Medya:Didem.<3

İyi okumalar...

"Gelelim bu hastalığın tedavisinde aileye,yakın çevresine yani sizlere düşen görevlere.Her şeyden önce vermemiz gereken en önemli şey;Sevgi."

"Eğer daha erken teşhis konulsaydı tamamen yok edilinebilirdi.Ama gittikçe ilerliyor.Ve bunu durdurmak %85 oranda imkansız."

"Bu durumda şizofreni daha da şiddetleniyor ve kurtulma şansı nerdeyse yok oluyor."

Ne yapacaktım ben?Böyle olmazdı.Olamazdı ki.Bütün umudum şu anda bitmişti.Benim yüzümden o ölecekti.Umut söylediğinde hastaneye götürseydim belki de kurtulabilirdi.
Ama ben mal gibi oyaladım kızı!

"Peki,o hiç mi..."

Hıçkırarak ağlayan Sibel,elindeki pastayı hızla elime tutuşturdu.Doktora doğru döndü.

"Arkadaşım,bu hastalık ilerlediğinde ne olacak?Ya-yani o,tek başına bu hastanede ne yapacak?"

"O unutacak.Seni,onu,bizi hepimizi gözünde kendi hayal dünyasında kendi karakterleri olarak görecek.Öte yandan duyguları çok ani ,aksine kendilerini  diğer insanlardan üstün görürler.Ve gördükleri şeylerin somut birer varlık olduğuna inanırlar."

"Bizi unutacak mı?"dedim fısıltıyla.Bizi unutacak.

Beni unutacak.

Bizi unutacak.

Herkesi unutacak.

Hastanede dört duvar içinde yapayanlız.

Ve yavaş yavaş çökecek.

"Ya onu göremez miyiz?!"diye bağırdım birden.

"Maalesef buna izin veremem.Hasta her an saldırabilir ve size zara-"

"Birincisi o hasta değil.İkincisi Didem'i değil,Umut'u!Umut'u göreceğim!"

"Tabii.Koridorun sonundan ikinci kapı."

Adımlarımı hızlandırdım.Koşarak odayı aradım.İşte burada!Kapıyı çalmadan içeri daldım ve oturdum.

"Hoşgeldin Çağan."

Direkt konuya dalacağım bu olanlar içimde tuttukça bana daha zor geriyor.

"Merhaba.Neden..."

"Sana Didem'i daha önce getir demiştim.Beni dinlemedin."

"Sonra da gidip ona anonimlik mi yaptın?"

"Sen...Sen ne saçmalıyorsun?"

"Biliyorum işte.Neden yaptın bunu?Sen demedin mi o şizofren ve aptalın teki,ondan uzaklaşın diye.Şimdi neden seni seviyorum diyorsun?Kızın aklını karıştırmışsın zaten!"

"Sen bu işe karışma Çağan.Bu ikimizin meselesi.O kız zor bir kız anlıyor musun?Çözülmesi imkansız.Ve ben zor bulmacaları severim.Onunla ilgilenmemin sebebi sadece hastalığı.Ayrıca eskiden onunla  çok parlak bir geçmişimiz yoktu.Bunu değiştirmek istedim sadece.Ve anonimlik yapan ben değilim."

"Sen onu ne zamandır tanıyorsun?"

"Sanane ya!Belki 5 gün belki 10 ay belki 15 yıl.Sanane!O seni neden bu kadar ilgilendiriyor?"

"Umut.Onu ne zamandır tanıyorsun dedim sana!"

Gergince ellerini birleştirdi.İyice sinirlenmiştim.Bu adam neden bu kıza takmıştı?

"Ben onu 17 yaşından beri tanıyorum.O...beni pek sevmezdi.Aslında beni tanımadığı halde sevmezdi."

"Zevkli kızmış."diye mırıldandım.Bu adam cidden hasta.Hastalardan da hasta!

"Bak Çağan,ona anonimlik yapan ben değilim.Bu telefon numarası benim değil uzun zaman önce telefonumu kaybettim.Yeni bir hat aldım zaten.Ve ben böyle işlerle uğraşmam."

"Sana neden inanayım?"

"Sen benim en iyi arkadaşımsın Çağan.Mesela bu sebeplerden bir tanesi.Peki bu kız neyi değiştirdi!"

"Onu seviyor musun?"

Birden afalladı.Sonra bir psikopat gibi güldü.Burada yatanlardan öğrenmiş olmalıydı bu gülüşü.

"Tabiki hayır.İki senedir aramıyorsun beni.Farkında mısın bilmiyorum ama,bu kız geldiğinden beri tek ilgilendiğin o.Benim bir nişanlım var zaten."

Ne?Kaskatı kesilmiştim.Sorular hiç eksilmiyor ki zaten sadece daha da zorlaşıyor.Ne zaman düzgün bir hayatım olacak!

"Sen ciddi misin?"

"Yok hepsini şimdi uydurdum! Çağan,cidden sen kafayı bozmuşsun.Bu arada bu anonimlik meselesini anlatsana."

"Sonra."

Kapıdan çıkarken Sibel yanıma geldi.İkimizde sandalyeye oturduk.Bu olanlar çok saçma.

"Ee,ne yapıyoruz?"

"Eve gidiyoruz.Ve belki biraz pasta yeriz."

"Peki,ama o ne ola-...Ah,neyse iki güne buraya beni de tıkacaklar zaten."

"Sence bu işin peşinde koşarak doğru mu yapıyorum?"

"Evet.Gerçekten doğru yapıyorsun.Bu işin peşini sakın bırakma."

Bu işin peşini bırakmayacağım.

VE DİDEM,KURTULACAK.TEK İHTİYACI OLAN ŞEY SEVGİ...

Selam!Naber?Ben bomba gibiyim.Vee bölüm atayım dedim.Diğer kitaplarıma bakmayı unutmayın.

Bays ~~~