- Kto ma nowe włosy? Uhu, aha, to ja - zaczął śpiewać Minhyuk, gdy tylko otworzył drzwi wejściowe.

- Japierdole patrzcie Minhyuk jest rudy! - wykrzyczał Kihyun, kiedy zobaczył nowy kolor włosów swojego współlokatora.

- Ruda tańczy jak szalona! - Śpiewał Wonho wskakując na stół i zaczął tańczyć.

- Krzyczy, piszczy, to jest ona! - Jooheon i Shownu dołączyli się do tańca i śpiewu, a Minhyuk zaczął piszczeć.

- Dlaczego nadal mieszkam z tą bandą pojebów? - Strzeliłam facepalma

- Bo nas kochasz - odpowiedział Kihyun wzruszając ramionami

To prawda, mimo ich niskiego poziomu inteligencji, jestem zmuszona przyznać, że bez nich nie wyobrażam sobie życia. Wszystko kręci się wokół nich i czułabym się pusta bez tych kochanych idiotów.

Poszłam do kuchni w celu zrobienia  sobie kanapek. Byłam już bardzo głodna. Wyciągałam potrzebne składniki, gdy nagle ktoś wszedł do kuchni.

- Hejka naklejka - przywitał się Wonho. To wcale nie tak, że wita się ze mną dwieście razy dziennie. Wcale.

- Jesteś głodny? - spojrzałam na blondyna zamykając lodówkę.

- Jestem, zrobisz mi coś do jedzenia? - spytał.

- Pewnie, co chcesz?

- Ramen

Czego ja się spodziewałam?

- Hej, kto ze mną jedzie na wycieczkę na wieś? - spytał Kihyun

- Po co? - odpowiedział pytaniem na pytanie Minhyuk

- A po pieniądze

- O jak chodzi o pieniądze to ja zawsze i wszędzie - wtrącił Changkyun

- Nie dla ciebie złamasie, dla mnie.

- Ej dlaczego złamas?

- Bo złamałeś kiedyś rękę. - wtrącił Shonwu

- Aaaaaaaa to nawet ma se...nie, czekaj przecież nigdy nie złamałem... - zanim się obejrzał już wszyscy byli w aucie.

- Hej, a wy dokąd?! - krzyknął goniąc samochód.

- Mówiłem ci złamasie, że na wieś! - krzyknął Kihyun zirytowany.

- Ale ja nic nie złamałem, przysięgam!

- Dobra zatrzymaj ten pojazd, bo on zaraz sobie coś złamie. - zwrócił się do Hyungwona Jooheon.

Ostatecznie wszyscy w całości dotarli na farmę babci Kihyuna.

- Patrzcie, to Lew! Uciekać! - krzyknął Minhyuk i wszyscy schowali się do auta. Wszyscy poza Kihyunem. Podszedł do samochodu i zapukał w szybę.

- Debile, to jest pies.

- Co? - nikt w to nie wierzył, więc Kihyun podszedł do wielkiego puchatego chow chow'a i zaczął go głaskać.

Nagle wszyscy wysiedli z pojazdu i zaczęli klaskać. Kihyun z wielkim "wtf" wymalowanym na twarzy zmarszczył brwi i nie za bardzo ogarniał o co chodzi.

- Kihyun nasz bohater! - wszyscy wiwatowali.

- Ja pierdole, kiedy się zakończy ta karuzela rozpaczy? - westchnął Kihyun i skierował się do drzwi wejściowych.

- Kihyun, czemu nie mówiłeś, że jesteś zaklinaczem lwów? - spytała Lena, na co chłopak już całkowicie się załamał. Kazał zostać wszystkim na zewnątrz, a sam wszedł do domu swojej babci.

- Kihyun, kopę lat - przywitała się staruszka.

- Hej babciu - odpowiedział

- Co cię tu sprowadza?

- Walnę prosto z mostu. - odparł.

- Chcesz popełnić samobójstwo? - spytała. 

- Co? Nie, mam na myśli...eh, potrzebuję pieniędzy.

- Po moim trupie - odpowiedziała stanowczo

- O, to świetnie się składa, bo mam tu wszystkie potrzebne dokumenty do przepisania spadku na mnie. - pokazał teczkę z dokumentami.

- Za późno, już przypisałam komuś spadek.

- Komu?

- Leosiowi.

- Babciu, przypisałaś spadek psu? W takim razie komu przypisałaś psa?

- Psu sąsiadów. - Kihyun strzelił facepalma.

- Zdajesz sobie sprawę z tego, że to twoi sąsiedzi dostaną te pieniądze?

- Nie? Im bym nawet grosza złamanego nie oddała. Leoś będzie pilnował tych pieniędzy jak skarbu.

- Dobra, wychodzę.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Chciałam odtworzyć ten mój stary bezsensowny humor, ale przyznam, że ciężko mi to idzie

Jeśli rozdział się spodobał to zostaw gwiazdeczkę

Do następnego!