Sabah kendimi bok gibi hissediyordum.Sanki başka bir dünyadayım.Hemen yatağımın yanında duran cam şişeyi sıkı sıkı kavradım.Bir yandan içiyor bir yandan da'içimdekinin' dediklerini beynimde tartıyordum.

"Umut kötü yok et.Ailen bencil!Onlar seni sevmiyor.Seni sevmeyenleri yok et.Kimse seni sevmiyor."

"Yok et!"

"Sevmiyor,kimse seni sevmiyor!"

Sevmiyor.Sevgi güzel birşey mi?Arkadaşlık çok güzel mesela.Ama aşk,o nasıl birşey?

Şişeyi daha çok sıktım.Aklımda saçma sapan şeyler vardı.Ayağa kalktım.Sonra geri oturdum yatağa.Bu his neydi ya!Şizofren olmak istemiyordum.İstemiyordum işte.Normal biri olmak istiyordum.Makyaj yapmayı çok seviyorum.Ama yapamıyorum.Sanki fazlalık gibi. Arkadaş edinmek istiyorum bir iki kişiyi geçmiyor.Korkuyorlar benden.Aşık olmak istiyorum.Bu böyle sürecek miydi cidden?

"Didem,şişeyi patlatmışsın kuzum,yine o nöbetlerden biri mi?"

Cevap bekledi benden cevap veremiyordum.Kaskatı kesilmiştim.Sibel birşeyler söylüyordu anlamıyordum.Sonra yavaş yavaş gözlerim çöktü.İşte titriyordum da...

----------

"O iyi mi?"

"Bakın o bu evde güvenli değil ve o buradayken siz hiç değilsiniz!"

"Ama o-"

"Bakın Çağan bey,sizi anlıyorum ama hastalığı gittikçe ilerliyor ve elimizden gelen onu gözümüzün önünde bulundurmak."

"Yani,ama o burada kendini iyi hissediyor."

"Merak etmeyin bizle daha iyi hissedecek."

"Ailesi?"

"Ailesi de bunun iyi olacağını söylüyor."

"Onlar bir  bok bilmiyor!"

Doktor evden çıkarken ben de yeni yeni gözlerimi açıyordum.Sesleri kulağımda yankılanırken onlara baktım.

"Ne oluyor Sibel?"

"Hiç.Sadece bayıldın ve bir hafta içinde hastaneye kapanmak zorundasın."

Ah,hayır hayır hayır!

"Ben deli değilim!"

"Tabi ki değilsin gerizekalı!"diye bağıran Çağan gelip elimi tuttu.

"B-ben yalnız kalamam!"

"Biz hep yanında olacağız."

"Çağan ben gidemem!"

"Son haftanı mükemmel bir şekilde geçirelim mi?"

"Geçirelim"dedim hıçkırarak.

Son bir haftamı...

                  Mükemmel geçirelim.