wydawało się Changbinowi jeszcze bardziej urocze. Polubił go i chciał bardziej poznać oraz pomóc się mu bardziej zaaklimatyzować w Korei. Ostrożnie zadawał kolejne pytania, chcąc zaaranżować rozmowę, dowiedzieć się o nim więcej i pozbyć napięcia, które dzieliło ich, jak odległość na ławce. Dowiedział się, że Felix jest od niego młodszy o rok, mieszkał w Australii, jego koreańskie imię to Yongbok, za którym nie przepada, trenował taekwondo, umie naśladować komara i potrafi mieć naprawdę niski, ale też naprawdę wysoki głos. Konwersacja robiła się coraz bardziej luźna, chłopcy długo rozmawiali, nawet się śmiali i opowiadali różne historie. Nadszedł czas, kiedy Felix musiał już wracać do domu, ze względu na to, że nadal mieszkał z rodzicami, chociaż był już dorosły, przynajmniej prawnie. Wymienili się numerami, by mieć ze sobą kontakt nie tylko w parku i się rozeszli, mówiąc zwykłe "do jutra". Wiedzieli, że jutro znowu się spotkają w tym samym miejscu.

Mam dobry plan co do tego ff ale 0 czasu, więc, mimo że mam jeszcze jeden zapasowy rozdział i jeden kończę to dodam dopiero jak napiszę kolejne

A ja zaraz idę spać bo nie można powiedzieć ze śpię od dobrych dwóch miesięcy, także dobranoc skarby 💓